Memories

Wat een dag weer. G.'s vader is overleden. Vorige week. Plotseling. Vandaag is de afscheidsplechtigheid - te Assen - en het condoleren - aan het Paterswoldse Meer. Wat ben ik daar lang niet geweest. Wat een herinneringen heb ik daar liggen. Zo mooi is het daar. 

Ik ben er met een groepje Utrechters. Die zijn helemaal flabbergasted van de schoonheid van het Paterswoldse Meer. Waarom ben je ooit weggegaan uit Groningen, vraagt Bobby. Waarom heb je dit ingeruild voor Amsterdam? Ja dat weet ik nog goed. Maar dat vertel ik nu even niet. Het waren niet zulke beste tijden toen, daar, begin jaren tachtig. Het was een beetje crisis en ik had behoefte aan uithuilen en opnieuw beginnen. En ik dacht: Amsterdam. If I can make it there, I'll make it everywhere. Dat heeft goed uitgepakt. Ik zei altijd: En ik ben er nooit meer weggegaan. 

Ons bint zunig

Er is een high tea in Slot Zuylen, met een concert, maar dat kost 32,50 pp. Dat wist ik niet, we waren er toevallig. Daar ben ik geloof ik te zunig voor. Will en ik bekijken de tuin en eten zonder bezwaar een preisoepje in het café, maar € 32,50 voor middagconcertje met high tea?

Achteraf blijkt onze binnenhuistimmervrouw Romein, die in dit huis de kasten bedacht heeft en het kantoor ontworpen en getimmerd daar met haar ensemble op te treden. Zij speelt geloof ik cello. Dat ik dat nu mis is wel weer erg jammer.

Heuglijk is dat de magnolia bijna bloeit

Bananen

Ik hang met Schoonmama aan de lijn, die onder andere vertelt dat ze een pot mangochutney heeft gekocht bij AH. De mangochutney die ik ooit voor haar gebrouwen had was zo lekker! Ik voel me gelijk een beetje schuldig, dat ik nooit meer chutney voor haar maak. Ook niet voor mijzelf trouwens. Elke keer als ik een mango koop ligt hij zo lang op de fruitschaal dat hij uiteindelijk op gaat bij het fruithapje des avonds. Ik heb nog wel bananen, zeg ik. Bananenchutney, zal ik dat maken? Nee, zegt ze, bananen zijn melig. 

Onmiddellijk op zoek. Nee hoor, zeg ik, bananenchutney is helemaal niet melig. Kijk!

Men neme: 2 bananen, 40 gr dadels in stukjes gesneden, 1 grote ui gesnipperd, 1 wortel geraspt, 1 tomaat in blokjes, 40 gr bruine suiker, kerrie, zout, gemberpoeder, foelie, 1/8 liter azijn. Alles in de pan, half uur koken. Afkoelen. In potjes doen.

En dan naar Schoonmama brengen.

De Loop der Dingen

Eigenlijk kunnen we allebei het best dagjes uit in ons eentje, weten we van onszelf en elkaar, maar een stukje dagje uit sámen is misschien ook wel eens leuk. En zo kuieren Leen en ik ineens getweeën te Amersfoort. We kennen Amersfoort niet, maar we gaan naar Kunsthal KAdE naar de tentoonstelling De Loop der Dingen.

We komen allebei met de trein. Er blijkt achter station Amersfoort (foto) een geweldig nieuw stukje aan de Eem ontwikkeld te zijn, dat zowel uit futuristische nieuwbouw en winkels en cultuur bestaat, als ook uit rommelige stukjes met ruime hippe horeca. Restaurant Zandfoort bijvoorbeeld is een soort loods en heeft buiten een grote zandbak, een strand, met speeltuin en picknickbanken en barbecue.

Amersfoort is ontzettend leuk. Dat wist ik eigenlijk helemaal niet. Het stationsgebied is zo dor, dat je die stad niet in wilt. Twee jaar geleden ontdekte ik er echter Museum Flehite, de winkelstraat en de eindeloos pittoreske oude beeldschone binnenstad. Nu ontdek ik een nieuw stukje dat een levendige vrolijke welkome sfeer heeft met veel openbare ruimte, ook voor niet-consumeren.

Als we het Museum uit hebben - waarover later meer - lopen we de oude binnenstad in. Ik merk dat ik winkels wil kijken en dat Leen nog alle andere musea wil zien. Dat past niet. Dan nemen we maar weer afscheid. Het is ons toch maar mooi gelukt; het waren mooie uurtjes uit.

Snaaien

Het leuke van iets of iemand tekenen is dat je allemaal goede aandacht naar het object zendt. Aan de kauwtjes in de tuin heb ik een beetje een hekel. Vanwege het lokken van vogels heb ik pinda's opgehangen en daar komen allemaal grote zwarte beesten per vijf à tien op af.

Net als dat ik ooit leerde om mensen van wie ik last heb te 'zegenen', dat helpt enorm, kan ik ook dieren aan wie ik een hekel heb gaan tekenen. Zij kunnen er tenslotte ook niets aan doen dat zij geen vrolijk kleurtje dragen.

Wel heb ik een mooi plaatje uitgezocht: deze twee kauwen zitten beiden op het puntje van hun tak, helemaal eager: valt er ergens nog wat te snaaien?

Rijbewijs (3)

Het is ook wel heel naïef, om zomaar zonder afspraak naar het Stadskantoor te gaan, meent J. Het is toch algemeen bekend dat in Utrecht alles eerst digitaal moet? Ja, wat is 'algemeen bekend'? Als  je niet in Utrecht woont, dan weet je dat toch niet? Als je referentiekader Amsterdam Oud West en Amsterdam Oost is? Enfin. Hopelijk is dit voorlopig de laatste keer dat ik hier zit. Het went al een beetje.  

Het ophalen van het rijbewijs. Er zijn hier allemaal wachtruimte, met de letters A t/m E. Ik moet ditmaal in wachtruimte B zijn. Daar hangen schermen waar je nummertje op enig moment op gaat verschijnen. De nummers zijn volstrekt ad random, er zit helemaal geen systeem in. 

Al bijna drie kwartier zit ik naar zo'n scherm te staren. Je krijgt er een stijve nek van. Maar je wil natuurlijk niet door een kleine onoplettendheid je beurt voorbij laten gaan. Ik heb nummertje B311. Op het scherm staat nu B147, B1400, B837, A387, A149. Geen idee waarom ik nog niet aan de beurt ben en wanneer dan wel. Ik had toch een afspraak? Dit is echt materiaal voor een nachtmerrie-achtig kunstenaarsfilmpje.

Geluk

Werken en studeren maken niet gelukkig, dansen en vrijen wel. We weten dat natuurlijk al lang, maar nu staat het in de krant. In het economie-katern van het FD nog wel. Vooral ook de zaken op het plaatje waar je niet gelukkig van wordt. Ziekzijn is erg, maar forenzen staat er ook prominent bij.

http://fd.nl/economie-politiek/1138495/werken-en-studeren-maakt-niet-gelukkig-dansen-en-vrijen-wel

In de wolken

De Uithof was voor mij altijd een no go-area. Ik had er niets te zoeken, het was een gebied met lelijke jaren-zestig en -zeventig universitaire hoogbouw, far east, helemaal los van de stad. In de jaren dat ik bij vh uitgeverij De Tijdstroom werkte (1995, 1996) huisden we in business park Rijnsweerd, een megalomaan kantorenpark aan de A28, ergens ver weg tussen de stad en de Uithof in. Het was de periode dat de Utrechtse serieverkrachter daar actief was, die nu net veroordeeld is.  Overigens heb ik er vorig jaar al wel de Hortus Botanicus ontdekt, die prachtig is, ondanks de omgeving met jaren 60-flats. 

J. woont tegenwoordig in de woonwijk Rijnsweerd. Dat is ook daar. Eigenlijk is het allemaal vlak bij Bunnik. Na de werkdag Bunnik is Rijnsweerd heel dichtbij. Normaal is J. echter veel later thuis uit haar werk dan dat ik uit Bunnik vertrek, maar vandaag is ze wel thuis.

We gaan lopen. Ze voert ons onder alle snelwegen door en langs de Uithof naar Amelisweerd. Er blijkt een hele stadswijk met architectonisch opvallende leuke studentenhuisvesting bij gekomen. Deze flat heet de 'wolkenflat'. En er zijn ook allemaal andere flats. In het groen. De studenten zitten hier in de zomer allemaal in het gras, te picknicken of te barbecueën. Het pittoreske Amelisweerd is hun achtertuin. Wat een ontdekking.

En dan ook nog het wonder der seizoenen: we lopen er na zessen en het is nog licht!

Thirza and her Big Band

Jongste Nichtje haar droom komt uit. Ze mag zingen voor een big band, het Utrechts Jazz Orkest. Het optreden (de gig) is De Winkel Van Sinkel, in de 19e eeuw een warenhuis van Anton Sinkel, daarna heel lang een bank. Het is een geweldig leuk hoog historisch pand met imponerende zuilen. Ik kom daar nooit. (Rijmpje van vroeger: In de Winkel van Sinkel is van alles te koop. Hoeden en petten en damescorsetten.) Op het menu staat een korte geschiedenis. Het eerste filiaal van de Winkel van Sinkel opende aan de Nieuwendijk in Amsterdam. Het adres daarvan is wat daar nu de Hema is. Dat is een grote betonnen doos. Maar dit terzijde.

Ik ben vergeten welke nummers Thirza zingt. Ik noem haar naam nu maar, want ze heeft het in zich om heel beroemd worden. Ze doet het fantastisch voor de band met blazende heren. Haar stem klinkt als een klok. Je verzint het niet, maar een big band is een heel goede habitat voor haar. Nichtje uit Nijmegen is er natuurlijk ook, apetrots op haar zusje. Ze zegt: Knap hè, dat Thirza boven die band uit kan zingen! Bloedserieus. Na afloop zien we Jongste Nichtje omzwermd worden door jonge aanbidders.

Broerlief is ook gekomen. Hij gaat het optreden streamen zodat de Geschwister in Hilversum en Mecklenburg real time mee kunnen genieten. Dat fenomeen kende ik nog niet. Weer wat geleerd. Wel kan ik een videootje maken en ik ben na afloop wel een uur bezig dat op YouTube te krijgen.

It could happen to you

Deventer

Vandaag moet ik op en neer naar Deventer. Even wat zaken bijpraten. Per mail en telefoon gaat dat niet zo goed. Sinds wij modern werken met voornamelijk freelancers met miet al te uitbundige tarieven ga ik af en toe maar naar ze toe, te Haarlem, Leiden, Aalsmeer en vandaag dus Deventer. Zij reizen met het OV en doen er al gauw twee uur over naar Bunnik. En dan weer twee uur terug. Dat is voor een gesprekje van een uur bijna een hele dag. Met de bolide ben er 'maar' drie uur aan kwijt. Het is van de gekke.

We zitten in grand café De Dikke Van Dale. Dat is dan wel weer een hele belevenis. We praten alles bij en we eten een soep van de dag en een broodje.

En dan húnker ik naar een grote ronde zwalken door Deventer, maar ik doe toch maar een heel klein rondje, en dan weerom, want er is nog zoveel te doen.

Tortelen

Tortelduiven zijn veel leuker dan gewone duiven. Mooier van kleur en van vorm. Rank. En heel erg lief samen. Schoonmama heeft ze in de tuin. En wij hebben alleen kraaien en patatduiven. Vanwege die ene koolmees laatst heb ik weer een nieuw netje voer opgehangen en ja hoor, daar zijn ze weer: de kraaien. Kraaien, ga weg! Tortels: kom!

Bobby is de hort op. Ik vind het huis veel te groot en breng de avond door op mijn kamertje, met muziek van de Britse singer/songwriter Beverley Craven, een boek van Désanne van Brederode en een uurtje tortelduiven. Eindeloos. Mmm.

Blue sunday

Februarizondag. Het stormt. Het regent. Ik ben een beetje opgesoupeerd van alle sociale dingen. Nee, ik ga niet meer mee naar nog een verjaardag. Ik blijf de hele dag in bed. 

Om vier uur toch maar even naar buiten, naar natuurgebied Zuilen. En dan is het eigenlijk best lekker. Hoor de wind waait door de bomen. Nee het is lang nog geen lente.

Uit Overvecht

Ter redactie zoek ik weer een stapeltje boeken voor in het buurtbiebje. Thuis blader ik de oogst door, en Op zoek naar mijn voorhuid, debuut van de Overvechtse Marokkaanse standup comédian Anuar, lees ik en lees ik uit. De wereld van dieMarokkaanse  bravoure-jongens die je veel op straat ziet maar niet kent. Die vaak geassocieerd worden met overlast en misdaad. Over die wereld schrijft deze Anuar van binnenuit en met humor. 

De hoofdpersoon is een sociale academie-student, HBO cultureel en maatschappelijk werk, die bijna klaar is met zijn studie maar zijn scriptie nog moet schrijven. Derde generatie Marokkaan. Opa was in de jaren zeventig hiernaartoe gekomen. De derde generatie moet het gaan maken. Studeren. Afstuderen. Vanuit zo'n massaflat in Overvecht, waar nogal wat types bij elkaar wonen.

Het is echt wel onderhoudend, al heb ik er inhoudelijk weinig affiniteit mee. Die groffe jongens, grote bek, vrouwen voor hoeren uitmaken, geld van je ouders stelen, meisje zwanger maken en dan niks meer laten horen, het stuit me natuurlijk enorm tegen de borst. Maar toch lees ik door. Het is (zelf)spot, het gaat over veel, ook over vrienschap en trouw en avonturen aangaan. Een road movie. 

Erop uit

Vorige week aan het begin van de Vastenmaand kocht ik een boekje van Nikolaas Sintobin over Ignatius. Ignatius leefde in de 16e eeuw en werd de oprichter van de Jezuïetenorde. De auteur van het boekje Sintobin is internetpastor verbonden aan het Ignatiushuis in Amsterdam. Sinds vorig jaar verspreidt hij gedurende de Vastentijd dagelijkse e-mailtjes met instructies over Ignatiaans bidden. Tienduizenden mensen hebben zich daarvoor ingeschreven. Ik ook, maar ik doe er niets mee. Om er toch iets van mee te krijgen dus dit boekje over Ignatius.

De Vastentijd heet ook wel de Veertigdagentijd. Geïnspireerd op de 40 dagen dat Jezus in zijn eentje in de woestijn was. Door de ramadan bij de moslims is de katholieke vastentijd weer meer in zwang geraakt. Het gaat erom je te matigen op een gebied dat je zelf vindt dat je zou kunnen matigen en dat je tijd neemt om je eigen demonen in de ogen te kijken. 

Bobby heeft gevraagd of ik meedoe. Ik heb een halfslachtig ja gezegd. Wij doen (bijna) geen biertjes en wijntjes drinken. En verder? Ik overdenk mijn zonden, zegt Bobby vroom. Dat vind ik onzin.

In het boekje over Ignatius lees ik dat deze na een ernstige ziekte op vrij jonge leeftijd zijn binnenwereld langdurig onderzocht. Dat ging bij hem al biddend. Wat ik boeiend vond is dat hij minder zijn zonden onderzocht alswel de vraag en van welke dingen waar hij echt gelukkig werd. Je kunt beter aandacht besteden aan je positieve gevoelens dan aan de negatieve. 

Dat vind ik een goeie insteek van de Vastenmaand. Die dingen doen - en laten -  waar je rustig en gelukkig van wordt. Naast alle dingen doen die je moet doen ook tijd nemen voor stilte en stilzitten wist ik al. Eigenlijk hoef ik niet lang na te denken: meer mijn vriendinnen zien. Je verbonden voelen. En als dat vanuit standplaats Zuilen niet zo goed meer spontaan en adhoc lukt als voorheen, dan maar wat afspraakjes maken.

Die gaan ineens gepaard met lange wandelingen. Lang niet gedaan. Best pittig. Gisteren met Marg 11,5 km in de Westbommelerwaard, vandaag met Diane 9,5 km in het Amsterdamse Bos. En ja, ik klaar enorm op. Ignatius: bedankt.

Mann und Holz

Ernie weet het nog niet, begrijp ik net, dat er 1 kuub hout hun kant uit komt. Nol heeft geloof ik gezegd dat Bobby hem gevraagd had of hij meeging even wat hout halen. 2 Kuub hebben ze gehaald, ofwel 44 stammetjes. 1 kuub per huishouden. 22 stammetjes voor ons en 22 voor hen. Die stammetjes moeten de komende weken gezaagd en gekloven. Vandaag hebben ze er 7 van de 44 gedaan.

Hendrik Groen

Om mijn literatuurlijst 2016 bij te houden moet ik nog even melden dat ik Zolang er leven is van Hendrik Groen uit heb. Het dagboek van een oude verzorgingshuisbewoner. Beide dagboeken van hem staat deze week op nummer 1 en 2 van de Bestseller60. Wel heel bijzonder. Normaal heb ik een boek in een à twee dagen uit, maar hier heb ik wel ruim twee weken over gedaan.

Van deel 2 heb ik veel meer genoten dan van deel 1. Het bezoek aan de boekpresentatie in het Buiksloterkerkje en het treffen met vele enthousiaste lezers en hoogbejaarde fans hielp echt voor de appreciatie. Nu kon ik het hele palet aan emoties beleven: de wrangheid, de zelfspot, de grijns, de glimlach, de rebellie, het medeleven. Dit jaar gaan ze met de Oud Maar Niet Dood Club ook regelmatig exotisch uit eten. Acht hoogbejaarden met rollators en scootmobielen copieus uit eten en drinken. Ze gaan ook met zijn allen in de bewonerscommissie in de hoop iets te weten te komen over de toekomstplannen van het verzorgingshuis. Die gaan immers allemaal dicht. En Hendriks beste vriend Evert gaat dood. In het jaar tussen Pogingen en dit nieuwe boek is zijn beste vriendin ook al doodgegaan. Ik heb nu minder gegriezeld en meer genoten. En het ook al succesvol aanbevolen aan deze en gene.

Zomp

Vroeger te Groningen liep ik met Marg langs het Van Starkenborgkanaal, en rond Baflo en Mensingeweer, en op Schiermonnikoog, later in Kampen in het Roggebotsebos en sinds jaar en dag alweer in de polder Bossche Broek. Dit heb ik geloof ik al eens eerder gememoreerd, de beelden komen weer boven. Vandaag willen wat anders en doen we het Hart van de Westbommelerwaard. Dat is een behoorlijk eenzaam gebied ten westen van Zaltbommel. Het gebied de Bommelerwaard is eigenlijk een eiland, tussen de rivieren Maas en Waal.

Het is een raar kaal landschap, voor wandelaars totaal kapotverkaveld. Er loopt nu een 'klompenpad' doorheen. Wandelaars heroveren stukje bij beetje het landschap.Het is bijzonder zompig in de Westbommelerwaard en ik ben mijn wandelschoenen vergeten. Dus loop ik te soppen en te glibberen op mijn nieuwe slangeleren sneakers. Oei.

Wat ervaren wij als zo positief in kale landschappen, vragen wij ons af. Andere mensen zouden er acuut diep depressief van worden. Wij niet. Het is wel een uitdaging er de schoonheid van te zien. Goed om je heen kijken. En zien. Dan zie je de luchten, de nuances in de groei en bloei, rare vormen in het landschap, bijzondere gebruiken. Misschien is het een mooie metafoor voor de manier waarop we in het leven staan.

Het Nieuwe Rijbewijs (2)

De mens lijdt het meest door het lijden dat zij vreest. Weer naar het Stadskantoor voor het nieuwe rijbewijs. Van mijn bezoek voor mijn nieuwe paspoort vorig jaar - nog te Amsterdam - herinner ik me dat ze al mijn pasfoto's afkeurden. Ik moest een nieuwe laten maken. Dat werd een lelijke bleke foto waar ik mijzelf absoluut niet in herken. Ik heb een envelopje vol pasfoto's, allemaal van Studio Heno, dé pasfotospecialist van Amsterdam. Het onderste staat nú op mijn rijbewijs, dus die is al 20 jaar oud.

Schrap voor een nieuwe Kafkaiaanse belevenis ben ik vast een half uur te vroeg. Ik moet een QR-code inscannen die op mijn digitale afspraak-mail staat en dat heeft meteen voeten in de aarde, want nogal onduidelijk en niet erg klantvriendelijk Gelukkig staat daar een dame bij die je helpt je papiertje zodanig in de lucht te manoeuvreren dat het apparaat je code inderdaad ziet. 

Dan heb ik ook nog tijd om nog even een receptioniste aan te spreken. Mevrouw, het is alweer driekwart jaar geleden dat ik me heb uitgeschreven uit Amsterdam en ingeschreven in Utrecht, via de DiGiD. Nooit heb ik een bevestiging gekregen, laat staan een welkom, vertel ik. Zit ik eigenlijk wel in uw systeem? Want mijn partner die alleen maar binnen Utrecht van Pijlsweerd naar Zuilen verhuisde kreeg een heel welkomstpakket! En ik niets. Verbijsterd kijkt ze me aan. Nee natuurlijk kunnen ze dat niet nakijken. Dat druist in tegen alle regels van de privacywet. En een welkom? Dat is zó 20e eeuw! Nee. Als mijn belastingpapieren op mijn huidige adres aankomen zit het wel goed.

Nou goed dan, ik vind het niet aardig, en een welkomstmailtje aan nieuwe bewoners is toch zo gemaakt, zou je zeggen.

Voor het aanvragen van een Rijbewijs moet ik naar Wachtgebied A. Daar zitten tientallen mensen op cyclaamkleurige banken, en ik ben al na 10 minuten aan de beurt. Een jonge gehoofddoekte ambenares meisje kijkt mij niet aan maar bekijkt wel op mijn verzoek mijn verzameling pasfoto's. Zij geeft toestemming voor mijn eerste keus. Dat hij op het paspoort niet mocht is omdat hij een beetje gróót is, legt ze uit. 

Dan moet ik tussen de lijntjes een handtekening plaatsen, dat tussen-de-lijntjes herhaalt ze wel drie keer, en dan is het klaar. Nieuwe afspraak maken en episode 2 van het nieuwe rijbewijs is ook weer voorbij. Appeltje eitje, eigenlijk.

Parkoverleg

We hebben  de tweede werkgroep vergadering over het plantsoen. Tevens afsluitend en besluitvormend. Er zitten natuurlijk veel te veel wensen in het plan in verhouding tot het beschikbare geld. Er moeten keuzes gemaakt worden. Er worden bedragen aan de onderdelen gehangen. De vlonder voor ons huis kost 50.000 euro. De fontein 40.000 euro.  Een bloemenlimt door het hele park 25.000. Het speelbos 30.000. Enzovoort. Zeggen: Móet die fontein wel 40.000 euro kosten, of kán die vlonder niet voor de helft van de prijs, dat mag niet.

Zo loodst de Gemeente het plan dat ze zelf tot in detail heeft uitgewerkt gewiekst door onze 'werkgroep' heen. Eigenlijk hebben we niet zo veel te zeggen, er is geen tijd om iets te veranderen. We moeten in subgroepjes van mensen die elkaar niet kennen in 10 minuten beslissen wat wel en wat niet.

Er is iemand die geen fontein wil want dan moet hij steeds plassen. Er is iemand die geen bloemenlint wil want hij is bang dat hij dan de vijver niet meer ziet. Er is iemand die het hondenpoepdriehoekje voor haar deur weg wil, maar daar luistert niemand naar. En zo komt er een besluit dat als het doorgaat zo in september uitgevoerd gaat worden. Volgend voorjaar gaan we ervan genieten, verwachten ze.

Na afloop zeggen wij van de Initiatiefgroep tegen elkaar: Het is allemaal geweldig wat er gebeurt, en wij zijn trots op ons, maar eh, kwamen we vorig jaar niet bij elkaar omdat we de bankjes in het plantsoen, het zwerfvuil en de hondenpoep zo vies vonden? In het nieuwe plan doen ze niets aan de hondenpoep en het zwerfvuil én zijn er geen bankjes meer. Ze hebben ons wel heel knap gemanipuleerd. 

Maar hoe dan ook: we vinden het toch leuk dat het park opgeknapt wordt.

Koolmeesjes

Vandaag eindelijk een koolmeesje in de tuin. Doorgaans worden we vooral bezocht door kauwtjes of kraaien en duiven. Af en toe een merel, een keer een roodborstje en vandaag dus een koolmees. Omdat ik twee vogeltjes leuker vind om te tekenen dan één hier weer een nieuw koppeltje. Die mag gauw weer naar mijn moeder, zegt Bobby. Inderdaad. Zoals die 'Oooh' en 'Aaah' en 'Geweldig' kan roepen!

Ritterplaten

De werklui op het achterterrein zijn weer begonnen. De stratenmakers nog niet, vanwege de vrieskou. Die komen vrijdag weer, zo vertelt mij een van de twee mannen die de zandhopen verplaatsen en pletten. 

Vanwege het vocht en de afwatering heeft de aannemer gekozen voor 'ritterplaten' op de rijbaan. Het komt allemaal van de afwatering van de schuurtjes, zo vertelt mij een van de zandverplaatsers. Maar straks is die nattigheid voorbij en kan al het overtollige regenwater direct in het riool. 

In een kibbelig heen-en-weer-schrijven tussen woningbouw, aannemer en kopers gaat het nu over de verlichting, de boompjes, de breedte van de rijbaan en de invulling van de ritterplaten. Ze willen grind. Ik wil gras. Voor de boompjes is nu sprake van een Japanse sierkers. Ik heb gepleit voor een witte.

Werkdag

Ik ga naar Antwerpen om een interview te doen. Officieel is het ruim anderhalf uur rijden, maar voor de zekerheid vertrek al om half negen, een uur extra. Just in case. Dat uur extra heb ik helemaal nodig.

Het is raar om twee uur met een Belg te praten en uren later je naar je aantekeningen te staren. Natuurlijk had ik ook wel in Antwerpen willen blijven, maar nog liever wil ik mijn aantekeningen uitschrijven. Hélp. 

Om vijf uur ben ik weer thuis. Bijna alles wat er in mijn aantekeningen staat moet ik googelen. België is echt een ander land. En een andere taal. En andere schrijvers. En andere nieuwslezers. Nieuws-ankers heten die daar. Ik denk 'anchor', maar nee, 'anker'.

Om 22 uur zijn de aantekeningen uitgetikt. 2600 woorden. Daar moet een stuk van te maken zijn. Dat moet dan maar donderdag. Eerst een aflevering Dokter Deen. Wat een dag. Was dit nu leuk? 

Bobby bestudeert onderwijl in zijn Man Cave de instructies van de kettingzaag. Dat Moment komt steeds dichterbij. Zaterdag.

Eetkamer

O ja, de eetkamerstoelen. We hadden ze een half jaar geleden al gespot, bij De Woonfabriek, maar toen was de tijd nog niet rijp. Ook had twee maanden geleden Zwager4 - die dezelfde stoelen had gekocht - mij bezworen: 'je moet ze níet kopen. Niet! Íedereen heeft ze!' Dat hakt er in.

Maar ja, we vinden ze leuk. Allebei. En verder kan geen enkele andere eetkamerstoel aan ze tippen.

We kiezen twee groene, twee oranjebruine, een witte en een gele. Twee met leuningen en vier zonder. In week 11 worden ze bezorgd. Naar verwachting. 

Bianca C.

Het Wereldvrouwenwereldkoor Bianca C bestaat 20 jaar. Bobby's collega K. zit daar al jaren bij, misschien ook wel 20 jaar. Ze vertelt regelmatig hoe geweldig dat koor is, zulke leuke vrouwen, zulke prachtige muziek, zo'n goeie dirigent. Ze hebben ze jubileumconcert. 

Lichtelijk gereserveerd ga ik er naartoe, want zo graag blijf ik thuis om een partijtje te niksen. Maar het is toch leuk en mooi en goed! Ze zingen pan-Europees en Zuid-Amerikaans. Grieks, Bulgaars, Macedonisch, Armeens, Corsicaans, Fins, you name it. En na de pauze Mexicaans, Peruaans, Argentijns... 

Dirigent Fred Abbingh die ook piano en accordeon speelt is ook nog eens heel.  geestig over de muziek en zijn steeds middelbaarder dameskoor, met steeds meer leesbrillen, lichamelijke ongemakken en moeite om teksten te onthouden. Maar ondertussen zingen ze alles perfect en uit hun hoofd. Onvoorstelbaar met al die talen en ritmes en verschillend stemgebruik. Ik denk wel steeds: Nee, dit zou ik echt niet kunnen.

Het wonder van Emmen

In de aftiteling van het programma Andere Tijden over de Russische oorlogsbruiden zie ik dat volgende week het gewijd is aan Het Wonder van Emmen. Zuidoost Drente dat in de jaren na de oorlog geteisterd werd door grote werkloosheid kreeg een enorme injectie van het Rijk om er industrie te ontwikkelen en vanaf de jaren vijftig ontstond er nieuwbouwwijk na nieuwbouwwijk. Zo kwamen mijn ouders er ook terecht. Ook de scholen schoten als paddenstoelen uit de grond. Vati begon er als leraar wiskunde. 

Emmen was de ontdekker van het woonerf en heel de wereld kwam kijken. Van ons pittoreske huis aan de Allee in het centrum, dat vrijwel grensde aan de dierentuin, verhuisden ook wij in 1965 naar de Wendeling. Vier slaapkamers voor een gezin met zes kinderen: dat was nog eens luxe. Middenrechts op de foto. Wie er niet opgegroeid is ziet niets aan deze foto, maar ik zie heel veel. Hij activeert bijzonder veel herinneringen. De Statenweg. Het winkelcentrum. De hervormde Kerk De Voorhof. Onze lagere school Anne de Vriesschool. Het bosje, de LTS. Het vierkante betonnen klooster. Onze juf Engels juf Troost die 10 hoog in de flat bij het winkelcentrum woonde. Door die wijk liep ik dag na dag, avond na avond onze hond Molly uit te laten. Liepen we bij al die arbeidersdoorzonwoninkjes naar binnen te gluren.

Russin in Nederland

Indrukwekkende aflevering van 'Andere Tijden' over Russische oorlogsbruiden. Meisjes en jonge vrouwen die in 1941-1942 naar Duitsland werden gedeporteerd om er in de oorlogsindustrie te werken. Als Russinnen waren ze Untermenschen die heel slecht behandeld werden. 

Na de oorlog konden ze niet terug naar huis omdat ze voor de Duitsers hadden gewerkt. Duizenden kwamen met een Nederlandse man of jongen mee naar Nederland, waar ze een gezin stichtten. Maar altijd heimwee. En in de Koude Oorlog werden ze met de nek aangekeken. Pas in de jaren zestig konden ze weer een keer op bezoek naar Rusland, waar ze hun familie dus twintig jaar niet gezien hadden.

Altijd weer nieuwe oorlogsverhalen, die levens verwoest hebben. En dit gaat over 70 jaar geleden.  

Middelbare muziek

Nichtje appt of ik meega naar de Voorspeelavond in de Muziekschool van Maarssen. Zus3 - haar moeder - zit al jaren op een blokfluitklasje en die treden eens per jaar op. Dat lijkt me wel wat. Voorspeelavond van de volwassen Muziekschool-leerlingen. Het is heel mooi, vooral ontroerend mooi. 

Deze mensen hebben een droom: muziek maken. Echt talent hebben ze niet en ze zullen het wel nooit meer goed leren, en dat weten ze, maar daar laten ze zich niet door weerhouden. Ze doen hartstochtelijk hun best. Gitaren, blokfluiten, klarinetten. Soms en groupe, soms in duo, soms solo. Het blaasensemble van Zus3 is het beste.

En al zie je ze met alle zelfkennis van de wereld denken; het is niet echt om aan te horen, toch zijn ze zo dapper om samen te spelen en op het podium te gaan staan. De man op deze foto speelt klassiek gitaar, alles uit zijn hoofd. Het gaat wel eens fout en zijn snaren verliezen spanning en worden steeds een beetje valser. En toch is het mooi.

Zagen zagen wiedewiedewagen

Weer een nieuwe aflevering van 'The Husband, How It Works'. Ik wil heel graag nieuwe eetkamerstoelen, al heel lang, maar Bobby wil een kettingzaag. Dat komt zo: hij wil stammetjes zagen en die gaat hij volgend weekend bij Staatsbosbeheer te Staphorst halen. De hele week kijkt hij al uren per dag op internet naar bijlen en zagen. Vorige week heeft hij in Groenekan al een hoogkwalitatieve Zweedse kloofbijl gehaald, nu wil hij hij naar de motorzagenspeciaalzaak Hofman in Maarsseveen.

Hij kijkt dus behoorlijk sip bij mijn voorstel om eetkamerstoelen te gaan kijken, en ik op mijn beurt kijk bedrukt bij zijn voorstel een kettingzaag  te gaan kopen. We slapen er een nachtje over. Laten we éérst naar Maarsseveen gaan en daarna naar Villa Arena stoelen kijken, wordt de uitkomst. Best of both worlds.

Wat een belevenis: een kettingzaag kopen. Het is een winkel in tuin- en landbouwmachines, Een wat oudere mevrouw verkoopt ze. Héél deskundig legt ze alle ins en outs van de kettingzaag uit. De do's en de don'ts, de gevaren en de bescherming. Behalve de zaag verkoopt ze Bobby ook nog een zaagbroek en zaaghandschoenen en speciale vijlen. Een kettingzaag moet als een mes door de boter zakken, benadrukt ze. U moet géén kracht moeten zetten. U moet de kettingzaag al na twee uur bijvijlen.

Terwijl Bobby in de schuur achter zijn beschermingspak past praten wij wat door. Ze verkoopt al 33 jaar landbouwmachines, vertelt ze. Zaagt u zelf ook, vraag ik. U klinkt alsof u regelmatig met kettingzagen werkt. Pas 15 jaar geleden heeft ze een zaagworkshop in een bos gevolgd. Speciaal voor verkopers van kettingzagen. Dat was heel nuttig geweest. Haar man komt eens kijken, want het is wel erg gezellig tussen de landbouwmachines. Graag wil hij Bobby nog een keer als ins en outs en do's en dont's uitleggen. Dat heb ik al gedaan, zegt ze. En heel goed, beaam ik. Maar hij doet het toch. Een kettingzaag is uiteindelijk toch een mannending. Even kibbelen ze, maar al gauw houdt ze wijselijk haar mond.

Terwijl haar man Bobby alles voor de tweede keer uitlegt vertelt zij mij uit hoe ik die zaagbroek moet wassen. Ik dacht het niet. Maar deze dag kan niet meer stuk.

Duiven

Om nog wat meer van de tuin in wording te kunnen genieten heb ik bij AH een pakketje vogelvoer gekocht,  en van de Vogelbescherming heb ik de Tuinvogelapp gedownload. 

En nu studeren. Leren kijken en onderscheiden. Duif, dat weet ik. Maar dan? In de app staan 92 vogels, gerangschikt op  alfabet. Dat vind ik niet zo handig. Want de 'holenduif' en de 'houtduif' staan dan wel toevallig naast elkaar, maar de 'stadsduif' ('patatduif' in de volksmond) staat weer heel ergens anders. En de 'tortelduif' staat er niet in.

Mud

Ik weet niet of er u veel ikan schelen hoe het met ons achterterrein gesteld is, maar er is nog steeds niet veel veranderd. Vandaag komt er een mail van de aannemer, ditmaal zonder optimistisch plaatje, waarin hij uitlegt dat het van de regen komt dat er weinig schot in de zaak zit. Maar dat voor volgende week eindelijk de weersvooruitzichten beter zijn en dat er dan voortgang geboekt zal worden.

Ondertussen vinden er tussen de woningbouwvereniging en enige bewoners van ons rijtje felle discussies plaats over de oplevering van het terrein, die toch nog altijd afwijkt van wat ze ons beloofd hadden. Krappere parkeerplaatsen en rijbaan, hoge lantaarnpalen in plaats van lampen aan de schuurtjes, minder groen en andere bestrating dan beloofd. Wat gebeurt er allemaal achter de schermen? Ik stuur deze buren die alles meten en vergelijken en ons daarvan op de hoogte houden af en toe een diepdankbare mail.

Humor

Toch nog maar even naar het Correspondents Dinner kijken, dat had ik gemist. Ik lees geen tv-gids en dat wreekt zich wel eens. Op de radio was het vandaag het gesprek van de dag. Ik vond het tamelijk matig, niet heel slecht maar ook niet erg boeiend en dat alle mensen in de zaal zo hard lachten, ook de crème de la crème van het Nederlandse journaille, dat begreep ik helemaal niet.

En al die BN-ers en Neelie Kroes en Hedy d'Ancona, wat deden die daar? Er zit natuurlijk een business model achter: velen van die honderden mensen in kostuum hadden er dik voor betaald of waren uitgenodigd door bedrijven die er dik voor betaald hadden. Dan lach je waarschijnlijk harder.

Verlicht

Weer een stukje rust in huis gecreëerd. Er hangen nu lampen boven de eettafel. Een rij van vier en een rij van drie. Ze hangen aan beide kanten van de lichtstraat. We wilden per se de eettafel onder de lichtstraat, met uitzicht op de tuin, maar voor hanglampen is dat behoorlijk onhandig. Die wil je midboven de tafel. En dat kán niet. 

Na een lange zoektocht kwamen we uit op deze spacy lichtschijfjes. Vliegende schoteltjes. In de winkel val je erop, maar hoe staat het in het echt?

Daar moesten we even op wachten, twee maanden om precies te zijn, omdat de bestelde dimmer maar niet aankwam bij de lampenwinkel. Vorige week is de boekenkast die daar nog stond naar de Kringloop gegaan. En gisteren heeft Bobby de lampen opgehangen. 

Het is zo rustgevend nu daar in die hoek! Weer een projectje klaar. Op naar het volgende. Nieuwe eettafelstoelen? Kunst aan de wand? Of toch eerst de cd-kast?

Lieber lesen!

Utrechtse klantgerichtheid nader onderzocht. Je moet je stad ook beter leren kennen door overal naar binnen te lopen. Dan bouw je geschiedenis met de stad op. 

Eerst denk ik nog even: zal ik een dagje naar Keulen? Of Brussel? Leen gaat tenslotte elke maand naar Parijs op en neer. Maar ik heb ook een rijtje uitstelklusjes die wel eens mogen. Behalve het rijbewijs is dat ook het inlijsten van een poster voor mijn kamer. Die kocht ik afgelopen najaar in Bad Neuenahr en ik vind hem nog steeds erg leuk. Een vrouw zit op een lekkere bank te lezen, de kamer is een warme sfeervolle rustige ruimte, en buiten het raam is de boze buitenwereld met enge monsters en spoken.

Ik heb de firma Catch als mijn Utrechtse lijstenmaker gekozen. Hun lijst om de Jazzposter boven de piano oogst lof alom. Sta ik daar om kwart over tien op de stoep, toch niet al te vroeg, is de winkel nog dicht. Met viltstift staat op een A4 geschreven: Sorry, we zijn dicht. Ik denk onmiddellijk aan ziekte of dood. Maar ergens in een hoekje van het raam staat dat ze dagelijks vanaf 11 uur open zijn. Dat is ruim drie kwartier de tijd stukslaan. 

Als ik de lijstenmaker dat om half twaalf vertel reageert-ie verrast: 'Maar je kunt altijd aanbellen als de deur dicht is. We zijn vanaf 08 uur hier.' Alsof ik dat kan verzinnen bij de mededeling dat ze dicht zijn. Dat is een geheel nieuwe gedachte voor hem. 'Ik zal het er eens bij zetten.'

Vandaag leer ik ook dat Bus 2 vanaf Utrecht CS regelrecht naar Catch rijdt. 'Museumkwartier' staat op die bus.

Transparantie

Weken geleden alweer dat ik een brief kreeg van het RDW dat ik mijn rijbewijs moet verlengen. Dat is een taakje waar ik nogal tegenop zie. In Amsterdam ben ik mijn reserves tegenover het Stadhuis en al zijn diensten kwijtgeraakt toen ik de stadsdeelkantoren leerde kennen. Eigenlijk was alles wat je wilde er zo gepiept en vanwege de diverse kwaliteitsslagen die de gemeente als organisatie gemaakt had - ik heb diverse kwaliteitsmanagers gekend - wist ik dat hun klantonvriendelijkheid algemeen bekend was. En dat eraan gewerkt werd. We konden er ook zó trouwen, binnen twee weken, terwijl dat in Utrecht drie maanden had moeten duren.

Maar nu dus Útrecht. Staat niet ye boek als toeschiettelijk en klantgericht. Utrecht heeft net een nieuw stadhuis waar de transparantie als kernwaarde vanaf straalt. Glas glas glas.

Maar dan. Er staat een balie met 5 middelbare dames en een apparaat waar je een nummertje kan trekken waar een lijdt bij hangt waarvoor je allemaal nummertjes kan trekken. Als jouw kwestie er niet bijstaat moet je naar de receptie. Rijbewijs verlengen staat er niet bij.

Ik dus naar de receptie-balie.  

- Goedemorgen. Ik wil graag mijn rijbewijs verlengen.

- Heeft u een afspraak?

- Nee, is dat nodig?

- Ja.

- Dan wil ik graag een afspraak.

- Dat kan niet hier, dat kunt u alleen online doen. U kunt dat thuis doen.

- Dat wist ik niet. Ik woon hier pas. Maar nu ben ik er helemaal speciaal voor hier naar toe gekomen, kunt u misschien voor deze keer voor mij een afspraak in het systeem zetten?

- Nee. Dáár staan twee computers, daar kunt u het zelf doen. 

- Naar welke url moet ik toe? Of wijst zich het.

- Kunt nu niet met computers omgaan? Heeft u hulp nodig?  

- Nou nee, maar waar moet ik een afspraak mee maken?

- Afdeling Burgerzaken.

- Dank u wel.  

Dus ik naar de computer. Vul naam, adres en geboortedatum in, een tijdstip volgende week woensdag en druk over verzenden. Er gebeurt niets. Nog een keer. En nog een keer. Er gebeurt niets. Ik weet naar de balie. Ik heb alles ingevuld maar er gebeurt niets. 

- U moet op verzenden drukken. 

- Dat heb ik al vijf keer gedaan

Zuchtend loopt ze met me mee en drukt op verzenden.

- Hé hij doet niets. Dat ligt aan het systeem. Het systeem doet het niet goed. 

- En nu?

Zij weet het ook niet. Als ze het aan een collega vraagt kijkt die weg. Hulpeloos kwijt ze me aan. Ze wil dat ik wegga. Dat ik verdwijn. Maar ik wil tenminste een afspraak.

Ik probeer de andere computer. Daar kan ik niet meer op woensdag afspreken, maar wel op donderdag. Nou vooruit dan maar. Weer alles ingevuld, en op verzenden gedrukt. Dan springt hij op een scherm dat ik op vrijdag een afspraak moet maken. 

Ik weer naar de receptie. 

- Nu moet ik op vrijdag, zeg ik, maar ik kán helemaal niet op vrijdag. En hoe weet ik of ik niet ook al op woensdag en/of donderdag in het systeem zit? Want ik heb heel vaak op verzenden gedrukt. 

Dat weet ze ook niet. Dan ga ik maar weer. Ik heb een afspraak op vrijdag. Het moet ooit lukken om mijn rijbewijs te verlengen.

Toen ik mij met mijn DiGiD uitschreef uit Amsterdam en inschreef in Utrecht heb ik van niets en niemand een bevestiging gehad. Bobby die alleen een adreswijziging had doorgegeven kreeg een welkomstpakket. Dit zou wel eens een hele lange verhaallijn kunnen worden.

Hoe het werkt

Bij boekhandel H. De Vries in Haarlem zie ik een heel leuk boek: The Husband, How it Works. Het is bijzonder geestig, al die eigenaardigheden van de husband zijn blijkbaar universeel. Het geeft diepe herkenning en opluchting, maar ik koop het niet. Waarom niet? Nu kost het uren om het weer te vinden, want als je husband googelt krijg je je niet onmiddellijk the juiste hit. Dus het duurt even voor ik door heb dat het een zeer populaire Engelse reeks van Penguin is. Tophit met de Kerst. 'En soms huilt de vrouw' luidt de slotzin.