Hendrik Groen

Weer erop uit. Het houdt niet op. Vandaag ga ik naar de boekpresentatie van de nieuwe Hendrik Groen: Zolang er leven is. Die vindt plaats in de Buiksloterkerk in Amsterdam-Noord. Daar woonde ik in de buurt in de periode 1994-2000. Om Hendrik Groen een hele hype heen gecreëerd. Ik weet niet of u hem kent. Mensen kunnen enorm fan van hem zijn. Ik heb nog een column en een foto nodig, morgen moet het nummer naar de drukker, dit is een van mijn maandelijkse queesten.

Deze bijeenkomst lijkt me wel wat. Hani501 gaat de foto schieten. 

Er komen allemaal Connexxion-busjes voorrijden, vol bejaarden in rolstoelen. Ze zijn trots op hun Hendrik Groen. Ze zijn fan van Hendrik Groen. Zijn dagboeken gaan over al het institutionele gedoe in zo'n tehuis, de bewoners, het personeel, de vriendschappen ook. Liefde zelfs. Ze lachen zich dood om Hendrik Groen. De auteursnaam Hendrik Groen is een pseudoniem. Er is veel gespeculeerd over wie het zou zijn. Maar het geheim wordt goed bewaard. 

Ik heb Hendrik Groen deel 1 gelezen maar vond het eerlijk gezegd meer vreselijk dan geestig. Het dagboek van een 85-jarige in een verzorgingshuis. Een voorland waar je niet naar uitziet. Ik zou het nóóit aan Schoonmama geven. Ik ga maar eens aan een aantal mensen hier aanwezig vragen waarom ze fan zijn. Die vinden het inderdaad mooi. Hebben het aan hun oude ouders laten lezen, voorgelezen aan demente ouders. Die er erg van genoten. Hendrik Groen geeft een heel kwetsbare bevolkingsgroep een stem. Het boek is naar 25 landen vertaald. Het is geen regionaal boek, het is universeel.

Onder de rolstoelers vindt Hani501 een echte Hendrik Groen-lookalike. Hij heet meneer Vos. Hij wil graag op de foto.