Koffie drinken na afloop van de H.Mis in de Jacobuskerk is een sociologische ervaring. Alle personages kunnen zo als een typetje in een comedy. Ze doen nu allemaal aan de dagboeken van Hendrik Groen denken. Deel 2 Zo lang er leven is vind ik na de boekpresentatie afgelopen dinsdag veel beter te genieten dan indertijd deel 1. Dat al die mensen en hun gesprekjes je dagelijkse Umfeld zijn.
De stokoude meneer die een paar weken geleden geluidloos uit zijn leven aan mij vertelde waar ik niets van verstond zie ik nu in gesprek met de pianist van vandaag, die er zo te zien ook weinig van meekrijgt en die ook na een paar keer 'wat zegt u?' en 'ik versta u niet' het maar opgeeft en vriendelijk knikt.
Vandaag hebben ze voor het eerst een Taizé-viering gedaan, met andere muziek dan in de gebruikelijke H. Mis, en geen officiële voorganger. Dat is wel handig bij een tekort aan voorgangers. De tachtigjarigen zingen niet allemaal makkelijk mee met de vreemde liederen, maar toch doen meer het wel dan niet. De zestigjarigen zijn hier de drijvende kracht. Ze vinden ook dat alle zich bezoekers meer moeten mengen bij de koffie. Zodat nieuwelingen zoals wij zich eerder thuis voelen.
Het ontroert me allemaal hogelijk en ik vraag me af wat ik zelf er aan zou hebben en wat ik zou kunnen betekenen als ik me er meer aan zou verbinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten