Amsterdamse Bos

Een afspraakje in het Amsterdamse Bos, we starten (op 1,5 m afstand) op het wijdse lege terras aan het begin de Bosbaan. Ik wandel er (op 1,5m afstand) met een Amsterdamse die aan het Vondelpark woont en nog nooit in het Amsterdamse Bos was. Ik ben heel trots om het prachtige Amsterdamse Bos te laten zien, nu helemaal beeldschoon. Alles is zo leeg en mooi, her en der wat wandelaars die hun hondje of hun kindertjes uitlaten, maar het feit dat er politie over de brede wandelpaden rondrijdt om te kijken of er geen mensen groeperen is wel spookachtig. (Nee, er groeperen geen mensen.) 

We praten alleen maar over Corona en nu ook over videobellen en andere vormen van internet-ontmoetingen. Bij haar in de straat hadden ze een Zoom-ontmoeting geprobeerd met alle straatbewoners, maar het gesprek had alleen bestaan uit of mensen er wel of niet in slaagden het programma aan de praat te krijgen. Het was geen verrijking geweest. Wij zijn blij met deze wandeling. Op 1,5m afstand.

Vanmorgen zag ik een filmpje over leeg Utrecht, de binnenstad die altijd zo overladen is met consumenten, helemaal leeg nu. Beeldschoon, ja. 

My first quiche

Het moet er een keer van komen: my first quiche. Er zit veel spinazie in ook al zie je het niet, dus niet zo ongezond als je zou denken. Behalve spinazie ook gerookte zalm, cashewnoten en eieren. En bovenop een paar plakjes brie. Mmm. 

Trouwens: AH heeft ineens helemaal geen eieren meer. Nul. Gelukkig hebben we de Turkse groenteboer/supermarkt als achtervang. Die heeft alles, al is het dan niet biologisch.

https://kookidee.nl/recepten/hoofdgerecht/quiche-met-spinazie-zalm-cashewnoten-en-brie/

In beweging

Ik loop en fiets dan wel behoorlijk, maar daarbij gebruik je maar een selecte groep spieren. Van verschillende kanten hoor ik mensen meesmuilend bekennen dat ze Nederland-in-Beweging doen. Onze gymjuf - die ons mist en nogal pushy is op de groepsapp - tipt het ons elke dag en stuurt dan ook nog wat extra oefeningen na. Ik vind het te erg voor woorden dat ik mee ga doen, maar ik realiseer me ook goed dat ik de gym op dinsdagavonden mis. Dus ssst, niet verder vertellen, maar ik heb net meegedaan aan 'Nederland in beweging'. Het is maar een kwartiertje en niemand kan me zien.

Ik vind het héél gemakkelijk. Simpele oefeningen en heel erg kort. Ze moesten eens bij onze gym komen kijken.

Get digital

Het programma Zoom is het helemaal nu. Blijkt. Collega's en andere mensen doen dezer dagen aan videoconferencing via Zoom. En aan muziek maken. Maar als je niet werkt dan weet je zulke dingen niet. Ik krijgen oproepen tot koorzingen via Zoom, Diana kondigt haar kerkdienst van aanstaande zondag aan, die je live kunt meebeleven via Zoom. Zodat we allen tezamen zijn. Met enige reserve ga ik kijken. Niet dat dat veel helpt want zolang je zelf niet video-conferenct beleef je er niets aan.  En vreemde mensen te zien videoconferencen helpt ook niet echt. Wie weet ga ik het beleven.

Hieronder een Utrechts studentenkoor met een digitale wizzkid. Weet niet of dit via Zoom verzameld is. Wel leuk, al die frisse jonge koppies.

Digitaal

Het wordt een beetje veel, al die online troost, de filmpjes, de initiatieven. Ik was best van het online, maar met het bijhouden van het (wereld)nieuws en het lezen van alle lieve boodschappen overal en nergens zet ik mijzelf nu op rantsoen. Wandelen, fietsen, tuinieren, pianospelen en tekenen / en af en toe wat binge-watchen - is beter voor lichaam geest en ziel.

Met de actie beertjes-in-het-keukenraam heb ik trouwens wel meegedaan en inderdaad lopen er gezinnen met kleine kindjes langs die enthousiast wijzen en foto’s maken. Ik was niet zeker of dit lievelingspopje van mij wel een beertje is, maar de kindertjes doen er gelukkig niet moeilijk over. 

Vooral op muziekgebied komen er veel initiatieven langs. Bij ons dameskoor was er de constatering hoe zeer we het zingen en elkaar missen en een voorstel/rondvraag of sommigen misschien in groepjes van drie wilden oefenen, maar dat werd afgeketst. Nu is er een idee om via Zoom of Google Hangout vormen van samenzang te proberen. Ik weet niet, op dit moment word ik daar niet blij van, doe mij maar een clubje van drie in een park of een muziekkoepel. Waar is trouwens een muziekkoepel in Utrecht? Park Lepelenburg?

Homeland

Nog maar pas heb ik ontdekt dat je Netflix (dat ik op de iPad kijk, met de iPad op schoot, koptelefoon in, alsof je een boek leest) ook op tv kunt kijken. Dat kwam zo: het is alweer vele jaren geleden dat Bobby en ik samen series keken. De tijd van de dvd-series die je aan elkaar uitleende. Veel Zweedse series. en toen wilde Bobby weer een serie kijken uit zijn plank dvd's. Maar die zijn heel oud. We keken een James Bond uit 1985 of 1968, daar wil ik van af zijn. Nou ja enfin, toen ging ik eens googelen op Netflix en Xs4all, en nu blijkt er in het tv-menu een knop 'Apps' te zitten en app 1 is  Netflix.  

Maar wat nu? Mijn Schoonzusje te Istanboel stuurt wat tips over wat zij sámen met AJ kijkt, en over waar hun zonen naar kijken en een van de tips is Homeland. OK, zegt Bobby, dan gaan we Homeland proberen. 

Het is heel spannend, je wordt er weer helemaal ingezogen. En gezellig together in deze eenzame tijden. Dus nu hebben we al vier afleveringen Homeland gezien.  CIA, Irak. Ik maak me wel een beetje zorgen dat er acht seizoenen zijn.

Zwarte zwanen

Zwarte zwanen. Ik kende ze alleen maar van het kinderliedje 'Witte zwanen zwarte zwanen / wie gaat er mee naar Engeland varen... ' Maar van de week stuitte ik op twee koppels in dat wonderlijke buurtschap Demmerik met al die boerderettes. Twee buurboerderettes daar hadden elk een eigen setje zwarte zwanen in de sloot. Beide koppels waren ingesloten door gaas, waarschijnlijk waren ze ook gekortwiekt. Ze waren onrustig en bozig. Maar wel prachtig en een aanleiding om me in ze te verdiepen en ze te tekenen.

Van de site van Sovon (Vogelonderzoek Nederland): 'De zwarte zwaan is een exoot die oorspronkelijk uit Australië komt. Als het daar zomer is, is het hier winter. Hierdoor broeden deze zwanen in ons land ook in het najaar en de winter. De meeste zwarte zwanen zijn uit collecties ontsnapte vogels en hun nazaten. Ze hebben zich vanaf vanaf eind jaren zeventig in ons land gevestigd. De meeste zwarte zwanen houden zich op in paren of familiegroepjes in of bij de broedgebieden. Concentraties tot enkele tientallen exemplaren zijn bekend van ruiplekken als het Volkerakmeer en IJsselmeer (juli), of treden op in de nabijheid van goed bezette broedplaatsen.'

Bij alle commotie van de afgelopen weken rond het corona-virus waardoor ik tamelijk van slag ben en slecht kan boek-lezen en tekenen probeer ik te bedenken wat het tekenen voor mij betekent. Het lijkt een vorm van meditatie. Iconen maken. Aandacht geven aan schoonheid. Dankbaar zijn voor de mooie dingen. De zorgen niet de overhand laten krijgen.  

Naar de kwekerij

Af en toe app en/of bel ik een bekende om te vragen hoe zij het maakt/maken en om te horen hoe zij de crisis doorstaat/doorstaan, en of zij misschien in is/zijn voor een wandelingetje of een fietstochtje in een leeg landschap. Of een kopje thee in de tuin. Sommigen blijven strikt thuis en op zichzelf, anderen hebben wat contact in de straat, de mensen die wel met mij een eindje willen wandelen of fietsen zijn schaars. Er is maar één gespreksonderwerp: de Corona-crisis. Snot heeft vrijwel iedereen en af en toe heeft iemand iets ernstigere gezondheidsklachten. 

Zo lang de zon nog zo schettert ga ik nog maar wat plantjes halen en die in de tuin of in de potjes drukken. Gewoon even dóór de mismoedigheid heen drukken.  

Dus gaat vandaag de fietstocht naar Haarzuilens en Harmelen. Naar de Kwekerij aldaar, die open is op vrijdag en zaterdag. Ik koop er wat roosjes, bosviooltjes en anemoontjes. Er blaast een fikse koude wind dus het polderfietsen valt niet mee. Maar als de plantjes in de potjes zitten en in de borders, dan is dat fijn om naar te kijken. Dat heb je toch maar mooi weer gedaan, Lucie Theodora, ook al had je geen moed.

Te Demmerik

Vandaag wordt het Demmerik. De Demmerikroute door of om Demmerikpolder. Het criterium is leeg landschap dicht bij huis en dat levert allerlei nieuwe bestemmingen op. Het buurtschap Demmerik ligt onder Vinkeveen en de wandeling (12 km) Is heel prozaïsch Hollands polderlandschap. Hij begint bij het voormalig treinstation onder Vinkeveen. Deze wandeling nodigt uit tot allemaal weetjes. Demmerik zou een verbastering zijn van Denemarken. Al in de 11e eeuw zou hier een nederzetting geweest..

Die spoorlijn liep van Loenen naar Aalsmeer met onder meer stations in Vinkeveen en Wilnis. Hij was in gebruik van 1915 tot 1950. Dat stationnetje is er nog, Er zit sinds een paar jaar een restaurant in, dat nu door de Corona-crisis uiteraard gesloten is. Het eerste deel van de wandeling gaat over de voormalige spoordijk. 

Het laatste stuk gaat over de weg door de buurtschappen Donkereind en Demmerik, waar je het fenomeen boerderette kunt bestuderen. Soms is het mooi en vaak is er enorme nouveau riche wansmaak. Wat wel veel conversatie oplevert en eens iets anders dan het corona-virus. Kortom: een wandeling die werkelijk de zinnen verzet.

https://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/304221/wandelroute/demmerik-route

Nòg wat lammetjes

Deze ligt al een week onafgemaakt op mijn werktafel. Hij is wel aardig, maar die andere lammertjestekening straalt meer. En stralen dat is wat die tekeningen moeten doen. En het licht moet kloppen. Hier gaathet om dat vuile wit van die vachtjes, dat blijkt de kunst. En het schetterende groen van het gras. Het is maar tien minuutjes maar ineens ishet goed.

De adviseur werk

Ruim een week geleden kreeg ik een brief van het UWV (via een digitale brievenbus waar je alleen met allerlei DiGiD-omwegen in kan, Grr) dat ik vandaag bij het UWV zou moeten verschijnen voor een gesprek van drie kwartier met de Adviseur Werk. Je denkt: met al die aanvragen voor deeltijd-WW en bijstand zullen ze toch wel iets anders te doen hebben, maar als cliënt kun je niet met het UWV  bellen of mailen, alles gaat via die berichtenbox

.

Dus ik maandag een bericht geschreven, of die afspraak wel doorgaat wegens het huidig tijdgewricht. Ik krijg antwoord van de klantenservice dat voor zover zij het kan zien de afspraak doorgaat, maar niet op hun kantoor, en dat ik gebeld word of een brief krijg of anderszins en dat ik míjn telefoon maar in de gaten moet houden. En onmiddellijk een enquête er achteraan of ik tevreden ben over het antwoord.  

Vandaag zit ik dus de hele middag paraat - ervan overtuigd dat ze niet gaan bellen - en inderdaad word ik niet gebeld. Grr. Dus stuur ik maar weer een bericht dat ik klaar zat en niet gebeld ben. 

Videobellen

Het nieuwe communiceren gaat vooral via Whatsapp of via de mail, en nauwelijks meer via telefoneren. Je appt: 'Zullen we bellen?' En zo ja, dan ga je bellen. In deze tijden van social distancing is bellen erg fijn en persoonlijk. Even over een drempel heen.

Ik ga met mijn schoonzusje in Istanboel bellen. Zij kan niet meer naar Nederland komen. Eventueel via Moskou. 'Laten we videobellen', stelt ze voor. 'Hè get', denk ik, want ik vind bellen zonder beeld juist fijn. Dan hoef je niet te denken 'Als-Mijn-Haar-Maar-Goed-Zit.' Of: 'Zie je mijn onderkin niet te erg?' Maar ja, ik wil ook niet al te ouderwets zijn en nieuwe dingen proberen. Met haar dochters video-belt ze ook, zegt ze, maar met de zoons gaat het alleen met geluid. 

Ik dus op zoek maar een flatterend plekje aan de eettafel. Want liggend op de bank is het werkelijk geen porum. Ik zet de telefoon op de eettafel tegen een kaars aan. Flatteus is het nog steeds niet, maar het gaat. Je kijkt me helemaal niet aan, zeg ik, je kijkt alle kanten op. Maar ze weet niet waar ze moet kijken om mij recht in de ogen te kijken. 

Maar inderdaad, als je loslaat dat je flatteus in beeld moet zijn is het best gezellig, beeldbellen. Onder het beeldbellen maak ik deze foto. Echt onflatteus. 'Delete!' roept ze vanuit Istanboel. Maar mooi niet.

Binnenskamers

Bobby’s project van vandaag is het maritieme hoekje een boost te geven. Nog een modelbootje erbij, een oude havenfoto uit Schoonmama’s huis, en de ingelijste tekening van de vuurtoren van Warnemünde. We hebben toch wel een grappig huis.

Bijeen

Vandaag rapen wij onszelf bijeen. Ik zou zo een hele dag in bed kunnen liggen balen, maar ik moest mij maar eens vermannen. Eerst een stuk voor Museumkijker, en mijn twee moestuinbakken voor het huis onkruidvrij. Uit het raam van mijn kloostercel zie ik aardig wat buurtgenoten door ons plantsoen wandelen, hun toegestane dagelijkse frisse neus halen, en velen staan even stil bij onze moestuinbakken. ‘n Gezellig rommeltje: de menselijke droom en onvermogen tegelijk. 

Er staat een enorme rabarber in mijn moestuinbak, hij ziet eruit alsof je hem zo kunt consumeren maar dat is toch raar in maart. Verder een ielige palmkool, een mini rode kool (maar toch mooi 500 gram), een peterselie- en een selderijplant. Zij mogen blijven staan, de rode kool oogst ik, en de rest is vooral onkruid en doorgeschoten munt, dat mag eruit.  

Zaterdag had ik op de plantjesmarkt twee slaplantjes, twee andijvie, vier bietjes, drie preitjes en een spitskool gekocht. Het ziet er bijzonder iel en kwetsbaar uit maar ik zet ze er nu gewoon in, de zon zal ze hopelijk goed doen, en nu maar duimen dat ze die paar graadjes nachtvorst overleven. Ik geloof dat ik begrepen heb dat de openluchtmarkten nog open blijven, zo ja dan kan ik zaterdag nog wat halen. Moestuinieren is hoopvol werk.  

Eat Drink and Be Merry

Diverse musea bieden online tentoonstellingen aan. Of ze dat altijd doen of dat dat nieuw in in deze corona-tijden is mij niet helemaal duidelijk, maar hoe dan ook bieden ze nu enige soelaas voor al die museumbezoekers die dezer dagen hun kunsttentoonstellingen ontberen. Voor Museumkijker ga ik er een aantal volgen, te beginnen met tentoonstelling 'Eat, Drink, and Be Merry. Food in the Middle Ages and Renaissance' van het Amerikaanse J. Paul Getty Museum.

Eten en drinken markeren belangrijke punten in het dagelijks bestaan, scharnierpunten tussen het leven levens binnen- en buitenshuis. Momenten van rust, of van vrolijke ontmoeting. Ons eten is als het goed is elke keer een feestje: voor lichaam, voor het oog, voor de smaakpapillen, voor de maag. En nu we het leven buitenshuis maximaal moeten buitensluiten worden de maaltijden als momentum op de dag nog belangrijker. Dus is een tentoonstelling over eten en drinken dezer dagen best relevant.  

Het J. Paul Getty Museum is een mega kunstmuseum in Los Angelos, Californië. Met ca. 1,3 miljoen bezoekers per jaar is het een van de meest bezochte musea van de USA. Het heeft twee vestigingen. Het Getty Center in een wijk in het westen van Los Angeles is de bijzonderste locatie en huisvest de collecties van westerse kunst van de middeleeuwen tot op heden. En er is een Getty Villa in Malibu waarin zich de verzameling Griekse, Romeinse en Etruskische kunst bevindt.

Hun online expositie 'Eat, Drink, and Be Merry. Food in the Middle Ages and Renaissance' is gebaseerd op een expositie in 2015. Er is veel eten en drinken te genieten in middeleeuwse handschriften. De bereiding en consumptie van voedsel vormt immers het kader van de dagindeling met dagelijks werk en vrije tijd, dat is nu zo, en dat was het ook al in Middeleeuwen. Geïllustreerde handschriften uit die tijd staan vol afbeeldingen van keukens en eetkamers, waardoor er veel te leren valt over de manier waarop er toen gekookt en en opgediend werd. Ook op religieuze afbeeldingen komt eten veel voor, omdat brood en wijn een belangrijke rol speelt in de eucharistie en eten deel uit maakt van veel bijbelverhalen en heiligenlevens. 

We zien taferelen over zaaien, oosten, brood bakken, eten verdelen, grillen, tafelen. Maar ook religieuze taferelen: een vrouw die de communie ontvangt, een non die een melaatse man in bed eten geeft. Mooi is het beeld van een zaaier uit een gebedenboek van omstreeks 1450. De pagina waar de illustratie op staat is een soort agenda waar per dag gebeden in staan. De zaaier is getekend door de de Rohan-meester, een Franse miniatuurschilder, wiens 'noodnaam' afgeleid is van de naam van een getijdenboek dat zich bevindt in de Bibliothèque nationale de France (BnF), en dat voordien in het bezit was van de familie de Rohan. Zijn stijl week volledig af van die van zijn tijdgenoten. Hij bekommerde zich niet om realisme, landschappen, of verhalende voorstelling, maar was hij vooral geïnteresseerd in het weergeven van emoties, dramatiek en gevoelens. Men noemt hem weleens de grootste expressionist van de 15e eeuw. 

Mooi is ook de afbeelding, ook uit een gebedenboek, midden 13e eeuw, van twee koks die broden bakken in een grote oven. Deze prent zou gemaakt zijn door een Brugse kunstenaar. Het prent is aanleiding om wat te weten te komen over broodbakken in de middeleeuwen. Het sort oven dat we hier zien was van het soort waar alleen de allerrijkste huishoudens gebruik van konden maken. De meeste koks moesten met hun deeg naar een centrale oven in de stad. 

Genieten is de afbeelding genaamd 'Harvesting' (Oogsten), waarin mensen druk doende zijn fruit te plukken, druiven te rapen, een koe te melken, wijn te maken. De illustratie staat in een boek met Romeinse wetteksten van 5e-eeuwse Romeine keizer Justinianis, waarin regels geformuleerd zijn geeft voor het gebruik van producten die door een andermans land of dieren zijn geproduceerd.

Vanwege de religieuze boeken waar de meeste ilustraties uit stammen zijn er bij deze expositie veel Bijbelse taferelen te genieten: Adam en Eva die in het Paradijs van de verboden appel eten, de Israëlieten in de woestijn die van het manna (brood ut de hemel) eten, Jozef die in de stal het eten bereidt voor Maria en het kindeke Jezus, Jezus met zijn vrienden om tafel bij het Laatste Avondmaal, noem maar op.

Het meest treffend in het kader van het huidige corona-tijdperk en de grote waardering van de zorgverleners, is de prent 'A Nun Feeding a Leper in Bed' uit een 13e-eeuws psalmboek uit Engelsberg in Zwitserland. Kortom: De tentoonstelling biedt allemaal prachtige illustraties. Je blijft achter met nog meer waardering voor de functie van voedsel en de mensen die voedsel bereiden en verdelen.

'Eat, Drink, and Be Merry. Food in the Middle Ages and Renaissance' is hier te zien:

Vragen

Tienhoven

De Buurttaxi is er per heden mee gestopt. We konden de 1,5 m afstand niet garanderen in de auto. Het is goed maar jammer. Voor de klanten en voor ons chauffeurs net zo zo goed. We beleven en ontlenen er toch wat aan. 

Wat nu? Werkelijk al mijn bezigheden buitenshuis zijn nu gestopt. Best onrustig. Lezen en tekenen willen niet. Ik lees de hele dag nieuws en kijk alle filmpjes die vriend(inn)en op blog of op Facebook zetten. Nogal tijdrovend. En niet echt inspirerend. Maar ja, er zijn geen collega's op clubgenootjes meer voor de dagelijkse keuvel bij het koffieapparaat. Ik moet steeds denken aan de roman De Wand van de Oostenrijkse schrijfster Marlen Haushofer. Het is een boek uit 1968 en sindsdien een paar keer  herontdekt. Misschien moet ik die eens herlezen.

Zelf kan ik niet bedenken wat er op tegen zou kunnen zijn om bij een vriendin of zus in de tuin een kopje thee te drinken, maar heden ten dage weet je niet welke policy mensen aanhangen. Frau Merkel vindt ontmoetingen van meer dan twee personen ongewenst, maar één-op-één mag nog, zelfs in Duitsland. Dus ik app aan Zus1: 'Hoe is het voor jullie als ik naar Hilversum kom fietsen en dat we dan een kopje thee in de tuin doen?' Leuk, zegt ze, zolang we maar op 1,5 meter afstand zitten. Ik blij, hier denken we tenminste gelijk over. En vanavond na de persconferentie zien we wel weer verder.

Heerlijke opluchtende fietstocht langs de Maarsseveense en de Tienhovensche Plassen. Wat is het daar toch mooi. En dan een kopje thee en wat uitwisseling van zorgen en ervaringen, wat wil een mens nog meer?

Arjen Lubach is nu leidend. Hij is helder in de instructies. Helderheid is wat de mensen nodig hebben.

De paden op

We gaan een rondje fietsen. Dan kom je nog minder dicht in de buurt van mensen dan wanneer je wandelt. Langs de Vecht naar Breukelen en van daaruit via De Strook bij Loosdrecht door de Bethune Polder weer terug. Het is wel weer stralend zonnig maar we hebben grotendeels een niet mis te verstane ijzige oostenwind tegen. Brr.

Bij De Strook onder Loosdrecht zitten enkele hoopjes mensen in het gras, gezinsgewijs gegroepeerd. Bammetjes en koffie mee. Alles even goed en braaf en ver van elkaar. Op de fiets.

Er mag heel veel niet maar wat er nu echt niet mag? De instructies zijn toch een beetje multi-interpretabel. Je moet binnen blijven en mag alleen naar de supermarkt. Tot nu toe heb ik een paar lange wandelingen gemaakt in volstrekt lege natuurgebieden. Ik begrijp niet wat daar op tegen is. Gisteren was er een toevloed aan dagjesmensen op de stranden, dat snap ik dat dat gevaar van besmetting in zich draagt, en vandaag roept Natuurmonumenten op niet meer de natuur in te gaan. Wat is hun argument? De vele mensen op de volle parkeerplaatsen. Je mag niet in het OV, dat is bedoeld voor werkende mensen. Maar de buschauffeurs juichen als er eens iemand instapt. 

Sisters

Nieuwe Netflix-serie ontdekt: Sisters. Eén jaargang slechts, zeven afleveringen. Australisch. Het is best lastig om leuke nieuwe series te vinden. Maar Netflix biedt op dit moment wel een fijn tijdverdrijf. Sisters gaat over drie vrouwen van circa 30 jaar die erachter komen dat zij dezelfde vader hebben. De vader in kwestie was in zijn werkend bestaan ivf-arts, beroemd, en nu ligt hij op zijn sterfbed en hij onthult aan een krant dat er honderden kinderen zijn verwerkt met zijn eigen sperma. Voor de dochter die haar hele leven al bij hem leeft en die tot dan toe enig kind was betekent het dat er potentieel heel veel broers en zusters van haar rondlopen en wellicht ook wel in de buurt. Sterker nog: een recente sekspartner blijkt een halfbroer te zijn.

Uiteindelijk zijn er veel halfbroers en twee halfzusters en over die drie zussen gaat het met name, zij zijn totaal verschillend. Alle drie nogal bijzondere types, heel verschillende karakters en achtergronden. 

Het leuke is dat je ondanks alles veel van alle drie gaat houden.

Uitgestorven stad

Van de week was de Utrechtse burgemeester Van Zaanen op tv, die onder meer vertelde dat de markten in Utrecht nog open zijn. Dat tot nu toe elke gemeente dat zelf kan beslissen. Dus ik hedenochtend naar de plantjesmarkt op het Janskerkhof om wat groente in de moestuinbakken te proberen. Want het is koud, maar wauw wat schijnt de zon. Het is maart, wie weet wat ze al hebben.

Omdat het zo koud is en hard waait ga ik toch met de bus. Er zitten gelukkig maar twee andere passagiers in. Bijna alle winkels in de binnenstad zijn dicht, maar de markt op het Vredenburg is inderdaad open. Waar het hier op zaterdagen altijd moordend druk is met bussen, fietsen en voetgangers is er nu alle lucht en ruimte. Heerlijk. Ik kuier om het nieuwe oude postkantoor heen. Afgelopen weekend zou de opening van de bieb geweest zijn geweest. Boekhandel Broese staat in de steigers, maar geen mensen aan het werk. Bever Buitensport zit er al wel in. 

De stad is vrijwel uitgestorven. En wat is die plantjesmarkt sprookjesachtig.Heel mooi wel, moet ik zeggen. Wat een lieve leuke mooie stad, Utrecht, zo zonder meutes.

Lege terrassen en rustige winkelstraten in Utrecht door coronavirus

https://www.nu.nl/utrecht/6039324/lege-terrassen-en-rustige-winkelstraten-in-utrecht-door-coronavirus.html

Troost

Jé probeert de moed er in te houden maar ik word er nu af en toe toch wel een beetje mismoedig van. Wachten op de totale lockdown, niet meer per se je eigen gezond verstand volgen maar de instructies van de regering. Je eigen gezond verstand bestaat niet meer. Er ontbreekt voldoende kennis en inzicht. Wie de dingen relativeert ('ik ben nuchter') zit in de ontkenning. Denial. Dus: niet meer op de koffie, niet meer in de bus. Misschien niet meer elke dag naar de supermarkt maar slechts een keer per drie dagen. De een is snipverkouden, de ander heeft misschien een halve graad verhoging, de derde kucht. 

Er zijn mensen die er saamhorig en creatief van worden, die beleven heel veel via tv en social media. Samen zingen van de balkons: You’ll never walk alone. De toespraak van de Koning. Ik heb het niet zo op de Koning. Die zijn goedbedoelde speech voorleest van de auto cue. Ik heb het niet zo op de laatste week van Matthijs van Nieuwkerk en het drama van de lege tribunes bij praatprogramma’s. Ik zie heus wel dat die programma’s een gedeelde ervaring opleveren en afleiding en gespreksstof. Saamhorigheid. Ik weet het niet zo met die saamhorigheid als ik naar dat hamsteren keek. Moet je misschien meer tv gaan kijken om saamhorigheid te ervaren? 

En dan de voortdurende alertheid op snot en hoestjes. 

Ik ga maar eens pianospelen. Songs van The Beatles. Yesterday. When I'm sixty-four. Mijn eigen troostmuziek.

Oneindig laagland

Díe lange wandelingen zijn echt een ding voor met de vriendinnen en de zussen. Bobby heeft doorgaans niet zo’n zin. Maar als ik woensdag vraag: ‘Heb je zin om donderdag samen iets gaan doen? zegt hij zomaar Ja! En ik kies mede vanwege de militaire geschiedenis (forten, oude bunkers en loopgraven) en het stuk langs de Lek weer het eiland Schalkwijk. Hij heeft lange benen dus het is best aanpoten.

Geen blauwe luchten zoals de vorige keer, maar grijs weer. We verwonderen ons over het platteland dat hier nog zo ontzettend platteland is hier. Niks opgeleukt met boerderettes. Laat staan met ‘natuur’. Het is gewoon grasland wat de klok slaat. Maar die rivier! Zo oneindig. Denkend aan Holland zie ik brede rivieren traag door oneindig laagland gaan... Zo raak die zin. Het gekkenhuis van de stad is zover weg. Zou er hier bij de plaatselijke Spar ook gehamsterd zijn?  

https://klompenpaden.nl/klompenpad/lint-en-liniepad/

Als je haar maar goed zit

Naar de kapper. Het haar is een woestenij en zolang het nog kan kan het nog. Bea is er niet hoor, waarschuwt de eigenaar. Bea is het Poolse maisje. Hij is alleen. Hij draagt zwarte handschoentjes. Er komen veel minder mensen, vertelt hij. De mensen die komen doen dat vooral omdat het nu nog kan. Net als ik. Hij kan er ‘s nachts niet van slapen. Want ze leven toch met drie gezinnen van deze kapsalon. Zijn boekhouder is alles aan het uitzoeken, wat er mogelijk is aan regelingen. Als ik thuiskom weet Bobby te vertellen dat nu ook de kappers dichtgaan.

Hij had van de week eten moeten kopen voor zijn gezin. Wilde pasta maken maar alle schappen waren leeg: nergens pasta te bekennen. O nee, toch: er lagen op een andere plek nog drie pakken spaghetti. Maar een man was hem voor en pakte alle drie de pakken. Meneer, mag ik één van die drie pakken? Maar nee, de man gaf ze niet. Hij was de man een posje gevolgd, in de hoop dat hij even zijn winkelkar zou verlaten, en dan zou hij een pak spaghetti pakken. ‘Ik was pislink!’ Maar de man liet zijn kar geen moment in de steek.

En zo is het hele leven doordrenkt van Corona. In de Volkskrant een onrustbarend verhaal over het leven in de stad Bergamo in Noord Italië. Waar aan een stuk door mensen begraven worden. Hoe de mensen daar in eenzaamheid sterven en gecremeerd worden. Klokken luiden daar bij een begrafenis, zoals gebruikelijk, doen ze niet meer, want dan zouden de hele dag de klokken luiden. Ben ik te nonchalant denk ik steeds?

Op de foto de eigenaar en het Poolse maisje.

Ronde Venen

Vandaag doen Will en ik een wandeling vanaf station Breukelen, westelijk van de A2. 14 km. Het is eigenlijk best dichtbij, maar door de A2, het spoor en het Amsterdam Rijnkanaal gevoelsmatig heel ver weg. 

Er is halverwege de wandeling  normaliter wel horeca, in een tamelijk bijzonder paviljoen aan de Veenkade, De Grote Sniep genaamd  maar nu is dat natuurlijk dicht. Een leuk doel - ooit weer eens - voor een fietstocht. Meestal eten we een soep en/of een broodje kroket halverwege. Nu hebben we allebei een thermoskan mee. En boterhammen.

Het gebied is allemachtig prachtig, een heel leeg gebied, ooit moeras, onder Vinkeveen en Ter Aar, boven Kockengen en Portengen. Of laten we zeggen: het wórdt allemachtig prachtig. Ik weet niet zo goed hoe het heet waar we zijn. We zitten op de grens van gemeente Stichtse Vecht en gemeente Ronde Venen. Vanaf Vinkeveen naar het zuiden heet het de polder van Demmerik. Het is provincie Utrecht. Staatsbosbeheer is druk doende hier allemaal nieuwe natuurgebieden aan te leggen zodat dat eendimensionale weideland weer bloem- en vogelrijk wordt. Een vogelaar wijst ons op de grutto’s . 

Wandeling:

https://www.wandelzoekpagina.nl/trage-tochten/maaktragetocht.php?wnummer=16851

‘Dit is voor mijn schoondochter’

Ik denk: ik ga maar ‘s morgens vroeg boodschappen doen, en ik vind gelukkig verse zalm, karnemelk, koffie, thee, ik blij, maar nog steeds geen boter en zonnebloemolie, en geen wc-papier en keukenrol en paracetamol. Voor dat laatste kan ik nog even naar Kruidvat. 

Dat heb ik geweten. Die héle winkel staat propvol mensen al vóór openingstijd (09 uur). Wánt: Kruitvat heeft wc-papier, keukenrol en paracetamol. Het zijn allemaal Zuilenezen. Type ikke-ikke-ikke. Er is onlangs een tv-serie over Typisch Zuilen geweest, nou ze hadden híer moeten filmen. Al die dames met tien doosjes paracetamol, ‘Nee ik doe niet aan hamsteren, dit is voor mijn schoondochter.’ Van schrik neem ik ook maar drie doosjes paracetamol. Omdat het kan.

En daar loop ik dan over straat met een tas vol etenswaren en wc-papier, niet meer te onderscheiden van de rest.

Het hamsteren

Al bijna een week is het aan de gang en ik doe nog steeds niet mee, ik voel mij er mijlenver boven staan, dat hamsteren. Maar in die almaar lege AH van ons is heel veel niet te koop. Zoals Wc-papier, keukenrollen, paracetamol, Becel margarine, zonnebloemolie, Fairtrade filterkoffie, vuilniszakken, om maar wat te noemen. die dingen zijn of raken op in ons huishouden. Mijn policy is altijd geweest: elke dag dat kopen wat je die dag nodig hebt.

De rest van de boodschappen lukt tot nu toe wel, omdat we ook naar de bakker, de Turkse groenteboer en de kaaskraam op de zaterdagmarkt gaan. De verkoopster achter de servicebalie van AH vertelde vanmiddag aan Bobby dat ze een paar keer per dag de vakken bijvullen maar dat het maar doorgaat, dat hamsteren. Je zou zeggen: op enig moment zijn al die voorraadkasten van die hamsteraars wel eens vol en dan houdt het op, maar als zo doorgaat moeten we ook maar eens gaan hamsteren.

Dus vanavond probeer ik die producten online te bestellen, maar dat blijkt helemaal niet te kunnen. Als je eenmaal je virtuele winkelmandje vol hebt en je wilt tot werkelijk bestellen overgaan, dan moet je een bezorgmoment kiezen, en dat lukt niet want die zijn de komende weken alle momenten vol. Wat een waanzin. Ik ben natuurlijk niet de enige die dit bedenkt.

Misschien moet ik maar eens gaan kijken bij de Plus of de Boni aan de Straatweg. Zou het daar anders zijn?

https://www.trouw.nl/economie/nederland-blijft-wc-papier-blikgroente-en-zeep-hamsteren~bce1b5ff/

Texels lam

Ja, dat kan natuurlijk niet missen: daar moet een lammetjestekening van komen. Dit was er weer echt één voor Schoonmama. Oòòòh! zou ze geroepen hebben. Zij was een echte stimulans. Elke week wilde ik haar gelukkig maken met een tekening. Nu moet ik geheel voor mijzelf doen. Of ik moet de mevrouw die mij gisteren de bosviooltjes gaf als target instellen. Zij is het type dat ook zo enthousiast kan gaan gillen.

Lammetjes

Zus3 is jarig en we gaan ter gelegenheid daarvan een eindje fietsen langs de Vecht. Twee dames op e-bikes die iedereen voorbij scheuren. Het begint fantastisch weer te worden, de komende dagen wordt het steeds mooier. En dat met die Corona. We kunnen nergens wat feestelijk nuttigen, want alles is dicht, maar we hebben een thermoskannetje koffie en broodjes zalm mee. Dan nog een bankje vinden met uitzicht op de Vecht. En anders met uitzicht op de lammetjes. 

Toespraak

Maandag rond 17u hoor ik dat premier Rutte om 19u gaat aankondigen dat er een totale lockdown komt. Álle winkels dicht behalve de supermarkten en de hele dag binnen blijven. Er zal op gehandhaafd gaan worden. Mijn bron heeft het van een vriendin-wier-vader-bij-Rijkswaterstaat-werkt-en-contact-heeft-met-crisisteams. Huh? Klinkt naar klinkklare onzin. Maar toch. Stel.

Ik denk: dat pakje naar MeckPom moet nog op de post, ik moet nog een kleine thermoskan voor als we gaan wandelen. Want nergens horeca open. We Mogen Toch Nog Wel Wandelen? Ik bespeur toch een paniek bij mijzelf. En mag ik dan ook niet meer buurttaxi rijden?

Bobby en ik zitten klokslag 19u voor de tv, net als iedereen. Bordje ovenschotel op schoot. Te luisteren naar de boodschap. We moeten allemaal Corona krijgen, dan bouwen we groepsimmuniteit op. En het gaat lang duren. En daarna naar Nieuwsuur en naar Op1. Op zoek naar kennis en houvast. Hoe weet je of je Corona hebt (gehad) als je niet getest wordt?

En ik lees alle analyses en de analyses over de analyses. Het Jeugdjournaal schijnt het schoolvoorbeeld van verhelderende journalistiek te zijn. En verder moet je het een beetje doseren.

Waar is trouwens het nieuws over Syrië, over de vluchtelingen aan de Griekse grens? 

Taxi!

Tegen elven belt de Buurttaxi dat ik vanmiddag eigenlijk niet nodig ben, er is niet zoveel vraag naar ritjes. Ik ben zo teleurgesteld dat hij maar de ándere chauffeur afzegt. Dus ik mag alle middagritten in mijn uppie. Halen en brengen.

De ritten zijn bijzonder geanimeerd. De dames moeten achterin zitten, en ik heb vochtige schoonmaakdoekjes van de Lidl op het dashboard liggen, voor de hygiëne, en we hebben veel te praten. De mevrouw die elke maandag haar zwaar demente echtgenoot bezoekt zegt dat zij ongeveer de enige is die daar op bezoek komt. Bij de meeste medebewoners van haar man komt niemand meer. 

De mevrouw die haar vriendin met CVA twee keer per week bezoekt (en de CVA-vriendin komt een keer per week een dag naar huis) is heel blij met mij en heeft een bosaardbeienplantje voor me gekocht. Een mevrouw heeft boodschappen gedaan bij supermarkt Hoogvliet, daar wordt volgens haar minder gehamsterd dan bij AH. Een mevrouw naar en van de orthopeed. ‘Ja ik ga toch maar.’ Zij vertelt in een kwartier over haar leven: ze was in haar werkzame leven lerares Frans in Bilthoven-noord en ze komt uit Brabant/Helmond. Utrecht is niet eenvoudig voor een Brabo.

In haar buurtje in de componistenwijk hangt een heel bijzonder sfeertje. De zon schijnt vrolijk, al het lentegroen ontluikt al en overal zijn vrolijke kinderen op straat, die vanwege het Corona-virus niet meer naar school mogen. Er hangt een Toespraak van de Minister President in de lucht. Wat Gaat Hij vertellen? Bij mij in de straat zijn alle jonge ouders thuis gebleven en zij spelen met hun engelachtige kindjes op het achterterrein van ons huis. Alles even schijnbaar paradijselijk. Maar het is een gewone doordeweekse maandag. Wat hangt ons boven het hoofd?

100 km

Ik heb al een maand geoefend, en eigenlijk vind ik max 100 km rijden wel lekker en relaxed. Volgens mij scheelt het helemaal niet veel in tijd, maar wel in gejakker. En gevoel van steeds net iets slimmer en sneller willen zijn dan je medeweggebruiker. Dat hoeft niet meer.

Bij ons op de vierbaans Zuilense Ring waar je altijd al max 100 mag maar waar vaak harder wordt gereden staan nu vanaf afslag Maarssen tot de A2 borden dat je daar maar 70 km mag. Vanwege een opduwende bumperklever rijd ik toch nog 80, en hij scheurt rechts om me heen..

Er zijn vóór mijn gevoel ineens veel meer snelheidsborden dan eerst, overdreven veel.

Zondagmorgen

Iedereen denkt nu: Wat moeten we nu op deze zondagmorgen? De Belgen - bij wie wegens Corona ook de horeca dicht is - schijnen massaal naar Zeeuws Vlaanderen te gaan om op café te gaan. Wat ook weer niet de bedoeling is. Bij ons is het ook rustig in de straat, want de vrijgemaakte kerk die op zondagmorgen voor een invasie stationcars zorgt is ook gesloten.

Ik ga even naar Hornbach om een verjaarscadeau te prepareren. Ik arriveer er rond 11 uur en er is geen auto te bekennen op het altijd bomvolle parkeerterrein. Huh? Blijkt de zaak op zondagen pas om 12 uur te openen. Om de tijd te doden ga ik even naar Amelisweerd waar heel veel gezinnen lopen.

Als ik om 12.15u bij Hornbach terugkeer staat de hele parkeerplaats stampens vol. Hónderden parkeerplaatsen. Dát doen wij mensen dus tijdens ons sociale isolement. 

Pakje

Via ‘track&trace’ krijg ik halverwege de dag een melding dat mijn passe-partoutjes gearriveerd zijn bij Swaak, dus ik snel er naar toe. Het bezoek aan de winkel is geen onverdeeld genoegen, want ze blijken nog maar onlangs overgenomen door de Duitse lijstenfirma (https://www.gerstaecker.nl/) en nu moeten allerlei processen zoals de webwinkel geïntegreerd worden.

Ik heb nog wat gegoogeld over de overname, maar kan er niet veel over vinden. Blijkbaar zaten de Nederlandse winkels voor kunstenaarsbenodigheden in zwaar weer en heeft de Duitse firma ze gered. De oud-directeur van Swaak is nu de directeuren van de Nederlandse tak met zo’n tien winkels. Die gaat internet erbij nemen.

De medewerkers bij Swaak weten nog van niets. Die webwinkel is niet hun ding. Voor hen is die van die Duitse eigenaar. Ze weten niet waar de pakjes liggen, laat staan waar ze mijn passe-partoutjes kunnen vinden. Ze zijn er helemaal niet zo blij mee, dat zie je zo, al blijven ze heel beleefd. 

Er zijn drie collega’s afwezig vanwege Corona dus ze kunnen ze zaterdagmiddagdrukte sowieso al nauwelijks aan. Mijn vraag kost zo tien minuten en ze verdienen er niets aan. Ik pruttel: jullie website biedt het aan: in de webwinkel kost het passe-partoutje 3,30 en in de winkel 8 euro. Wij moeten ook betaald worden, zegt hij. O bah, dat ik nu zo’n calculerende burger ben geworden.

Twee tekeningen, twee lijstjes, bubbeltjes plastic, karton, papier, plakband maakt één pakje van 1750 gram. Vólgende stap: versturen via PostNL of DHL. Het houdt de mensch in deze pandemische dagen een beetje bezig.

Lanterfanten

Maar wat moeten we nu dóen, is de grote vraag nu alle activiteiten worden stilgelegd. Mensen gaan doorgaans naar werk en school, en daarnaast naar sport, film, theater, kerk. Het hele leven bestaat uit de agenda naleven en die agenda raakt ineens behoorlijk leeg. Zus1 zegt het ook nog even tegen mij: ‘Alle dingen die jouw dagen structuur geven kunnen niet meer: musea, koor, sport, kerk.’ Een van de chauffeurs bij de taxi kent een vrouw die als hobby heeft ‘lanterfanten’. Die moet nu maar een voorbeeld zijn. We moeten bordspellen gaan doen, of series kijken. Ik denk dat ik maar veel moet gaan wandelen. 

Gisteravond had ik een gloeihoofd. Een keelpijntje. 

Heet van de naald

Dezer dagen ben ik een beetje verslaafd aan het nieuws. De feiten. De meningen. De ontwikkelingen. Vanmorgen een goed stuk in HP/De Tijd van Ilja Pfeiffer vanuit Italië. Hoe de meningen per dag kantelen. hoe goed de gezondheidszorg is in Lombardije, veel beter dan in Nederland. En hoe het daar volkomen over de kop is nu. Wat er met de doodzieke Corona-patiënten aan de hand is. Dat artsen en verpleegkundigen moeten kiezen welke patiënt wel en wie er niet aan de zuurstof mag. leven en dood. Dat Hongkong zo weinig Corona-uitbraak heeft omdat iedereen van meet af aan al vrijwillig thuisblijft. 

Het hamsteren van wc-papier. Ik was niet op het idee gekomen. Brood hamsteren ze ook hier. Gistermiddag was bij AH al het brood op. In andere wijken is ook al het meel op. Misschien zijn er niet zoveel broodbakmachines in Zuilen. 

Op de groepsapp van de taxi een melding van een chauffeur dat hij snotterig en verkouden is en nu dus maar beter niet kan rijden. Of iemand in kan vallen. Ik meld me aan.

Mijn laatste ritje is met een Iraanse vrouw, ooit vluchteling en sinds 23 jaar in Nederland, en die vindt dat Nederlanders zo overdrijven. ‘Iedereen klaagt. Jullie weten niet half hoe gelukkig je bent! De zon schijnt, je kunt alles kopen.’ 

Ik app de voorzitster van ons koor of ik de kerk waar we zouden gaan optreden zal bellen over ons optreden. ‘Doe nog maar even niet’, zegt ze, ’we zijn in het bestuur nog aan het delibereren.’ ‘Je kunt wel oneindig delibereren’, bemoei ik me, ‘maar als de kerk zegt dat het niet doorgaat dan hoeven jullie niet meer te delibereren.’ Dus ik bel toch. De kerk heeft inderdaad net besloten dat ze alles cancelen. Het is nog onduidelijk of de koorrepetities in het Stedelijk Gymnasium wel doorgaan.

De fitness wordt afgezegd.

De retraite over twee weken wordt afgezegd. 

Bij de AH is alle wc-papier inderdaad op, alle rijst en pasta, brood, afbak broodjes, bijna alle groente. De Turkse groenteboer heeft echter nog alles, dus daar is het nu ook waanzinnig druk. En het wc-papier in groot verpakking bij het Kruidvat hebben de hamsteraars nog niet gevonden.

Kleine mini-voorbeeldjes van het land in rep en roer.

Bertien van Manen

Ik ben in het Stedelijk Museum in Amsterdam als afgekondigd wordt dat het culturele leven grotendeels plat wordt gelegd vanwege het Corona-virus. Zwaze appt me dat het Rijksmuseum al dicht is. In het Rijksmuseum is het altijd heel druk, in het Stedelijk niet. Maar ik neem aan dat het Stedelijk niet zegt: Wij blijven open want wij hebben maar weinig bezoekers. 

Ik ben bij Bertien van Manen, documentaire fotograaf, geboren in 1942. Ik dacht dat zij van mijn generatie was, maar zij was al beroemd toen ik in 1975 de linkse kranten en weekbladen begon te vreten. Haar foto’s horen voor mijn gevoel heel erg bij mijn  ontwaking tijdens mijn studietijd in Groningen en bij daarna mijn eerste Amsterdamse jaren. Ik verzamelde fotoboeken van vrouwelijke fotografen toen. Bertien van Manen werkte toen in zwart-wit, fotografeerde gastarbeidersvrouwen en katholieke nonnen, toen. Jaren tachtig.

In de jaren negentig is ze gaan reizen en in kleur gaan werken. 

Wat zij en haar generatiegenoten deden, dat zie je tegenwoordig weinig meer. Zij reisden en fotografeerden de mensen aan de onderkant van de samenleving. Rusland, China, de Verenigde Staten. Ze verbond zich met die mensen, was één met ze. Het was de tijd vóór de glamour van de selfies, realiseer je je als je ze bekijkt. Ze zijn zo ongepolijst, ze komen heel erg binnen. 

Raar zal het zijn zonder cultureel leven. Ik heb net een Podiumkaart gehad en nu kan ik niet naar een Podium.

'Zingen, alten!'

Voor het eerst sinds maanden zingen we weer delen uit het Gloria van Vivaldi. 'Qui tollis peccata mundi, die de zonden der wereld wegneemt...' In december gaan we het héle Gloria doen, met orkest, maar nu alleen een stukje. Met piano.

In bijgesloten filmpje wordt de hoofdlijn van dit nummer door een solist gezongen, maar wij doen het met de alten samen. We zingen behoorljk onzeker en bibberig. 'Zíngen, alten! dit is helemaal  jullie stuk!' roept de dirigente.

In het café na afloop zegt Nelleke van de mezzo's dat het zo'n verschil maakte. Indrukwekkend, zegt ze.

Colors

Nog wat webwinkel-avonturen. En dat van iemand die altijd bepleit bij échte winkels te kopen, om die niet verloren te laten gaan. En die zich zorgen maakt over de uitbuiting van magazijnmedewerkers en koeriers. Enfin, wel is het leuk om te ervaren dat er ook in webwinkels gewoon mensen werken die reageren als je wat vraagt. Van de lijstenmakers-webwinkel krijg ik vanochtend een mailtje dat dit natuurlijk niet uit kan, die ene passepartout à 3,30 zonder verzendkosten, maar dat ze het voor deze ene keer door de vingers zien omdat ik een nieuwe webklant ben.

Vorige week donderdag had ik in een moslimwebwinkel in Istanbul 6 moslimsjaals à €3,50 besteld - in de aanbieding voor de helft van de prijs. Dit voor het optreden van het koor. Ik heb er 25 nodig. De levertijd zou 10 dagen zijn, maar gisteren om 17 uur had ik ze. Bij de buren afgeleverd. Dus ik nam ze mee naar koor. Een beetje beducht voor kritische mensen die zeggen: ik vind de kleuren niet zo mooi. Want zelf vind ik ook de kleuren niet zo mooi. Maar ja, het is wat het is. Het heet katoen te zijn, maar ik vraag het me af. Het voelt wel lekker, het materiaal.

Dus in de pauze van de repetitie presenteer ik mijn aankoop. Iedereen meteen héél geïnteresseerd, want sjaals. Kakeldekakel. Sommige koorleden hebben vrijwillig nu al zwarte kleren aan en zo kunnen we de werking van de sjaals op hun zwarte outfit zien. Dat valt niet tegen. Sterker nog: eigenlijk wel mooi. Wel bijzonder en eigenzinnig. Mijn aankoop wordt goedgekeurd, dus nu ga ik een nieuwe bestelling plaatsen voor nog 20 sjaals. 

Nog wel zegt iemand: Kun je niet naar een winkel in de Kanaalstraat? Daar zijn blijkbaar meerdere moslimwinkels. ('Grr. Doe het zelf', denk ik dan) Die winkels zijn er ook op onze eigen Amsterdamsestraatweg. En nog eerder zou ik gaan voor de Dappermarkt in Amsterdam-Oost. Maar ik kijk wel uit, ik zie me al fietsen van winkel naar winkel, op zoek naar zulke goedkope sjaals.

Wel denk ik steeds: wat een moeite. Gaat onze voorstelling wel door met de Corona-uitbraak die wild om zich geen slaat? 

De kraanvogels

De houten lijstjes uit Zweden met perspex-glas zijn gearriveerd. Nu nog passe-partouts. Tot nu toe rijd ik daarvoor naar Hornbach Nieuwegein, want die snijden ze daar zo leuk snel ter plekke. Maar ja een autorit naar Nieuwegein voor 1 passé-partoutje, is dat niet van de gekke? Maar bij een lijstenmakerij als Catch maken ze er al gauw een opdracht van een week van, of twee weken. 

Al googelend stuit ik op de Duitse firma Gerstaecker, die eigenaar blijkt te zijn van heel veel befaamde kunstenaarsbenodigdhedenwinkels waaronder de Utrechtse firma’s Swaak en Van Ginkel. Die hebben ook een uitgebreide webwinkel met  onder andere heel veel maten passe-partouts in die webwinkel.

Voor één passe-partoutje à € 3,30 moet je 11 euro verzendkosten betalen. Dat wil je niet. Kan dat niet anders, mail ik de Duitse firma. Kan ik mijn passe-partoutje niet ophalen bij Swaak? Dan kan ik milieuvriendelijk met de fiets. Ene Lucas antwoordt dat daar de ICT-afdeling hier een procedure voor bedacht heeft met een ingewikkelde kortingscode, waardoor de site geen verzendkosten rekent. Mits ik boven de 10 euro bestel. 

Maar ook bij slechts 1 passe-partoutje rekent hij de verzendkosten niet. Wat een avontuur weer. Nu kijken wanneer de passe-partoutjes bij Swaak binnenkomen, want dat vertelt de bevestigingsmail niet. 

En dit alles om de kraanvogels zelf in te lijsten en naar MeckPom te verzenden.

De Vecht

Omdat ik op woensdagen de bolide niet tot mijn beschikking heb zoeken Will en ik een niet te ver wandelpunt waar ik met het OV naar toe kan. Sinds kort rijdt streekbus 120 langs ons huis, die vroeger langs de Amsterdamsestraatweg reed. Die volgt zo’n beetje de Vecht uiteindelijk naar Amsterdam Bijlmer. Zo kan ik binnendoor naar Maarssen, Breukelen, Nieuwersluis en Loenen. Van Loenen lopen we langs de Vecht naar Vreeland en weerom. Beautiful Holland. Idylle na idylle.

https://www.zichtopdevechtstreek.nl/kijkdaar/nl/#discover/179

Grote zussen

Ik ben een beetje een nitwit als het over moederschap en baby’s gaat. Nu kreeg ik deze foto in de app. Huh? denk ik. Ik laat m aan Bobby zien. ‘Denk je dat ze met deze foto wil zeggen dat ze weer zwanger is!?’ ‘Zou kunnen’, zegt Bobby. Wij vinden het een beetje raar om dat zo te zeggen. Maar ja wij hebben dan ook geen baby’s en nooit gehad ook. Weten wij veel. Na een paar uur appt Nichtje: ‘Feliciteer je me niet?’ O shit, ja. Gefeliciteerd, app ik terug. Maar dan weer zonder emoticon, dus dat komt weer wat onhartelijk over. Ik ben ook een beetje raar, maar verder wel ok, vindt Nichtje, ze vergeeft het m geloof ik allemaal.

Excuses

We hebben een nieuw thema in de Geschwister-app: de excuses van de Vrijgemaakten aan de Nederlands Gereformeerden. In het kort ook wel 1967 genaamd. Het geschil heeft onze jeugd sterk ingekleurd. Het was een drama. Ik was 10 en ik snapte er niets van. Tot mijn tiende waren wij van de vrijgemaakte kerk, de ware kerk, waardoor alle andere mensen slecht waren waar je dan ik niet mee om mocht gaan. Na mijn tiende koos mijn vader voor een open richting wat betekende dat hij / wij uit de vrijgemaakte kerk geknikkerd werden. Het zorgde voor grote drama’s binnen families en vriendenkringen en voor grote verwarring. Vanaf mijn tiende wist ik dat ik daar niets mee te maken wilde hebben, als ik eenmaal 18 was. Ik wilde gewoon aardige mensen om me heen. 

Nu vijftig jaar later willen dus de Vrijgemaakten weer terug samen met de Nederlands Gereformeerden en bieden ze excuses aan voor toen. Het is aan anderen niet uit te leggen.

https://www.trouw.nl/opinie/als-een-cpn-congres-dat-afscheid-neemt-van-het-communisme~b94d77f5/

Moeder-dochter

‘Die moeder-dochter-tekeningen, wat zegt dat over jóu?’ zou een vraag van de UWV-coach kunnen zijn. Na Nichtje en haar Bébé’s heb ik twee nieuwe slachtoffers. Bij hen hangt het Maasgezicht in de woonkamer en ze wil nóg wel een tekening, zegt C. Heb je geen leuke foto’s van je dochter, vraag ik. Nou, eh, alleen dit, zegt ze. Ik zie meteen potentie. 

Wij en de wereld

Elke dag ben ik mij zeer bewust dat ik hier maar kleine babbelstukjes over mijn kleine wereld schrijf. Wat kan ik met het Nieuws in de grote wereld dat hier uur na uur binnenvalt? De miljoenen Syrische vluchtelingen waar van nu duizenden klem in een overvol niemandsland tussen Turkije en Griekenland. De ook overvolle vluchtelingenkampen op Lesbos, waar brand uitgebroken is. 

Ik was op een verjaardagsfeestje en praatte met een vrouw die wanhopig vroeg: ‘Wat moeten we ermee?’ Met het dagelijks nieuws over de vluchtelingen, bedoelde ze. Ik zei: ‘We? Wie bedoel je met we? Jij en ik? Wij op dit feestje? Wij burgers? Wij Nederland? Wij Europa?’ Het is ook maar een manier om iets over je machteloosheid te stamelen. Zij vond dat al die vluchtelingen in dat niemandsland maar hier moesten komen en geloofde dat we het wel zullen oplossen als ze eenmaal hier zijn.

En we maakten grapjes over de uitbraak van het Corona-virus nu in Europa waardoor half Italië sinds vanochtend in quarantaine moet. Zie foto. En verkouden Brabanders moeten ook al binnen blijven. Er was één Branbantse op het feestje. En ondanks de strenge regels hugden en zoenden we haar allemaal. Het wereldtoneel in een Amsterdams appartement.

Schrijver

Omdat ik tegen wil en dank een soort Annemiek S.-adept ben geworden kocht ik haar nieuwe boek Lekenpraat. En wel in de boekwinkel Maassluis. Het was nog niet verschenen toen, dus het zou me toegestuurd worden. Ik volg haar gesprekken op zondagmorgen op de televisie en lees alles wat ze deelt op Facebook. Ze heeft een enorme productie. Ze weet ongelofelijk veel van religieuze stromingen en discussies, is zeer vrouwelijk menselijk, ze kan de meeste van haar gasten goed bevragen. Dat ze een persoonlijke sterke voorkeur heeft voor gewichtige kunstzinnige en belezen oudere mannen die best vaak te gast zijn in haar programma ergert me wel eens, maar het plezier spat van haar programma’s en haar stukjes af dus ik leg me er altijd weer bij neer.

Nu dus dit Lekenpraat. Ik had me er een vage voorstelling van gemaakt, zonder me er werkelijk te verdiepen, dus nu zit ik ermee op de bank. Annemiek S. is van vrijgemaakte komaf, heeft ooit aan het conservatorium gestudeerd en is daarna bij de omroep terecht gekomen. Daar kent ze Peeq van, Peeq en zij zijn beste vriendinnen. Ze heeft zich haar leven lang in boeddhisme en katholicisme verdiept en is dol op katholieke gebruiken. Dat herken ik erg bij haar. evenals het open en onbevooroordeeld doorvragen bj mensen hoe ze met levensvragen en spiritualiteit omgaan. Maar blijkens dit boek is zij nog steeds intens doordrenkt van de tale Kanaäns, van kindsbeen af en nog steeds, en dat heb ik juist niet, ik ben er allergisch voor.

Ze schrijft erg goed, heeft - waarschijnlijk door die bijbelkennis - een ongelofelijk grote woordenschat, dus dat is genieten. Maar wat de visie van de bijbel en de Koran op de rol van de vrouw is, om maar wat te noemen,