Madeira 2010

Koninginnedag 2010 wordt steeds mooier. De map met tekeningen uit het gehele leven, na zeg 1976, inspireert me enorm. Herinner me ineens weer diverse tekencursussen waar ik op ging en waar ik na een paar keer wegbleef. Deels omdat ik de juffen STOM vond, deels omdat ik niet met verf kon werken en ze me dat niet wilden of konden leren, deels omdat ik zo'n scoringsdrift had/heb en alleen maar Meesterwerken wilde maken. FAALANGST. Ik werd bij die cursussen- zie ik nu - toch uitgenodigd om meer met materialen en vormen te experimenteren dan ik uit mezelf geneigd ben te doen.

We hebben afgesproken vandaag te gaan basteln. Bobby heeft een boekje mee met tekenopdrachten. Ik blader het 'n beetje gereserveerd door, maar stuit dan toch op een opdracht die intrigeert. Uit de hand een paar blokjes tekenen en die met de hand invullen. Los. Het hoeft niet te lijken. Laat die hand maar gaan. En dan gebeurt dit! Nu ben ik heel gelukkig en trots.

Beetje een rare reproductie, met de iPhone genomen. Ik heb zonder ook maar enig moment aan de scanner te denken op A3-formaat gewerkt en die past niet.

Gele vloerbedekking

Achter de 19 verhuisdozen die nog steeds niet zijn uitgepakt en die ik misschien wel nooit ga uitpakken staan een paar mappen met tekeningen. Die mappen stonden in het oude huis in de gangkast. Ik had geen idee wat er in zat, ik vreesde dat het kunstwerken van Ex waren., waar ik wat mee moest. Teruggeven of boos weggooien. Maar nu - op deze vrije dag - peins ik wat over Kunst aan de Wand - de wanden zijn nog steeds intens katoenwit. Ineens herinner ik me tekeningen van onder anderen twee maki's en twee woestijnvosjes die ik ooit te Artis maakte. A1- of A0-formaat. Die moeten ergens zijn. Laat ik eens in die mappen kijken.

Zitten in die ene map die ik niet dorst te openen mijn eigen tekeningen uit mijn hele leven, van mijn studententijd tot en met eind jaren negentig! Sommige herinner ik me nog goed, andere ben ik geheel vergeten. Zoals deze. Blijkbaar ging ik in '97-'98 als ik heftige belevenissen had beleefd via tekeningen verwerken. Hier zien we Mutti in haar nieuwe woning. Vati was enige tijd daarvoor overleden. Zij ging over van de te grote woning in de eensgezinswoningenwijk naar een appartement in het centrum.

Ik had met haar de nieuwe vloerbedekking en de gordijnen en kasten uitgezocht. Over die gele vloerbedekking en de groen-met-gele overgordijnen was ze heel uitgesproken. 'Mutti, het is niet zo gebruikelijk en u heeft een tamelijk grote kamer, dus het is wel Aanwezig,' waarschuwde ik haar menig maal. Maar ze wist het zeker. Geen twijfel.

Tot de vloerbedekking gelegd was. Ze belde. 'Het is heel oranje', zei ze. 'Dit wil ik geloof ik toch niet'. Toen zeiden alle kinderen in koor dat het wel mee zou vallen als de meubels er in stonden en de gordijnen zouden hangen. Het is alweer 13 jaar geleden!

Koninginnedag 2010

Het wordt wel een beetje saai, maar op het housewarming feestje zeggen ze dat ze het wel snappen, dat ik zeg dat ik even mijn huis niet uit wil. Dat ik best mensen wil zien, en interesse heb, maar dat men zich voorlopig even bij mij thuis moet vervoegen. Iedereen is welkom en ik zal heerlijk koken, maar wel híer.

Koninginnedag aan de Zeeburgerdijk. De oranje stoelen op het balkon had ik al. Er gebeurt hier helemaal niets! Ook geen kinderen op straat., die hier doorgaans in de weekends toch in groten getale spelen. Nou vooruit dan: een wandelingetje langs het Amsterdam-Rijn-kanaal. Op de brug lopen gasten van Camping Zeeburg zich vrolijk op te maken voor luidruchtige Koninginnedagpret ergens in de meutes in de binnenstad. Zij wel.

Marokkaanse kipjes

Tijd geleden dat ik weer een Marokkaanse tafel gemaakt heb. Dus de verhaallijn 'koken' heeft een tijdje droog gestaan. Maar dit recept 'Kip Met Olijven' is weer erg lekker. Ik heb geen grote borststukken genomen, maar stukken (biologische) kipfilet. Sudderen in de Creusetpan. En halal lamsworstjes op de grill. Die worstjes nemen gretiger aftrek dan de zorgvuldig gesudderde kipjes.

Het recept moet met ingelegde citroen, maar die heb ik niet in huis. Geen idee wat dat is. Mirjam H. weet te vertellen dat dat erg lekker is, ingelegde citroen. En al die koriander in mijn recepten doet het erg goed. Dat ik er slaperig van zou worden, zoals de huisschilder waarschuwde, dat is niet het geval.

Je wrijft het er wel in, dat je in een allochtone wijk woont, zegt Nieuwe Baas, die alweer twee jaar bij ons is en helemaal niet nieuw meer. Ik moet maar een nieuwe naam voor haar verzinnen.

Housewarming

Omdat nu Bien ons gaat verlaten (Capelle is niet haar 'ding') hebben we wéér een afscheidsfeestje. Ditmaal doen we het maar eens bij mij thuis - heb ik meteen mijn housewarming. Hier staan ze allemaal op mijn balkon. Allemaal, behalve Vinnie dan, die op enig moment sms-t dat hij vast staat bij de RAI. En dat terwijl hij uit Vianen komt. Vinnie, wat doe je bij de RAI? Je moet helemaal niet bij de RAI zijn! Hebben we een man in de redactie, is het er een die geen kaart kan lezen!

De steigers op de foto zijn van de schilders die het pand verven. Vorige week waren ze dagenlang bij mij op het balkon. Het zijn heel aardige Marokkanen, de schilders. Omdat ik voortdurend boodschappen het huis insleep en ik Marokkaans eten ga maken, krijg ik steeds meer contact met de opperschilder, een fijne man met fluwelen ogen. Hoe gezond Marokkaans eten is. En koriander, daar wordt een mens volgens hem slaperig van. En had hij me laatst niet met een meisje op de Dappermarkt zien lopen? Was dat mijn dochter? 'Ja', zeg ik eerst. Trots. Maar dan denk ik: Lucie Theodora, lieg niet zo. 'Nee', verbeter ik mijzelf dan schuldbewust, 'dat was Nichtje'.

Als Vinnie er eindelijk is draaien we - hongerig als we inmiddels zijn - het programma met speeches en zang versneld af. Het is een prachtige avond. We gaan haar missen. We doen onstuitbaar mooie woorden en cadeaus. Hani501 en ik zingen Bien het prachtige Vaarwel Lief Kind, Nog Steeds Bemind, Het Noodlot Scheidde Wreed Ons Van Elkander. Uit Vol Gemoed, Een Laatste Groet, Aan Jou, die 'k Nimmer Vergeet... (bis). Tweestemmig. En bijna loepzuiver.

Het is een geweldig feestje. Voortaan doen we alle feestjes thuis, zeggen we. Na het eten willen ze disco. Tijd voor mijn Motown-afdeling op de iPod. We dansen met elkaar op Stevie Wonder en Diana Ross. Helaas heb ik geen foto van een aangedane Bien gescoord. Maar wel een van een dansende Frances en Vinnie. Ze vinden dat de discolamp die nog in de planning staat niet in de keuken moet, maar hoog in de woonkamer.

'Lekker roken'

Reenske mailt een foto van een verleden verjaardag. 'Lekker roken' is het subject van de mail. Jules, Reenske en ik. Wat een slettebakken waren we. Nu roken we niet meer. We praten over de geur van rook, hoeveel zin we hebben. 't Is dat jullie allemaal gestopt zijn, zeg ik haast beschuldigend, nu heb ik niemand meer die ik de schuld kan geven. Als je nú langskomt met een pakje, gaan we het oproken. O ja, zegt Reenske. Maar het is te laat, morgen is het weer vroeg dag. Dan nemen we allebei nog maar een kopje thee, slurp, en gaan we elk zoet op tijd naar bed. Carrièrevrouwen. Saai hoor.

Journalistieke autonomie

Hot news voor journalisten. NRC-hoofdredacteur Birgit Donker en directeur-uitgever Gert Jan Oelderik leggen hun functie neer. Donker blijft wel, maar gaat weer schrijven. Net als in het verleden Folkert Jensma. Wat is daar gebeurd? Het zal in de loop van vandaag of morgen wel onthuld worden. Er zou een 'interpretatieverschil' binnen de directie zijn over het borgen van de journalistieke autonomie van de redactie.

NRC is onlangs overgenomen door investeringsmaatschappij Egeria en de aandeelhouders van Het Gesprek, onder wie Derk Sauer. Oelderik en Donker hebben de 'verzelfstandiging' van NRC Media geleid. Vandaag is oud-NRC.next-redactiechef Hans Nijenhuis benoemd tot de nieuwe directeur-uitgever. Hij moet nu samen met de redactieraad met een voordracht komen voor een nieuwe hoofdredacteur. Sauer zegt: 'Wij denken dat Hans de juiste combinatie van journalistieke ervaring en zakelijk inzicht voor heeft om dat in goede banen te kunnen leiden.’

De redactieraad zegt: 'Met de commissarissen is opnieuw vastgelegd dat er nooit gemorreld zal worden aan de redactionele onafhankelijkheid.'

Het intrigeert me. Wat is de kwestie? Wat kan het verschil van mening over zakelijkheid en onafhankelijkheid zijn, dat Donker en Oelderik dat absoluut niet willen en Nijenhuis wel. En waarom is het weer niet zo principieel dat Donkers wel blijft schrijven?

Adformatie schreef onlangs over Sauer en Donker: 'Dat op de dag na de val van het kabinet NRC Handelsblad opende met ‘Kabinet gevallen’ irriteerde Derk Sauer zodanig dat hij direct hoofdredacteur Birgit Donker belde. "De tijd van 'all the news that’s fit to print' is echt voorbij. Ik wil niet weten wat er is gebeurd, want daar zijn andere media sneller in, ik wil weten waarom het is gebeurd.’ En Adformatie tekende ook deze quote op uit Sauers mond: ‘We gaan helderder maken waar het merk NRC voor staat. De positionering van een krant is essentieel. NRC is het huismerk van academisch Nederland, dat gaan we verder uitbouwen. Dat publiek, dat vroeger OSM (ons soort mensen) heette, daar zetten we een hek omheen en daar blijft iedereen met z’n poten vanaf.’

Ik ben niet de enige die denkt: waar gáát dit over?

Rare birds

Om half twaalf begint een film getitels Rare Birds op Belgie 1. Met William Hurt, die chef kok/restauranthouder speelt. Dave Purcell. Zo'n houten huis in the middle of nowhere ergens aan de Canadese kust. De film speelt in Newfoundland. Daar was ik ooit. Prachtig gebied, ik wil er zo weer naar toe!

Het zit Dave niet mee. Zijn huwelijk is op een dood punt beland en zijn restaurant is een faillissement nabij. Zijn vrouw gaat ervandoor, de schuldeisers kloppen op z'n deur en hij zoekt zijn toevlucht in z'n wijnkelder om z'n verdriet te verdrinken met goede wijn, voordat de bank er beslag op kan leggen.

Maar er blijkt hoop. Dave's buurman bedenkt een plan om z'n maatje te helpen. Om klanten te lokken verspreidt Dave het gerucht dat bij hem in de buurt een zeer zeldzame vogel is gesignaleerd. Al snel wordt het stadje overspoeld door vogelliefhebbers. En dan... natuurlijk speelt er ook niog een mooi liefdesverhaal doorheen.

Waarlijk een fijne vrijdagavondbesteding.

Loat mie nait alloin

Gisteren was Toots Thielemans bij DWDD, lees ik op Mirjams blog. Jammer dat ik dat gemist heb. Jammer dat u dat gemist hebt. Als u het gemist hebt. Maar het is terug te kijken. Geweldig zo enthousiast Matthijs van Nieuwkerk hem aanstraalt en in hem opgaat. En hoe afstandelijk Beau van Erven is. Hij spreekt over Toots in de hij-vorm waar Toots bij zit! Ik denk dat Toots hem té lief is. Marg zong vroeger 'Ne me quitte pas' in het Grunnings. 'Loat mie nait alloin', zo klonk het ongeveer.

Sea Serpent

Ik vind 't ineens ontzettend saai en kaal in mijn huis. Het balkon heeft dan al wel wat bloemen, maar als je voortdurend de gordijnen dicht hebt wegens de zon, dan zie je daar weer niets van. Het is tijd voor enige decoratie. Ik kies een afbeelding van Klimt, op canvas. Eigenlijk bedoeld voor boven de sponde, maar daar blijkt hij echt te groot & te veel.

Men zeult wat met het ding door het huis, de eettafel, de bank, de keuken, maar nee, dat is het ook niet. De gang blijkt ook nog wel wat te kunnen gebruiken en daar doet de dame in de bloemenzee het wonderwel.

Om de wereld van dit Belangwekkende Feit op de hoogte te stellen maak ik een foto en zie dan op de foto dat in de woonkamer ook al een soort halfontklede dame aan de wand hangt. Voer voor psychologen!

'Sea Serpent' heet dit schilderij. Het blijkt een detail uit een groter werk.

Steeds Turkser

U wordt steeds mooier, lacht de Turkse dochter van mijn Turkse kapster. En alle Turkse klantes lachen mee, inclusief die met hoofddoek. De dochter mag haarwassen, thee schenken en wenkbrauwen doen. Ze is heel brutaal en grappig en mag dat. Ze draagt een ver afzakkende spijkerbroek.

In Kapsalon Derya komen Turkse vrouwen van uiteenlopende snit langs om zich te laten epileren en en passant ook de gehele gezichtsbeharing te laten doen. De snorren, zeg maar. Deels wordt deze 'operatie' met een pincet gedaan, deels met ijzergaren. Ik staar me een ongeluk naar dit damesgedoe. Wat doen ze in godsnaam? Hoe? Maar staren wordt hier niet gewaardeerd. Of laat ik zeggen: misschien is het aan mijn eigen gestaar te wijten dat ze allemaal gaan terugstaren.

'Wat denkt u', vraag ik de kapster-zèlf, die ijverig alle krullen uit mijn haar föhnt. 'Zal ik mijn wenkbrauwen laten kleuren?' Ze bestudeert mijn ogen en oordeelt dan: 'Dan moet u zich ook laten epileren.' En: 'Donkerbruin,' zegt ze stellig.

De dochter smeert de verf erin, maar zo'n oranjeharigpersonage type Vivienne Westwood kennen ze hier geloof ik niet. Wat een bijzonder kleur, lacht de brutale dochter, 'is het voor Koninginnedag?' En terwijl ze in kakelend gelach uitbarst: 'Mag ik u op de foto zetten?' Dan: 'U wordt stééds mooier.' En dan lachen alle klantes en personeel. Gelukkig vind ik het zelf ook allemaal grappig, al maak ik me wel zorgen over de nogal zwárte donkerbruine wenkbrauwverf.

Na het verven komt het verwijderen van de verf ('Ogen dicht, anders wordt u blind', commandeert het meisje) en dan het epileren. 'Wilt u smalle wenkbrauwen?' vraagt ze. 'Nee!' zeg ik. Dan ragt ze tien minuten over mijn wenkbrauwen, afwisselend met pincet en met ijzergaren. 'U wordt steeds Turkser', luidt haar commentaar. Weer luid gelach in de zaak.

De gesluierde klante heeft een dochtertje met twee paardestaartjes. Links en rechts, wijduitstaand, beetje Pippi Langkous. Zulk haar had ik vroeger ook, deelt het meisje dat mijn wenkbrauwen doet mede. Waarom nu niet meer, vraag ik. 'Ik ben Lady Gaga niet!'

De buurvrouw vraagt als het klaar is geinteresseerd welke kleur ik mijn haar nu ga doen. Oranje, dacht ik, zeg ik, maar die wenkbrauwen zijn wel erg zwart. Ja dat vindt zij ook. De kapster zegt dat die kleur op de wenbrauwen na een paar keer wassen wel wegtrekt. 'Middelbruin had echt niet gekund', verontschuldigt ze, 'dat was groen geworden. Maar uw ogen komen heel mooi uit nu.'

Over deze kapsalon lees ik op een blog:
'Vlak voordat het suikerfeest losbarst zit het bij kapsalon Derya in de Javastraat bomvol. Ook voor bruiloften is het dringen geblazen. Dan laten de bruid, haar naaste familieleden en haar beste vriendin zich uitgebreid verwennen bij deze Turkse zaak. Populair zijn hier de coupe soleil, laagjes, maar vooral de schuin geknipte pony. Dames die kiezen voor laagjes, willen dat volgens Derya vaak ook nog naar buiten gefohnd hebben. En vaak ook nog dat het aan de onderkant rood geverfd wordt. Waar haar klanten tot voor kort nog voor bond haar kozen, willen de meeste vrouwen juist weer terug naar hun eigen, donkere kleur. Helemaal weg is op dit moment het permanent. Ze heeft nog wel eens jonge meiden die het zich aan laten meten maar er toch spijt van krijgen. Permanent is het gewoon helemaal niet nu. Juist het gladde, zijdezacht gefohnde haar scoort veel punten. Een hoofddoek dragen wil trouwens niet zeggen dat je geen kapsel nodig hebt. Thuis, bij je man draag je hem immers niet. Voor dames die niet in het ‘openbaar’ geknipt willen worden, heeft de eigenaresse een afgezonderd plekje gecreëerd, achter een gordijn.
Naast Derya’s salon, drijft haar man Ahmet zijn herenkapsalon. En ook bij hem is het druk tijdens feestdagen. Soms is hij tot ’s avonds laat nog bezig om de mannen te knippen en te scheren. Ahmets specialiteit is het matje. Ook voor het zogenaamde chirurgenbaardje (alleen baard rond kaaklijn en kin) en een streepje (streep geschoren langs de rand van de haarlijn) kun je bij hem terecht. Ahmet is overigens nog geschoold in Turkije en daar is zijn vrouw blij mee. De opleiding in Turkije is zwaarder, beter en je moet er veel diploma’s halen. Zelfs haar Nederlandse docent van de kappersschool vindt dat Turkse kappers de beste techniek hebben.'

Kans

In nrc next een spread over RSI en KANS. Twéé pagina's. Dat sommigen menen dat het een tussen de oren ziekte was van tien jaar geleden, maar de journaliste banadrukt dat het echt een ziekte is en nog steeds heerst en vorig jaar weer veel sterker is gemeld door bedrijfsartsen. Maar mensen gaan er liever niet mee naar de bedrijfsarts. Het zou sterker de kop op steken omdat de werkdruk weer verhoogd wordt. Vaak worden tijdelijke contracten niet verlengd en moeten in teams minder mensen hetzelfde werk doen. Mensen durven het niet te melden in deze economisch onzekere tijden, want als je ziek wordt dan is de kans groot dat ze je niet meer willen.

Bij mij begint de pijn ook weer een beetje op te spelen. In de nek, in de bovenarmen. Wat waren ook alweer de regels? Pauze houden. Ontspannen. Goede houding. Nek strekken. Dingen een voor een doen, niet alles tegelijk. Moet ik weer naar de strenge Riekje? In de revisie? Ik denk dat ik maar eens naar de gusha therapie ga, die Chinese schraaptherapie die oplossingen zegt te bieden waar andere therapieën falen. Ik ga Mei Mei een mailtje sturen.

Startonderbreker

Een paar maanden geleden was ik ineens de startonderbreker van de bolide kwijt. Het is een palletje dat men ergens op dient te drukken alvorens men de contactsleutel kan gebruiken. Dat ding kwijt zijn is lastig, want je kan van het ene op het andere moment geen kant meer op. Je gelooft het niet, je zoekt je een ongeluk, maar kwijt is kwijt. Je bent er niet op bedacht, dus het komt nooit uit.

Gelukkig had ik tóen nog een reserve start-onderbreker. Wel ging ik bij de garage langs om te vragen of ze ergens een nieuwe reserve startonderbreker konden bestellen maar dat kon niet. We konden ze proberen de startonderbreker onklaar te maken, maar dat was geen standaard werkje, dat zou zoeken zijn, dus er was geen tijds- of prijs indicatie te geven geven. Komt tijd komt zorg komt raad, dacht ik toen maar lijdelijk.

Vandaag is het zo ver. Reservestartpalletje weg. Hoe-kan-dat-nou. Moet-ergens-liggen. Etcetera. De auto staat in Utrecht-Noord, vanwege gratis parkeren, niet echt naast de deur. Uiteindelijk mijn Vrienden van de Wegenwacht gebeld, in wie ik altijd het volste vertrouwen heb. Ligt zo'n man op zomaar een maandagavond van acht tot negen onder jouw bestuurdersstoel, stuur en dashboard te zuchten en te steunen. Het is een erg goed beveiligde startonderbreker, je hebt ze blijkbaar in soorten maten, en het onklaar maken kost veel zoekwerk.

Heb nog nooit over autodieven nagedacht, maar de Vrienden van de Wegenwacht vinden ik dat ik een erg leuke auto heb. Gelukkig brandt het lampje van de startonderbreker nog. Dus als er een autodief langs loopt denkt hij hopelijk net als tot nu toe: Ga ik maar niet stelen, deze auto heeft een startonderbreker. Dat is een goed ding.

Kaleidoscoop

Omdat Riemer weer zo goed voor Vespa heeft gezorgd krijgt hij ditmaal als dank een kaleidoscoop. Vond ik zelf vroeger een oneindig fascinerend speelgoed. Deze moet nog wel in elkaar geknutseld worden, maar dat verhoogt hopelijk de vreugde rond het cadeau. Leen meldt dat het geen eenvoudig knutselwerkje was, maar dat het in goede aarde is gevallen. Zij meldt dat omdat ik graag hoor of ik een goed cadeau heb uitgezocht. Het o zo leuke Kroatische voetbalpakje had hij nauwelijks een blik waardig gekeurd. Laat staan gedragen. Hij was toen - anderhalf jaar geleden - nogal op prinsessen en op roze.

Leen meldt overigens ook dat Riemer vorige week ineens om het voetbalpakje heeft gevraagd. Dat hij het inmiddels gepast heeft en dat hij het nog net aan kan.

Sao Vicente revisted

Nieuwe stijl, geloof ik. De brug over de rivier van Sao Vicente, Madeira. met het kapelletje voor Sao Vivente, waar overigens helemaal geen beeld in stond, wegens renovatiewerkzaamheden. Wist daar al direct: dit wil ik tekenen. Maar ben te lui voor de pastelkrijt. Print de foto van de brug en ga daar met viltstift in priegelen, maar het wordt lelijk, te hard, en de viltstift raakt halverwege leeg. Dan ga ik er met witte waterverf overheen. En weer en weer en ineens wordt het best leuk.

Naar het tuincentrum

De zon schittert, het stuift hier van de witte bloemblaadjes, het is de hoogste tijd voor het tuincentrum. Behalve de grote Intratuin in de Watergraafsmeer, vlak bij het Amstelstation, heb ik in Oost nog geen goede plantjeswinkel ontdekt. Ik verheug me eigenlijk wel op tuincentrum Bert Pols in Schellingwoude, dat ik me nog herinner van lang, lang geleden toen ik in Noord woonde.

Verwachtingsvol rijd ik dus de Schellingwouderbrug over, tussen de vrolijke fietsers die een rondje IJsselmeer gaan doen (of een ritje Durgerdam), de brug gaat nog open ook voor de eerste zeilers die naar buiten gaan, blijkt dat tuincentrum (Bert Pols) opgeheven. Er zit nu een hippe fietsenzaak in. Beetje gedesillusioneerd ga ik dan maar naar de Praxis om de hoek, die ook petunia's en rododendrons heeft. Twee uur werken later is het balkon schoon en fleurig. Ik zal nog minstens twee keer naar het tuincentrum moeten om dit immense balkon vol te krijgen, maar stap één naar het paradijs is gezet.

Wonderful Baby

In de stad hangen affiches van Don McLean. Hij treedt maandag a.s. op in Carré. Zo'n naam die je al lang vergeten bent en ineens komen al die liedjes bovendrijven. Ik laad ze allemaal in in de iPod en zweef erop mee. Hij brak in 1971 door met American Pie. Het nummer werd in 2000 gecoverd door Madonna en wordt gezien als een van de meest belangrijke nummers van de 20e eeuw. McLean haalt ook de hitlijsten met Vincent, een eerbetoon aan Vincent van Gogh en de singles Crying, Castles In The Air en Since I Don’t Have You. Zijn meest recente album heet ‘Addicted to Black’. Mijn lievelingsnummer is 'Wonderful Baby'.

Succes verzekerd

Reenske komt eten. Het is prachtig weer, de deuren naar het balkon kunnen wijd open. Alle bomen op de dijk knallen uit de knop. De narcissen en kroki zijn uitgebloeid, dus ik moet als een haas naar de winkel voor verse plantjes. We nemen Madeira en de rest van het leven door. Er is veel gebeurd. Hoogste tijd voor een runensessie. Eerst een vraag stellen. Mijn vraag: Word ik gelukkig aan de Zeeburgerdijk? Het antwoord ligt in de Jera, de rune van de oogst. Nummer 13.

De site Mary's Tarot zegt: 'Alhoewel Jera oogst betekent en op de vruchtbaarheid van de herfst wijst, duidt hij ook de totale kringloop der seizoenen. Jera is beweging, verandering en natuurlijke ontwikkeling. Een meestal zeer positieve rune, maar ook een van oorzaak en gevolg, die het eindresultaat van vroegere daden toont. Daarom wordt Jera ook gekoppeld aan gerechtigheid - het verdiende loon voor al uw daden of handelingen, dat zowel positief als negatief kan zijn.'

'U heeft grote kans om uw plannen met succes te verwezenlijken. U moet hier echter hard voor werken. Snelle resultaten moet u niet verwachten. Volharding, doorzetten en doorwerken is hier waar het om gaat. Het heeft geen zin om de zaken snel en eenvoudig af te handelen. Als u ongeduldig wordt, bedenk dan dat er ook een genot kan zijn in het langzaam zijn groeien van uw plannen. Leer vol tevredenheid te kijken naar het stapje voor stapje te verwezenlijken van uw plannen. Bedenk dat u ruim de tijd heeft om uw ideeën bij te sturen. Uiteindelijk zal succes verzekerd zijn.'

Mary belooft ook geluk in de liefde. Dat is mooi.

Aswolk

De aswolk. Gisteren stond ik in de file op de A13, van Den Haag naar Amsterdam zeg maar, die gaat langs Schiphol, met voortdurend het nieuws over de IJslandse aswolk op de radio. Strálend blauwe lucht. Waar is die desastreuze aswolk dan?

Sindsdien ligt het Europese luchtverkeer stil. Het is niet eenvoudig het nieuws op waarde in te schatten. Terwijl op Radio 1 een Nederlandse touroperator te IJsland meldt dat de vulkaan wellicht nog dagen zal spuwen (en dat dit spuwen nog niets is, wacht maar tot de naastgelegen veel grotere vulkaan gaat spuwen!) lijkt verder iedereen te verwachten dat Schiphol aan het eind van de dag weer gaat vliegen. Wishfull thinking?

Op het blog van Hani501 zie ik dat ze een boarding pass heeft naar Gattwick / London. Hoe kan dat nou?

Plaatjes van de aswolk op Nu.nl

'Vincentius was niet klein te krijgen'

Uit de Wereld Feesten Almanak: 'Vincentius is naast de H. Stefanus en de H. Laurentius de derde van de grote heilige dienaren in de katholieke kerk en de beroemdste onder de martelaren van Spanje. Hij werd geboren in de derde eeuw in Saragossa in Spanje.

In 304, tijdens het bewind van keizer Diocletianus, werd Vincentius gearresteerd, tegelijk met bisschop Valerius. De bisschop werd verbannen maar Vincentius onderging de meest gruwelijke folteringen. Geduldig verdroeg hij zijn verschrikkelijk lijden. Hij wist zich gesteund door God en zijn engelen. Vincentius was standvastig in alle opzichten. Hij was niet klein te krijgen. Dat wekte de woede van de landvoogd van de provincie, die hem aan een paal liet binden en met lansen doorboren. Vervolgens liet hij hem roosteren en in scherpe scherven werpen. Een engel bracht hem echter troost.

Daarop liet hij Vincentius in een moeras gooien, maar een raaf, zoals de overlevering vertelt, verdedigde hem tegen de wilde dieren en de roofvogels. Tenslotte stierf Vincentius aan alle kwellingen en in een zak gemaakt van ossenhuid en met stenen verzwaard, werd hij in zee geworpen. Hij spoelde aan land bij Valencia.

In 864 werden zijn overblijfselen overgebracht naar de abdij van Castres in Languedoc, Frankrijk. Tegen het einde van de 18e eeuw werden ze door de Hugenoten verbrand. Reeds in de tijd van de H. Augustinus was de verering van de H. Vincentius algemeen verspreid.

Sao Vicente was/is patroon van: wijnbouwers, zeelui, dakdekkers, houthakkers, dakpannenbakkers, pottenbakkers. Wat de man met dit dorp in Madeira (foto) te maken heeft, geen idee: er staat een grot-kapelletje aan de zee, in de rivier, een schakel tussen twee bruggen. Momenteel wordt de kapel gerestaureerd en staat er helemaal geen beeld in. Maar er zijn meerdere plaatsen die Sao Vicente heten, zoals onder meer een eiland in de Cariben.

Vinnie is heel blij met zijn verjaarscadeau.

Veilig thuis

De ochtend na de vakantie. De loodzware tas is uitgepakt, de cadeaus staan op de keukentafel, het beeldje van Onze Lieve Vrouwe van Fatima staat in het kapelletje alsook bijgaande tekening. De eerst was hangt aan de lijn. Er is geen brood in huis, dus het ontbijt schaft een ei. Nu weer de snelweg op naar het werk. Dat we vanavond maar weer veilig thuis mogen komen.

De tekening is gemaakt te Madeira, geïnspireerd op een dingetje van Maria op een stukje boom/kurk. Het dingetje is zo licht dat je niet kunt voelen of het echt is of nep. Het spreekt iets aan, al weet ik het niet met bidden. Toen wij klein waren hadden we er een voor aan tafel (Here Zegen Deze Spijze Amen) en een voor het slapen gaan (Ik Ga Slapen Ik Ben Moe... met als tweede couplet: Boze Dat Ik Heb Gedaan, Zie het Here Toch Niet Aan. Schoon Mijn Zonden Velen Zijn, Maak In Jezus Naam Mij Rein. Amen). Die gebedjes zongen we.

Wijlen mijn Vati was altijd van lang bidden. Voor de maaltijd het Onze Vader, na afloop lang bijbellezen en dan zelfgewrochten tekst. Ik heb ook het idee dat mensen die zelf in gebed voorgaan dat handenwingend doen. Loodzwaar. En kwelling voor de toehoorders, in meerdere opzichten Vroeger als kind in bed probeerde ik het ook wel eens, maar ik raakte al snel zoek in waar ik eigenlijk voor bad en vergeving en zegen voor vroeg. En dan viel ik in slaap.

Ex was helemaal atheïstisch en mompelde als ze mensen zag die voor het eten gingen bidden graag Heilige Maria Bid Voor De Kippen Dat zij Niet Van Hun Stokje Wippen. Ik vond dat grappig maar ook griezelig.

Heb in de kast een boek van Tich Nhat Hahn, De kracht van bidden. Hij is boeddhist en als zodanig een tikje jaloers dat christenen iemand hebben om tegenaan te bidden. Boeddhisten bidden geloof ik met mantra's. En Tibetaanse boeddhisten met vlaggetjes. Het boek wordt aanbevolen als 'bidden voor dummy's'.

Porto Airport

Omdat we geen zin hadden om om half zeven in de ochtend te gaan vliegen (en dus om half drie op te moeten staan) hebben we voor lijnvluchten gekozen. Van TAP. De heenweg vlogen we over Lissabon, de terugweg gaat ineens over Porto.

De heenweg werden we bij de overstap door een transportbusje van vliegtuig A naar vliegtuig B gereden, omdat de overstaptijd zo kort was, nu moeten we vele uren stukslaan. Er is goddank gezond eten, maar verder zijn er voornamelijk winkels zoals alle vliegvelden hebben. Porto Airport is ongeveer het modernste vliegveld dat ik ooit bezocht heb. En er zijn bijna geen mensen. Er is ook overal gratis internettoegang, met veel pc's. Zo kan ik mijn blogs even fatsoeneren en kan ik alles van het werk bijlezen. En het nieuws. D66 Amsterdam. Verongelukte Polen. Er is een hoop gebeurd.

Op de site van het werk zijn het opvallendst de foto's van Hani501 van de presentatie van een boek van Arie Boomsma en Stephan Sanders over mannen en hun lichaam. Of hun torso, daar wil ik van af zijn. Erg, erg leuk.

Koffer Pakken

Laat ik voor het slapen maar vast gaan kijken of alles wel in de koffer past. Want ik ben me wel een beetje te buiten gegaan. Eerst dus dit dekentje - er zijn niet alleen schaapjes in geweven, het ruikt ook geheel naar schaap. Toen een Mariabeeld. Toen die dikke trui. En vandaag de tassen vol souvenirs en enige cadeautjes. Er gaat behalve die onnutte zomerbloesjes nu ook olie, azijn, zout, Madeira, suiker- en melkstelletje, kussens voor op de keukenstoelen, bijkleurende pannelappen en ovenwanten, zeepjes, eau de toilette, twee kleine pizzavormen en suikerrietsiroop mee in het vliegtuig. En wellicht die drie kroppen sla die nog in de koelkast liggen. Als die koffer nog maar dicht gaat.

Bonte Avond

Evaluatief stellen we vast dat het dagje helemaal niets eigenlijk de mooiste van de hele week was, maar dat we de rest niet hadden willen missen. Voor Madeira kan men echter beter een maand dan een week uittrekken. Ik moet nog terug naar Sao Vicente, meld ik op de valreep, want ik heb nog een missie. Dus wij in het prachtigste avondlicht langs de steilste kust ooit naar het westen. En uren later in het stikkedonker kruipen wij langs die vrijwel onverlichte kronkelweggetjes hoog boven de oceaan weer terug naar huis. Ik ga niet harder dan veertig hoor, zeg ik. Dat is goed. Deze rit is een sensatie waar ik denk ik nog jaren van kan dromen.

Thuis gaan we de staartjes Madeira en kastanjelikeur soldaat maken. Bobby wil nog graag een foto van de pauwenveren die hij gescoord heeft in de Jardim Botanico. Mag die foto dan op het blog? Nou vooruit. Omdat het Bonte Avond is.

Für Mich Solls Rote Rosen Regnen

Laatste dag Madeira alweer. In de tuin. Tussen alle kronkelige cacteeën staat een roos met drie knoppen en de middelste daarvan is vandaag opengegaan. De andere twee staan vol belofte op springen. Ik vind het allemaal bijzonder symbolisch, zoals eigenlijk alle foto's die ik maak en die de dagelijkse kritische selectie overleven uitermate symbolisch zijn. Maar het is toch teveel van het goede die allemaal - met alle associaties - hier te plaatsen.

Funchal

Zullen we wel of zullen we niet naar Funchal? Voor wie het niet weet: dat is de hoofdstad van Madeira. Het is zo weer drie uur in de auto, en dat doe ik door de week op-en-neer naar Capelle ook al. Maar Madeira gedaan hebben zonder Funchal klopt ook niet. Misschien doen we een kathedraal, misschien een museum, misschien een Jardim Botanico, misschien een kabelbaan, en misschien ook niet.

Zondag is wel de rustdag hier. Vrijwel alle attracties waar we eventueel naar toe zullen, zoals het museum voor moderne kunst en het wijnmuseum, zijn gesloten. Dat maakt de keuze gemakkelijk. In het plaatselijk gloomy aquarium is gelukkig een dartele octopus te bewonderen en een spinnententoonstelling. Dan gaan we maar naar de Jardim Botanico, met klem aanbevolen door alle reisgidsen en door Reenske. Echt mooi.Er is ook een exotische vogeltuin bij, maar daar word ik een beetje treurig van, al die schitterende dieren in veel te kleine kooien. Alleen de pauwen lopen los. Die paraderen zich een ongeluk.

Thuis

Waarom denken we toch steeds dat we alles moeten zien en op stap moeten? Omdat we reisgidsen lezen waarin staat dat we alles moeten zien. Voor het huisje boekje zitten lezen of naar de hagedissen en roodborstjes kijken is eigenlijk veel fijner.

We slapen eerst een gat in de dag en staan om 13.57 uur op. Dan is er twee uur lang ontbijt en koffie op het terras en een gesprek met de eigenares van de huisjes die Frans spreekt en van wie we drie kroppen sla krijgen. Gisteren had Bobby ook al een gesprek met een buurvrouw, onze leeftijd, praatgraag, heeft 17 jaar in een hotel in Londen gewerkt, nu woont ze weer hier, met haar broers. Mannen zijn niet te vertrouwen, was ongeveer de porte van haar verhaal. Nu hoefde ze geen man meer. De eigenaar van onze huisjes was ook niet te vertrouwen, by the way.

In de 'Insight Guide' over Madeira staat een hoofdstuk over de emigranten die op den duur weer terugkomen, die hebben veelal in Zuid-Afrika, of Brazilie gewerkt. Die komen soms terug met een zak met geld, om nieuwe huizen te bouwen en bedrijven te starten, wat vaak scheve ogen geeft. Waarvan acte.

Rode Piek

De Pico Ruivo is het hoogste punt van Madeira, zeggen ze. En daar we in een Zesdaagse vakantie niet àlles kunnen zien en doen kiezen we maar de wandeling naar de hoogste piek. 'U zult duizelig en naar adem happend op de top aankomen, maar zich aldaar de koning te rijk voelen vanwege het schitterende panorama'.

Het is echt mooi en wijds en schitterend, maar je moet af en toe wel wegslikken dat je dit uitstapje doet met tien-, zo niet honderdtallen stelletjes met ook zo'n kutautootje (Mitshibishu Colt) en ook zo'n outfit met afritsbroek en wandelschoenen. Daar op 1861 m hoogte eten we samen met vele andere middelbare stellen onze zelfgesmeerde bammetjes en een appeltje voor de dorst. Maar mooi is het.

Aloë Vera

In ons minituintje vol cacteeën staan al de wonderlijkste bloemen, zoals deze die associaties oproept met een bananenboom. De aandrang om botanisch te gaan tekenen komt weer bovendrijven, alleen is er geen ruimte voor in het huisje. Je hebt nog helemaal niet geroepen dat het een STOM huisje is, zegt Bobby.

De bloemen zijn te bestuderen in het gidsje 'A Botanical Melting Pot! Flora at the Roadside: Flowers, Herbs, Cultivated Plants, Trees', dat Reenske meegegeven heeft. Het is wel fijn om aan die overweldigende explosie van bloemenvreugde af en toe een naam te kunnen hangen. De 'bananenbloem' heet 'Aloë Vera, Barbados Aloë'.

Overal in de bermen schetteren oranjegeelrode bloemen je aan die aan oostindische kers doen denken, die het Latijn Tropaeolum Majus heten en in het Engels 'Garden Nasturium, Indian Cress'. Misschien is het wel Oost-Indische kers.

Nieuwe trui

De keuze was op Madeira gevallen vanwege de beloofde aangename temperaturen gedurende het hele jaar. Dus ik heb voor de verandering eens niet vijf truien in de tas gepropt maar louter zonnige bloesjes. Is me het hier koud! Als de zon door de wolken dringt dan gaat het nog wel, maar aan de noordkant gebeurt dat vaker niet dan wel, dezer dagen. Gelukkig hoort breien hier tot de volksvlijt en zijn bij elke touristische attractie in de bergen mutsen, sokken en truien te koop. En nog mooi ook. Het is 11-15 graden. In Amsterdam nog minder, begrijp ik, dus we hebben niets te klagen.

Levada's

Dit is waarschijnlijk het laatste blog vanaf Madeira, want ik heb een melding van T-Mobile gehad dat ik 75% van mijn toegestane (?) internetgebruik heb opgebruikt. Ik snap de melding niet, maar het zij zo. Ik denk dat het ook wel goed is te stoppen. Maandagavond brachten we Vespa naar Riemer te logeren, en Riemer riep onmiddellijk enthousiast tegen mama Ekfa: "Mama, mama, Lucie heeft ook een iPhone", waarna we alle drie als een gek Apps gingen uitwisselen. Leen en Bobby keken vol verbijstering toe. Leen had de raarste verhalen over iPhone-verslavingen, bijvoorbeeld iemand die een hele iFarm te verzorgen had, drie kwartier was ze er dagelijks minstens mee bezig. Dat heb ik allemaal niet, ik wil alleen maar plaatjes laten zien van waarin ben. Heel onschuldig, maar ook verslavend. Vroeger blogde je maar een keer per dag, zegt Bobby. Nu is het dus afgelopen. Dankzij T-Mobile. Een laatste poging met een plaatje van een levada - al die schitterende bloemen houdt u tegoed.

- Posted using BlogPress from my iPhone

Wat moet, dat moet

Of ik al levada's bezocht heb, vraagt Reenske. En Jardim do Mar, waar zij vorig jaar was. En de botanische tuinen. Maar nee, nog niets van dit alles. Ik wil eigenlijk alleen maar op mijn balkon uitkijken over de oceaan. Het is een beetje decadent, een week op je balkon zitten 11 uur reizen van huis. Het liefst wil ik tekenen en 'basteln', maar ik ben mijn speksteen vergeten. Bobby, die eigenlijk liver een grot had bezocht, bastelt nu maar een briefopener van een tak uit de tuin. En ik teken een Heilige Maria. Wat moet dat moet, laat dat ons motto zijn. Of het nu Maria's schilderen of Champions Leage kijken is. Madeira is mooi.

Sao Vicente

Doel van de dag vastgesteld: Sao Vicente een pittoresk dorp een paar landschappelijke bochten verderop. Hemelsbreed een paar kilometer, maar je doet er al gauw drie kwartier over. Sao Vicente is de patroonheilige van Portugal en van de wijnboeren, lees ik ergens. Er staat een raaf of kraai afgebeeld aan zijn voeten. Heiligen zijn hier in bosjes te koop. Of Vinnie dat leuk zou vinden, een naamheilige, geen idee. In een toeristenwinkeltje koop ik een handgewoven dekentje met schapen als souvenir, hebben we dat ook weer gehad. En een Mariabeeld, voor in het kapelletje thuis. Wat heb ik toch met Maria? Met Sao Vicente heb ik geen snik, behalve dat ik het leuk vind dat hij heet zoals hij heet. En dat ik daar ben.

Uitzicht

Het uitzicht zo midden op de dag. Vraagstuk: zullen we de hele dag hier blijven zitten / liggen met als ultieme krachtsinspanning een loopje naar de supermarkt (noem dat maar supermarkt) en gaan we zelf koken of locale lekkernijen proberen? Gisteren was de steak het enige wat we konden eten en die was je reinste schoenzool. We moeten wel naar de supermarkt want de Nescafe is op.

En het was avond geweest en het was ochtend geweest

Het is ochtend. 10.52 onze tijd, hier is het 9.52. Ik weet alleen niet hoe de tijd op de iPhone te veranderen. Bij de functie 'Wereldklok' kun je Lissabon toevoegen, maar dan staat-ie nog niet op je startscherm. Nou ja, minor problem. Ik zit op ons balkonnetje, waar ik nog net zon vang. Rug naar de zee, kop in de zon boven de bergen. Hysterisch veel cacteeen en bloemen. Geluiden van vogels en van de zee. Aan de voordeur van het huisje hangen verse broodjes. Mensch, wat wilt ge nog meer?

Aankomst

Ik dacht altijd dat Madeira tuttig was, met bloemen, iets voor middle class Engelsen. Die zullen er ook wel zijn, maar het is behalve hemels bloemig ook heel ruig met veel steile weggetjes en haarspeldbochten. Het eerste kwartier al ternauwernood aan drie botsingen ontsnapt. Dromerig autorijden is er niet bij. We hebben een schattig huisje met uitzicht op de oceaan. Het is die elf uur onderweg zijn waard.

Lisboa

Ommelandse reis naar Madeira. Half tien van huis. De trein naar Schiphol gaat over Haarlem naar Leiden. Er wordt niets verhelderends geroepen. Alle Schipholgangers in de stress. Maar we zijn op tijd. In Lissabon worden we uit de rij gehaald omdat de overstap naar Funchal zo kort is. Onze buren gaan naar de Azoren. Dat wil ik ook. En wel een maand!

Kennismaken met de Buurman

Als je in mijn nieuwe berging een gewoon peertje ophangt krijg je geen licht. Je probeert nog eens een peertje en nog een, en ze doen het allemaal niet. Niet daar. Hoe kan dat nou? Twee maand geleden aan de buurman gevraagd, hele aardige man, die zegt: Daar heb je een 48-volts-lamp voor nodig. Hier heb je er eentje te leen, maak je geen zorgen, dat komt wel. Het is een 48 volts lamp, te koop bij de Molen. 48 volt? Nooit geweten.

Dus ik sinds enige weken op zoek naar een 48-volts lamp. Ik wil kennis maken met de buurman, maar dan wil ik hem gelijk die lamp teruggegeven. Eerst naar de Molen, maar de winkel waarvan ik denk dat het de winkel is die hij bedoelt (Houtsma) blijkt een keukenwinkel. Ik zie ook een winkel in scheepsbenodigdheden, Vimeta. Die zal hij wel bedoelen. 48 volt, mevrouwtje, weet u dat wel zeker dat bestaat helemaal niet. Neemt u dat peertje eerst maar eens mee. Dus ik mét peertje naar Vimeta, inderdaad, 48 volt, die man zoekt een kwartier in de computer, maar nee, 42 volt komt het dichtste bij. Hij kan verpakkingen van tien stuks leveren. Maar of die dan goed is? Heeft u niet iemand die even voor u de stroomsterkte kan meten, want als er teveel stroom op staat brandt die lamp snel door.

In deze nieuwe queeste wordt ik doorverwezen naar de firma Esko aan de Raadhuisstraat, die weten alles van special lampen. Oud echtpaar met een jaren vijftig winkel met de wonderlijkste lampen. Hij heeft één lamp van 42 volt, Philips. Die 48 volts die u daar hebt, dat is geen Nederlandse lamp, dat is een Italiaanse. Ik neem die ene van 42 volt.

Bij de lampenwinkel aan de Linnaeusstraat vraag ik door over lampen van 42 danwel 48 volt en de lampenverkoper bevestigt: in schuurtjes wordt vaak 42 volt gebruikt. Moet u maar even meten. Hij heeft ze nu niet op voorraad, maar als hij zo'n lampje bestelt heeft hij hem de volgende dag binnen.

Bobby, heb jij een spanningsmeter? jawel, maar waar heb jij een spanningsmeter voor nodig? Ik wil kennismaken met de buurman en daarom moet ik weten hoeveel spanning er op het lichtnet in het schuurtje staat. Bobby neemt de spanningsmeter mee, maar daar moeten penlite batterijen in, en ik heb alleen onopgeladen oplaadbare, dus dat duurt weer 24 uur batterijen opladen.

Enfin, het verhaal heeft een einde. Vandaag hebben we kunnen meten, en er staat inderdaad 42 volt op, dus de nieuwe lamp van 42 volt kan er in en de oude lamp van de buurman van 48 volt krijgt hij gewoon weer terug. Ik ben er helemaal klaar voor om kennis met hem te maken. Is hij niet thuis...

Celica

Wandelingetje over de Diemer IJdijk. Mooie auto staat daar. Wat voor model zou het zijn? Ford Mustang? Nee, het is een voorganger van de eigen Toyota Celica!

- Posted using BlogPress from my iPhone

Heilige Maria van Egypte

In het winkeltje van de Nicolaaskerk koop ik na afloop van de Paasdienst een icoon, of liever een reproductie van een icoon, maar wel heel netjes op een houten plankje geplakt. Voor mijn kapelletje. Het betreft Maria van Egypte, haar leven in stripvorm afgebeeld.

Achterop het plankje staat de tekst:

MARIA VAN EGYPTE
Russisch, 19e eeuw Mstera, 31x26 cm

'De Heilige Maria was geboren op het platteland van Egypte en leefde in de 5e eeuw. Op twaalfjarige leeftijd verliet zij het ouderlijk huis in Alexandrië en leidde een losbandig leven in de grote stad. Zij werd door goddelijke kracht naar Jeruzalem geleid waar juist het feest der Kruisverheffing werd gevierd. Bij het betreden van de kerk voltrok zich een wonder en zij bekeerde zich tot het christendom. Hierna trok zij zich als boetelinge in de woestijn terug. Na meer dan veertig jaar ontmoet zij, halfnaakt, de heilige abt Zosima die haar zijn mantel schenkt en de biecht afneemt. Rondom het centrale beeld staan diverse scenes uit haar leven. De orthodoxe kerk viert haar feestdag op 1 april.'

Wonderlijke tekst, een kind van twaalf dat het ouderlijk huis verlaat om een losbandig leven te gaan leiden. Wat moet men zich daarbij voorstellen?

Wikipedia is iets uitgebreider: 'De heilige Maria in kwestie werd geboren in Egypte en vluchtte op de leeftijd van twaalf jaar naar Alexandrië. Sommige bronnen noemen haar een prostituee anderen vermelden uitdrukkelijk dat ze geen geld vroeg voor haar diensten. Zeventien jaar later reisde ze met de pelgrims mee als marketentster naar Jeruzalem voor het feest van de kruisverheffing. Op een bepaald moment wou ze de Heilige Grafkerk in Jeruzalem binnengaan maar werd verhinderd door een onbekende kracht. Ze vroeg vergiffenis voor haar levensstijl en bad tot een theotokos icoon van de heilige Maria buiten de kerk. Nu kon ze wel de kerk binnengaan. Een stem zei haar dat ze rust zou vinden als ze de Jordaan overstak. Dus vertrok ze naar het klooster van de heilige Johannes de Doper aan de oever van de Jordaan en ontving de communie. De volgende morgen trok ze zich terug in de woestijn met 3 broden en leefde de rest van haar leven in de woestijn.'

'Ongeveer één jaar voor haar dood vertelde ze haar leven aan de heilige Zosimas van Palestina die haar ontmoette in de woestijn. Ze was volledig naakt en bijna onherkenbaar. Ze vroeg Zosimas om haar zijn mantel toe te werpen en toen vertelde ze haar leven. Ze vroeg hem om het volgende jaar op Witte Donderdag terug te komen en haar de heilige communie te brengen. Zo gezegd zo gedaan en het volgend jaar liep ze over het water van de Jordaan om bij hem te komen en de heilige communie te ontvangen. Ze maakten een nieuwe afspraak en het volgende jaar maakte Zosimas opnieuw de twintig dagen lange tocht vanuit zijn klooster om haar te ontmoeten. Hij vond haar dood op de grond met een inscriptie in het zand waaruit hij begreep dat ze het vorig jaar na het innemen van de communie gestorven was en dat ze op miraculeuze wijze getransporteerd was naar de plaats waar hij haar vond met haar lichaam in goede staat. Hij begroef haar met de hulp van een passerende leeuw en vertelde het verhaal aan zijn medebroeders. Het verhaal werd mondeling overgeleverd totdat Sophronius het opschreef in de zevende eeuw.'

À Toi la Gloire

Het is wel even een staaltje Wilskracht om vanuit Oost om half 11 in de Nicolaaskerk te zijn, maar we doen het toch, het is Pasen. Het is koud en het regent en het is twintig minuten fietsen. Maar als je even doorzet dan krijg je ook wat. En eenmaal in die kerk waan je in een buitenland, noem een Valencia.

Omdat alle ogen al dagen gericht zijn op kwatta (zégt de Paus er iets over of niet?!?) ben ik ook wel benieuwd wat zo'n plaatselijk priester ermee doet. Deze priester, ik weet zijn naam niet, laat zich expliciet nog uit over alle schandalen aangaande de katholieke kerk, dat die bij name genoemd en goedgemaakt moeten worden, en hij benadrukt hoe blij hij is dat de kerk ondanks alles zo vol zit. Dat de kerk en de mensen elkaar nodig hebben.

Naast me zit een kleine Surinaamse dame die luid instemmend reageert. Ik krijg snoepjes van haar en zij mijn knielkussentje, want zo ver (knielen) ben ik nog niet. 'Kniel jij niet?' vraagt ze. 'Nee ik kniel niet.' Maar het 'U zij de Glorie' zing ik uit volle borst mee. Dat dan weer wel.

- Posted using BlogPress from my iPhone

Juffrouw Mier

Martha Mier heet de componiste van de reeks Jazz, Rags & Blues waarvan ik van de week deel 1 en 2 besteld heb bij Broekmans & Van Poppel. Het is erg fijn om weer een nieuw pianoboek te hebben. Raggs zijn extra fijn, je kunt ze niet mechanisch spelen, je móet wel meebewegen met het ritme.

Een van de lievelingsnummers van vandaag is 'Just Struttin' Along'. Geen idee wat strutten is, deze hobby van mevrouw Mier, maar ik ben blij dat we er samen zo'n plezier aan beleven. Het niveau is wel een beetje terug naar af, maar veel meer kan ik ook niet aan. Het pianospelen is er de laatste maanden wat bij ingeschoten. Maar zo durf ik wel weer.

De naam en de foto van de componiste voegen veel aan de belevenis toe. Toch?

Nu nog een kastje voor de pianoboeken. Want die liggen nog allemaal naast de piano op de grond. RoRo7 vertelt dat ze laatst het ideale kastje voor bladmuziek gevonden heeft bij Ikea, met glazen deurtje(s), maar ze is de naam vergeten. Ikea heb ik de laatste maanden wel tig keer doorkruist, maar het ideale pianoboekenkastje heb ik nog niet gevonden.

Wéér een lamp

Weer een lamp gescoord. Ditmaal bij de firma Licht & Wonen aan de Linnaeusstraat, waar ik anderhalve week geleden de geweldige kroonluchter spotte. Die is nog steeds te koop. maar zover ben ik nog niet, dus die wordt het niet. Bovendien hangen inmiddels de oude lampen weer boven de eettafel en dat ook nog eens tot volle tevredenheid. De verkoper biedt me inmiddels 15% korting voor de kroonluchter. Ik zie wel, zeg ik vaag. Ik ben ook gecharmeerd van een Tiffany vuurtorenlampje. Die zou in de keuken of in het kapelletje voor het raam kunnen, met uitzicht op het Lozingskanaal.

Maar eerst maar eens deze. Hij is van metaal en de witte rondjes zijn van parelmoer. Hij hangt hoog in de gang en werpt onverwachte schaduwen tegen het plafond. Het wordt hier steeds mooier, feeërieker en mysterieuzer in mijn huis. Hij zou ook dienst kunnen doen als discolamp, zie ik nu.

Leen komt kijken en vindt het zo mooi licht en ruim hier dat ze voorspelt dat ik hier nooit meer weg ga.

Koninginnedag 2010

Wat hoor ik nu op de radio? Komende Koninginnedag leggen de vuilnismannen en schoonmakers in stadsdeel Centrum hun werk een week neer. Op die dag komen 800.000 dagjesmensen naar de stad en laten daar zo'n 500 ton afval achter. Wat ben ik blij dat ik niet meer op de Elandsgracht woon en nooit meer over Koninginnedag hoef te lamenteren.

Het Parool schrijft: De gemeente is 'hoogst ongelukkig' met de geplande staking, omdat in de week na Koninginnedag ook de dodenherdenking wordt gehouden (4 mei), de Giro start in Amsterdam (8 mei) en Ajax heel misschien wel gehuldigd wordt (mocht de club op 2 mei kampioen worden).

Onder Amsterdammers staat zwerfvuil al jaren bovenaan de lijst met ergernissen. Zij kunnen vast hun borst natmaken. Het Centraal Station biedt een voorproefje van wat straks de hele binnenstad te wachten staat: na weken van stakingen liggen daar bergen afval, puilen prullenbakken uit en hangt er een vieze lucht. Dat is echter nog niets vergeleken bij wat de stad op 30 april te wachten staat. Na Koninginnedag zijn gewoonlijk driehonderd gemeentewerkers een week bezig met opruimen van bierbekers, etensresten, papier en de honderden liters urine die in steegjes worden achtergelaten.

De schoonmakers hebben laten weten de Dam wel schoon te houden, uit respect voor de dodenherdenking. Maar verder stellen ze zich keihard op: ze eisen een loonsverhoging van 2,75 procent. De gemeente wil de lonen eenmalig een uitkering geven van één procent van het jaarsalaris. Dinsdag beslist stadsdeel Centrum of het naar de rechter stapt om de staking te verbieden. Daarna gaat het zich beraden hoe de eventuele puinhoop te bestrijden.'

'Dein Jesus ist tod!'

Afsluiting van de Bach-cursus een prachtige Johannes Passion in het Concertgebouw. Uitgevoerd door Frans Brüggen en zijn vertrouwde Orkest van de Achttiende Eeuw en het koor Capella Amsterdam. Wat is die Brüggen oud en broos! Bij ons is het de sopraan Carolyn Sampson die zingt: 'Zerfließe, mein Herze, in Fluten der Zähren dem Höchsten zu Ehren! Erzähle der Welt und dem Himmel die Not: dein Jesus ist tot!' Op dit filmpje heet de sopraan Lauren Armishaw.

Nichtje in Afrika

Nichtje is co-assistent en gaat nu drie maanden in een ziekenhuis op het Tanzaniaanse platteland werken. Te Sengerema. Ze is nu een week weg, maar gelukkig is haar eerste blog verschenen. Ze beleeft erg veel. Altijd. En nu ook weer. Deze foto is niet van haar, maar zo stel ik me haar voor.

Het klinkt heel exotisch, werken in een ziekenhuis in Tanzania, en dat is het ook, maar vele co-assistenten gingen haar al voor, zie ik nu ik informatie en een plaatje van haar nieuwe woonplaats zoek.

Iemand die haar voorging daar schreef: 'Ik heb gekozen voor het Sengerema Designated District Hospital. De meeste ziekenhuizen in dit land zijn opgezet door missionarissen in samenwerking met de locale kerken. De ziekenhuizen waar wij terechtkomen zijn vaak gelieerd aan Nederlandse kerkgenootschappen. In 1959 hielpen ‘the brothers of Mercy of Johannes de Deo’ uit Nederland om het ziekenhuis in Sengerema op te zetten. Op dit moment wordt het ziekenhuis ook nog geleid door zuster M. J. Voeten, een Nederlandse non en een bodemloze put van doorzettingsvermogen. Te bedenken dat zij al 13 jaar hier woont en werkt en te maken krijgt met de zorgen, frustraties en problemen waar wij na 3 maanden al moedeloos van werden.'

'Het ziekenhuis telt 240 bedden met 350 patiënten, want 2 patiënten per bed is geen uitzondering. Het ziekenhuis bestaat uit een afdeling gynaecologie, kindergeneeskunde, interne geneeskunde vrouwen en mannen en chirurgie vrouwen en mannen. Er zijn 7 dokters in het ziekenhuis naast zuster Voeten, die elk een afdeling onder hun hoede hebben. Wij kunnen als coassistent zelf aangeven welke afdelingen we in geïnteresseerd zijn. Er is overal werk genoeg. De zusters kunnen vaak redelijk Engels en helpen je met de visite. Aan het einde van je stage merk je wel hoe fantastisch het is om in het Kiswahili zelf met de patiënten te kunnen communiceren. Dan krijg je soms de verhalen van de patiënten in geuren en kleuren te horen, in plaats van een zeer verkorte versie. Op deze manier gaat alles toch meer leven.'

- De bouw van het ziekenhuis