Ik ga met een der Geschwister naar een verpleeghuis in Loosdrecht. Ik heb er al een verslag over gehad, maar wil het ook met eigen ogen aanschouwen. Ik heb net het essay van Cyrille Offermans Waarom ik moet liegen tegen mijn demente moeder uit. Daar word je niet opgewekt van. Maar ik ga het bezoek met frisse zin tegemoet.
Het tehuis is heel nieuw en modern. Toch denk ik als ik die kale kamers zie: mag ze dan niet haar eigen gele vloerbedekking en geelgroene gordijnen mee? Dan heeft het tenminste nog een beetje haar eigen sfeer. Er ligt beige linoleum. De wanden zijn net niet wit, licht beige zeg maar. Mogen die wanden dan niet een kleurtje? Nee, dat mag niet. En die vloerbedekking ook niet. Eigen gordijnen mocht dacht hij wél.
Ik geloof wel dat wij een wonderlijk bezoek zijn. We vragen namelijk of er ook airco is, en telefoon, en internet en wifi. Want onze Mutti telefoneert soms via Skype. Wij hebben wel een digitále demente moeder. En we willen ook niet zo'n saaie lijst aan de muur met foto's, wij hebben een digitále fotolijst. Dat kan toch ook wel? Het verpleeghuis heeft een hele wilde rode theaterzaal waar ze oude films draaien. Zoals Charlie Chaplin en de Dikke & De Dunne. Daar is hij heel trots op, maar wij worden daar dan weer niet warm en koud van, want daar heeft Mutti werkelijk níets mee. Worden er soms ook Psalmen gezongen? Zijn er wel eens kerkdiensten? Hoeveel bewoners komen daar op af? Vijf, zegt hij. Max.
We willen het niet afkraken. We moeten het eerst maar even verwerken allemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten