Op de Facebookpagina Oud-Emmen vind ik een foto van het Zwembad Mijner Jeugd. Het was een overdekt 50-meterbad dat open en dicht kon en een groot buitenbad. Dat open en dichtgaan van dat dak was altijd een groots moment. Ik had zwemles in dit zwembad en haalde er mijn zwemdiploma's. Jaren zestig. De badmeester liep met een zwemhaak. Of dat deze Pa Schut was? Geen idee.
Nu pas zie ik dat het pierebadje een yin-yang-vorm had. Dat heb ik nooit gezien, want je zag dat bladje niet van bovenaf, en als vrijgemaakt gereformeerd meisje had ik uiteraard geen weet van yin en yang. Wat voor verlichte geesten had Emmen dat ze zulke ideale voorzieningen als dit zwembad bouwden? En weer afbraken. Want daarna volgden natuurlijk Aqua Zwemparadijzen. Een beetje googelen levert op dat Kampen nog steeds zo'n zwembad heeft. De Steur. Kampen wel.
Kijkend naar de foto heb ik vooral herinneringen aan het buitenbad en de badhokjes helemaal links. De trampolines rechts. Het aan- en uitkleden in een zwembad vond ik altijd heel erg. Hoe erg ik dat vind heb ik eigenlijk nog steeds, maar dat heb ik leren beheersen.
Ook komen er sterke herinneringen boven aan mijn eerste bikini-met-cup. Ik had nog geen borstjes en koos een stoere donkerblauwe matrozen-bikini: een broekje met kleine pijpjes en een bovenstukje cupjes. Een beetje harde puntige cupjes. Dat had ik niet door in het pashokje van de bikiniwinkel. Omdat ik een hekel had aan aan- en uitkleden in die hokjes trok ik de bikini thuis al aan. Die harde plastic cups droogden niet, zodat ik altijd in een t-shirt met daaronder natte puntcupjes naar huis fietste. Met schaamrood op de kaken. 't Is een beetje een raar verhaal, maar dat is wat er boven komt. De bikini die mijn zin in zwemmen verpestte...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten