De eerste keer dat ik met Bobby een paar dagen weg ging was ook naar de Ardennen. We zaten in een hotel in Vres sur Semois. Vlak bij de Franse grens, bij Bouillon. Toen gingen we naar zo’n dorpskerkje vol seupele zielen. Toen dacht ik al: wat zul je hier als toch gestudeerde pastoor jezelf weg moeten cijferen en dienstbaar zijn. Als je maar wat vrienden hebt in de buurt is waarschijnlijk net te doen.
Vandaag rijden we naar Stavelot, want de dorpjes hier hebben wel kerkjes maar geen diensten meer. En de H. Mis in Trois-Points begint al om half 10, dat is te vroeg. Stavelot begint om half 11. Van buiten is de eglise niet zo mooi, maar binnen is het een zee van licht. Zo bijzonder om van een verrommeld herfstig buiten in zo’n zee van licht en schoonheid en traditie te stappen. Maar wel bijna vergane glorie.
Zo’n zestig zestig-plussers en een misschien wel tachtigjarige priester die in zijn eentje de mis doet. Hij loopt zelfs in zijn eentje naar voren. Waarom loopt geen kerklid met hem op! Het orgel wordt alleen nog gebruikt om de begintoon aan te geven aan een wiebelig bibberig oude dameskoortje. En toch is het mooi. Ook hier denk ik: wie weet hoe groot en machtig hij ooit was. Moesten de mensen zonden biechten. En deelde hij Weesgegroetjes uit. Maar een pastoor wordt vanzelf heel nederig en dienstbaar van deze krimp. Of hij stopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten