Van huis heb ik allemaal boeken meegenomen die op tafel lagen. Ik had geen tijd voor de bibliotheek of de boekhandel. Zo heb ik ook ‘In de schemer fluit de merel’ van ene Linda Olsson mee. Het is me ongevraagd toegestuurd door een van de leden van het damesgenootschap. Zij is gespecialiseerd in ‘vrouwenboeken’, een genre waar ik mijn twijfels over heb. (En dat terwijl ik ooit in de vrouwenboekhandel werkte, een vrouwenboekenweek organiseerde en een vrouwenboekenkrant oprichtte. Maar dat was in de jaren tachtig. Toen was alles anders). Ik heb het idee dat dit een soort streekroman is. Zoals De tuinfluiter-trilogie van Jos van Maanen-Pieters. Die las Mutti altijd en ik in mijn grenzeloze puberleeshonger ook.
Op zich spreekt het gegeven van de hoofdpersonen me wel aan: drie alleenwonenden in een appartementencomplex die toenadering zoeken en vinden: een 72-jarige gepensioneerde boekhandelaar, weduwnaar. Een 50-jarige vrouw die de deur niet uitkomt, depressief als ze is. En een op zich succesvolle jonge illustrator die dyslectisch is en zich niet met de buitenwereld weet te verhouden. Dat doet me natuurlijk onmiddellijk denken aan mijn gelukkige jaren op de Zeeburgerdijk met Buurman en later ook Buurvrouw.
Het boek leest ook lekker door. Het heeft inderdaad de diepgang van een streekroman waar heel veel diepmenselijke levensvraagstukken breed uitgemeten worden en in die zin helemaal niets mis mee. Maar het staat vol clichés. De gepensioneeerde boekhandelaar was wel getrouwd maar heeft nooit echte liefde gekend. De illustrator had een liefdeloze jeugd, werd gepest, en kan geen contact leggen. En de depressieve vrouw die niet naar buiten wil was ooit een beroemde filmactrice die door haar echtgenoot -de regisseur die haar groot maakte - schaamteloos verraden en verlaten is. Maar het is voorspelbaar en nauwelijks verrassend en alles leidt toe naar een groot happy end.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten