Moestuinaarde

Omdat het zo zonnig is er ineens veel reuring onder de moestuinierders in de straat. Het gaat kriebelen, heet dat. Bram heeft bedacht zijn bakken systematischer en deskundiger aan te gaan pakken in plaats van maar-wat-doen en hij is dat begonnen met professionele moestuinaarde. Die gaat hij bestellen. Wie of er mee wil doen. Er is best wat interesse. Ik bestel ook twee zakken van 100 lt. 

Er zijn nieuwe bewoners in de straat gekomen die ook graag een bak willen, dus die heb ik alles verteld. Onze geschiedenis en onze gewoonten. Nu heeft zich alweer een jong stel gemeld van een straat verderop. Door de ommetjes die de mensen in deze tijd maken komen er veel mensen door ons plantsoen en dromen van een eigen moestuin(bak) hoort daarbij. Ik vind het geweldig leuk. Dan voeg ik ze toe aan de groepsapp, en dan gaan ze vragen: heeft er iemand tips, maar die heeft niemand, dus dat bloedt dan een beetje dood. De mensen denken dat een moestuin saamhorigheid is, maar de meeste moestuinierders zijn einzelgängers. Het is een harde leerschool: je moet het helemaal zelf doen.

Ik raad de nieuwe tuinierders meestal Jelle’s Makkelijke Moestuin aan, app en nieuwsbrief.

Licht

Het is buiten zó licht, zo mooi, dat ik Will app: Wat denk je van nog even naar buiten? Wat doen we? Vreeland? Dat is precies in het midden tussen Amsterdam en Utrecht, voor allebei slechts 20 minuten rijden. Zó’n mooi pad door het water, zulk mooi licht. Vorig jaar bij de eerste lock down verrasten we elkaar elke week met een nieuwe wandeling, nu doen we steeds de evergreens, waarbij deze wandeling met stip op 1 staat.

Live stream

Vanochtend de uitvaartdienst van een nog jonge man, echtgenoot, vader, zoon, broer, vriend. Een vrolijke levenslustige liefhebbende leuke persoon. De man van de dochter van Bobby’s oudste neef. In anderhalve maand na de diagnose kanker is hij overleden. 

Wij staan niet dicht genoeg bij hen om naar de uitvaartdienst te gaan waar in deze coronatijd maar max vijftig mensen mogen komen, en hebben een link naar de live streaming van de bijeenkomst gekregen. Daar kunnen we op afstand meemaken hoe ‘s mans broer, vrouw, vrienden samen een beeld van een ongekend leuke man schetsen. Bijna allemaal huilen ze bij het spreken. 

Ik moet ook een beetje huilen, thuis aan de computer. Om al dat verdriet. Het is al de tweede uitvaart deze maand die ik op deze wijze meemaak. Dat je je een beetje een voyeur voelt dat je er op een scherm naar zit te kijken. En dat je hoopt dat het een beetje goed gaat met de achterblijvers. ‘Je mist meer dan je meemaakt. Helemaal niet erg’, was zijn motto dat op de rouwkaart staat. Van Martin Bril.

Knetterkatholiek

Te Warfhuizen staat een oud hervormd kerkje dat geheel verwaarloosd was en twintig jaar geleden opgekocht door katholieken, die het weer volgehangen hebben met katholieke parafernalia. Er is een kluizenaar gaan wonen - pater Hugo - en sinds er in 2003 een beroemd Spaans Mariabeeld is komen te hangen is het een bedevaartsoord geworden, geheten De Kluizenarij Onze Lieve Vrouwe van de Besloten Tuin. Drukbezocht zelfs. Er worden ook processies gelopen. Ik zou er wat voor over hebben om zo’n mooi kapelletje om de hoek te hebben. Ik een beetje zoeken, u kent me, en nu blijkt pater Hugo net als ik geboren te zijn in Emmen, en op enig moment gegrepen door het katholicisme. 

De ex-voorzitster en ik gaan in het kerkje neuzen en dan komt net pater Hugo naar buiten om te kijken of er post is.  

Interview met pater Hugo in Trouw (2017): https://www.trouw.nl/nieuws/de-levenslessen-van-pater-hugo-ik-ben-knetterkatholiek-geworden~b5a13c2d/

Te Warfhuizen

Ineens logeer ik in een stacaravan in een boerderij bij het pittoreske dorp Warfhuizen (200 inwoners) op het Groningse Hogeland. Nou ja, het is momenteel te veel winter om pittoresk te zijn, maar in andere seizoenen geloof ik het graag. De oude voorzitster van ons koor is vorig jaar uit elkaar gegaan en toen geëmigreerd naar een soort woongemeenschapje in Noord-Groningen. Voorlopig woont ze er in een stacaravan. Ze heeft allemaal strobalen om de caravan opgestapeld om hem een beetje warm te houden. 

Het is wel een fenomeen: de vriendinnen in stacaravans.  

Warfhuizen is echt ver van de randstad. Tweeënhalf uur rijden.  De route met de bolide hier naar toe was over bijzonder smalle weggetjes (one track road) tussen twee sloten. Je kan ook met de trein naar Winsum en van daar met een bus en dan is het nog 3 km lopen vanaf de bushalte.

Op internet vind ik de website van een lijstenmakerij hier genaamd Nu Nog Mooier waar het lijstenmakersechtpaar poseert voor een schilderij van de boerderij met twéé schuren. Dat moet deze boerderij zijn. Die schuren zijn zo groot dat er hele woningen in gebouwd zijn. Ik kon me er niets bij voorstellen toen ze het eerst vertelde. Zij krijgt straks ook een woning in zo’n schuur. De ontwerptekeningen liggen op tafel. In dit jaargetij is het er koud en kaal, maar in de zomer zal het er geweldig zijn.

- De website over Warfhuizen van het kunstenaarsechtpaar:

https://www.nounogmooier.nl/warfhuizen/

- Het afscheid van de voorzitster:

http://lucietheodora.blogspot.com/2020/07/blauw.html?m=1

Auntie (12)

In het huis waar Auntie nu woont hebben ze ook een digitale omgeving waar de familie mee kan genieten. Ach! Gisteren hadden de een 'optreden' van de 'country girls'. De activiteitenbegeleiders hadden wat line-dansjes verzonnen op muziek van John Denver. Dolly Parton en The Hermes House Band. Het is maar een héél kort filmpje hoor. 'Wat hebben zij genoten, menige bewoner kon niet op zijn stoel blijven zitten en danste met ons mee..'

Her name was Nola

Het doet me goed om me weer goed te concentreren op serieuze stukken. Ik had hier vorige week al wat uit de losse pols geschreven over Nola, maar nu moest het serieuzer voor Zwaze. Je moet dan echt blijven zitten en doorploegen tot het klaar is. En dan gaat het naar Hani501 die mijn persoonlijke eindredacteur is, al heel, heel lang. En zij kuist het nu wat op de persoonlijke ontboezemingen en wonderlijke privé-uitdrukkingen - waar ik vaak zo’n plezier aan beleef. Die ontboezemingen reserveren we maar voor hier, zo zijn wij overeengekomen. Maar soms kan ik het niet laten en kunnen ze geschrapt. Misschien vindt u het aardig het deskundologische stuk ook nog te lezen. Dat staat hier.

Naschrift: Hani501 schrijft: ‘Jouw tone-of-voice is onderzoekend. Die van Zwaze deskundigend.’ Kijk, dat vind ik nou mooi gevonden.

Auntie (11)

Nog één keer gaan Bobby en ik naar Auntie's flat voordat de huizenruimer komt en alles leeghaalt. Natuurlijk zal hij kijken of hij nog ergens wat kwijt kan, maar als hij eerlijk is verwacht hij niet dat de kringloopwinkels veel interesse zullen hebben. Er zou nog papiergeld in boeken kunnen zitten en we moeten ook alle laatjes nog eens na voor eventuele sieraden. We gaan schatgraven, lachen we vooraf.

Maar het is echt niet leuk. Wat een nare bezigheid. Je loopt door haar huis en beseft van minuut tot minuut dat binnenkort haar hele leven zo bij het vuil gezet wordt. Al die lievelingsdingen. Gelukkig heeft zij er zelf geen weet meer van.

Er zijn ook nog schilderijen van oom Wiebe, wijlen de echtgenoot van Auntie. Hij was een grote stoere besnorde politieman, maar/en ook kunstzinnig. Het huis staat vol boeken van Anton Pieck (nee Lucie Theodora, niet meenemen!) en schilderijtjes. Eén schilderijtje (het ant in de berging) neem ik toch mee.

Er zijn zeven volle vuilniszakken met kleren. Aunties vriendin en nicht hebben de klerenkasten al uitgeruimd.  Zijden bloesjes. hoedjes, pyjama’s. IJdele dingen. Of ik die even in de Leger des Heils-container wil gooien. Maar alle containers in Schiebroek zitten propvol, via een oude website - die niet op een telefoon past - rijd ik van overvolle container naar overvolle container. Grr. Duurzaam gedrag vraagt wel veel van een mens.

En uiteindelijk toeren Bobby en ik langs de rivier de Rotte (wat lijkt die op de Amstel!) nog even bij Auntie langs, wat eigenlijk niet mag, want ze heeft vandaag al één persoon op bezoek gehad. Zij blij, wij blij. En de zakken met kleren gaan mee naar Utrecht, hier in de Leger des Heils-container.

Als je haar maar goed zit

We mogen volgende week weer naar de kapper. Met de scholieren zijn de ontplofte kapsels blijkbaar de allergrootste noden van Nederland in coronatijd. Een goed kapsel geeft de mensen een beter zelfgevoel dan een ontploft kapsel. Er was een kampster op het Journaal ie aan de klant vroeg: 'Kunt u al staartjes?' Ik doe inderdaad 's avonds vaak een paardenstaartje boven op mijn hoofd, dan heb ik er niet zo'n last van. Maar het is geen gezicht. Je kunt ineens wel heel ander haar laten knippen dan voorheen. Een bobkapsel, bijvoorbeeld.

Homeland

We kijken weer naar 'Homeland’, seizoen 8, laatste seizoen. Weer helemaal verslaafd aan Carrie. Nu doen we elke avond slechts één aflevering, want zo’n seizoen is zo voorbij. Het is wederom bloedstollend spannend in Afghanistan.

Aan het eind van het vorige seizoen belandde Carrie in een Russische gevangenis. Maandenlang was ze opgesloten zónder medicatie voor haar bipolaire stoornis. Toen haar mentor Saul Berenson haar eindelijk wist te ruilen voor Russische gevangenen, herkende hij haar niet meer terug. In dit laatste seizoen is Saul benoemd tot veiligheidsadviseur van de nieuwe president Ralph Warner. Warner wil eindelijk vrede sluiten met Afghanistan en vraagt Saul om het gesprek met de taliban aan te gaan. Saul heeft daar iemand bij nodig die als geen ander weet hoe het er in het Midden-Oosten aan toe gaat. Carrie dus.

Carrie is lichamelijk dan wel hersteld van haar zware gevangenschap, geestelijk heeft ze nog een lange weg te gaan. Zo lijdt ze onder meer aan gedeeltelijk geheugenverlies. Toch wil Saul haar in Kabul hebben en hij zet alles op alles om dat voor elkaar te krijgen. Het is alleen de vraag of de twee elkaar kunnen vertrouwen en hoe hun mentor-protegérelatie zich verder ontwikkelt. Nu rijzen er twijfels over háár vaderlandsliefde. 

Trailer:

Slagbomen

Wat een blije sfeer vandaag. Het is stralend zonnig en ongekend warm voor de tijd van het jaar, 16 graden geloof ik, dus heel Nederland doet zijn ommetje. Bobby en ik doen een rondje Haarzuilens. Vorige week was ik nog hier met sneeuw en ijs. 

Bij de boomgaard met de vele picknickbankjes zitten en liggen allemaal blije jonge gezinnetjes. Happy happy happy, zo’n dag. Wel vind ik dat er meer bankjes onderweg moeten komen nu het aantal wandelende mensen zo toeneemt. Nu zijn ze allemaal bezet. Maar waar kun je ‘meer bankjes’ bepleiten? 

Enige minpuntje: er  staan ineens slagbomen. Er komt hier van Natuurmonumentenwege betaald parkeren op de parkeerplaats naast de 'beleefboerderij' Geertje’s Hoeve, €1,75 per uur, dat vind ik minder leuk. 

Even zoeken levert op: Haarzuilens is de tweede locatie in Nederland waar Natuurmonumenten betaald parkeren invoert. Leden van Natuurmonumenten mogen er wel gratis staan. Individueel lidmaatschap kost €3 per maand. Argument van Natuurmonumenten is dat ze er recreatieve voorzieningen van betalen, zoals paden, routes en bankjes. Há, dan ga ik ze maar eens om extra bankjes vragen. Er valt te lezen dat ook de eigenaren van Geertje's Hoeve nogal ontstemd zijn. Zie: https://www.ad.nl/utrecht/primeur-in-regio-utrecht-in-dit-natuurgebied-moet-je-voortaan-betalen-voor-een-parkeerplek~ad560d12/

Gelukkig heeft Natuurmonumenten geen plannen om andere gebieden in de regio Utrecht van een slagboom te voorzien. En Staatsbosbeheer en het Utrechts Landschap voeren geen beleid voor betaald parkeren. 

Het kaartje

Nu na vijf dagen alweer en nieuw kaartje op nrc.nl. Er is weer meer rood dan roze, en   nu vallen Noord-Holland-noord en Zuid-Oost-Drente op als ernstige besmettingshaarden. En als extra bijlagen voeg ik de kaartjes van afgelopen halfjaar en de toestand in de rest van Europa bij.

Het afgelopen halfjaar:

De toestand in Europa:

Pianoman

Ik luister naar de podcast van Jort Kelder met Mark Rutte. Het zijn beide slimme goed gebekte single mannen van in de 50, geslaagd. Al vrienden sinds mensenheugenis. Ze kunnen uit heel veel vaatjes tappen. Niet echt een kritisch-journalistiek programma zo, het is wel een beetje ouwe jongens krentenbrood, maar toch leuk om naar te luisteren. Jort wil Mark al zijn kunstjes ontfutselen, maar zo werkt dat natuurlijk niet. Mark Rutte is een natuurtalent en niet elk debat gaat volgens een voorbedacht plan. Anderen zullen zijn debat-techniek beter kunnen analyseren dan hijzelf.

Dat er halverwege de uitzending een lang muziekstuk zou klinken had ik niet verwacht. Dat blijft eerlijk gezegd van de hele uitzending het meeste hangen. Het is de Sonate in F Mineur K.466 van Scarlatti, zoals ik later uitvind. Rutte had graag pianist willen worden, vertelt hij. Voor hem is iemand die zó piano speelt als Vladimir Horowitz veel en veel belangrijker dan een politicus.

Podcast Jort Kelder:

https://www.nporadio1.nl/podcasts/de-jortcast/870112-306-markiavelli-een-potje-politieken-met-de-premier

Op fietse

Alles verandert als de zon gaat schijnen. Als je weer krantje kunt lezen en koffie kunt drinken in de voortuin. Als je weer zomaar gesprekjes op straat krijgt. Als je zin krijgt rommel in het parkje op te ruimen. Als je even een rondje van 30 km wilt fietsen. Maar het is nog maar februari. Vorige week stonden we met zijn allen nog op het ijs. We krijgen nog maart-roert-zijn-staart, en april-doet-wat-hij-wil. Maar deze ‘lentedag’ kan niet meer stuk.

Pittige jambalaya

De hele week ben ik al in the mood voor rijst en vandaag maak ik een ‘pittige jambalaya’, een Caribische afgeleide van paella. Kip (150 gr) aanbakken, beetje chorizo (50 gr) erbij, ui en knoflook, paprika’s en bleekselderij, blikje tomaten, rijst, bouillon. Aan kruiden zitten er cajun-kruiden door, Worcester saus en beetje tabasco. Bobby vindt het behoorlijk pittig, iets té. Zelf vind ik het juist lekker pittig. 

We vragen ons af waar die pittigheid vandaan komt en wat er eigenlijk in de cajun-kruiden zit. Daar moest ik namelijk een eetlepel van gebruiken. We bestuderen mijn potje AH-cajun kruiden en wat blijkt: diverse pepers, maar opmerkelijker is dat meer dan 50% van die kruiden zout is! Oplichters. Er bestaan ook potjes natriumarme cajun kruiden. Dat u het weet. 

Maar verder érg lekker, dit recept.

https://lassie.nl/recepten/basmatirijst-voordeelverpakking/pittige-jambalaya-kip-chorizo

Klokjes!

De lente lonkt. Even met de bolide wat sneeuwklokjes halen. Bij het tuincentrum even verderop in Maarssen verkopen ze bij de voordeur bossen bloemen en bloembolletjes. Tot vorige week kon ik mij niet voorstellen dat ik ooit weer zou tuinieren, zo koud, nat en akelig was het buiten, en nu heb ik er ineens zin in. Het kan verkeren. 

In het ‘bloemenlint’ in het park voor ons huis komen de krokusjes al op: geel en paars. Bij sommige mensen zie ik sneeuwklokjes in de tuintjes. 

Zelf moet ik eerst maar eens puinruimen in de tuin. Oud blad weg, mos weg, gras weg. Misschien zie je dan bloembollen opkomen. Ik heb al een paar achtereenvolgende februari’s sneeuwklokjes geplant. Maar waar ook alweer? Afgelopen december heb ik nul bloembollen geplant. Ben benieuwd wat er boven komt.

Nola

Gelezen: Nola Hatterman. Geen kunst zonder kunnen. Ik bedacht dat ik kunstboeken kan gaan recenseren zolang we niet naar musea kunnen. Dus bezocht ik de sites van kunstboekenuitgeverijen en keek ik wat zij op stapel hadden staan. Onder anderen dit boek dus bij Waanders. Nieuw nieuw nieuw.

Het gaat over de Amsterdamse kunstenares Nola Hatterman (1899-1984) die vanaf de jaren dertig al Surinamers schilderde en na haar vijftigste in Suriname ging wonen en daar een kunstopleiding startte. De reden waarom zij Surinamers schilderde: ze vond Surinamers gewoon hele mooie mensen. Ze voelde zich ook Surinamer. Het Stedelijk Museum Amsterdam heeft heel wat werken van haar in depot, maar de meeste zijn nauwelijks vertoond. Wel heel bekend is haar schilderij van een Surinaamse dandy aan een cafétafeltje. Pas onlangs is ontdekt wie die man was: de Surinaamse muzikant Lou Drenthe. Louis Richard Drenthe. Het schilderij heette altijd ‘Op het terras’. Nola vermeldde nooit wie het was die zij portretteerde.

In Suriname is Nola Hatterman een belangrijke naam ook omdat ze aan de wieg stond van heel wat Surinaamse kunstenaarscarrières. Zij vond dat Surinaamse schildertalenten zich daar in Suriname moesten ontwikkelen en niet alle modes van abstracte kunt die in Nederland in zwang waren moesten overnemen. Het kunstopleidingsinstituut in Paramaribo is naar haar genoemd. Dat ik haar niet kende is tekenend. Ik zal niet de enige zijn. Ik vraag het nog even na bij Zwaze en Hani501, maar die kennen haar ook niet. Twee jaar geleden was er noa bene een grote solotentoonstelling van haar in Schiedam. Dat heb ik toen ongetwijfeld angekondigd gezien. Ben ik toen niet naar toe gegaan.

Momenteel is er een tentoonstelling in het Stedelijk genaamd ‘De Surinaamse School’ waar Hatterman maar liefst twee zalen vult. Zij was mede zo belangrijk in Suriname omdat mensen eindelijk een hun eigen slag mensen mooi afgebeeld zag. Het zijn dan ook mooie schilderijen. Mooie mensen, dansende mensen, kwetsbare mensen. Ook veel stillevens met bloemen en vruchten trouwens. En taferelen van gevluchte slaven (‘tot-slaaf-gemaakten’) in het oerwoud. 

Er staan behalve veel schilderijen en tekeningen ook allemaal essays over haar in. Een Nederlandse Surinaamse. Een witte Surinaamse. Haar betekenis. Haar rol. Voor Surinamers. Voor Suriname. Voor de vaderlandse kunstgeschiedenis waar Suriname ook bij hoorde/hoort. Het boek is samengesteld door Ellen de Vries die in 2008 al een biografie over Nola het licht deed zien en die een mooie informatieve website over haar bouwde. Het is haar levenswerk. Die site ben ik uiteindelijk eerst maar gaan lezen omdat ik in de essays in dit boek soms de basisinformatie miste. Dat de auteur zelf denkt: dat heb ik toch al twaalf jaar geleden in mijn eerste boek geschreven? Maar dat weet de lezer dezes niet.

Website Nola Hetterman: http://www.nolahatterman.com/

De Buitenhof

In het kader van de noodzakelijke lichaamsbeweging ga ik wandelen in een nieuw mij onbekend stukje van het Máximapark/Vleuten, genaamd de Buitenhof, want de buienradar geeft aan dat het droog wordt. Nou mooi niet. Maar het is wel een leuk gebiedje. Ik zie er een witte reiger (zilverreiger) en een andere leuke weidevogel die ik niet terug kan vinden. En ik raak er verzeild in een volkstuintjespark, waar ze jammer genoeg op het prikbord melden dat het animo zo groot is dat er meer dan een jaar wachttijd is.

De wasstraat

De taxi moet gewassen. Doorgaans ga ik naar de autowasstraat aan de Franciscusdreef, daar schuif je zo mooi chique doorheen over een ketting, maar bij de Buurt Taxi doen ze het autowassen bij een goedkoper bedrijf in een achterafstraat op het industrieterrein. Ik zie altijd een beetje op tegen vreemde autowasstraten. Als je zorgt dat je geen haast hebt komt alles wel goed. Zie het als een avontuur.

Hét verschil tussen een goedkope en een duurdere autowasgelegenheid is de service. Bij deze goedkope plek is service ten enen male afwezig. Geen informatie, geen parkeerplek, geen aanwijzingen waar te wachten als er al gewassen wordt, niets over de spelregels, waar je je kaartje moet halen, hoe je erin moet rijden en wat je met dat kaartje moet doen.

Er loopt een jongen rond in een shirtje met het logo van het bedrijf, maar behulpzaam kun je hem niet noemen. Als ik wat vraag antwoordt hij: Ik weet het niet. Het is alsof je ver weg in Oost-Europa bent. De administratieve handelingen moet je doen in een kantoortje drie hoeken om. Daar zet een man twee knipjes in onze plastic card en geeft je een nieuwe plastic kaartje. ‘Single use’, staat erop. Die moet je in een kastje steken.

Als ik eindelijk aan de beurt ben vraagt de jongen of hij vóór mij mag met de auto van een klant. Nee, zeg ik, ik sta hier al 20 minuten te wachten! Ik ben toch ook een klant? 

Het bord waarop staat hoe je de auto moet inrijden en wat je allemaal moet doen en laten zie je pas als je uitgestapt met en het grote wassen al begonnen is. Zoals de auto op de handrem zetten. Heb ik niet gedaan. Ik houd mijn hart vast en ga maar wat selfies maken.

Collega-chauffeur D. is ook geweest. Zij appt: ‘Het was een weergaloze ervaring! Net als jij las ik het bordje over handrem enzo pas naderhand, maar de auto bleef stoer staan. De jongen van de wasstraat vroeg mijn telnr en of ik met hem ging wandelen,  want hij had geen wandelmaatje. Niet gedaan, hoewel mijn moederhart zich al bijna over hem wilde ontfermen.’ 

Het twééde fotoboek

Het moest maar klaar zijn, ik ga er niet nog dagen mee bezig. Ik kies nog een andere cover en een andere titel en de bestelling gaat de deur uit. Zwoesj. Dit is een foto uit 2017, toen er nog zwanen waren en zwanennesten, en onze blauwe regen nog niet hoog was. Toen die vieze bankjes er nog stonden en het plantsoen nog niet heringericht was. Maar wel idyllisch. 

Het kaartje

Eindelijk weer eens een besmettingen-kaartje in NRC. Dat is lang geleden. Er is minder donkerrood en zwart dan een maand geleden, maar ook minder roze. Veel beter wordt het allemaal niet.

Slavernij

Gezien: de documentaire Nieuw Licht over het Rijksmuseum en Nederlands slavernijverleden, gemaakt door filmmaakster Ida Does. Zij maakte eerder documentaires over het Amsterdamse slavernijverleden en de Surinaamse verzetsstrijder Anton de Kom. In deze film volgt ze museummedewerkers tijdens het maken van de tentoonstelling over slavernij. De tentoonstelling zou nu openen, maar dat kan dus niet. 

Het is nogal een ding. Het Rijksmuseum is een museum waar ons land zijn rijke verleden eert. Maar dat veel van die rijke mensen die daar in al hun pracht en praal afgebeeld worden rijk zijn geworden door de slavernij, dat is iets waar witte Nederlanders liever omheen kijken. Maar zwarte mensen die daar rondlopen zijn zich dat altijd bewust. Zo zegt het Hoofd Geschiedenis van het Rijksmuseum Valika Smeulders: ‘Als ík door een museum loop en ik zie zulke schilderijen, dan is dat waar ik altijd aan denk: dit zijn de mensen die profiteerden van het koloniale systeem, dus die hebben alles te maken gehad met slavernij en slavenhandel.’

De gedachte was altijd dat het Rijksmuseum niet voldoende objecten bezat voor een grote tentoonstelling over slavernij, totdat er mensen van kleur als conservator werden benoemd. Er blijken veel meer stukken aan slavernij gerelateerd zijn dan werd verondersteld. Zo is er het schilderij 'Schutters van Wijk VIII' waar in de schaduw van een paar schutters een zwart jochie staat. Conservator Eveline Sint Nicolaas bekent dat ze jarenlang het jongetje over het hoofd heeft gezien. Maar bij deze tentoonstelling is alles anders: 'Ik ben me veel meer bewust van mijn eigen kleur en mijn eigen perspectief doordat we bezig zijn met dit onderwerp.'

En er zijn ook objecten die directer met slavernij te maken hebben dan 17de-eeuwse schilderijen. Een ‘meervoudig voetblok’ bijvoorbeeld, een martelwerktuig waar meerdere 'slaven' (dat mag niet meer, 'tot slaaf gemaakten' heten ze nu 's nachts in vastgeketend werden. Na de tentoonstelling zal het blok een permanente plek in het museum krijgen. 

De documentaire is hier te zien.

The morning after

Na regen komt zonneschijn en na ijspret kom dit. Ik heb nog op het ijs gestaan, met stramme benen. Voor de blije foto. Ik deed net of ik schaatste. En die kon ik toen aan de Geschwister sturen. Kijk!

De meeste buren waren op schoenen op het ijs dus in die zin was ik best een held. 

Maar er is een stenen talud bij de waterrand en het was vooral niet eenvoudig opstappen, wat ik gehoopt had. Dat ging behoorlijk knullig. We hebben een nieuwe vriend Tijs, Bobby’s jonge vriend met bijl, hij is een jaar of toen, die heel behulpzaam was maar achteraf toen hij bij ons kwam nakletsen lief maar toch genadeloos zei dat het nogal komisch was geweest, zoals ik het ijs op strompelde. 

Daarna kwam er veel code-rood-gejeuzel gisteren en vanmorgen op RTV-Utrecht meldingen dat het enorm meeviel. Maar wandelen viel niet mee.

De luchtvochtigheid

Wij hebben een hygrometer in de woonkamer, zo'n apparaat dat alles meet, binnen en buiten. Meten is weten. Die meldt al weken dat wij binnenshuis slechts 23% luchtvochtigheid hebben. Dat is kurkdroog. Die hoort tussen de 40% en de 60% te zijn. Bobby hanteert het streefgetal 55%. Die droogte is trouwens een eigenschap van goed geïsoleerde nieuwbouwwoningen. Zelf heb er niet zo’n last van, maar het valt me wel op dat het water in de vaas met tulpen daalt waar je bij staat. Voor de algehele luchtvochtigheid helpt dat echter nauwelijks. Bobby wil al jaren een luchtbevochtiger, maar ik heb dat tot nu toe niet gestimuleerd omdat ik die apparaten zo lelijk vind.

Vorig weekend zag ik er echter één in NRC, die ik iets minder lelijk vond. Bobby ging onmiddellijk vergelijkend warenonderzoek doen, maar het was al snel duidelijk dat dit ‘m dan werd. Prijswinnend én voor de NRC-lezertjes, dat móet wel kwaliteit en smaakvol zijn. Gisteren is hij bezorgd. 

De enige keer dat wij eerder iets uit de NRC-webshop kochten was een kerstdinerpakket dat zo populair was dat ze de aflevering op 23 december niet konden waarborgen. Waardoor heel NRC-minnend Nederland op 24 december hysterisch werd.

Het nieuwe apparaat maakt geluid, als een ventilator, dat had ik me er niet bij voorgesteld. Dat is iets minder. Als hij op de laagste stand staat hoor ik het niet, maar de hoogste stand is nogal geluidje blower.

Bobby loopt nu elke vijf minuten langs de hygrometer, waar het percentage al 1% gestegen is en nu 24% aangeeft. Hij probeert het een beetje onopvallend te doen, opdat ik er geen grappen over maak, maar ik zie natuurlijk alles.

De Kerstbox van NRC in 2015:

http://lucietheodora.blogspot.com/2015/12/kerststress.html?m=0

Bijstellen

Een half jaar geleden maakte ik een fietstochtje met K. die toen nogal wanhopig was, want zij moest lesgeven via Zoom. Ze is tamelijk digibeet en ze blokkeerde geheel. De tweede en derde les gingen gelukkig al veel beter en inmiddels is het geen issue meer. Het is natuurlijk allemaal een kwestie van wennen en leren.

Ik vertel dat ik sinds twee weken op een aantal zoom-activiteiten heb ingetekend, waaronder dus het 'Zing op Zondag' en op een meditatiegroep. Daarbij vond ik het uiteengaan in groepjes van (slechts) drie deelnemers het spannendst. Je kon gedurende 20 minuten uitwisselen van het thema van de meditatie bij jou opgeroepen had. Met drie is er  geen ontkomen aan, je móet wel meedoen. Maar juist dat uitwisselen bleek het leukste stukje van de hele bijeenkomst. Ik was met een meneer uit Groningen en een mevrouw uit Overvecht en we ontboezemden hoe we in periodes van diepe dalen uit het dal gekomen waren. Na afloop bedankten we elkaar recht hartelijk voor de ontboezeming

K. doet nu mee aan een Zoom-groep met theater-improvisatielessen, onder leiding van een vrouw die dat soort lessen normaal live bij bedrijven en organisaties doet. En hoe leuk dat is. Het is allemaal een kwestie van de kritische stem een beetje laten vieren en welgemoed nieuwe terreinen betreden, concluderen we. Niet almaar ja-maren, maar een beetje meebewegen. Af en toe speels met vreemd gezelschap beurt enorm op.

Deze zondagochtend moet ik mezelf even peppen om weer in te loggen bij de zangles, maar ik heb geoefend en doe voor zover dat gaat uit volle borst mee. En het is hartstikke leuk.

IJspret

Voor ons huis is nu je reinste ijspret. Van die droomplaatjes. Ik twijfel of ik zelf zal gaan schaatsen. Hoor een verhaal over een huisarts die het al tijden niet druk heeft gehad (want Corona-patiënten komen niet naar de praktijk, want zij mogen niet, maar niet-Corona-patiënten ook niet, want die durven niet) maar nu met de ijspret loopt de praktijk ineens over door de botbreuken. Mensen die zijn gevallen met schaatsen. 

Na mijn laatstleden polsbreuk met half jaar nasleep heb ik daar eigenlijk niet zo’n zin meer in. Dus ik sta erbij en kijk ernaar. 

Ga maar wandelen rond Haarzuilens, waar het schitterend leeg is, ook op de vijvers. Terwijl K. en ik op een bankje een glaasje warme witte glühwein nuttigen kijken we naar een wonderlijk stel op het ijs: een rossige vrouw van eind vijftig met een kruk, en een jongere zwarte man. Zij trekt kunstschaatsen aan en aan zijn hand (hij schaatst niet maar loopt op het ijs) stuntelt ze een rondje op het ijs. ‘Dat was een diepe droomwens?’ vraag ik haar als ze weer van het ijs af komen. Ja lacht ze. Ze had haar heup gebroken en wilde zó graag. Maar nee, het ging niet.

Bomen

Morgenochtend gaan we bij 'Zing op Zondag' de aria 'Where'er you walk' uit de opera Semele van Händel zingen. Schijnt een beroemde aria te zijn. Ik zoek wat uitvoeringen. Mooie tekst (Trees where you sit / Shall crowd into a shade) zeker in het licht van de boreale bomen-tentoonstelling die ik van de week bezocht en het prachtige boreale bomenboek dat ik meenam en gister heb zitten te lezen bij ons houtkacheltje.

De tekst: Where'er you walk / Cool gales shall fan the glade / Trees where you sit / Shall crowd into a shade / Where'er you tread / The blushing flowers shall rise / And all things flourish / Where'er you turn your eyes.

Spruitjes

Zoals de trouwe lezer dezes wellicht opgemerkt heeft kook ik graag vanaf een aantal kooksites. De dagen dat ik de kookbeurt heb zoek ik daar ‘s ochtends een recept, maak ik een printje en dat leg ik op het aanrecht. Van de telefoon of de iPad af koken is misschien milieuvriendelijker, maar dat vind ik niets. Vette vingers op het schermpje. 

Vandaag vroeg Bobby bij de afwas - waar dat receptje nog lag - of ik het misschien zou bewaren, zo lekker was het. Maar dan moet je daar weer een ordner voor aanleggen. Misschien is die ordner een idee hoor, maar de recepten die ik buitengemeen lekker vind zet ik op het blog. Die vind ik onder de tag ‘koken’ terug. 

Het was ovenschotel-met-romige-spruitjes. Eerst aardappelen kokken en de spruitjes. Spekjes uitbakken, paprika erbij, spruitjes erbij, kruidenkaas (light) erdoor roeren. bij. Daarop aardappelpuree, en daarop geraspte kaas. En dan in de oven. Tout simplement. En lekker!

https://www.leukerecepten.nl/recepten/ovenschotel-met-romige-spruitjes/

De solitairen

Een mail van de locatie-manager van de moestuintjes in Zuilen. Hij schrijft: 'Terwijl het nog echt schaatsweer is en iedereen zich nog in een witte wereld waant zijn wij bij Utrecht Natuurlijk al druk bezig met de voorbereidingen van het tuinseizoen. Traditioneel openen de inschrijvingen op 14 februari, maar er is veel veranderd.'

'Sinds vorig seizoen gaan we op een andere manier tuinieren op onze Stadstuinen. Het aantal inwoners van Utrecht groeit, daarmee neemt de beschikbare grond om te tuinieren en te recreëren af. Daarom kiezen wij nu voor een zo groot mogelijke toegankelijkheid van de stadstuinen.'

'We bieden in de toekomst geen ruimte meer voor individuele tuintjes. Maar we nodigen onze vrijwilligers, tuinders, samenwerkingspartners en andere Utrechters uit om samen vorm te geven aan de stadstuinen.'

O? Ik weet nog goed dat ik hier te Zuilen met samen-moestuinieren begon, in de Springertuin. Hoe blij ik na twee jaar was was dat ik het bj Utrecht Natuurlijk allemaal zelf kon gaan doen. Ik schrijf de locatie-manager dus maar een mailtje terug: 'Jammer! Ik hield erg van mijn moestuintje in Oud-Zuilen. Lekker in mijn uppie tuinieren, juist niet met anderen. Dat had ik in de Springertuin al gedaan en daar was altijd gedoe. Hier bij jullie was mijn tuintje helemaal mijn eigen verantwoordelijkheid, het was zelf plannen maken en uitvoeren, volhouden, doorzetten, trouw zijn, genieten, fotograferen, tekenen, trots laten zien, uitdelen...  Het afgelopen jaar heb ik de moestuin erg gemist, ik begreep/begrijp  de sluiting in het kader van de pandemie niet goed. Moestuinieren is mijns inziens bij uitstek een solitaire bezigheid.' 

Het zal er niet van veranderen, maar wie weet krijgen ze meer van dit soort reacties. En doen ze toch nog een hoekje voor de solitairen. 

Auntie (10)

Weer naar Auntie. Ze heeft enorm veel lippenstift op. 'Daar houd ik nogal van'. Verder is ze is niet zo fleurig als vorige week. Ze heeft nog steeds pijn aan haar schouder maar: ‘Als jij er bent is het zo weg’.

Ze doet verhalen over de medebewoners en de verzorging. Zo vertelt ze dat ze op een nacht naar de wc moest en toen had ronddwalende Ton haar kamerdeur dicht gedaan en kon ze haar kamer niet meer in. In de nacht in dat stille huis waar niemand was, buitengesloten uit je eigen kamer, dat vindt ze maar niets. Ze is van plan binnenkort een eigen sleutel te gaan vragen.

Ze vraagt nog naar het ziekenhuis en het revalidatiecentrum, want daar had iemand wat over gezegd en ze kan zich daar niets meer van herinneren, evenals haar eigen flat, dat zegt haar ook niets meer. 

Mag ik een foto van u maken, vraag ik. Eerst voelt ze er niet voor, maar dan doet ze haar charmerendste lach op. Ik laat 'm zien. Zelf vind ik het een prachtig portret. Maar zij zegt: Ik kan er niet aan wennen dat ik er zo uit zie. 

Afvalscheiding

Bij mijn dagelijkse rituelen hoort ook afval naar de containers brengen. In de straat hebben wij ondergrondse containers voor het ‘restafval’ en bij het winkelcentrum zijn ondergrondse containers voor papier, glas en plastic. Daar is het vaak een bende, maar thuis ruimt het lekker op. Ik ben vóór afvalscheiding en recycling want de hoeveelheid plastic verpakkingen in de supermarkt is mij een doorn in het oog. En al die krankzinnige dozen bij internetbestellingen. Vaak zit de afvaltas direct ná het boodschappen inruimen alweer halfvol. 

Van de artikelen over wat er met dat plastic afval gebeurt word je helemaal gallisch. Het meeste plastic afval wordt helemaal niet gerecycled maar verscheept naar Aziatische en Derde Wereld-landen en niemand weet wat er daar precies mee gebeurt. Die scheiding van plastic afval en verpakkingen is doorgedrukt door de levensmiddelenindustrie die geen statiegeld wil(de). 

De gemeentes zeggen dat zij beter afval kunnen scheiden dan de consument. Ze gaan dan ook binnenkort stoppen met afvalcontainers voor plastic. En toch loop ik nog steeds met die tas met plastic naar de oranje afvalbak. Gewoontedier. 

Perspreview

Vorige week kreeg ik opeens een uitnodiging voor een perspreview die afgelopen maandag zou plaatsgrijpen. In Den Haag. Omdat de musea al zo lang dicht zijn wist ik niet wat me overkwam en was ik als een kind zo blij. Ja, ik kom! Maar toen kregen we die sneeuwstormen en lag heel Nederland plat. Je moet er toch niet aan denken dat je van de weg af glijdt of vastraakt in de sneeuw. En de treinen reden ook al niet. Met spijt in het hart zei ik het af. 

Ik bleek natuurlijk niet de enige, dus ze zouden iets nieuws verzinnen. En dat was vandaag. De doorgaande wegen zijn helemaal schoon, geen centje pijn meer.

Ik ga het nu niet uitgebreid over de tentoonstelling hebben, ‘Borealis’ is het van fotograaf Jeroen Toinkers en Jelle Brandt Corstius, over hun 8 reizen naar de noordelijke wouden, de boreale bossen: ze waren in Noorwegen, Rusland, Alaska, Canada, Schotland, en waar al niet. Het gaat over bossen en bomen en mensen die in die bossen werken. Grote vergezichten, portretten van bomen, het minimale spul onder de bomen, de jacht, de houtkap, bosbranden... Eenzaamheid, ontbering, kameraadschap, doorzettingsvermogen. Mannen. Ik was al eens in Zweden en in Nova Scotia met hun eeuwig ruisen de bossen-landschappen en in Schotland vrijwel zónder bomen, dus het raakte wel iets. Deze fotograaf laat iets zien wat ik als tamelijk oppervlakkige toerist niet gezien had. Je ziet echt iets nieuws. Fantastische foto’s van het leven in de taiga. Daarom is museumbezoek ook zo mooi. Omdat je altijd wat nieuws ziet.

Maar ik werd wat raar ontvangen. Eigenlijk werd ik niet ontvangen. Er waren een paar mensen uitgenodigd, een stuk of vijf, maar er was geen welkomstwoordje, iedereen moest maar wat in zijn eentje rond lopen. Wel kregen we een tasje met het boek. Is er een kapstok, vroeg ik nog, en de dame zei nee, ik moest mijn jas maar op de grond gooien. Maar ik vind mijn jas te mooi om op de grond te gooien, zei ik. Toen mocht ik hem over de balie gooien.

Maar afgezien hiervan was het geweldig. Ik mis het museumbezoek enorm.

Afhalen

Onze staafmixer is kapot. Of laat ik zeggen: Bobby’s staafmixer. Omdat ik het niet nodig vond dat we van alles twee hadden heb ik bij het samenwonen mijn staafmixer naar de kringloop gedaan. Denk ik. Ik weet het niet meer, maar hij is nergens. Bobby had een staafmixer uit omtrent de jaren zestig. die mocht natuurlijk niet weg. Ik had 'm graag laten zien maar er zijn online geen plaatjes van. Die is nu dus kapot. Definitief kapot. 

Maar alle winkels waar je staafmixers koopt zijn al weken dicht. En ik weiger een staafmixer bij Bol.com te bestellen. Dus ik had mijn hoop gevestigd op de nieuwe afhaalservice van de Blokker sinds gisteren. Je moet online of telefonisch bestellen en dan mag je het 4 uur later halen. Maar dacht je dat dat gong? Nee hoor dat gong niet.

Een simpele staafmixer kost €12,99. Maar als je bij Blokker op de website iets bestelt onder de €15 moet je €6 portokosten betalen. Ze bieden niet afhalen in de winkel als optie aan. Dus ik denk: ik stuur een mailtje naar de Blokker in ons winkelcentrum. Dat kan niet. Dus ik denk: ik bel ze op. Niemand neemt de telefoon op. Nog een keer bellen. Weer niet. Gisteren kloeg een dame van het hoofdkantoor van Blokker in het Journaal dat de webwinkels de handel helemaal overnemen, maar ze maken het je wel onmogelijk in om een simpele staafmixer bij hen te kopen. Wordt vervolgd.

Koor

We zijn met tien deze avond. Onze dirigente heeft de vraag opgepakt. Het is fijn weer even samen te zijn ook al zijn we nog maar met tien van de twintig overgebleven leden. 

De dirigente zet zichzelf wonderlijk genoeg op stil (mute) als we gaan zingen. Ze laat een geluidsbestand meelopen, een van de stemmen. Dan heb je thuis nauwelijks houvast. ‘Er zingt bijna niemand mee’, zegt ze verbaasd.

Zal ik haar vertellen hoe de andere dirigenten online les geven? Die ik de afgelopen weken uitgeprobeerd heb. Die begeleiden live aan de piano. Zingen mee. Hebben zich ingeleefd in de kwakkelende zanger thuis. Dat gaat beter dan dit. Of is dat ongevraagd advies?

Wat heeft iedereen toch verschillende verlichting in haar ‘studeerkamer’. Zelf licht ik als een engeltje op. Wel mooi.

Na afloop wil ik deze foto naar de Whatsapp-groep van het koor appen, maar stuur hem per ongeluk naar de coördinatrice van the Red Cross. ‘Je beeldbelt!’ reageert ze verrast. Want voor haar ben ik iemand die niet wil/kan videovergaderen. Ik krijg niet uitgelegd dat het het programma Teams is dat bij niet naar verwachting werkt, maar Zoom wel. Dat hoort ze niet. Zij vergadert via Teams. Nu hoort ze het wel. Zullen we eens via Zoom gaan vergaderen, vraagt ze. Ja!

Schaatskoorts

Op naar Ankeveen om het paadje tussen de plassen te lopen. Daar gaat heel binnenkort de schaatsgekte losbarsten. Eerst keek ik nog bij de Loosdrechtse Plassen, naar het paadje tussen Vreeland en Loosdrecht, maar die plassen zijn te diep, die vriezen niet dicht. Ik was benieuwd of en hoe ze in Ankeveen pandemie-gewijs die te verwachten drukte gaan indammen. 

Er is maar één piepklein parkeerplaatsje aan het begin van het dorp en bij ijspret worden er altijd twee weilanden als parkeerplaats ingesteld. Zouden ze dat nu ook doen? Ja, dat doen ze nu ook. Dat u dat weet. De meute moet dan met zijn allen het Bergpad op en na een paarhonderd meter kan men het ijs op. Dat is altijd een gedring van jewelste. Want de mensen moeten hun schaatsen aan en uit en hun spullen al dan niet laten liggen. Er zijn geen voorzieningen. 

Er heerst nú al een enorme schaatskoorts. Mannen met ijsmutsen op en range rovers komen kijken en praten hoe het ijs er bij ligt. Er is al een koek en zopie gebouwd. De barmannen praten erover hoe ze het gaan doen als de politie zou komen. 

En dan zijn vijf waaghalzen op het ijs. Iedereen rilt van schrik. 

Bloem bloem bloem bloem

Vallen in zo’n witte tijd witte dingen meer op? Deze witte amaryllis kreeg ik met Oud&Nieuw van Zus3. Een klont bol zonder potje. Eerst zwierf zij een week door het huis want ik had geen potje, maar toen ik dat tegen Bobby zei bleek hij ergens nog véle potjes te hebben. Het zou ook eens niet. Een mooi potje vond ik daar. Inmiddels is de amaryllis haast over haar hoogtepunt heen. 

Straks de witte wereld in. Eindje autorijden. Ramen krabben, kijken of de poort open gaat en of het rijden eng is. Op de fiets is wel eng, rapporteerde Bobby, tenminste langs de Vecht.

Sneeuwschep

Een sneeuwschep zit niet in onze inventaris. Alleen een kleine spade. Maar vóór alles definitief gaat vastvriezen is het toch wel handig om wel wat sneeuw te verwijderen. Het is al hoog tegen de buitendeuren op gestoven. De buren hebben ook geen sneeuwschep. Waarom zou je ook met die opwarming van de wereld. Dus nu maar sneeuwachtig met dat kleine schepje. Au au mijn rug.

The Nest

In de laatstleden slapeloze nacht zag ik de hele vijfdelige BBC tv-serie The Nest. Ik wilde in eerste instantie naar een nieuwe jaargang van de Noord-Engelse detective-serie ‘Vera’ kijken, maar die types vond ik bij nader inzien te creepy voor in een slapeloze nacht.

‘The Nest’ speelt in Glasgow, Schotland. Eigenlijk maar ietsje noorderlijker. Een jong succesvol en liefdevol echtpaar Emily en Dan heeft een probleem: zij kan niet zwanger worden, alle moderne voortplantingstechnieken ten spijt. Dan botst ze op straat met haar dure auto letterlijk op een jong meisje, die aanbiedt dat zij wel draagmoeder wil worden. Om de strenge Britse regelgeving rond het draagmoederschap te ontlopen laten ze dat bij een kliniek in Oekraïne doen.

Er zijn veel ingewikkelde verhaallijnen, en wonderlijke personages, het lijkt ook helemaal mis te gaan met dat meisje dat ze in huis nemen, er komen rechercheurs, politie-agenten, maatschappelijk werkers, spittende journalisten en advocaten aan te pas. Het verhaal is af en toe heel ongeloofwaardig, maar de personages en het spel zijn mooi. Vooral de tienermoeder Kaya, gespeeld door Mirren Mack. Uiteindelijk komt alles soort van goed. 

‘The Nest’ is sinds 5 februari te zien op vrijdagavonden om ca 23.15u op NPO2. Aflevering 1 is hier terug te kijken. De hele serie is vooruit te zien via NLZiet. 

Code rood

Ik had best een vol programma gehad vandaag, waar ik mij enorm op verheugde, maar het is mij geloof ik niet gegund: alles ligt op zijn gat. Code Rood. Ik kan het niet snappen, zo hard sneeuwt en vriest het toch niet. Wat voor sneu land zijn wij? Het meeste verkeer ligt stil, mijn dienst voor de Buurttaxi gaat ook niet door, en ook niet een perspreview in het Fotomuseum in Den Haag. 

Als alternatief stel ik de Bayerische Freundin voor om een beetje door de sneeuw te gaan lopen, bijvoorbeeld het Wilhelminapark, maar ze heeft gevoelige ogen die geen sneeuwstorm verdragen. Het stormt helemaal niet en koud is het ook nog niet, weerleg ik, maar dat helpt niet. Eerst wil ze een ooglapje van de apotheek. Nou, zal ik dan maar even op de thee komen?

Maar fietsen gaat niet, en Bobby blijkt vanochtend de bolide genomen te hebben om op zijn werk te komen. En bussen rijden ook niet. Gansch het raderwerk staat stil. 

De Freundin woont in de wijk Wittevrouwen, dat is vanaf mij een uur lopen volgens Google Maps. 4,7 km. Vijf kwartier doe ik er vandaag over. En vijf kwartier terug. Leuk is dat, de sneeuwstad lopend doen. Er zijn heel weinig mensen op straat. In het Griftpark is wat sleetje rijden. In de Vogelbuurt is een man een auto van sneeuw aan het ontdoen en hij vertelt besmuikt dat hij net een nieuwe auto heeft en niet zeker weet of hij nu de goede auto onder handen heeft.

Naar de Morvan

In Trouw van zaterdag stond een prachtige cover-tekening van Anne Caesar en een stuk van Bregje Hofstede over slapeloosheid. Ze publiceert al jaren over dit onderwerp, lange stukken, ik geloof dat ik er jaren geleden ook al eens over geschreven heb, omdat ze álles geprobeerd heeft en níets hielp. Maar nu is de oplossing daar: ze is verhuisd naar de Morvan in Frankrijk, waar ze in een bouwvallig huis woont met haar vriend in een dorp waar nog 11 andere dorpelingen leven. En nu slaapt ze weer. Als een Roosje. Ze heeft geen Amsterdamse huur meer te betalen en dat scheelt. 

Bobby en ik waren onafhankelijk van elkaar een beetje geïrriteerd over dat stuk. Want er stond bijvoorbeeld niet in waar zij en haar vriend daar van leefden. Misschien hebben ze het huis geërfd, misschien krijgt ze een schrijversbeurs, misschien kan ze goed leven van haar journalistieke opdrachten, maar de meeste mensen hebben een baan nodig om te bestaan. Is de strekking dat iedereen maar naar de Morvan moet? 

Het triggert me natuurlijk omdat ik ervaringsdeskundig op dit terrein ben en ik me ook wel kan ergeren aan alle ongevraagde adviezen. Bij mij gaat het erg op en neer en het is volstrekt onvoorspelbaar. Maar om nu te vertrekken naar de Morvan? Er niet mee bezig zijn werkt het beste.

(Ja, ze schreef er in 2019 al een serie over in Vrij Nederland. Gesubsidieerd door het Fonds Bijzondere Journalistieke Projecten. En die heeft ze nu waarschijnlijk gebundeld in een boek bij De Correspondent.

https://lucietheodora.blogspot.com/2019/07/insomnie.html?m=1)

Beton

Wat is het toch leuk om fotoboeken te maken. Nu zit ik midden in de bouw in 2014/2015. Elke keer als ik naar Utrecht ging, òm het weekend, of wel eens vaker, dan reed ik langs de bouwplaats om de voortgang te documenteren. En het zijn helemaal geen mooie foto's, op zich, tot je ze bij elkaar zet. Volgens mij keek ik ook wel met schrik in de ogen naar dat grijze beton. Help!

Zing op Zondag

153 mensen doen mee met het ‘Zing op Zondag’. Hij doet het echt leuk, online zangles, deze Hans Veldhuizen. Hij is zo enthousiasmerend aanwezig. 

Zij van de organisatie hebben ons deelnemers op mute gezet, stil dus, maar ik geloof dat zij ons wel kunnen horen. Ik heb de grote koptelefoon op gedaan in plaats van de oortjes in, daar zit geen microfoon aan, dus ik vermoed dat zij mij niet horen. 

Dat het live is en niet op YouTube heeft zeker meerwaarde, vanwege het soort-van-samenzijn. Het inzingen gaat heel goed,  maar na verloop van tijd begin ik het erg vermoeiend te vinden en na een half uur drie kwartier doe ik niet echt mijn best meer en miemel ik hoogstens nog wat mee.

En er wàs sneeuw

Wakker worden en het uitzicht is wit. Op de nieuwssites berichten dat treinen en bussen niet rijden, dat de schappen in de supermarkten leeg zijn door hamsterende mensen, dat er niet getest en gevaccineerd wordt, dat de gevoelstemperatuur min tien is. We gaan het allemaal beleven.

Gluten- en lactosevrij

Van de week heb ik Syts te eten gevraagd en ik herinner me ineens dat ze nogal strenge dieetwensen heeft. O ja, gluten- en lactosevrij. Dat is wel weer een uitdaging. Gelukkig bestaan er sites met gluten- en lactosevrije recepten.

Syts vraagt nog of ze zal komen lunchen in plaats van avondeten, vanwege de aangekondigde sneeuwstormen, maar de maaltijd die ik bedacht had lijkt mij te zwaar voor de lunch. Kom dan een beetje vroeg en met de auto! zeg ik. We hebben avondklok en om half negen is er vast nog geen sneeuw, of hoogstens een heel klein beetje. And so she does.

De maissoep is zo geel vanwege de kurkuma, de kerrie en de kokosmelk. Er zit een lekkere bite in van maïskorrels en stukjes gerookte kip. Erg verrassend lekker, ook als je niet gluten- en lactosevrij hoeft te eten.

De boerenkooltaart heeft dunne plakjes aardappel als bodem. De boerenkool bak je in het vet van ui en spekjes. Dat groentemengsel gaat op de bodem van aardappelplakjes. En dan een mengsel van eieren en oude kaas. Óúde kaas mag wel bij lactosevrij, blijkt. Snapt u het? We zijn allemaal blij verrast met dit onverwachte en smakelijke maaltje.

En nu is het 22 uur geweest en is er nóg geen sneeuw.

Recepten:

https://glutenvrijlactosevrij.nl/