Naar de Taparia

Een mooie Amsterdamse avond. We zijn met een klein groepje uit eten op het terras van restaurant Taparia aan de IJhaven, waar Will het laatste half jaar van haar leven woonde. Waar ik van augustus tot november drie keer met haar gegeten heb, tot ze door rugpijn niet meer het huis uit kon. Vandaag is het precies vier maanden geleden dat ze overleed. Het is erg leuk en gezellig met twee andere vriendinnen en haar zus en zwager. Herinneringen, herinneringen.

Hoe op je telefoon steeds de foto’s van Will oppoppen. Hoe ik moest huilen op mijn verjaardag. We besluiten dat we op 21 oktober haar verjaardag gaan vieren. Of op dit terras. Of in Wills appartement dat haar zus en nichtjes geërfd hebben en waar haar zwager voorlopig gaat wonen.

Daarna rond 22u terug in de propvolle trein naar Utrecht zit ik in een coupeetje met een jong stel dat een onbegrijpelijke taal spreekt. Ze kunnen ook vloeiend Nederlands, zo blijkt. Ze zijn Irakese Koerden. We hebben een heel leuk gesprek. Ze wonen in Alkmaar en zijn op weg naar haar moeder in Tiel. Omdat de ontwikkelingen in Den Haag na het aangekondigde vertrek van Rutte (en Wopke, en Kaag) nogal dominant in het nieuws zijn vraag ik of ze Dilan Yesilgöz kennen, nu demissionair minister van Justitie, van origine ook een Koerd. Een Turkse Koerd. Ik laat haar foto zien. ‘Nee, dat is een Turk’, zeggen ze.