Ik snap ook wel dat er iets moest: in de jaren zestig moest het groeiende autoverkeer ingedamd, het spoor breder, het station groter, er werden enorme reizigersstromen voorzien. De visionairs in de jaren zestig voorzagen een nieuwe tijdsbesteding: winkelen. En dat iedereen dat met de auto zou willen doen. Dus dempten ze een deel van de singel en legden ze midden in de stad een snelweg aan. Mooi bouwen deden ze niet. Functioneel bouwen heette dat. En een deel van die lelijkheid is de afgelopen jaren weer enigszins hersteld.
De burgers die tot de jaren zestig eigenlijk altijd heel volgzaam waren geweest jegens het stadsbestuur begonnen tegen Hoog Catharijne te hoop te lopen. Jarenlang, en fel. Niemand wilde dat gedrocht. Maar het was besloten, de contracten waren getekend en er was niets meer aan te doen. Bij het ontwerp was niet gedacht aan busstations, hoor ik. Bobby herinnert zich nog dat er niet gedacht was aan parkeerplaatsen voor de fietsen.
En toen bleek het project een ideale verblijfplek voor daklozen, junks, alcoholisten, psychiatrische patiënten. Commercieel een soort van succes, maar menselijkerwijs een monstrum. En die reizigersstromen moesten allemaal door dat winkelcentrum geperst, want zo had de projectontwikkelaar dat bedacht.
Ach het is veel beter nu. Het nieuwe station is huge. Je hóeft niet meer door Hoog Catharijne, je kunt buitenom, er is een enorme fietsenstalling gekomen, er is een groot busstation. Maar het nieuwe winkelcentrum is groot en anoniem en volstrekt inwisselbaar. De daklozen / verslaafden / psychiatrische patiënten zijn ondergebracht in ’woonvormen’ door de hele stad heen.
‘Platte Grond’, Seizoen 1, Aflevering 3: ‘Het volgende station’.
Mijn artikel over Hoog Catharijne en Kanaleneiland in 2019:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten