Tegenwoordig rijd ik vaak de Buurt Taxi op woensdagochtenden en daardoor heb ik vaker dezelfde klanten. Dat schept een soort vertrouwensband. Vandaag heb ik de Française weer die elke woensdagochtend een soort sport doet bij een fysiotherapie aan de Blauwkapelseweg. Het is ca 10 minuten rijden dus we hebben al een boel besproken. Zo weet ik dat ze binnenkort met een groepsreis naar Peru gaat, een hele oude droom, en ze is tegen de 70. Dus het is
now or never. Ik vind het nogal wat, want echt kwiek loopt ze niet. Vandaag noemt ze een dochter. Goh ik wist niet dat u een dochter heeft, zei ik. Die zie ik niet meer, zegt ze. Die wil mij niet meer zien… ‘Wat is er gebeurd, als ik vragen mag…’ vraag ik. Dit is al de vierde maal dat ik dit jaar zo’n verhaal hoor van ouders/moeders die hun dochter/zoon niet meer zien en ze snappen niet waarom. ‘Verstoten ouders.’ Deze dochter is twee jaar geleden getrouwd, met een vrouw, moeders was nog bij de bruiloft, ze stond er helemaal achter. En daarna was alles voorbij. Ze weet niet eens waar haar dochter woont.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten