Ik ga er op mijn oude mountainbike naar toe, want Overvecht staat niet zo goed bekend. Er zouden nogal eens e-bikes gestolen worden. Eerst maar eens kijken of de fiets er binnen kan staan. Daarom kalefater ik mijn mountainbike op, die ik al drie jaar niet gebruikt heb. Stofnesten en spinnenwebben verwijderen, banden oppompen, lichten checken. Veertig was ik toen ik die fiets kreeg. Dat is behoorlijk lang geleden, zegt de buurman, aan wie ik trots de mountainbike laat zien. Het is toch een andere uitstraling: Lucie op de mountainbike. De fiets is veel lichter dan de e-bike, maar hij trapt behoorlijk zwaarder. Gelukkig blijken de fietsen ook daar binnen te kunnen staan, dus dit was eens-maar-nooit-weer op de mountainbike.
Deze juf geeft behoorlijk wat energieker en pittiger les dan oude juf. Oef, zeg maar. Ze zegt er wel steeds bij dat je het op je eigen tempo mag doen, maar zij vindt dat zij met haar uptempo voorbeeld stimulerend aan de gang is. Ik vind het eerder demotiverend. Wat ook anders is: de muziek. Ria draaide muziek van de 60-s, 70-s en 80-s, en zacht. Dit is moderner, met stevige beat, en harder. Als ik het met mijn halfdove oren hard vind dan moet het echt wel hard zijn. Dat moet ik de volgende keer maar eens melden.
Ik ben twee keer op proef. Het is zo inspannend dat ik overweeg niet meer te gaan. Maar dat zou natuurlijk slap zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten