‘Dat voel ik zo’

Een paar maanden geleden is de 15 jaar durende vriendschap met een hoog gewaardeerd iemand gestopt omdat ze onwaarheden over mij begon te verkondigen. Onwaarheden in mijn ogen, hè. Als ik zei: Dat klopt niet, want … en dan kwam met argumenten en feiten, dan hielp dat niet, want zij voelde dat zo. En als zij dat zo voelde dan was dat zo. De discussie ging per mail, want ze woont niet naast de deur.

De mailwisseling werd steeds naarder tot in de nacht aan toe. We gunden allebei de ander niet het laatste woord. Ik raakte zo getergd dat ik ook nare dingen ging beweren. Toen heb ik verzocht de mailwisseling per direct stop te zetten en het gesprek ooit live voort te zetten, als we allebei weer wat gekalmeerd zouden zijn. Maar toen bleek ik volgens haar de vriendschap opgezegd te hebben en kon ik die alleen weer herstellen als ik daarover excuses zou maken. Eenzijdig. Ik was erg van slag, zoveel onjuistheden in het hoofd van de ander. Die zegt dat ze dat zo voelt. Het zijn muizenissen, zei ik. Wat het nog erger maakte. Vijftien jaar vriendschap zomaar aan zijn einde.

Eerst vertelde ik het aan niemand, zo bizar vond ik het. En toen ik het wel vertelde zei Bobby dat ik dat argument ook wel gebruikt had in het verleden. Dat Voel Ik Zo. Dat veel vrouwen dat doen.

Gisteren zat ik met twee tamelijk spirituele vrouwen in de auto van wie een veelvuldig het Dat Voel Ik Zo- argument bezigde. Toen we afslag Urk passeerden ging het ineens over de Corona vaccinaties. Wat is dat alweer lang geleden. Ze bleek erg antivax, van de complot-theorie, en tegen de overheid. Ze ventileerde allemaal meningen zonder zich überhaupt te informeren of te verdiepen. ‘Ik heb er geen verstand van maar dat voel ik zo.’ 

Als ik het thuis vertel reageert Bobby wéér dat ik in het verleden bij onenigheden dat argument ook wel gebruikt heb, dat veel vrouwen dat doen, en dat dat argument elke discussie blokkeert. Ik kan het me eerlijk gezegd niet meer herinneren, maar nu heb ik maar achteraf mijn excuses aangeboden. Aan hem dus.