Terugblik

Oudejaarsdag 2012. Wat te doen? Een reflectie over 2012 componeren? Mijn agenda heb ik niet bij mij. Ik moet het doen met mijn herinneringen, mijn iPhone, mijn blog en mijn Facebook. 

Uit het hoofd: het werk met zijn krimp, sowieso de economische teruggang, de politieke onrust in dit land en daarbuiten, familiaal: het graf van Mutti, de val met de fiets in het voorjaar van Schoonmama, uiteindelijk uitlopend in een heupoperatie. Thuis: Rooie en Gele. Het zelf: Tandje Terug vanwege zelf een paar keer Ziek. Vakanties: naar Venetië, de Azoren en Saarburg. Het doorlopende thema Vriendschappen en Mensch & Buddha... Al met al een bijzonder en vol jaar.Maar was het nou zoveel anders dan 2011?

Ik ga maar tekenen. Een nieuw Japans Liefje. Numero 12. De Japanse Liefjes een belangrijke onderdeel van 2012 zijn.

Hoogcultureel

Het klinkt allemaal bijzonder hoogcultureel, realiseer ik mij, al dat museumbezoek, en dat is het natuurlijk ook, maar het heeft ook een aardse kant. Museumbezoek is gebed in uren slenteren en rondkeutelen door een vreemde stad. Straatjes en winkels kijken.

Halverwege dit uitstapje naar Amersfoort stapt Jo in, die ook van rondhangen houdt. We kijken etalages, passen schoenen en laarzen, praten het leven bij in een bijkans middeleeuws etablissement en eindigen bij het Vlaamse frietkot. Overmorgen beginnen de goede voornemens.

Per 2013 ga ik minder uren werken en zal ik de woensdag vrij zijn. Mijn dag-voor-mijzelf. Mijn droom is dan naar het strand of naar een museum. Maar doelloos rondzwerven door een stad behoort natuurlijk ook tot de mogelijkheden. O! Ik kijk ernaar uit. Mijn eerste vrije woensdag is 2 januari!

Nòg een museumbezoek

In Museum Flehite is een tentoonstelling over de Franse kubist Tobeen. Juud vertelde van de week dat haar moeder die tentoonstelling heeft samengesteld en een prachtige monografie over Tobeen heeft geschreven. 'Práchtig', prijst Juud aan, 'prachtig!'

Dagje uit dus met de trein naar Amersfoort. Tobeen komt uit Bordeaux, woonde in Parijs, maar was het meest thuis in Baskenland. De landschappen zijn prachtig van kleur en vlakverdeling. Ik word er heel blij van.

Hoe verschillend kunnen mensen kunst beleven. Een vrouw staat naast me te kijken naar ditzelfde schilderij dat ik zo mooi vind en zegt tegen haar echtgenoot: ' Ik vind het heel vlak. Ik verveel me bij dit werk. Ik kan er niet langer dan een paar seconden naar kijken.'

Er loopt een vrouw tussen de bezoekers die mij heel sterk doet denken aan mijn vroegere buurmeisje/jeugdvriendin Annet, met wie ik placht te tekenen. Het is misschien wel 37 jaar geleden dat ik haar zag. Ik volg haar een kwartier, stalk haar, kijk haar recht aan. Zij geeft geen blijk van herkenning, wat niet zo raar is want ik lijk weinig meer op de puber die ik was. Ze loopt met een oerendsaaie echtgenoot. Zal ik vragen: Dág! Bent u misschien Annet uit Emmen? Ik heen-en-weer en heen-en-weer. Jammer, maar ik doe het niet.

Museumbezoek

Museumbezoek is voor mij een van de grote vreugden van het leven en met name in de Kerstvakantie. Ik heb het Tropenmuseum al gehad, dat doorgaans een grote publiekstrekker heeft. Vorig jaar was dat De Dood.

Dit jaar hebben ze dat niet. Ik vermoed dat dat komt door de grote bezuinigingsrondes op cultuur komt en de sluiting van het Tropentheater. 

Dit jaar is het zo te zien tijd voor zelfreflectie en voor ruimte maken voor een nieuwe koers. Grasduinen door het eigen depot. De grote vraag: is het Tropenmuseum er voor exotismen, of is het inmiddels een weerspiegeling van de huidige samenstelling van onze bevolking? 

Er hangt nieuw werk van Marlene Dumas die met haar wonderlijke werkwijze de kwetsbaarheid van de mens weet op te roepen. Portretten van terroristen in soft aquarel. Ook een groot portret van Mohammed B, de moordenaar van Theo van Gogh.

Het is een mooie verfijnde tentoonstelling die verbinding zoekt tussen collecties en culturen. Er zijn weinig mensen.

I'll have to say I love you in a song

Zijn inmiddels verslaafd aan de Top 2000 a Gogo. Kijken naar de herhaling om 23.40 uur. Wat je er ook op tegen kunt hebben (te druk, te snel, gasten mogen geen zin afmaken), het is één grote bubbel van gedeelde vreugde over muziek. 

We hebben zoals altijd weer wonderlijke gesprekken over de helden van Bobby's tienerjaren: the Kinks, the Byrds, Credence Clearwater Revival. 'Wat vond jij daar dan van?' vraagt Bobby steeds indringend. Ik vond daar niks van. 'Rare jongens', is steevast mijn antwoord. Dat ik Status Quo wél leuk vond is dan weer een verrassing.

In zijn hart is Bobby een soort muziekprofessor à la Leo Blokhuis en graag draait hij na afloop van de Top 2000 a Gogo uit zijn immense cd-verzameling liedjes voor mij. Pas als hij 'I'll Have To Say I Love You In A Song' van Jim Croce draait realiseer ik mij dat het allemaal eigenlijk wel heel ontroerend en romantisch is.

Pijn breekt de bolster open

In boekhandel Van Pampus sla ik het boekje De profeet van Kahlil Gibran open op de pagina: 

En een vrouw ZEI: Vertel ons over pijn.

En hij zei:
Pijn breekt de bolster open die uw inzicht omsluit.
Zoals de kern van een vrucht moet breken, opdat haar hart kan ontluiken in de zon, zo moet gij pijn meemaken.
Als uw hart zich maar blijvend kon verbazen over de wonderen die zich dagelijks in uw leven voltrekken, zou uw pijn je u even wonderbaarlijk voorkomen als uw vreugde;
Dan zou ge de seizoenen van uw hart aanvaarden, zoals ge steeds de seizoenen hebt aanvaard die over de velden gaan.
En gelijkmoedig de winters van uw verdriet gadeslaan.
Ge hebt uw pijn grotendeels zelf gekozen.
Het is de bittere drank, waarmee de heelmeester van binnen uw zieke zelf geneest.
Verlaat u dus op de heelmeester en drink zijn medicijn in stilte en rust.
Want al is zijn hand zwaar en hard, zij wordt geleid door de tedere hand van de Ongeziene.
En al brandt de beker die hij brengt uw lippen, deze is vervaardigd uit de klei die de pottenbakker heeft bevochtigd met zijn eigen heilige tranen.

Dat boekje heb ik al zo vaak gezien en ingekeken, en nooit zei het me wat. Nu vind ik het prachtig en komt het binnen. Gekocht.

De profeet is het bekendste werk van Kahlil Gibran. Hij werd geboren in 1883 in Noord-Libanon, indertijd een Turkse provincie van Syrie. Het was een roerig gebied, met nogal wat religieuze haat tussen de christelijke Maronieten (waartoe Gibran behoorde) en de moslimbevolking. De Maronieten waren gevormd tijdens een schisma in de Byzantijnse kerk in de 5e eeuw door een groep Syrische christenen. Een uitgebreide levensbeschrijving staat op een astrologie-site. Als jongeman reisde Gibran naar Europa en Amerika en ontwikkelde zich tot schrijver, filosoof en kunstenaar. Hij  stierf in 1931 op 48-jarige leeftijd in New York. Zijn werk is in meer dan 25 talen vertaald. Zijn schilderijen en tekeningen zijn over de hele wereld verspreid.

Verliefd eind jaren zestig

Bij de post een uitnodiging van Zus&Zwager1 voor hun véértigste trouwdag met voorop een foto uit hun verkeringstijd. Wat een leuke foto. Wat waren ze gelukkig en blij! Blij, een leven lang voor zich.

Nu is alweer een groot deel van dat leven geleefd, inmiddels zijn hun kinderen een eind in de dertig, zijn ze oma en opa, en daarmee zijn ze ook zo blij. Mooi is dat. En misschien gaan zo nóg wel veertig jaren door!

Willy Drie

Het is al veel te lang geleden dat we Hani501 en Inge te midden van hun veestapel ontmoet hebben. 28 december is de uitgesproken datum daarvoor. Hun os Willy Drie is inmiddels alweer 8 maanden en 225 kg. 

Het idee van de ossenwagen neemt steeds serieuzere vormen aan. Er staat in de schuur (die hoge, rechtsboven in de foto) al een kar, maar eerst moet Willy Drie kalm leren wandelen.  Daartoe doet Hani501 en dagelijks een wandelingetje met hem door een buitenwijkje te Woudsend. 

Willy Drie is heel aanhankelijk. Kietelen onder zijn kin vindt hij heerlijk.

Stairway to Heaven

Reenske heeft haar appartement verkocht en vertrekt  weer voor maanden naar het Verre Oosten, nu naar India. Met Juud en Juul hebben we afscheidsdiner. Afscheid van De Kromme Waal. Van eens levensperiode. We zijn allemaal aan het snotteren.

Ooit blogde ik over de feestjes daar, dat we een hedendaagse Sex-in-the-City voor vijftig-plus vriendinnen waren.

Nu is alles anders, want Reenske is nogal radicaal into the Buddha. We discussiëren ineens over religie. Wonderlijke conversaties. 'Ben jij religieus?' 'Ik ben niet religieus.' 'Ik vind jou ontzettend religieus.' 'Ik ben helemaal niet religieus.' We zijn/waren allemaal seculier, en weten niet goed hoe die nieuwe 'spirituele' invloeden in het oude leven en de gesprekken te integreren.

Je blogt er niet over hoor! waarschuwt Juud. Ik heb alleen de foto van de trap, stel ik haar gerust. Die ongelofelijk steile trap. Dat we daar nooit afgevallen zijn. Stairway to heaven, zegt Reenske.

We hebben het onder meer over loopmeditatie. Iedereen heeft daar inmiddels ervaring mee, wat vijf jaar geleden toch echt niet het geval was. Enfin, Juul komt op de proppen met een met een filmpje van Monty Python getitels Ministry of Silly Walks. Daar had ze aan moeten denken tijdens haar eerst eloopmeditatie en was in snikkend lachten uitgebarsten.

Mandolines zongen zacht...

Een van de mooie functies van de decembervakantie is dat je schoon schip kunt maken met het afgelopen jaar. Dat betekent een bestemming vinden voor alle frutsels, papieren, tijdschriften en boeken, die hier overal zwerven. Leeg en ordelijk, dat is het streven. Waarom is dat toch zo moeilijk?

Een ding dat ook heel belangrijk is is de video van het mandoline-orkest van Buurman, waar hij de contrabas in speelt. In november bestond zijn orkest 25 jaar en hij had me een jaar geleden al uitgenodigd. Door omstandigheden bleek ik toen toch niet te kunnen.

Nu heeft Buurman me een video van het optreden gegeven, die er alweer een paar dagen ligt te liggen. Laat ik nú een uur kijken.

Het orkest bestaat vooral uit grijs gepermanente dames en een enkele heer. Buurman lijkt met zijn zestig jaren in dit gezelschap een jonkie.

De dirigente vertelt dat ze 25 jaar geleden zijn opgericht op de Muziekschool. Het is niet helemaal mijn soort muziek, maar als je het allemaal ten diepste tot je door laat dringen is het behoorlijk ontroerend.

That's what friends are for

Heerlijk afsluitend kerstetentje. Klein. In mijn eigen huis met vertrouwde vrienden.

Nu Mutti er niet meer is was er geen familie-eten meer. Misschien is dat alleen dit jaar, we hebben tenslotte nog maar kort geleden met zijn allen haar graf ingewijd. Ik weet ook niet of familie-kersteten altijd een succes is, er vibreert veel verleden mee in familiale kring.

Al jaren geleden heb ik een jaarlijks kerstetentje met vriendinnen ingesteld, klein, intiem, hoogstens zes, want de vriendinnen, die zijn de familie als je geen gezin hebt. Dat is altijd zo gebleven.

Toen Bobby in mijn leven kwam mocht hij ook twee personen uitnodigen en ik wat minder vriendinnen. Het gezelschap wisselt elk jaar, maar Will en Gijs zijn vaak van de partij. Ik vind 't heel heel heel fijn.

Het eten is heerlijk, er wordt ontspannend geconverseerd, we doen een spelletje.... 'De vibe was goed', sms't Will na afloop.

In lagen

Tweede Kerstdag. Stil. De wolken jagen in lagen door mijn uitzicht. Heerlijk. De weersgesteldheden wisselen elkaar snel af. Ik ga lopen en me verwonderen.

De koeten, de zwanenfamilie van vijf, een groep eksters boven in een boom, zou mooi smeedwerk kunnen zijn. de rododendron die alweer in de knop staat... De mensen die alleen, met zijn tweeën of en famille van de rust genieten.

Ter leringhe ende vermaeck staat erin NRC een verhaal over de geschiedenis van het fenomeen Tweede Kerstdag. Sinds de Concilie van Mainz in het jaar 813.

Japanse Liefjes deel 11

Bij thuiskomst: zal ik mijn nieuwe Campert (Het verband tussen de dingen ben ik zelf) lezen, zal ik pianospelen, zal ik in het kapelletje muziek gaan luisteren? Maar nee, het wordt weer een nieuwe aflevering in de serie Japanse Liefjes. De laatste twee afleveringen bevatten - ongetwijfeld niet toevallig - liefjes die met elkaars schouders bezig zijn.  Koos elkanders schouders. Ik heb al bijna een kalender bij elkaar geschilderd. Nog twéé.

Oranje kerstdiner

Bobby en zijn Mutti houden zich onledig met het zoeken naar het alarm dat kwijt is. Ze heeft het vóór de ziekenhuisopname ergens neergelegd, maar wáár? Ergens in dit toch best grote huis propvol spulletjes moet het liggen of hangen. Aan deze Kerstvreugde heb ik weinig toe te voegen en ik verdwijn maar in de keuken, in de hoop dat ze het ding vinden, want anders wordt het geen echt gezellig Kersteten.

Natuurlijk komt alles goed. Als ik na anderhalf uur kokkerellen opdien draait er in de kamer vredige barokke Italiaanse kerstmuziek, met Corelli, Manfredini, Torelli en Vivaldi. Je reinste Vrede op Aarde.

We eten pompoensoep met koriander vooraf, dan een prachtige zeeduivel-couscous en tenslotte een toetje van sinaasappel, dadels, pistache-nootjes en amandelen. Ik zie nu pas dat alle drie de gerechten overwegend gerechten oranje zijn. Wat zou daar de diepere betekenis van zijn?

Na afloop vallen we alle drie ergens in de woonkamer in een weldadige slaap.

Dizzy Miss Lizzy

Het is inmiddels traditie geworden: als we op Kerstavond in Maassluis zijn komt Neef Rick langs en dan wordt het laat. Nou, één glaasje dan, zeg ik, voor de gezelligheid. En door al die gezelligheid worden het er meer.

Het is algemeen bekend dat alcohol niet goed gaat met antibiotica, maar waarom niet? Dat weet eigenlijk geen van ons allen. En dus lappen we for the time being het verbod gezellig aan de laars. 'Het kan vast geen kwaad,' meent Neef Rick, 'de alcohol doodt de borrelia en de antibiotica ook. Dubbel goed effect.'

Niet dus. Weer wat geleerd. Bij mij is het effect the morning after een ongekende duizeligheid. Zodra ik sta heb ik het gevoel om te storten. De lever kan dat niet aan, lees ik nu op een informatieve site, die ik natuurlijk gísteren had moeten lezen. Die lever breekt nu èn de alcohol èn de medicijnen niet af. Leidt tot hoofdpijn en duizeligheid.

Hoe moet ik nu kerstdiner koken?

Binnenstebuiten

Mijn kapelletje is even mijn toevluchtsoord. Voor we ons in het verkeer storten met tassen vol kerstboodschappen op weg naar Delft en Maassluis kijk ik naar het raam met veel binnen en buiten, en luister ik naar het religieuze repertoire van de Kings Singers.

Als ik straks misschien ergens anders woon, bijvoorbeeld aan De Klop, heb ik dan deze sfeer nog wel? Bobby houdt van bleke stilte, en mijn stilte is bont. Het uit zich bijvoorbeeld in de gordijnen. En wie zijn lampen gaan het winnen? En wie zijn koffiekopjes? Wat voor vloer nemen we dan? Toch geen laminaat? En al die boeken, gaan die samen in één bibliotheek of in twee? En waar moet mijn bastel-kast? Dat getob probeer ik in het kapelletje een beetje in te dammen, stil te krijgen.

Garnalen

Het tweede kerstdagdiner heeft nog enige voeten in de aarde. Will heeft namelijk beloofd een garnálencocktail mee te nemen. Dat is eigenlijk het enige wat ze kan maken, zegt ze altijd, wat ik hartstikke lief en aardig vindt maar wat eigenlijk niet goed past bij mijn specialiteiten Indiaas en Marokkaans. 

Nu heb ik op grond van die garnalencocktal een heel menu samengesteld. Ik  ga maar even proefkoken (in de Romertopf), en Bobby zegt - eerlijk als hij is - dat  het hem een beetje tegenvalt. Ik beledigd, maar ik moet toegeven, ik proef het ook wel.  Maar ik heb ook geen zin in weer nieuwe boodschappen.

As we speak belt Will hoe het gaat. Ik vertel van het proefkoken tengevolge van haar garnalencocktail en het vervolg daarop, en ze vraagt: wat krijgen we dan nu? Worteltjes? Vlaflip toe? Het is wel fijn er even hartelijk om te kunnen lachen. Prekerststress

Er is een roos ontsprongen

Dat het Kerst wordt is niet meer te vermijden. Tram 7 was een Kersttram, gesponsord door SkyRadio met SkyRadio Kerstliedjes; in de AH waren de toegangspoortjes met kartonnen-houten-hekjes-met-sneeuw-bekleed. 

Voor de Kerstdrukte morgen in alle hevigheid losbarst ga ik maar eens uit mijn Duitse Weihnachtspianoboek spelen. 'Es ist ein Ros Entsprungen'. De melodie stamt uit 1599. Er zijn wel vijf teksten van, Duitse en Nederlandse, katholieke en protestantse. Wij zongen de hervormde versie van 1938.

Zus4 in Mecklenburg speelt deze Kerst weer op het Kerkorgel van haar dorp. Ooit begeleidde ik haar daarbij op de blokfluit en kocht ik in de muziekwinkel te Gustrow dit Weihnachtslieder-boek. Ik had teveel faalangst om te spelen em beloofde dat ik zoveel zou oefenen dat ik het jaar erop het orgel zou bespelen. Heb ik nooit gedaan. Oefenen doe ik wel elke jaar. 

Je kan het je nauwelijks voorstellen, maar Bobby wordt er heel gelukkig van als ik kerstliederen speel, vooral als ik overschakel op de orgeltonen van mijn elektrische piano.

Römertoetje

Omdat Bobby zoveel moet regelen voor de thuiskomst uit het ziekenhuis van zijn Mutti morgen vraagt hij of ik dit jaar de kerstmaaltijden wel wil samenstellen. De voorgaande jaren liet ik hem dat maar al te graag oplossen. Als hij kookt dan krijg je echte traditionele kerstmaaltijden als beenham uit de oven. Ik kook gewoon Marokkaans of Indiaas hoor, hoor ik mijzelf zeggen. Grappige zin.

Vroeger kon ik dit echt niet, zoveel boodschappen en koken, werd ik panisch en chaotisch, en probeerde ik anderen voor mijn karretje te spannen. En nu? Héél rustig systematisch pak ik het aan, al zeg ik het zelf. Kerstavond, eerste Kerstdag, Tweede Kerstdag. Soep, hoofdmaaltijd, toetje. Keer drie. Boodschappenlijsten. Eerst naar de Lidl, € 75. Dan naar de viswinkel, € 17,25, tenslotte naar AH in de Watergraafsmeer, € 77,- Valt me alleszins mee voor drie kerstdagen.

Een zorg is dat ik voor Tweede Kerstdag twee Römertopf-recepten heb uitgezocht  en mijn Römertopf is eigenlijk maar voor twee eters. Help, wat nu!?! Waar vind ik zo snel een vierpersoons-Römertop? De kookwinkel in de Watergraafsmeer is open. Hij heeft geen Römertopf, maar wel een een Schlemmertopf, zegt de eigenaar. Nu heb ik twéé tweepersoons Römertopfen. Want op één been kun je niet lopen.

Vanavond  geurt mijn huis al heerlijk ouderwets naar het appels-en-peren-toetje dat ik alvast uitprobeer. Ik lijk wat beter te worden, stel ik voorzichtig vast, want het is voor het eerst sinds weken dat ik weer zin in kokkerellen heb.

'Vrede van Jan'

Omdat het de dag van voor-drie-dagen-kerstboodschappen-halen is twijfel ik een beetje of ik wel naar De Duif wil maar we gaan toch. Het is een mooie dienst, hij staat in het licht van gastvrijheid verlenen aan vluchtelingen.

Er is een groepje - ik neem aan illegale - Afghaanse jongens die de kaarsen aansteken, een Liberiaan die een Chassidisch verhaal over vluchtelingen voorleest - en een Ghanese imam die na afloop hapjes verzorgt. Mijn voormalige buurman Ekram, Iraniër, komt hier ook. Hij kreeg twintig jaar geleden in De Duif kerkasiel. Hij spreekt dezelfde taal als deze jongens: Farsi. Het zijn mooie hippe knappe jongens, deze Afghanen. Een aantal heeft een Nederlands vriendinnetje. leuk om te zien.  Het is een goeie plek hier.

Daar ik een beetje hardhorend ben hoor ik wel eens rare dingen. In de katholieke kerk wenst iedereen elkaar voor de eucharistie de  Vrede van Christus toe, waar je als niet-katholiek doorgaans wat omheen mompelt. Bij het delen van de hostie zeggen ze: Lichaam van Christus. Hier zegt de voorganger bij het delen van het brood: 'Vrede voor jou'. Maar ik versta dat hij zegt: 'Vrede van Jan'. Waardoor ik begin te giechelen en bijna 'En de Vrede van Lucie' terugzeg. 

Nieuwe heup

Een fijne bestemming voor de druilerige zaterdagmiddag voor Kerstmis: het Reinier de Graaf Gasthuis te Delft, alwaar Schoonmama net een nieuwe heup heeft gekregen. Nieuwe heupen zijn een specialisme in Delft. 

Schoonmama zit er wonderbaarlijk vief bij voor iemand die net een nieuwe heup heeft. Ze heeft ook alweer gelopen, vertelt ze. Ik probeer te verdringen dat de heupoperaties bij mijn twee eerdere  schoonmoeders niet zo mooi zijn afgelopen.

Komende maandag is ze alweer thuis. Komende Kerst zijn we in Maassluis. Vanavond ga ik kookboeken lezen en kerstrecepten kiezen.  

Kerstkorting aan de Klop

Het project Wonen-aan-de-Klop raakt zijn huizen niet kwijt en heeft nu een kerstkoopje: met nog weer eens tienduizenden euro's korting. We bezoeken de modelwoning, zowel van de 'stadswoning' als van de 'bastionwoning'.

Tot onze verrassing vinden we de goedkopere 'stadswoningen' (binnen althans) veel leuker dan de chiquere 'bastionwoningen'. De stadswoningen (nu € 225.000) zijn veel breder en ruimer dan je zou denken. Je kunt er alle gewenste functies in bedenken. De bastionwoningen (nu € 284.000) liggen met de tuin aan het bos en hebben een ommuurde tuin waar je niet direct door naar buiten kunt. Dat voelt opgesloten. Stel dat je een luidruchtig barbecuend gezin als buren krijgt...

Als we met het concept eigen kamers gaan werken, wat doe je daar dan in? Wat moet je in je eigen kamer? Je geheime genoegens uitleven? Soaps kijken? Porno kijken. Voetbal kijken? Of wil je meerdere kamers met onderscheidende functies waar je allebei in kunt verkeren? En wat betekent de buurt en buitenkant? Dat Fort aan de Klop met natuurgebiedje is wel mooi, maar de wijk Overvecht is niet echt verheffend. Hoe je het wendt of keert: het is een rijtjeshuis.

Toch maar weer terug naar het wat smallere Droomhuis-aan-de-Vecht? Dat is ook alweer € 25.000 in prijs gezakt.

Het zit niet zo in mijn aard, maar wachten heeft zijn voordeel.

Van de blauwe knoop

Hoe heet jouw antibioticum? vraagt Inge. Ik heb geen idee, zeg ik. Ik kan dat echt niet onthouden. Als veearts kan zij zich dat niet voorstellen. Al die rare farmaceutische namen zijn voor haar gesneden koek. Maar goed, even het doosje erbij gepakt en we kunnen antwoord geven.

Mijn antibiotica heet doxycycline. Dat moet ik maar liefst 21dagen slikken. Ik heb al drie weken geen slok wijn gehad vanwege geen zin, maar nu mag ik neem ik aan met die 21dagen doxycycline nóg drie weken geen alcohol. Wel heel heilzaam, maar vanavond zit ik er een beetje doorheen en wil ik graag een glaasje. Nergens in de bijsluiter of op internet staat het niet MAG, hoogstens dat het de werking KAN verminderen. Laten we dan maar één glaasje onverantwoord doen.

Grazige weiden

Het motto van de afscheidsdienst is het gedicht 'Nu word ik nooit meer radeloos...' van M. Vasalis. 'Nu word ik nooit meer radeloos, ik voel het breed gedein: de dood, die als zwart water onder kroos, mijn denken plooit, heimlijk en groot.'

Het gedicht heeft als motto een zin uit Psalm 23: Hij zal mij leiden langs grazige weiden naar waatren der rust'. Wij zongen dat vroeger in een iets langere versie: 'Hij zal mij geleiden, langs grazige weiden, hij voert mij al zachtkens, naar waatren der rust.' Maar dit terzijde.

Het is altijd gevoelig als seculiere kinderen de afscheidsdienst van hun ouder in de handen van een dominee moeten leggen. Want de meeste dominees komen immers met zegens, psalmen, gebeden en een preek op de proppen, en een uitzicht op een Eeuwig Leven. Die interpretatie van de grazige weiden in de diverse herinneringen was veelzeggend. 'Als ik mijn moeder dan al op 'grazige weiden moet visualiseren', zegt Hani501, 'dan het liefst op een mooi groen gazon met een kopje thee en een Mariakaakje'.

Neef/kleinzon Roel doet het gedenken Ohne Worte en speelt prachtig op zijn gitaar 'Lágrima' van Francisco Tárregam.

Conversation Dinner

Het is gewéldig, het Conversation Dinner bij Books & Bubbles. Er komen uiteindelijk maar zes deelnemers opdagen, maar dat maakt niet uit. We krijgen allemaal een plaats toegewezen en brengen de avond door met lekker eten en drinken en een menulijst met onderwerpen/levensvragen die we gaan doornemen. 

Mijn gesprekspartner van de avond is een 32-jarige jongen/man, een mooi fel type, knap, charmant, beetje kinky. Ik ben minstens zo oud als zijn moeder. Volgens mij denken we allebei even O help! Maar dat is totaal ongegrond. Hij blijkt behoorlijk met zijn leven overhoop te liggen. Vrouw kwijt, carrière kwijt, zelf kwijt. 

De gesprekken gaan over de liefde, angsten, leermomenten. Iedereen is volgens mij volkomen eerlijk en open.  Open, weerloos. Er wordt geen vertrouwen beschaamd. Het is intens. Heel mooi. Voor zover ik af en toe even afgeleid ben en flarden gesprek om mij heen hoor gaat het veel over dat men de voortdurende economische benadering van het werk en het leven beu is en anders wil leven. Vrij, open, liefdevol, niet oordelend. 

Het kost moeite ons los te scheuren, maar na drie uur gaan we allemaal weer ons weegs. Iedereen is van plan volgende keer weer te komen. Grappig hedendaags slot-ritueel: we worden ter plekke Facebook-vrienden. 

Gevoel achteraf: zulke ontmoetingen geven je even heel veel vertrouwen in het leven en de mensheid.

Prettige Feestdagen

Onze marketingafdeling vindt t een goed idee als wij samen met de kerstboom op de foto gaan. Om onze lezers tijdens ons Kerstreces 'Prettige Feestdagen' toe te wensen. Ik vind het een stom idee, maar ze zeggen dat ik geen gevoel voor humor heb. Het resultaat bewijst mijn gelijk. Toch? Misschien kunnen we de schuld geven aan het de collega van de marketing, die de foto maakte, maar die deed ook maar haar best...

Vogelwater

RoRo7 tipt het portret van dichteres Elly de Waard, gisteren op de NTR. 'Die twee oude vrouwen, zoals die in hun huis en tuin rondscharrelen.' Ziet ze het plaatje als haar voorland? Nu ik thuiskom ga ik kijken.

Het is wel heel bijzonder, zoals ze daar wonen in dat paradijselijke 'Vogelwater' in de duinen bij Castricum. De natuur, de ruimte, het wel paradijselijke maar qua comfort niet al te behaaglijke huis. De drie computers op haar bureaus waarop ze de financiële beurzen volgt, popmuziek, haar eigen blog. De kasten vol met archiefmateriaal, van toen ze poprecensent was, en voorvechtster van feministische literatuur. Die vrouw van haar die alles doet. Als je even tijd hebt: ga kijken. Het is een prachtig portret.

De acupuncturist

'Weet u wat ik het moeilijkst vind aan ziek zijn', zeg ik tegen de acupuncturist, terwijl hij mij acupunctureert. 'Dat jan-en-alleman tegen me meent te moeten zeggen wat ik moet doen. Welke pillen, welke zalf, welke dokter, dat ik naar-de-pijn-toe moet mediteren. Ze geven je met al die goedbedoelde adviezen het gevoel geven dat ik stom bezig ben. Ze weten niet eens weten wat er is, hoe je het beleeft, wat je er aan  doet.'

'Je zou "Fuck off"  tegen ze willen roepen,' zegt hij begripvol. 'Ja', zeg ik, 'maar dat doe je niet'. 'Waarom niet', vraagt hij. 'Ze bedoelen het goed', antwoord ik, 'maar toch vind ik het naar'. 'En als ik dát dan voorzichtig zeg, dan ben ik de kwaaie pier', zeg ik.

'Wat zou je willen dat ze zeggen', vraagt hij. 'Gewoon', zeg ik, 'dat ze zeggen: Wat naar voor je. Dat ze vragen: Wat voel je dan? Waar zit de pijn? Wat voel je aan die plekken? Doet het zeer? Jeukt het? Laat eens zien. Wat smeer je erop? Wat slik je? Wat doe je er verder aan? Helpt dat? Wat zegt de dokter?' 'Je wilt "compassie",' cancludeert hij, 'in het hier-en-nu'. 'Já,' denk ik, 'desnoods in díe taal.' En vul aan: 'Dat ze vragen stellen. Dat ze ervan uitgaan dat ik verstandig met de vraagstukken omga. Als ze niet meer kunnen zeggen wat ik moet doen, dan ben ik liever alleen.'

Met zijn naalden legt de acupuncturist nu een fundament voor mijn gezondheid en zo lig ik een half uur in een warm kamertje. Heerlijk.

Tol

De crisis eist zijn tol. Onze collega Chantal, een jonge leuke, slimme, hardwerkende ijverige Zaanse marketeer heeft de 'zak' gekregen. Volgens het principe last in first out. Ze was een zeer gewaardeerde stagiaire en mocht blijven.

Maar vanavond moeten we toch afscheid nemen. Gezellig met een aantal collega's samen eten bij restaurant Firma Pekelhaaring aan de Van Wou. Zo leer je nog eens leuke nieuwe adressen kennen, moet men maar denken. En Chantal (op de foto rechts), daar zijn wij met zijn allen van overtuigd, die komt er wel.

Borrelia

In het bloed zijn resten gevonden van een paar bacteriën, waaronder de Borrelia-bacterie, veroorzaker van de ziekte van Lyme. Die krijg je van een tekenbeet. Ik weet niet van een tekenbeet. Maar goed, daar krijg ik nu antibiotica voor. Tegen. Een kuur van drie weken. Daarna kijken we weer verder, spreek ik af met de dokter.

Het RIVM meldt: 'Als de bacterie in het lichaam blijft, richt hij zich vooral opzenuwweefsel, gewrichten, de huid en het hart. De klachten diedaaruit voort kunnen komen zijn in eerste instantie griepachtigeverschijnselen of soms opzwelling van oorlel of tepel. Dezeklachten ontstaan meestal binnen drie maanden. Als de ziekte niet opgemerkt wordt, kunnen neurologische,gewrichts-, huid- of hartklachten ontstaan. Welke klachten iemandkrijgt verschilt per persoon. Aandoeningen aan de zenuwen komen hetmeest voor. Dit kan zenuwpijn of zenuwuitval op verschillendeplaatsen in het lijf tot gevolg hebben. Voorbeelden zijn verlammingvan de gezichtsspieren of pijn en krachtsvermindering aan een armof been. Ook kunnen mensen gewrichtsklachten, huidaandoeningen of hartritmestoornissen krijgen.'

Klinkt allemaal helemaal niet lekker.

Nu voel ik me pas echt ziek, zeg ik tegen Vinnie, als ik na een lange middagpauze terugkom van de apotheek met een tasje medicijnen. Nee, nu ben je beter, vindt hij opgewekt, nu het een naam heeft.

Nichtje belt. Nichtje, die arts is. Zij luistert en heeft wat ideeën en suggesties.  Zij vindt dat ik naar een neuroloog het AMC moet om te voorkomen dat het chronisch wordt. Ik waardeer het zeer, maar vind het ook lastig. Ik ben geneigd om eerst maar eens met mijn eigen huisarts op te trekken. En de acupuncturist, niet te vergeten.

In Memoriam

Dit was mijn éérste schoonmoeder. Zo'n zes, zeven jaar lang. En toen was ze mijn schoonmoeder niet meer. Zo gaat het leven. Het is al meer dan dertig jaar geleden. Het was voor haar gewoon goed dat haar dochter met een meisje thuis kwam. Dat was toen  nog niet normaal. Ik was er méér dan welkom. Dat was ik niet gewend. Ze had een groot hart. Zo te zien aan deze foto (1981) vond ze het ook goed dat haar dochter communistische sympathieën had.

Ze was heel belangrijk voor mij. Ze kon mensen zich erg welkom laten voelen. Een moment dat ik me goed herinner is dat ik te veel had gegeten. Het was een late zondagmiddag. Ik kon bijna niet meer rechtop zitten en ging liggen uitbuiken op de grond. Zij is toen naast mij op de grond liggen. Later begreep ik dat dat typisch haar was. Ze leerde haar kinderen dat je mensen die zich een beetje bijzonder gedroegen gewoon kopieerde. Zodat ze zich thuis voelden.

Ze uitten in dat gezin hun liefde door urenlang elkaars voeten te aaien. Zo lief! Ook dat had ik nog nooit meegemaakt.

Een keer heb ik haar verjaardag behoorlijk in de war gestuurd. Ik was te Apeldoorn in een politiecel terechtgekomen omdat ik met een kleurvaste stift op een muur een rijmpje had geschreven. Het was in de tijd van de abortuswetgeving, begin jaren tachtig. Anyhow. Ik werd opgepakt en kwam in de cel terecht. Ik had badinerende grappen gemaakt tegen de Apeldoornse politie, wat de situatie niet verbeterde. De hele familie wachtte met het diner tot ik op vrije voeten was gesteld. Ze kwamen me met zijn allen halen.

Op een dag was ze niet langer mijn schoonmoeder en moesten we allebei huilen. Maar wij konden daar niets aan doen. Na mij volgden er diverse nieuwe schoondochters. Die heeft ze allemaal in haar hart gesloten. Ze was een mooie moeder en schoonmoeder.

Als we elkaar af en toe zagen straalden we allebei. Nu is zij er niet meer. Ik zal haar niet vergeten.

Stamppot Mous

Een ritje naar Maassluis - de pittoreske route over Schipluiden en Maasland - om bij Schoonmama de kerstster (uit Woudsend) op te hangen. Zij heeft de géle ster. Wij op onze beurt krijgen heerlijke stamppot boerenkool. Met spekjes en worst. Hier op de foto schilt Schoonmama 2 kilo aardappelen. Beetje veel, vinden zij. Maar voor haar hoort 2 kilo aardappelen bij 1 pond boerenkool.

Zus4, die al meer dan 30 jaar met een Grunninger boer leeft, maakt al meer dan 30 jaar elke zaterdag stamppot boerenkool, wat bij hen Stamppot Mous heet. Is dat 1500 keer Stamppot Mous in 30 jaar? In Mecklenburg Vorpommern is boerenkool alleen in blik te koop. Maar dit terzijde.

Kerstster

De donkere dagen voor Kerstmis. Die behoeven Kerstverlichting. Met Kerstverlichting is alles zoveel beter te behappen dan zonder.

Twee jaar geleden kocht ik te Woudsend drie kerststerren. Mijn huis moest opgeleukt. Het ultieme opleukwinkeltje staat in Woudsend. Ik kocht er nog veel meer dan drie Kerststerren. Eén van die drie sterren hangt nog steeds in Woudsend, een hier aan de Zeeburgerdijk, en één moet nog opgehangen worden te Maassluis.

De kerstster verzoent de mensen met de donkere dagen voor Kerst.

Ik weet hoe moeilijk het is om deze kerstster op 6, 7, 8 januari weer af te tuigen.

Till the snakes drop from her head

Ik heb zin in een verzetje. In muziek. Ik kies voor 14 uur de Noorderkerk. Want nog weer één halte verder dan het Singel met Bus 22 zijn de Noordermarkt en de Noorderkerk. Daar zijn elke zaterdagmiddag mooie concerten. De Noorderkerkconcerten.

Vandaag treden op de bariton Maarten Koningsberger en de luitist Fred Jacobs met het programma 'Music for a while', waarin zij Purcell zingen en spelen.

Music for a while
 
 Shall all your cares beguile.
Wond'ring how your pains were eas'd
And disdaining to be pleas'd
Till Alecto free the dead
From their eternal bands,
Till the snakes drop from her head,
And the whip from out her hands.

Ik dacht altijd dat die markt alleen op zaterdagochtend was, maar die is de hele dag! Dit is een aanrader voor een algehele zaterdagbesteding. Leuke markt (biologisch voedsel, boeken, kunst, esoteria), en dan heel mooie muziek, heel beschaafd publiek.

Dromen

Ik ga op bezoek bij een jonge nieuwe boekhandel Books & Bubbels aan de JP Heijestraat. De onderneemster is van opleiding juriste maar/en heeft een droom. Shakespeare & Company in Parijs. Het is zó tegen de tijdgeest in en zo leuk en zó sympathiek!

Wat mij nogal voor haar inneemt is dat ze volgende week een 'Conversation Dinner' organiseert, naar een idee van de Britse socioloog en filosoof Théodore Zeldin, die zijn leven lang onderzoek deed naar vriendschap. Hij schreef diverse boeken over conversaties, wat de modes zijn in conversaties en wat volgens hem de mooiste conversaties zijn - conversaties waarin je beiden een beetje verandert. Jaren geleden kocht ik dat boek daarover.

Zeldin is inmiddels 92 jaar, vertelt ze, hij woont in Oxford. Ze heeft hem gebeld en hij is heel enthousiast dat zijn idee nu ook in Amsterdam navolging krijgt. Conversation Dinners zijn georganiseerd in Beijing, Delhi, Istanbul, Parijs, Londen, Johannesburg en Montreal, voor uiteenlopende bedrijven en organisatie als Ikea, BMW, McDonalds, Novotel, musea, scholen, universiteiten,

Zo'n diner houdt in dat je tegenover een wildvreemde komt te zitten en niet over koetjes of kalfjes praat of over de politiek, maar over wezenlijke vraagstukken des levens. Je krijgt een menu met gespreksonderwerpen, kiest om de beurt een onderwerp en praat daar samen zo'n anderhalf à twee uur over. Deze boekverkoopster serveert pizza's van de buurman.

Ik vind dat mooi, zo'n meisje met zo'n droom.

Bus 22

Bus 22 is verplaatst. Bus 22 is sinds ik in Oost woon een van mijn lievelingslijnen: als je geen zin in eindeloos fietsen hebt kun je in ruim een kwartier op het Centraal Station zijn. Hij nam altijd wel een ommelandse route, maar stopte wel vlak bij huis. Met de vorig jaar aangekondigde bezuinigingen op het openbaar vervoer was het te verwachten dat die laatste haltes opgeheven werden.

Vanwege Bus 22 heb ik een interview in café Kobalt aan het Singel waar Bus 22 ook stopt. Nu moet ik eerst 11 minuten lopen naar de eerste halte. Dat is even schrikken. Het is een verbétering, beweert het GVB.

Ik discussieer erover met een dame op de bushalte, en die zegt ook: het is een stuk langer lopen, jammer voor mensen die slecht ter been zijn, maar - zegt zij - het is wel snéller. Je bent in een vloek en een zucht op het Centraal. Ik ben dus toch op tijd. Mijn afspraak is zoals verwacht te laat.

Said and Done

Werken gaat wel, dat is tenslotte ook afleiding van jezelf, maar 's avonds lig ik wat af te lijden op de bank. 't Is dat er niemand is, dan heeft het ook weinig zin om AuAuAu te roepen. Vandaag laat ik de te zware Creusetpan uit m'n krachteloze handen vallen. AuAuAu.

Gelukkig vind ik een nieuwe muzikant op het blog van Mirjam. Nils Frahm. Berlijn. 30 jaar. Solo-pianist. Hij lijkt de toetsen nauwelijks te raken bij zijn neo-klassieke minimal composities. Zijn ijle muziek lijkt te verdwijnen in de lucht maar raakt je des te harder in het hart. Zijn concerten, zeggen de mensen die hem live gehoord hebben, zijn nooit hetzelfde omdat hij een groot deel ter plekke improviseert. Mooie troostrijke muziek. AuAuAu.

Cupping

De dokter heeft me op mijn verzoek naar een nieuwe therapeut gestuurd, die èn fysio doet èn acupunctuur èn guasha. Dat lijkt me een fijne brede benadering. De therapeut heet Joop. Ik kan vandaag al bij hem terecht. O! roept Vinnie, vergeet je je iPhone niet? Maak je foto's als je onder de naalden zit?

Joops behandeling begint met cupping, weer iets anders. Daarbij wordt de huid opgerekt en uitgetrokken. Zie foto. Dat maakt allemaal lagen vastgeklonken en geblokkeerde huidweefsel los.

Het is een beetje Agatha Christie, zegt Joop. Hij gaat alle mogelijke boosdoeners bij langs. Nu weet hij nog niet of het de maag- darm- of long-meridiaan is die geblokkeerd is en probeert al prikkend van alles uit. Zijn prikken op mijn rechterscheenbeen doen opeens heel zeer. Daar denkt hij beet te hebben. Dat hangt samen met de linker onderarm. Daar gaan dus de naalden in.

Valt u flauw van naalden, vraagt hij nog even voor de zekerheid. Niet dat ik weet, antwoord ik, doe allemaal maar, ik ben u bij voorbaat al diep dankbaar.

Traject

Ik heb het werk gemeld dat ik morgen weer kom, dat ik niet kan voorspellen hoe het gaat, maar dat we wel zien. Mijn baas waarschuwt me dat ik in een traject kom met de Arbodienst, want dit was de derde ziekmelding dit jaar. Ziekteverzuim is tot beleid verklaard. Als je je ziek meldt krijg je binnen 24 uur een sms'je dat je binnen 24 uur een vragenformulier moet invullen.

Naarmate je vaker ziek bent geweest wordt de vragenlijst over wat je allemaal naar vindt op je werk langer. Heb ik gemerkt. Helaas heb ik de formulieren niet geprint... Wat me wel opvalt is dat je nergens kunt  invullen wat je hebt. Ze willen weten of je problemen hebt met collega's, of je 's morgens opgewekt opstaat, of je wel eens stress ervaart. Er zitten ook herhalings-strikvragen bij.

Enfin, mijn baas vertelt nu dus dat er een traject komt. Dat dat beleid is. Ja, zeg ik, als je op het formulier niet eens kunt invullen wat je hébt, dan moet er wel een traject volgen. Met de HRM, met de arboarts... Ik heb jou toch precies op de hoogte gehouden, zeg ik, over mijn dokterbezoeken en de vervolgstappen? Toch komt er een traject, zegt ze, dat is nu eenmaal het beleid. Ze willen weten of er stress is en waar dat vandaan komt. Stress, ja, zeg ik, dat zal toch geen verrassing zijn als je elke maand mijn budget met tien procent kaasschaaft. Dáár mogen ze wat aan doen. Ze lacht wat ongemakkelijk. Vinnie voorspelt: Dit wordt weer een mooie verhaallijn op je blog.

Nieuw netwerk

Bij de post een brief van het werk, waarin medegedeeld wordt dat er voor een nieuwe provider is gekozen voor de mobiele telefoon: Dekatel. Vandaag is de dag, en ik krijg er al enige dagen sms-jes over, 's morgens om 08 uur. Vandaag stopt het Vodafone-abonnement en krijg ik een KPN-abonnement via de firma Dekatel. Het is tout simplement, schrijven ze geruststellend, maar dat gelooft natuurlijk niemand. Ik hoef alleen maar een simkaart te vervangen, zeggen ze. 

Het is echt zo'n ding om te verdringen tot het zover is, en dat moment is daar vanochtend in de tram. 'Geen service'.

Het is duidelijk: de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest... Met een naald kun je de simkaart uit de iPhone peuteren en de nieuwe is er zo ingefrut. Verder heb ik een nieuwe pin-code. Daar ben ik niet blij mee... Maar dat is 'n kwestie van wennen. Kijken of en waar ik die kan wijzigen.

Dit zal wel goedkoper zijn dan Vodafone, en waarschijnlijk zit er nog een addertje onder het gras. En ja hoor: nu lees ik de brief goed en zie ik dat ik geen recht meer heb op internet in het buitenland en slechts een beperkt bedrag aan sms-jes in het buitenland. Ach, heel begrijpelijke maatregel. Het is alleen niet fijn dat-ie voor je genomen wordt.

Vlekkendag

Vandaag kan ik toch bij de huisarts terecht. Er heeft iemand afgezegd. Zij meent dat mijn pijnen en de GR niets met elkaar te maken hebben. Zenuwpijn die bij GR hoort doet zeer op die plekken. Wat ik beschrijf is iets anders. Het lijkt haar dat er misschien een zenuw beklemd zit in de nek. Ze stuurt me naar het laboratorium voor uitgebreid bloedonderzoek om dingen uit te sluiten en mompelt dat ze ook onderzoek naar Hiv en Soa meeneemt. Wie ben ik om nee te zeggen? En ga ondertussen maar naar de acupunctuur, raadt ze aan. En kom volgende week even terug, om te zien hoe het gaat. Dat is de eerste keer dat een huisarts te Amsterdam dat tegen me zegt.

De laborant bij het laboratorium is een vrolijke homo met wie ik over mijn GR-vlekken kan kletsen. Eerst liet ik ze nog leuk aan de mensen zien, zeg ik opgewekt. Maar dat stellen ze geloof ik niet op prijs. 'Ik heb sinds kort ineens allergiebulten in mijn nek', onthult hij, en laat ze ongevraagd zien. Dat is nog eens een fijn bezoek.

In de tram terug naar huis word ik vriendinnen met een weduwe die in de Flevoflat woont. Vroeger toen haar man nog leefde woonde ze in de Molukkenstraat boven de Chinese kappers, vertelt ze. Aardige jongens, zegt ze, en ze knippen heel goed! Zij is heel aardig. Ze zit echt om een praatje verlegen en ik nodig haar uit op de koffie. Ze kan niet, maar ze komt gauw, belooft ze. Ze straalt helemaal.