Het bos

Ik heb een nieuw stukje natuur ontdekt, vlakbij mijn huis, met een stukje bos. Natuurterrein Zuilen heet het, het ligt als je van einde Utrecht langs de Vecht naar Oud-Zuilen loopt aan de rechterkant. Dat is mooi, want ik miste hier het bos en Amelisweerd is best een eind. 

Bos is zo aan het begin van de herfst helemaal het einde. Zo verschillend als alles verkleurt!

De voortuin

De buren rechts pakken vandaag hun buitenruimte aan. 'Zet vrijdagavond je bolide maar even weg', waarschuwen ze. 'De stratenmakers komen zaterdag al om 07 uur.' 

Zij hebben voor hun tuin - voor en achter - uiteindelijk ook voor voornamelijk bestrating gekozen. Oranjegeelrood, heel vrolijk. Maar eh... Ze zouden toch een vlinderstruik? Nu zijn Bobby en ik ongeveer de enigen in de straat met een groene 'voortuin'. 

Toch houd ik koppig vast aan mijn eigen interpretatie van de buitenruimte, ook al ben ik de enige. Want de voortuin is - zeker in deze tijd van het jaar - de enige plek waar tot ver in de middag de zon vol op valt. Hier geniet ik in zonnige weekenden urenlang de koffie en het krantje. Goed voorbeeld doet goed volgen, hoop je dan maar.

Einde middag stelt de buurman me gerust. Hun stratenmakers hadden het niet helemaal goed begrepen. Ook in ons buurvoortuintje komen twee baantjes aarde en groen.

Het Familiediner

We hebben een spontaan Familiediner. De familie wil niet op mijn blog, wat ook wel te begrijpen is, dus dat respecteren we dan maar. Dit is dan ook een willekeurige foto. 

Het is een ontzettend leuk etentje in Amsterdam-west. Ik mag meerijden met de Maarssense tak. Behalve alle Geschwister zijn de Duitse neven er ook, die worden ook steeds groter en volwassener, en Jongste Nichtje. Ik vind iedereen even lief en leuk, en ons als Familie een wonder van saamhorigheid. Geworden. Heel ontroerend. We hebben geen Vati en Mutti meer, maar dit soort dingen blijft ontstaat. En iedereen - met al zijn en haar grote en kleine zorgen - glimt vanwege het bijeen zijn.

Het eten

Koken en eten is elke dag weer even heerlijk en troostrijk. Als je moe bent van al het hoofdwerk is een beetje kokkerellen dé manier om weer down to earth te raken. Vandaag vis ik het kaartje 'Sesamnoedels met sojagarnalen' uit de receptenbak bij AH.  Die kan ik van harte aanbevelen. Noedels met garnalen en knoflook, sojasaus, geroosterder sesam en muntblaadjes. En een grote eenvoudige salade van geraspte koolrabi, wortel en appel. Mmm. 

De ijsbaan

Zus4 is een dagje hier. Vol lof over ons práchtige huis. Zo leuk, zo gezellig, al, zo goeie sfeer... Dat doet de burger - die alleen maar geneigd is te kijken naar wat er nog níet af is -  goed.

Lang, lang geleden woonde zij te Woerden. Toen ging zij veel schaatsen op de Utrechtse kunstijsbaan Vechtsebanen, vertelt zij, die op spuugafstand van ons Huis te Zuylen blijkt te liggen. Je ziet het verlangen in haar ogen branden. Dat verlangen heb ik nog werkelijk geen enkele maal gevoeld.

Het onderwerp ijsbaan levert een stroom aan herinneringen op. Begin jaren negentig. Schaatsen was toen echt een ding. Ex en ik gingen elke maandagochtend schaatsen op de kunstijsbaan te Bloemendaal, die vanuit Bos & Lommer vanaf het oude Sloterdijk-stationnetje makkelijker te bereiken was dan de Jaap Edenbaan. Ik kon nauwelijks schaatsen, maar voor de belevenis ging ik toch mee. Zus4 was in die tijd blijkbaar van de Vechtsebanen. Als het vroor was zij van de lange afstandstochten door Zuid-Holland. Of met Ex Noord-Holland in. Ik krabbelde toen van ons Twiske-wijkje naar Oostzaan en Landsmeer. Toen ze naar Mecklenburg-Vorpommern verhuisde was het met het schaatsen gedaan. Daar heb je wel veel meren, maar daar worden - in het tegenwoordig zeldzame geval van natuurijs - alleen maar kleine ijshockeyrondjes op geveegd.

'Wat kunnen júllie kletsen!' zegt Bobby. 'Het houdt niet op!'

We zouden wandelen. 'Waar?' vraag ik. Ze oppert de ijsbaan. 'Ga maar!' zeg ik groots. En daar gaat ze. Ik ga mooi niet mee. Kan ik nog even op de bank.

Knippen

Colet en Liesje komen een dagje op bezoek. Het is immers herfstvakantie. Liesje is alweer vijf en behalve heel verlegen ook heel bijdehand. Ze gaat ons leren kleedjes en slingers knippen. Bobby, toch zo handig als wat, heeft nog nooit kleedjes geknipt. Zo leuk zoals we daar gevieren aan tafel zitten met in het centrum het vertrouwde babbelende kind.

Als tweede programma-onderdeel gaan we naar kinderboerderij Gagelsteede in Overvecht, om te genieten van geiten, schapen, cavia's, katten, kippen, koeien, pony's en varkens. Wat een mooie plek. Je kunt daar ook vrijwilligerswerk doen in de moestuin.

Bartypes (2)

Een aardig jongmens uit Heerenveen komt met een busje de bartafel met barkrukken afleveren. Vol verwachting klopt ons hart! Twee megadozen met krukken, die zijn goed, en dan de tafel. Hm. Hm! Niet zo mooi. Veel schrammen en butsen en opgevulde gaten. Het is wel een beetje ruw industrial, maar in de showroom was de tafel veel mooier. De chauffeur staat erbij. Ik weet het ook niet, zegt hij een beetje hulpeloos, want hij wil voort. Met Joke-van-kantoor spreken we af dat we betalen en foto's en een mailtje sturen. De tafel kan wellicht omgeruild worden. Benieuwd hoe dit afloopt.

Ik kan het mét butsen ook wel verdragen, dus nu geniet ik volop. Een mooie lamp erboven en wauw!

Stadsgroen

Elke keer als ik in Den Haag kom ben ik verbijsterd door de cityvorming in die stad en met name rond het Centraal Station. Het vordert steeds verder. Nu is er ook een parkje/perkje bij gekomen. Het symboliseert wel helemaal onze hedendaagse maatschappij, waar de wetten van de economie zo de boventoon voeren boven zaken als milieu en menselijke maat. De bouwers zijn zich dat ergens wel bewust en komen dan tot zulke oplossingen. Daar gaan vervolgens zwervers neerstrijken, wat eigenlijk weer niet de bedoeling was.

De spelregels

En dan zit je daar te Bunnik. Dag na dag. Laten we naar Ede gaan, opper ik, naar boekhandel 'Het Paard van Troje', en daar vergaderen. Ze zeggen ja. Ik bel naar Ede, hebben jullie een vergadertafel? Mogen we bij jullie vergaderen? En dat mag. We zijn welkom. Ze schenken lekkere koffie. Ze vertellen hoe het is. Het is er geweldig leuk. We kopen allemaal een boek. 

Zo op een half uur van Bunnik zijn we toch best vrienden.  

'Praten // Laten we praten / Mijn lief / Want zwijgen is / Verdrinken in een oceaan / Van onuitgesproken / Woorden en zinnen / Laten wij praten mijn lief / En woord voor woord / De spelregels ontdekken / Van de weg naar ons / Hart,' staat op het raam.

Bij de nazit na ons spirituele maandagavondkoortje vertel ik Peek over dit uitje naar Ede en zegt zij vol lof dat dit de manier is waarop je leven en werk leefbaar maakt/houdt. Dank je wel, Peek!

A room of one's own

De dag begint met een bustocht naar de Lapjesmarkt, want mijn Indiase wollen gordijnen zijn klaar. Ze zijn dik en loodzwaar, dus dat is me een partij zeulen. Als ik ze thuis uit het dikke plastic haal en ophang blijken ze ook nogal Indiaas muf te ruiken. Maar wel mooi sfeervol op de roestbruine vloerbedekking. Nu moet ik weer naar een fournitourenzaak voor een ding om de gordijnen als ze open zijn wat samen te kunnen bundelen. Hoe heet dat. Ik heb weinig verstand van en vocabulaire voor textiel.

Ik begin me steeds meer op m'n eigen kamer te verheugen. Het gaat stap voor stap, maar het komt. Nu moet er een donkerblauwe beddensprei op het bed, maar waar vind je precies díe sprei die doet wat jij wilt? Als die sprei er is kunnen mijn reeks blauwe kunstwerken 'Blue Notes' van Erna Kuik ook. Bobby constateert: Het gaat weer helemaal op je kapelletje in Amsterdam lijken! Zo druk. Vindt hij. Hij is meer voor wit. Ik vind wit helemaal niet rustgevend. Ja, zeg ik, het wordt weer Grieks Byzantijns bont, met mijn tekeningen van kerkjes, huilende Maria's en engelen. En al mijn dieren en andere dingetjes.

Nu moet ik kasten en planken voor de dingetjes verzinnen en dan kunnen de bestaande kasten weg. A room of one's own.

Het ontstaan van de wereld

Als je moeder overleden is, verlies je dan niet je contact met je geboortegrond, vraagt Inge. Ja, ergens wel. Ik ga niet 4,5 uur op en neer naar Emmen om dat prachtige graf te bezoeken. Af en toe gaat er nog een van de Geschwister en die zet er dan weer een nieuw plantje bij en stuurt dan een foto. Maar als het binnenkort weer Allerzielen is ga ik echt niet. Mijn contact met mijn geboortegrond onderhoud ik ondermeer via de Facebookpagina Oud Emmen, vertel ik. Ik was ook geabonneerd op Oud Amsterdam maar daar ben ik mee gestopt. Nu ben ik Utrechter. Nu heb ik Oud Zuilen. Ik weet niet of elke plaats zo'n groep heeft, maar ik kan het aanbevelen. 

Nadat Hani501 en Inge vertrokken zijn valt er een foto van het Zandmeertje on de Facebookbus. 1929. Zandmeertje bij haar prille ontstaan. Ook de Emmer Dennen zijn geen oerbos, maar gewoon aangelegd. 

De laatste jaren van Mutti's leven was een wandeling om dit meertje een major uitstapje. Liep ik er in mijn eentje in zeven minuten omheen, met haar was het wel een half uur. Bij weer als dit ging ik tamme kastanjes rapen. De laatste jaren waren er altijd Polen aan het jeu de boulen, biertjes drinken en sjekkies roken. 

Wat dóen

We hebben steeds meer het gevoel iets te willen dóen voor de vluchtelingen, zeggen we tegen elkaar tijdens het eten. Met steeds meer afgrijzen kijken we naar de botte tegenstanders van de vluchtelingen,  met ongeloof luisteren we naar mensen die benadrukken hoe bang ze zijn voor die Syriërs en Eritreers.  De behoefte om wat te doen roet, maar wat?

In Utrecht is een Facebooksite en een website 'Welkom in Utrecht', en die organiseren van alles voor de vluchtelingen hier in de Jaarbeurshallen, die daar zitten te wachten en zich dood te vervelen. Wat ze hier bijvoorbeeld doen is maaltijden organiseren bij de mensen thuis. Dan geef je je op en dan kun je die avond een paar vluchtelingen bij jou thuis te eten noden. Je haalt ze om vijf uur en gaat dan lopend of met de bus naar jouw huis. Om 21 uur breng je ze weer terug.

Er zijn ook mensen die spontaan taalcursussen organiseren. Bobby kreeg gisteren een mailtje en was vanmorgen een soort van taaldocent in een buurthuis. Het ging allemaal knullig, het wad niet goed voorbereid, maar het gebeurde wel en twintig mannen waren er even uit, en verkeerden even onder welwillende Nederlanders. Ik wilde ook wel, maar ik moest werken..

Polyfonie in beeld

Van de week in Leuven stuitte ik in de etalage van boekhandel 'Boekarest' op een schitterend boek: 'Meerstemmigheid in beeld. Zeven meesterwerken uit het atelier van Petrus Alamire. Ik vond het zo prachtig en bijzonder, dat ik het zonder nadenken kocht. 

Zo duik ik zonder al te veel voorkennis in de wereld van middeleeuwse muziekhandschriften. Ik had al een paar tentoonstellingen over middeleeuwse paar 'getijdenboeken' gezien, maar die bevatten teksten. Psalmen. Dit boek staat vol middeleeuwse partituren. Het blijkt gelieerd aan een tentoonstelling die momenteel in Antwerpen te zien is. Terwijl ik het boek kocht voor de plaatjes: de bladmuziek en de illustraties, gaat de  tekst alleen over de muziekstukken. Het boek is opgedragen aan de muzikant en musicoloog Dirk Snelling, in 2014 overleden, en behalve muziekwetenschapper ook drijvende kracht achter het ensemble Capella Flamica, dat die oneindig mooie polyfone muziek ten gehore heeft gebracht op talloze cd's. Ik heb er allemaal nog nooit van gehoord, maar als je op YouTube en Spotify de namen uit dit boek gaat zoeken kom je in een wonderschone muziekwereld terecht. Deze mensen (er hangen allemaal vakgroepen en stichtingen omheen)  willen het verspreiden en ontsluiten die wereld voor wie hem kennen wil. 

Die handschriften worden de laatste jaren stuk voor stuk gedigitaliseerd (gefotografeerd) en zijn behalve via die tentoonstelling en in dit boek vast ook online allemaal in te zien. Bij die tentoonstelling (tot 22 november) kun je ook een hele audiotour maken, net als ik vanavond thuis op de bank doe.

Oost

Raar om nu mijn Amsterdamse damesgenootschap nu vanuit Utrecht te bezoeken. Merkelbach aan de Middenweg in Amaterdam-oost was op de fiets zo om de hoek! En nu is het een half uur met de bolide. Het rare is: zowel Will als Reenske vandaag zijn jarig, en elk jaar voel ik me verscheurd met wie ik het zal vieren. En nu is er ook nog Merkelbach, waar ik door de verhuizing en de vakantie al een half jaar niet geweest ben. Al die loyaliteiten! 

Lummen en Lommel

Ik heb een interview in Leuven. De persoon die ik ga interviewen stelt nog voor dat ze naar Breda komt, naar zo'n Postiljon Hotel, maar dat vind ik niks. Ik kom wel naar jullie, zeg ik, mij niet echt realiserende dat je dan langs én Antwerpen én Brussel moet, waar elke dag eindeloze files staan. En ik hoor op de radio dat er treinstaking is in België. 

Ik besluit tot een alternatieve route. De plaatsnamen waarlangs kan ik absoluut niet onthouden, en tot en met  Den Bosch blijft de Tomtom me naar Antwerpen sturen, maar bij Eindhoven mag ik afslag Eerssel en dan het grensgebied in.

Als ik tegen half twaalf arriveer vertelt ze meewarig dat dit de ergste filedag in Vlaanderen van het jaar was. Ik had helemaal geen file, zeg ik. Ik ging via Eindhoven. Eindhoven? Dat zegt haar niets. O je was via Lummen, de E314! wat mij dan weer niets zegt. Lommel heb ik wel gezien. Raar dat je zo weinig weet van elkaars topografie.

Als ik na tweeënhalf uur klaar ben met het interview wil ik om het Vlaamse fileleed voor te zijn eigenlijk meteen wel weer terug, wat ook enorm zonde is. Op straat loop ik een praatgrage bekende tegen het lijf, de enige bekende in Leuven die ik heb, een heer die geen Nee accepteert en mij alle in bijzonder leuke nieuwe boekhandels van Leuven introduceert. Dat smaakt onmiddellijk naar een weekendje Leuven. Wat een leuke stad. 

En dan de lange weg via Lummen - en Lommel - weer terug. File bij Den Bosch....

Hulp

Steeds meer burgers zijn het machteloos gepraat van de politiek over vluchtelingen zat en gaan helpen. Er is een grote behulpzaamheid losgekomen. Daarover gaat de aflevering 'Gimme Shelter' van Tegenlicht, waarin burgerinitiatieven worden gevolgd. Een Amsterdamse kunstenares die (mooie) schoenen inzamelt en naar Calais brengt; een ouder oergristijk echtpaar te Urk die een uitgeprocedeerde Koerd op zolder nemen. Een jonge uitvinder die van tenten en slaapzakken waterdichte slaaptentjes maakt, daarbij geholpen door Syrische kleermakers uit het asielzoekerscentrum. Het is een hartverwarmend mooie uitzending. 

Enkellaarsjes

Mijn nette oranjebruine enkellaarsjes zijn helemaal stuk. De zool is los, de stiksels vergaan. Ik moet nodig nieuwe schoenen. Ik heb alleen nog geen lievelingsschoenenwinkel in Utrecht. In Amsterdam was dat Taft, in de Kalverstraat, die vorig jaar failliet ging maar onlangs weer geopend is. In Frankfurt had ik nog héle leuke enkellaarsje gezien, maar die kostten € 195 en dat vind ik wat veel voor een impulsaankoop. Nu loop ik steeds op mijn ANWB-wandelschoenen. Dat loopt lekker en je denkt: who cares, maar toch. 

Dus vandaag ná het werk snel de binnenstad in. Er zijn daar heel veel schoenenwinkels: Van Haren, Sacha, ShoeLine, Boissevain, Timberland, Invito, Tamaris... Maar de schoenen zijn niet fleurig, niet geestig. Maar je moet toch wat? Dit is al de derde tevergeefse enkellaarsjestocht.

Om tien voor zes kies ik déze bij de winkel Tamaris. Ze zitten lekker, ik sta er mooi rechtop op, 'Die oude laarsjes van u, waren die van Ziengs?' vraagt de verkoopster. Dat klopt, ik kocht ze twee jaar geleden in de uitverkoop te Heerenveen.  'Die heb ik ook. Vroeger werkte ik bij Ziengs. Lekker zitten die hè? Nee, die zijn inderdaad niet meer op te lappen. Utrecht heeft geen Ziengs. Ziengs zit in provincieplaatsen, de dichtsbijzijnde filialen zijn Zeist en Amersfoort.' En in Emmen, denk ik. Dit in het kader van jij-weet-ook-elk-verhaal-naar-Emmen-te-leiden. Het zijn goede laarsjes, voor mijn doen elegant smal, kleur 'navy', maar niet opwindend. Ik vind ze echt iets voor Zus4.

Daarna schiet ik om één minuut voor zes nog de Invito binnen. Die had ik nog niet gehad. Daar hebben ze wel slangenleren enkellaarjes. Nepleer. Bijna koop ik die ook. Nee nee nee!

Missa et Motetti

Na Studio Sport wil Bobby graag naar een kritisch radioprogramma over Facebook luisteren. Facebook, waar mensen 'geluk' uit zouden venten, waar andere mensen vervolgens diep ongelukkig van worden. 

Hè nee, zeg ik, dat weten we wel,  laten we lekker naar musica sacra gaan luisteren. Maar zijn duizend cd's staan nog in tientallen verhuisdozen. Aan het project cd-kast zijn we nog niet toe, dus mag ik mijn methode Spotify toepassen. Je hangt de telefoon aan de installatie en hebt machtige muziek. Ik kies Missa et Motetti van de 19e eeuwse componist Joseph Rheinberger. Gespecialiseerd in orgel- en koormuziek.

Soms denk ik dat ik steeds meer op Mutti ga lijken. Zij had immers altijd als je binnenkwam EO-samenzang op staan. Daar gruwde ik van, laat dit duidelijk zijn. Dit is totaal anders, bezweer ik mijzelf, maar als ik eerlijk ben apelleert het misschien wel wel aan eenzelfde hang naar aan harmonie en spiritualiteit. Het laatste jaar van Mutti's leven, toen ze geestelijk al ver weg was, verving Zus1 die EO-muziek door liederen van Huub Oosterhuis.

En Bobby valt onmiddellijk in een diepe diepe slaap bij deze harmonie.

Nieuwbouw

Een nieuwbouwhuis kopen, er is een duidelijke reden waarom je ertoe besluit, want je wilt ruimte, en je middelen hebben een grens. Dus besluit je tot nieuwbouw, en je stort je in een onzekere toekomst. Het duurt minstens anderhalf jaar voor dat het huis er überhaupt staat. En dán! 

Jam en Ovi hebben vorig jaar een huis op IJburg gekocht. Op papier dus. Vorige week werd de eerste paal in de grond geslagen, maar dat was vooral voor de vorm, voor het feestje met hoogwaardigheidsbekleders, want de dag daarna werd de heimachine weer weggereden. Ik liep Jam in Frankfurt tegen het lijf. Kom gauw bij ons kijken, zei ik. Dan kunnen we vertellen en laten zien hoe het was/is. En vandaag zijn ze er al. 

Het helpt erg. Vooral de foto van de bouwplaats, bij ons, inmiddels een jaar geleden, waarbij ons perceel maar twee meter breed leek. En de oplossing van de tuin. En van het kantoortje. Jam maakt driftig foto's. En ik vertel dat het allemaal heel erg is en dat je door diepe dalen gaat, maar dat dat over gaat, en dat het allemaal goed komt.  

Het is een heerlijk bezoek.

Jacobus

We gaan naar de buurtkerk, de Jacobuskerk, waar de heilige Ludgerus in zo mooi in de tuin staat te staan. Bobby gaat weer een keertje mee. 

Vandaag zijn er behalve alle zeventig- en tachtigjarigen ook enkele jonge gezinnen. Dan is de sfeer wel behoorlijk anders. De pastor die voorgaat heeft ze met klem uitgenodigd: jonge gezinnen en jonge paren, zegt hij. Ik vind dat nogal lullig tegenover singles, maar ja. Hij houdt een kinderpreek, met veel toewijding, maar hij is er niet erg bedreven in. Hij gebruikt veel te moeilijke woorden en gaat ervan uit dat die kinderen er van alles van weten. De boodschap is dat we niet teveel onszelf op de borst moeten kloppen, maar liefdevol en dienstbaar zijn. 

Na afloop gaan Bobby en ik mee koffiedrinken en we raken in gesprek met een 93-jarige meneer: zeer spits en levendig. Hij is geboren en getogen in Rotterdam, vertelt hij, hij heeft in de oorlog het bombardement meegemaakt en heeft in een concentratiekamp gezeten. In zijn arbeidzame leven was hij accountant voor een elektrotechnisch bedrijf dat toen 60 man in dienst had en nu 20.000. Nu woont hij met zijn veel jongere vrouw in een flat aan de Amsterdamsestraatweg, met uitzicht op het Amsterdam-Rijnkanaal. 

Iedereen daar is van slag van de aanstaande sluiting van de kerk. Het is zo'n gezéllige kerk, zeggen ze. Vanaf 2016 moeten ze naar de Rafaelkerk in Overvecht. 'Dat wordt thuis op tv naar de H. Mis kijken', zegt de 93-jarige meneer. Ik zal het ook missen, de buurtmis, op steenworp afstand.

Het plantsoen

Ik heb onze plantsoengroep beloofd dat ik een Facebook-Pagina zou maken. Dan kunnen we die gebruiken voor de inspraak, mocht dat nodig zijn. 

Ik werk er uren aan, de pagina heet Niftarlakeplantsoen. Ik zet er allemaal leuke dingen op, zoals oude foto's, een historich artikel over de naam Niftarlake, een pagina uit een wijkplan om de buurt te vergroenen... 

Nu moet ik likes verzamelen. Want anders ziet niemand hem. Bij het buurthuis werkt een buurtcoordinator  die de buurt-initiatieven moet stimuleren en aan elkaar knopen. Zij is erg enthousiast  

O Amsterdam!

Met Reenske doe ik ruim twee uur een prachtig mistig Amsterdamse Bos. Dat is vanuit Zuilen maar een half uur rijden. Heerlijk eindeloos park, ik kan het drómen. Dat is niet iedereen gegeven: onderweg klampt een paniekerige dame ons aan, die de uitgang van het Bos niet meer kan terugvinden en almaar tevergeefs heen en weer loopt.

Het is heerlijk heerlijk heerlijk. lopen naar de Geitenboerderij en eten er taartjes met slagroom, heel gelukzalig. Vorig jaar woonde ze nog maanden bij mij! Nu is ze allemaal maar ver weg. Maar het is zoals het is, en het gaat zoals het gaat. Tot over een half jaar! 

Niftarlake

Wandelingetje rond het eigen plantsoen. Het druilt, het regent net wel / net niet. Maar wel lekker fris. De kleine zwaan is nu net zo groot als zijn ouders, en wordt steeds lichter. Ik ga vandaag een Facebook-pagina maken van het plantsoen. Ik loop te zoeken met de camera hoe ik een iconisch beeld kan vinden van dit nu nog stomme maar volgens jaar misschien wel práchtige parkje.

Kantoortje

Romein komt weer aan ons kantoortje werken. Vandaag heeft ze Bobby's bureaublad af. Dat is nogal vrouwelijk geworden, met wulpse rondingen. Mijn kant wordt kaarsrecht. Dan kunnen we met de ruggen naar elkaar allebei bij het raam zitten. Wij vinden het heel mooi. Op de een of andere manier is het 'antroposofisch', net als de kleur op de wanden, en de vormen van de tuin. 

Eerst vond ze het maar raar, vertelt Romein, wat wij wilden, maar nu niet meer. Nu vindt ze het zelfs mooi, dat we zulke eigenheimers zijn die elkaar dit gunnen: dat ik Bobby zijn Man's Cave gun en dat Bobby mij een rustig net kantoortje gunt. 

Home

Het is een terugweg met veel mist, regen en lange ww trajecten werken-aan-de-weg. Tijdens de heenweg kende Mandy het woord Stau nog niet. Nu wel. In Nederland was het vandaag een topdag qua Stau, awel, in Duitsland ook. 

Om 17 uur sluiten we de computers af, begeven we ons per shuttlebus naar het Parkhaus Rebstock en dan rijden. Zonder tegenslagen is het circa vier uur rijden van Frankfurt naar Utrecht, plus een half uur pauze, maar mét doen we er anderhalf uur extra over. Eindeloos in de file in het donker. Mandy moet muziek aan en ze kent elk liedjey.

Gekkenwerk is het met de auto, naczo'n volle werkdag,m. We deden het ondat het beduidend goedkoper is dan met de trein.

Haar vriend komt haar bij mij voor de deur halen. Het is elf uur. 'Frankfurt  is inderdaad heel hysterisch', evalueert ze, 'maar ook heel leuk.' 

Toffees

Voor mijn andere blog 'de dagelijkse wandeling' schiet ik elke dag een onwaarschijnlijk mooi rustig natuurplaatje, alsof dat mijn leven is. Zo harmonieus, rustig en kalm. Nu blader ik door de foto's die ik zo hapsnap op Frankfurt op de telefoon heb gemaakt - tamelijk weinig - en stuit ik op deze. Hoe hysterisch kun je een stand bouwen?

Het retraite-weekend had eigenlijk beter ná Frankfurt kunnen plaatsvinden.

Te FF 2015

Lucie Theodora am Mainkai. Dit jaar zijn we slechts twee nachten te Frankfurt, veel te kort, dus het duizelt je van de indrukken en zelfopgelegde taken. Mandy was hier nooit eerder dus het is aardig om haar een hele kleine FF-tour van een uur te geven. We gaan met de S-Bahn naar de Hauptwache en lopen vandaar richting Konstablerwache, buigen tijdig af om naar de na WO II herbouwde Altstadt te gaan en de Römer te bekijken alsmede de Main. Ik werp met een snik een blik op het museum Schirn. Daar zal het dit jaar niet van komen. Of een concert in de Pauluskirche.
Met enige smart herinner ik me dat ik twee jaar geleden al op maandag ging en twee hele dagen zonder zin of doel door deze stad zwierf. O! 

Beursgang

Wat doe je op zo'n Beurs? Ik laat mij dit jaar - weer - verleiden tot enige CEO-talks. Why? Vraag je je na afloop af. Om wat meer te begrijpen van personages en bedrijven die global opereren. 

Deze CEO op de foto heet Haank en woont in Doetinchem. Hij leidt een wereldwijd bedrijf met nu 13000 mensen in dienst, in 60 landen. 500 in Nederland - waarvan 4 in Doetinchem. Het bedrijfsformaat gaat mijn voorstellingsvermogen een beetje te boven. Ik ben geloof ik toch meer van small is beautifull. Maar mijn bij mijn functie hoort het ook of vooral de Big Deals van deze ceo's te begrijpen. 

Druk

Ik heb het er maar druk mee. Bij Buurman Jeroen van de 'parkwerkgroep' heb ik een tijdje terug het idee neergelegd om een mini buurtbiebje te maken. Hij is er al weken enthousiast mee bezig en we appen en mailen als een gek. Ik heb beloofd een Facebookpagina te gaan maken. 

We kennen elkaar nog maar nauwelijks en appen meer dan dat we bijeenkomen. Waar we doorgaans heel terughoudend zijn om bij elkaar aan te bellen, bij social media gaat dat anders. Dat geeft dat gevoel van drukdrukdruk.

Maar ondanks dat is het erg leuk om ermee bezig te zijn.

Netbookje

Mijn netbookje. Elk jaar als ik naar Frankfurt ga denk ik dat het handig is mijn netbookje mee te nemen. Daar kan ik dan op typen in het hotel. Maar dat netbookje is al oud, draait nog op Windows 7. Als je hem aanzet na een jaar gaat hij urenlang updates draaien. Hij heeft een erg klein beeldscherm, waar je geen overzicht op hebt.

Eigenlijk is het ding alleen maar ellende. Misschien moet ik er nog één keer zo'n handige Student aan Huis bij halen, om alle shit eraf te gooien en hem zo gebruiksvriendelijk in te richten als mogelijk. Maar dat bedenk ik elk jaar - te laat. Want de vraag: is dat ding dat wel waard? Voor dat ene reisje naar Frankfurt. En het jaar erop wéér die updats.

En zo klooi ik de hele avond voort. En nu ook nog eens in het bijzijn van Bobby die niet van laptops houdt, laat staan van netbookjes, en al helemaal niet van WiFi. 'Ik zeg niets', zegt hij. 'Ik zég niets'. 'Ik zeg níets'.

Ik loop er  het levende bewijs te zijn dat hij gelijk heeft, en toch doe ik het. Mandy zegt: ik neem de tablet mee.  Dat doe ik dan ook maar - extra.

'Foutje in het systeem'

Bij thuiskomst liggen er niet één maar twéé polissen van de autoverzekering in de bus. Donderdag had ik er ook al een, maar die stond op mijn oude kenteken. 'Gooit u die maar weg', zeiden ze toen ik (weer) belde. 'Dat is een foutje'.  'Maar ben ik dan wel verzekerd?' 'Ja u bent wel verzekerd.' 

Nu dus twéé polissen. Weer gebeld. 'Dat is een foutje', zeggen ze. 'Is het goed als ik straks terugbel? Ik moet even uitzoeken hoe dat komt.' Het is een foutje in het systeem. Ze werken met meerdere systemen, namelijk, enne... Niet te volgen. Die ene polis is fout. Maar ik moet vooral geen betalingen gaan terughalen, want dan gaat er nog meer mis. Dat wordt achteraf vanzelf verrekend. 

Doet me allemaal erg aan de affaire xs4all.nl denken. En KPN.

Partir

De zondag van de retraite is en mooi en erg, want dan is het alweer afgelopen. Op het programma staat: rond 15 uur vertrek en eigenlijk staat de hele dag in het teken daarvan. Het eindeloze niets is voorbij, je moet kiezen wat er nog kan, alles kan zeker niet.

Met een paar gaan we naar de H. Mis in het dorp, waar toevallig vandaag een 'kindermis' is. Dat is een prachtige hartverwarmende ervaring. Het is een heel levendige gemeenschap van alle leeftijden die heel erg samen leeft en (vandaag althans) de kinderen echt centraal zet. Zo'n kerk van zo-kan-het-óók.

En dan nog een laatste wandeling en een laatste kaars in de Lourdesgrot en het rondje 'uitwisselen'. Daar zie ik altijd een beetje op. Mensen zijn andershalve dag stil geweest en op zichzelf, en soms kan je dan bij het vertellen erover emotioneel worden. Toch heeft het zijn waarde, dat je met je zwijgende tochtgenoten deelt wat er in je omging. Dat verbindt.

Het is zo heilzaam! Men zou ook elke máánd een retraite kunnen doen.

Op adem

Het gaat echt wonderbaarlijk snel. Ik ben nu een etmaal hier en ik ben al op wonderbare wijze gekalmeerd. Ik wandel, lees, teken, fotografeer, eet, was af, glimlach, alles op mijn tijd en uit vrije wil. Ook app ik een beetje. 

Er zijn mensen die denken dat je in een klooster / retraitecentrum geen gewoon mens met een gewoon leven bent, maar dat is onbekendheid.   

Het is niet eng of benauwd hier. In tegendeel. Je krijgt hier ruimte en lege tijd in de schoot geworpen, die je geheel naar eigen behoefte en inzicht mag invullen of niet invullen. Er zijn gebedsdiensten die je MAG bijwonen, maar hoeft niet. Het is geen hotel. Je krijgt goed eten en drinken, maar wel geen culinaire hoogstandjes. We moeten helpen met dekken en afwassen. Je neemt je eigen linnengoed mee.

De mensen die hier wonen (nu vier zusters en twee echtparen) willen de wereld en de mensen een plek bieden om op adem te komen. Ze verhuren de ruimtes aan individuen en groepen. Ze hebben er vorig jaar een boek over gemaakt. Het is allemaal mensenwerk. 

Ohne Worte

Het verbaast mij altijd een beetje dat stilteretraites zo omrand worden met teksten. Inleiding, teksten, uitleg. Ik heb er een zekere aversie tegen. Liever heb ik helemaal niets, maar ik begrijp dat je vorm nodig hebt om de leegte te kunnen ervaren en dan zullen de teksten de vorm van de stilteretraite wel zijn. Toch doet het me goed om tijdens de boswandeling deze tekst tegen te komen. 

Arthur filosofeert een kwartier over de begrippen 'ruimte' en 'leegte'. Haalt er bijbelteksten bij, en een tekst van Lao Tse, en een van Meister Eckhart. Ik luister, want ik waardeer hem zeer, maar het raakt me niet echt. Één zin blijft hangen, dat een open plek in het bos, die ruimte, dat uitzicht op de hemel, dat dat de puurste vorm van 'tempel' is.

Sssst

Toen ik tien jaar geleden eens op een medewerkersborrel vertelde dat ik mij in mijn huis een 'kapelletje' droomde zei onze Vlaamse medewerker Mark: Bedoel je een Lourdesgrot? Daar had ik nog nooit van gehoord, en ik vond het een beetje vies klinken, dacht dat het een Vlaamse grap was. Maar het bestaat dus echt. 

Ik neem aan dat mensen hier om genezing komen bidden? Zelf heb ik maar een kaarsje gebrand voor een mooie stille retraite, want dat lukt nog niet zo. Vannacht droomde ik wild van een retraitecentrum midden in een drukke stad, het was er Engels, maar het zag er ook uit als het oude centrum van Jeruzalem. Ik zat in een bus, stapte uit de bus, moest de dienst halen, kon het huis niet meer vinden, kwam terecht in een huis met jongeren, stuitte nog op mijn oud-collega Arwen, altijd perfect, met een veel te groot beeldschoon kind van een jaar of acht in een kinderwagen, die zei dat ik niet zo druk en lawaaiig moest doen. Sssst. Sssst. 

Toen ik wakker schrok had ik nog 5 minuten om op te staan en de Lauden te bereiken.

Heilige Maria

Er schijnt hier naast het kasteel een Lourdes-grot te zijn. Dat heb ik nog nooit gezien, ik ben er erg benieuwd naar. Maar ik durf er - deze eerste avond in het donker - nog niet goed naar toe. Ze hebben namelijk gewaarschuwd dat de poort om half tien dicht gaat en wil je binnen slapen dan moet je wel binnen de poort zijn. 

Dan ga ik voor nu eerst maar op mijn celletje een eigen Heilige Maagd tekenen. Dan kom je tenminste in een andere sfeer.

Oorverdovende stilte

Ik ben op Hof Zevenbergen te Ranst, provincie Antwerpen. Het is 21 uur, we zijn zoals dat het 'de stilte ingegaan'. Dit is nog eens afkicken. 

Het was een bonte Luciewaardige tocht hier naar toe, in de nieuwe bolide met twee vreemde dames als passagier. Ik wilde niet helemaal over de snelweg, de TomTom zei dat je over Antwerpen moest, maat daar staat de Ring altijd verpletterend vast. En dus reed ik via de toeristische route: van Breda over de provinciale weg recht naar het Zuiden. Over de N14. Prachtige zonnige herfstdag en dan door al die wondere Vlaamse dorpen. 

Zullen we uitstappen en op een terrasje? Maar nee, we waren op weg naar een Stilteretraite. Ik weet hoe fijn die stilte is, wordt, maar daar ben ik nu nog even niet.

Y nada más

Het woensdagavondkoortje is deze week wat moeilijker te verdragen dan vorige week, toen ik er onverwacht blij van werd. Maar mijn medetenore, de gepensioneerde dame uit Soest, zegt dat ze er na dit seizoen weer afgaat, want het is haar soort muziek niet. Ze voelt zich heel oud naast de andere deelneemsters, veelal jonge moeders. Dat vind ik niet zo leuk, maar eigenlijk had ik al lang hetzelfde bedacht. Niet vanwege de leeftijd van de anderen, maar vanwege het gebrek aan leiding.

Vandaag ontbreekt de bladmuziek, 'vergeten te kopiëren', en heeft de dirigente andere zetting bedacht dan de vorige keer, nee dat staat niet op papier, zing maar uit je hoofd. Misschien is het de leeftijd, of werk ik te hard, maar ik kan geen weirde melodieën in vreemde talen onthouden. En waarom moet het allemaal Maori, Afrikaans, of Witrussisch?

Ze besluit de avond met een blaadje met daarom geen bladmuziek maar alleen een fonetisch gespelde tekst van een Spaans liedje 'Y nada más' van Silvio Rodríguez. Ze zegt dat het Braziliaans is maar als je googelt lees je dat hij door en door Cubaans is. Hij zit al lang in het parlement.

Esta extraña tarde desde mi ventana
Trae la brisa vieja de por la mañana
No hay nada aquí
Solo unos días que se aprestan a pasar
Solo una tarde en que se puede respirar
Un diminuto instante inmenso en el vivir
Después mirar la realidad y nada mas
Y nada mas

Ahora me parece que hubiera vivido
Un caudal de siglos por viejos caminos
No hay nada aquí
Solo unos días que se aprestan a pasar
Solo una tarde en que se puede respirar
Un diminuto instante inmenso en el vivir
Después mirar la realidad y nada mas
Y nada mas

Zeg het maar.

Ben ik een zeur als ik bij zo'n 'cursus' net, kloppend papierwerk verwacht?

Preien

Amelisweerd ga ik steeds mooier vinden. Als je vanuit Bunnik de oude provinciale weg naar Utrecht neemt kom je er vanzelf. Vandaag raak ik verzeild op de Amelis'Hof, een historische tuinderij. De structuren van de groentes zijn prachtig. Kolen, preien, rabarbers, slakroppen, noem maar op.

Amelis’Hof is een 18e-eeuwse moestuin van circa 1 hectare  waar op biodynamische wijze groenten, fruit, kruiden en bloemen worden geteeld. Er groeien zo’n 60 verschillende groenten, 25 soorten kruiden, klein fruit en vele bloemen met de rijke smaak en geur van vroeger. De veelheid aan vormen en kleuren zijn een lust voor de zintuigen. De producten van het land worden verkocht in de tuinwinkel & bloempluktuin en via groenteabonnementen. Je hebt er plukdagen, dan kun je er bloemen plukken.

Vrolijk

In het kader van het bijhouden van wat ik lees moet ik Altijd vrolijk van Anke Kranendonk nog noemen. Zondag in mijn voortuintje. Ik had zaterdag dat afschjeidsfeestje met etentje met de Alte Kameraden achter de rug en twee afleveringen van The Spiral, en moest even een dagje helemaal niks. De nieuwste ontdekking van deze tijd vol social media is de rust van het lezen van een boek. Ook bij mij.

De ouders van de hoofdpersoon van deze roman Aaf van Pommeren gaan bij de Pinkstergemeente. Aafs vader wordt ook nog eens voorganger. Ze hebben er daarna altijd mensen over de vloer. Aaf en haar broer zijn in de puberleeftijd en worden er helemaal door gebrainwasht. Het is een zogenaamd blij geloof, dat haar ouders aanhangen, maar het is wel verplicht blij, en afvalligen worden uitgestoten. Afvalligen: dat gaat over ongelovigheid en over seks.

Aaf is een meisje dat van zwemmen houdt. Zij wordt daarin geremd: haar ouders zijn hoegenaamd niet bezig met de wensen en vraagstukken van hun kinderen. Aaf mag dan ook niet op een zwemclub. Uiteindelijk als student in de grote stad komt ze stukje bij beetje los. Ze wordt zelfs bijna nationaal zwemkampioen.

Het is voor mij allemaal best herkenbaar, behalve dan de vrolijkheid. Het is een beetje Jan Siebelink, Knielen op een bed violen, hoewel dat geloof veel zwartgalliger was. Bij ons thuis was het geloof niet vrolijk, maar een vergelijkbaar straf regelsysteem van wat moest en vooral van wat niet mocht. Ik heb een beetje gemengde gevoelens over dit boek. Zou ik het willen aanraden? 

Ik vind het opvallend hoe Aaf als studente de seks ontdekt en ervan geniet, en tot haar verbijstering helemaal niet door God toorn verpletterd wordt, maar dat het nooit over Liefde gaat. 

En dat na het verzengende boek Jij zegt het van Connie Palmen over de liefde tussen Ted Hughes en Sylvia Plath. Heb ik daar eigenlijk wel een blog over geschreven? Dat boek vond ik namelijk verpletterend prachtig en wil ik zeker WEL aanbevelen.

Zo auto zo vrouw

Ik heb alles gedaan: mijn Deel 3 gevonden, mijn pinlimiet verhoogd en de verzekering op het nieuwe kenteken gezet. Vandaag gaat het ervan komen. De nieuwe bolide. Ik ben best een beetje zenuwachtig, app ik aan J. Dat ik de misser van het jaar heb gekocht. Ik had toch ook die 2000 euro aan reparaties kunnen doen in mijn oude bolide. 

Laatst trof ik iemand die dat wel deed. Wat de deskundigen ook zeiden. Het is tenslotte maar een opvatting, hoeveel je uitgeeft aan een auto. Als je tweedehands rijdt heb je altijd reparaties. Er zal altijd wel weer een onderdeel stuk gaan. En dat is ook zo bij nieuwere tweedehandsjes. Je kan ook leasen voor honderden euro's per maand, dan heb je dat niet.

J. heeft voor een mooie nieuwe degelijke leasebak gekozen, van alle gemakken en snufjes voorzien. 'Ik vind de Celica stoer, leuk, excentriek, avontuurlijk, grappig, relativerend,' app ik haar. 'En dat ik dan af en toe met iets als een kapotte dynamo langs de weg sta, dat is dan maar zo.'
'Zo vrouw zo auto. Men is haar auto', appt zij terug. En dit alles voor het slapen gaan.

Bellen

Belevenis van de dag: iemand moet Johan D. bellen en niemand wil. We moeten altijd iedereen maar bellen, dat is ons vak, maar toch is er vaak toch een soort drempel. En soms wil je gewoon NIET. Johan D bellen wil niemand. Dan moet ik maar. 

Als ik na een paar uur zoeken hem aan de lijn krijg ben ik eigenlijk vrij gauw door mijn vragen heen en uitgepraat. Hij rijdt ook nog door tunnels gedurende het korte gesprek. Maar ik weet er toch nog 4 alinea's van te knutselen. Hij wilde 'baas in eigen huis zijn', zei hij, en: 'Je kunt ons wel om een boodschap sturen'. 

Als je online een stukje over Johan D. schrijjft word je goed gelezen. De wetten van het internet.

Heerlijk Zingen (2)

De tweede keer Heerlijk Zingen is al een stuk minder eng dan de eerste keer. Je weet nu een beetje wat je kan verwachten: beetje indianenliedjes, soefiliedjes, improviseren, canons, uitnodiging om alleen te zingen, contact leggen door zingen, de stem laten resoneren door je lijf, verzin het maar. 

Els is niet mee en dat is goed, dan moet je het helemaal op eigen kracht doen en ga je ook geen flauwe grappen maken. 

Het ruimt enorm op, je wordt er gewoon blij van. We maken niet traditioneel kennis met elkaar (wie-ben-je, wat-doe-je) maar we zingen samen. Soms maken we alleen maar geluiden, als de juf dat zegt. Je hoort en ziet elkaar in al je onvolkomenheden en toch ook plezier. De ervaring is vergelijkbaar met de weekenden Stilteretraite die ik gedaan heb. Je zegt niets tegen de groepsgenoten, maar met de ogen heb je contact, en dat is soms meer dan in gesprekjes.

Kameraden

Bobby heeft in de jaren tachtig in Utrechts linkse boekhandel De Rooie Rat gewerkt. Die is onlangs failliet verklaard en vanmiddag is het afscheidsfeestje. Een hartelijk weerzien van veel Alte Kameraden van weleer. Ik ga graag mee uit antropologische overwegingen. We treffen er veel vijftig- en zestigplussers. Een deel is al met pensioen. Regelmatig gaat de conversatie over: 'Hoe Lang Moet Jij Nog'? 

Overigens lopen er ook nog best veel hippe youngsters rond, waarvan ik me afvraag of zij de nieuwe lezers van linkse boeken zijn. Zij zeggen de linkse boeken nu uit een koffer aan de man te willen gaan brengen. Op congressen.

Met een stuk of zeven Alte Kameraden gaan we uit eten bij Pizzeria Sardega aan de Oudegracht. Een heeft een Albanese schrijfster als vrouw en een beer van een Albanese zoon, die mee is en wel Italiaans en Spaans maar geen Nederlands kan. Maar dit terzijde. Deze oude kameraden hebben allemaal NIET gedoneerd voor de koffer.

The spiral

De avonden worden weer langer, en ik krijg weer zin in tv-series op dvd. Bij boekhandel Binnert Overdiep te Heerenveen koop ik The Spiral. Er zit een sticker op met de tekst 'Nog ééntje dan'. Zo gaat het altijd: dan is het diep in de nacht, wil je eigenlijk naar bed, maar kijk je toch nog een aflevering van een uur.

Dit is een serie uit 2012, een samenwerking tussen diverse omroepen uit die landen. Ik geloof dat het van de cover kwam: die oude Johan Leysen en dat jongensmeisje. 

Een kunstenaarskolonie in een oud fabriekspand, een locatie waar ook een deel van Borgen zich afspeelde. Een oudere kunstenaar die acties organiseert tegen het rijke kunst establishment. Een grote kunstroof.

Bartypes (1)

In Heerenveen heb ik een firma ontdekt die gespecialiseerd is in bartafels en barkrukken. Het hoekje bij de trap heeft iets nodig en wij denken dat dat een bartafel met barkrukken is. Maar zulke setjes kom je in het wild niet tegen, hoogstens in teakhouten winkels - van teakhout. Maar dat vind ik niet lekker zitten en niet speels genoeg. 

We gaan naar Heerenveen. Het is de showroom van een set webwinkels met veel keus in horeca-inrichting. 

Over de bartafel met een ruw eiken blad en een metalen onderstel zijn we het snel eens. Wel discussiëren we ons weer een oordeel over de kleurtjes. Ik wil vier verschillende kleuren van stof, niet van dit nepleer op de foto. Hoor. Dat kan, maar die moeten apart voor ons gemaakt worden. 

We kiezen vier barkrukken mét rugleuning: een van ruw donkerbruin leer, een van gebroken wit, een geel en een oranjebruin. Ze worden in Servië gemaakt. Dat duurt vier weken. Het idee is dat we aan die bartafel gaan zitten aperatieven, voor het eten, als we mensen te eten hebben. En dat je gasten daar kunnen zitten als je kookt. De grote parelmoeren lamp komt er boven. Ja, het wordt wel wat met dan huis van ons. Our house.

Altijd vrolijk

Elke eerste woensdag van de maand, voordat we met het magazine naar de drukker gaan, is het altijd stressen. Alles moet op alle niveaus rond zijn en kloppen. De foto's, de teksten, de opmaak. Het ergste - voor mij - is de column. We hebben een jaar of wat geleden bedacht dat het leuk is om met een fotospread te openen. Maar dan moet je wel een leuke foto gevonden hebben. En hij moet zó high res zijn dat hij op A3-formaat scherp is. 

Ik heb geen foto. Alleen deze heb ik achter de hand, voor het geval ik geen andere vind. Ik vind 't een geweldige foto, maar wat moet ik er bij schrijven. Dinsdagochtend hak ik de knoop door dat deze het dan maar moet worden. De foto opgevraagd, maar woensdagmiddag is hij er nóg niet. Ik heb 'm ergens op Facebook gevonden, je gaat bellen, hij moet dan viavia komen. Niemand weet of de foto wel met een camera gemaakt is of met de telefoon. In dat laatste geval is hij niet bruikbaar. Je belt nog eens, ze beloven het, je wacht, wilt niet ongeduldig lijken maar de tijd gaat dringen. En je belt nog eens, en nog eens. 

De column kan ik pas bedenken als ik weet wat de foto is. De foto was gemaakt tijdens een boekpresentatie aan de Sloterplas. Een boek van schrijfster Anke Kranendonk, die opgroeide in een Pinkstergemeente-gezin, waar alle gezinsleden altijd vrolijk moesten zijn. En nu ik.

En - zoals het altijd gaat - het is weer af en klaar.

Groen

De buurman een paar huizen verderop, met wie ik in de 'parkwerkgroep' zit, stuurt een link naar een Huisje Boompje Beter-app, waarmee je kunt checken hoe klimaatbestendig je woont, ofwel hoe je met het groen in je tuin en je woonomgeving omgaat, hoe met het water, en hoe met de warmte.

 Ik vind zulke dingen altijd een beetje belerend, maar aan de andere kant: ik ben wel een grote groenliefhebber en zou willen dat iedereen in de buurt daar in dezelfde mate aan meedeed. Het maakt een buurt prettiger als er veel en mooi en divers groen is. Maar dat is niet vanzelfsprekend. Betegelen is enorm in. Dat is niet goed voor de afwatering van een wijk. Er komen soms overstromingen van. Ik vraag me af hoe je mensen die niet willen tuinieren overhaalt dat wel te doen. 

De groentest levert mij 34 punten op. Zo mis ik nog een regenton. Maar dat kan niet, want de waterafvoer gaat direct de grond in. Maar verder doen we het best goed.