De zondag van de retraite is en mooi en erg, want dan is het alweer afgelopen. Op het programma staat: rond 15 uur vertrek en eigenlijk staat de hele dag in het teken daarvan. Het eindeloze niets is voorbij, je moet kiezen wat er nog kan, alles kan zeker niet. Met een paar gaan we naar de H. Mis in het dorp, waar toevallig vandaag een 'kindermis' is. Dat is een prachtige hartverwarmende ervaring. Het is een heel levendige gemeenschap van alle leeftijden die heel erg samen leeft en (vandaag althans) de kinderen echt centraal zet. Zo'n kerk van zo-kan-het-óók.
En dan nog een laatste wandeling en een laatste kaars in de Lourdesgrot en het rondje 'uitwisselen'. Daar zie ik altijd een beetje op. Mensen zijn andershalve dag stil geweest en op zichzelf, en soms kan je dan bij het vertellen erover emotioneel worden. Toch heeft het zijn waarde, dat je met je zwijgende tochtgenoten deelt wat er in je omging. Dat verbindt.
Het is zo heilzaam! Men zou ook elke máánd een retraite kunnen doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten