Jonge kolen

Het vraagt wel wat van je. Eerlijk gezegd begint het me een beetje tegen te staan. Een keer per week is behapbaarder dan vijf keer per week. Elke dag naar Overvecht om 12 gieters te vullen en de tuin te gieteren. Poeh. Maar dat met die hitte alles verdroogt, dat wil je ook niet. Of overwoekerd raakt met onkruid. 

En nu is er de kwestie oogst bijgekomen. De kroppen sla zijn inmiddels zo overweldigend van formaat dat je er met zijn tweeen zo drie dagen mee doet. Ik heb er wel zes en ook weer wat nieuwe. En er zijn ineens lege plekken in de tuin: de spinazie, radijs, rucola en waterkers zijn weg. Pas over drieënhalve week hebben we weer klasje. Dan gaan we geloof ik boerenkool planten. Daar heb ik helemaal niet zo'n zin in. 

Dus met de bolide naar het werk en na afloop langs Tuincentrum Overvecht, alwaar ik wat jonge plantjes haal: twee paprika's (rood en geel) en kool. Rode en groene kool is er niet, het wordt bloemkool en Chinese kool. En mest, ecologische mest voor groenten en fruit, vanwege dat Juf had gezegd dat kool het niet doet op zandgrond. 

Wel anderhalf uur ben ik bezig met heel basaal gieteren, het ergste onkruid verwijderen en een plek voor deze plantjes verzinnen. Dacht ik dat ik één bloemkoolplantje had gekocht en één Chinese kool, zitten er in elk bakje vier! Nu  heb ik ineens een veld met acht kolen in wording. Kom maar op. Het voelt ook wel mooi machtig, machtig mooi, baas in eigen tuin te worden. 

Lezen

Ik lees best veel de laatste tijd, maar soms lees ik boeken maar half uit en dan mag ik het van mezelf niet hier noemen want dat lijkt zo opschepperig, denk ik dan. Maar dat is weer zo'n strengheid. Dit blog gaat over dingen die indruk op mij maken en dat gebeurt bij het lezen in De tolk van Java van Alfred Birney. Het is echt een belangrijk boek. Hij won er onlangs de Libris Literatuurprijs mee. Het is zijn levensverhaal, het verhaal van de zoon van een Indische Knil-militair. En van de vader. Een man die in de oorlog en de oorlog daarna in voormalig Nederlands Indie gruwelen heeft meegemaakt en uitgevoerd. Die naar Nederland kwam en een Helmondse penvriendin trouwde. 

Die tegenover zijn vrouw en kinderen extreem gewelddadig was zodat de kinderen in een internaat geplaatst werden. En die later aan zijn zonen vroeg: Waarom heb jij mij verlaten? 

Birney is nu al in de zestig en wilde en moest het verhaal van hun gezin en die vader schrijven. En van Nederland en die oorlog in wat nu Indonesië heet. De 15 laatste jaren van zijn leven woonde zijn vader in Spanje. Alfred vroeg hem zijn herinneringen op te schrijven. Hij vermengt ze met zijn eigen herinneringen en historisch onderzoek. Hoe heftig de materie ook is, het is heel leesbaar geschreven. Maar na een paar uur leg je het weg. Het is genoeg. Het leed van de wereld. Zoveel leed in de wereld. Zoveel oorlog en migratie, ervaringen die te erg zijn om over te praten en nog decennia voortwoekeren. Al die verhalen achter al die voordeuren. En af en toe iemand die zo'n verhaal fenomenaal weet op te schrijven. 

Strand

We gaan toch maar niet naar Wijk aan Zee, wat we eerder bedacht hebben, want dat is zo'n eind en met dit weer misschien wel heel druk bij de weg. Reenske stelt een boswandeling voor, maar ik wil heel graag water en zo komen we uit bij Naarden. Er is ook een Strand bij Naarden, aan het Gooimeer: ik heb een plaatje gezien van een lang leeg zandstrand en dat lijkt me wel wat.

Afgezien van het knarsende schelpenfietspad met veel bejaarde fietsers is het is er wonderlijk leeg daar. Er is zelf een droomcamping, een natuurcamping, in de leegte met een steigertje het Gooimeer in, met kano's.

Strand Naarden blijkt beetje een weirde plek tussen de A1 en het Gooimeer in. Met uitzicht op de brug van de A6. Het is niet bij Oud Valkeveen vanwaar we oostwaarts wandelden richting Huizen, maar juist ten noordwesten van Naarden. Het doet denken aan het Balkan-strand aan de binnenzee in Montenegro. Zo volks. Er is een weg, een grote parkeerplaats, een brede groenstrook aan het water  met speeltoestellen, en een klein stukje zandstrand. En een ijs-en-patattent. We staan er een beetje te griezelen, we hadden na onze lange wandeling hoop gehad op slot aan een fijn terras aan het water. Nee. Twee kakdametjes op stap. Antropologisch is het interessant, zeggen we, je kijkt je ogen uit, we nemen een patatje, maar laten we dan maar snel naar huis gaan.

Navigeren

Ik hóór mezelf over die TomTom en ja ik weet het: ik zelf ben de enige die het kan oplossen. Niet in dit klaagverhaal gaan hangen, Lucie Theodora! Dus ga ik deze zondagochtend  om 12u Sharp naar de MediaMarkt, wat ik een regelrechte bezoeking vind. Ik heb de keuze uit Hoog Catherijne en shopping centre The Wall aan de A2. Ik mag niet thuiskomen voor ik een houder voor de iPhone heb.

De MediaMarkt bij The Wall is héél groot, er staat luide popmuziek aan, en er werken allemaal maar jongelieden, die niet echt in mensen en hun vraagstukken geïnteresseerd zijn. 'Een houder voor de iPhone die je op de vóórruit plakt? Nee, die hebben we niet. Daar vraagt níemand meer naar,' zegt zo'n knul. Gelukkig heb ik voorwerk gedaan. Wel heeft hij een die je op het dashboard plakt. Met tape. Nee, dat tape verkoopt hij dan weer niet. Maar mijn dashbord is bol en rond, daar kun je geen plat ding op plakken. En ik wil experimenteren met de plek waar ik 'm wil ophangen. Eenmaal vastgelijmd is altijd vastgelijmd. Nee, graag toch een houder voor aan het raam. De aanhouder wint. Hij vindt er toch een. Geen gebruiksaanwijzing, trouwens, alles moet intuïtief.

En dit alles omdat ik een dagje met Reenske ga wandelen. Ik ga haar met de bolide van station Naarden-Bussum halen en vandaar gaan we naar Oud Valkeveen, door het bos en langs het Gooimeer lopen. Heb jij dat ook wel eens, apparatenstress, vraag ik haar, want zij is - denk ik - veel technischer dan ik. Jazeker heeft zij dat ook. En ook dat het soms vele uren en dagen duurt voor je probleem voorbij is. In Bangkok gaat dat heel anders dan hier, vertelt ze. Daar is ze regelmatig. Daar zijn allemaal zaakjes waar ze je apparaten repareren. Kom daar hier maar eens om.

Stuk

Mijn TomTom heeft het begeven. Hij doet helemaal niets meer. Hij gaat gewoon niet meer aan. Zo dood als een pier. Al een paar weken. Het oplaadsnoer was aan zowel de kop als de staart gaar, er staken allemaal metaaldraadjes uit. Dat leek me de oorzaak. Vorige week haalde ik dus een nieuw oplaadsnoer, maar toen deed hij nog niets.

Er zijn altijd dingen aan de hand met mijn TomTom. Als hij het doet ben ik er zeer zeer zeer tevreden mee, maar als hij het niet doet... zoals het updaten aan de laptop is altijd een ramp. Tegen de tijd dat je hem hysterisch  uit het raam op straat kapot wilt gooien doet-ie het ineens toch. Tegen Bobby kan ik er niet over zeuren, want die is tegen de TomTom. Hij vindt dat dat we op papieren kaarten moeten (kunnen) rijden. Dat vind ik ook, maar als je in je eentje rijdt is de TomTom wel érg makkelijk. Als hij het doet, tenminste. 

Nu heb ik twee weken op de navigatie van de telefoon gereden. Nichtje raadde me dat aan, maar ze zei erbij dat het wel een beetje gevaarlijk is, want hij ligt zo naast je op de stoel. De TomTom zit op je voorruit geplakt. Misschien bestaat er ook zo'n plakding voor de iPhone, maar die heb ik nog niet gezocht. Laat staan gevonden. Dus rijd ik nu op de stem van Google Maps. Maar die geeft rare aanwijzingen. Ik oriënteer me liever op beeld dan op een stem. Heel onrustig.

Dinsdag kwam ik langs een ANWB-winkel en besloot ik een nieuwe TomTom te kopen, de verkoopster wilde hem echter niet verkopen. Ik moest de mijne eerst maar eens resetten. En als dat niet lukt de helpdesk bellen. Moet je net mij hebben. Alles wat er met resetten en helpdesks mis kan gaan gáát bij mij ook mis. Voor het resetten moet je de aan/uit-knop minstens 30 seconden indrukken. Minstens. Hoe lang moet je dat volhouden als hij na 30 seconden nog niets doet? Hij moet minstens opgeladen zijn. Geldt dat ook als je hem aaan de laptop hangt? Hij doet nog steeds niet. Ik durf die helpdesk niet te bellen uit angst day zo'n meisje zegt: 'Maar hij zou het móeten doen' en dat je na een half uur onbegrip en irritatie over en weer dan eindelijk toch maar een nieuwe TomTom gaat kopen, wat ik vorige week had willen doen als niet die verkoopster ... enzovoort.

Oogsten

De nieuwe fase in de moestuincursus, die inmiddels een lagere frequentie heeft, is leren oogsten. Want als je dat niet doet, dan was het allemaal voor niets. Maar oogsten, hoe gaat dat? Wanneer? Aardappelen kun je oogsten als het loof geel wordt. Dat gaat dus eerder gebeuren bij de 'vroege' aardappelen dan bij de 'late'. En je moet ze niet meteen koken, dan worden ze pap, maar eerst een weekje laten drogen.

We nemen mijn tuintje door. De spinazie schiet door, doorschieten betekent dat er bloemen aan komen, en dat is het einde van de spinazie. Die moet eruit. De rucola en de waterkers zijn ook op, ook die moeten eruit, ook daar moet wat anders, maar daar geeft Juf geen opdrachten en zaadjes meer voor. 

De bietjes staan veel te dicht op elkaar, zegt ze, die moeten uitgedund. Dat heeft ze wel eerder gezegd, maar ik wist niet goed het hoe-en-waarom, dus ik deed het niet. Nu blijkt dat de groenten die te dicht op elkaar staan niet tot volle wasdom komen. Net als mensen, maar dit terzijde. Had ze dat eerder uitgelegd, dan had ik het eerder gedaan.

Nu mag ik zeggen of ik vanavond sla ga eten, want if so, dan kan ik èn een kropje oogsten èn sjalotjes oogsten. Of ze dat even voor wil doen, vraag ik. Ik heb keine blasse Ahnung. Ze trekt een bosje sjalotjes uit de grond, die er volgens mij net zo uit zien als lente-uitjes. Bosuitjes. Hoe kan dat, vraag ik, als je in de supermarkt sjalotten koopt krijg je keiharde mini-uitjes. Ik heb een documentaoire gezien over sjalotten, en dat waren uitjes. Dit zijn sjalotjes, zegt Juf. 

Ik heb nog een vraag, over de prei. Die heb ik vier weken geleden gezaaid en in die regel zie ik alleen maar onkruid. Ik weet niet hoe de prei eruit ziet en welk onkruid eruit mag. Bij prei moet je geduld hebben, zegt ze, en ze wijst hele dunne sprietjes aan die prei gaan worden. Dat onkruid moet er allemaal uit en snel, want dat overwoekert de jonge plantjes.

En de tomaten? Krijgen we nog tomtatenplantjes? Ik heb jullie eind april toch zaadjes gegeven, zegt Juf. Ja maar dat schiet helemaal niet op, zegggen Hassan en ik. Ik vertelt dat ze bij nog binnen in de vensterbank staan, en dat is helemaal fout, want dan harden ze niet af. O, dank u wel.

Dan de kwestie kolen. Ik vind kolen zo mooi en we hebben geen kolen. U had gezegd dat op zandgrond geen kolen groeien', zeg ik, 'maar een tuintje verderop staan kolen. En die doen het best goed.'  'Waar staan die?' vraagt ze fel. Wij met zijn drieen er in ganzenpas op af. Inderdaade, kolen. Juf weet niet goed wat ze moet zeggen. Het is denk ik spítskool, zegt ze dan, en: 'Ze hebben het vast mest gegeven.' 'Maar wat als ik toch een groene kool plant', vraag ik. 'Want die vind ik zo mooi.' 'Nou ja', zegt ze, 'misschien doen ze het wel, maar ze worden niet zo groot.'

Nee, juf is niet zo aardig vandaag, maar ik wen er aan. Hoe meer ik vraag, hoe meer ik leer. Maar ze wil weg, dat voel je aan alles, ze wil zwemmen.

Hassan die ontzettend zijn best doet en een hele mooie tuin heeft, vertelt dat zijn vrouw en kinderen niet van de tuin willen eten. Die vermoeden en zoeken overal beestjes. 'Dan eten ze maar dat vergiftigde spul van de Aldi'.

Hittegolf

Het is hittegolf, zomaar ineens. Dat is dan weer moeilijk bruin worden, want veel te heet in de zon. Maar laat dat dan toch het doel zijn dezer hete dagen. Een beetje bruinen. In elk geval wat sproeten opdoen. Want als ik in korte broek naar de winkels loop vind toch wel dat het er echt niet uitziet met die witte benen.

Eerst ga maar eens in het tuin liggen, de huid enigermate beschermd door een oude fles DA zonnebrandmelk factor 4. De fles ziet eruit alsof hij uit 1985 is.  Uit de boedel van Bobby. Maar beter factor 4 dan factor 30, vind ik. Zo gebeurt er qua kleuring nog eens wat. 

Ik lees de biografie van uitgever Johan Polak. Zeer boeiend. Wat een leven. Gehecht aan traditie. Tegen vernieuwingen. Geld genoeg om zijn stempel te drukken, Een rijke lelijke joodse homo noemde hij zichzelf. Al die dingen bepaalden zijn leven. Hij kon zich de literaire en seksuele contacten kopen.

Aan het eind van de dag gaan we naar de Maarsseveense Plassen. In het gras liggen. Blote mensen kijken en nog verder bijkleuren. 

Sgt Pepper

Mijn allereerste eigen lp was Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band van The Beatles. Vandaag in Trouw een groot stuk over de remix van het album naar aanleiding van het vijftigjarig bestaan van de plaat. Drie mannen die alle nummers en elk geluidseffect in detail kunnen dromen. En dus elk ánder gemixt detail kunnen noemen. Ze behandelen nummer voor nummer. Ik kan ze allemaal dromen. 

Probeer me te herinneren hoe, waarom en van welk geld ik deze plaat kocht. Er was weinig popmuziek in ons huis, want dat was zondig, maar toch wel wat. We waren met acht personen, ik kan me niet voorstellen dat dat ruimte gaf dat iedereen maar haar plaatjes kon draaien. Maar meer dan een platenspeler hadden we toch ook niet. Blijkbaar was je toch ook wel alleen on de kamer.

Popmuziek leerde ik kennen bij mijn buurmeisje Annet G., wier broer Adri banjo speelde en die heel veel van Crosby Stills Nash & Young hield. Daar werden altijd platen gedraaid. Die ouders vonden dat leuk. Maar bij ons kon ook meer dan ik herinner, want  we keken altijd naar Toppop met Ad Visser.

Was er niet wat met de Beatles en Spotify? Dat ze heel lang niet op Spotify wilden? O ja, sinds kerst 2015 zijn ze er wel op. Dus nu kan ik in het zonnetje ineens Sgt Pepper luisteren. Nu ik de muziek terugluister herinner ik me hoe ontzettend ik mijn best deed de teksten te begrijpen. Keer op keer probeerde ik me te concentreren op de teksten waar ik niets van begreep. En dan zweefde mijn aandacht weer weg. Ik hoor het nu. Geestige hallucinerende teksten.

When I'm sixty four vond ik toen het mooiste nummer. Ik was 15. En nu ga ik al aardig richting de 64. Diggin' the weeds.

Gewoon aardig

Ik ga naar mijn kapelletje, even bij mijzelf naar binnen kijken, want ik was niet zo aardig. Met al activiteit en daarbij drie tuinen die allemaal water moeten sta ik geloof al dagenlang in het standje hup-aanpakken. 

Stop eens even met uitbundige planten fotograferen of een een excessieve kunstenares tekenen, Doe eens een aardige non. Lectio divina van het Klooster!-blad. Ora er Labora. Doe eens iets meer 'ora' naast dat 'labora'.

Ik vind haar een beetje knullig getekend maar toch ook echt aardig geworden. Alles met beige, grijs en zwart, en toch sprekend. Les van vandaag. De straling zit van binnen, niet van buiten.

Nu vraag ik me af of deze nog wel op de Facebookgroep Zen mag. Ze zijn er sinds de nieuwe lijn ineens allemaal heel erg Zen geworden. Geintimideerd, denk ik stilletjes bij mijzelf.

Stratenmaker

Met Pasen toen ik bij Schoonmama was móest ik het mos tussen de klinkers weghalen. Van mezelf moest dat. Beetje dwangmatig. Want er zat overal mos tussen de stenen. En veel. Ik vind dat onverzorgd en treurig. 

Ruim een uur schrapen en het achterterras was schoon. Schoonmama blij. Maar vóór ging dat niet. Daar liggen de klinkers in boogjes met soms behoorlijke gaten ertussen. Als je daar het mos uit snijdt heb je gapende gaten en losse stenen. 

Vandaag neem ik een emmer zand mee en ga ik mos snijden en opvullen met zand. Alsof ze een nieuwe stoep heeft! Heel bevredigend. Er komen allemaal buren zeggen hoe mooi het is. 'Wat vínd je?' Vraag ik aan Bobby. Want het effect met dat fijne witte zand is wel een beeetje extreem. 'Eh, ik houd wel van mos', zegt hij. Schoonmama zegt gelukkig dat ze het zo prachtig vindt. Zo lekker fris. Dat hoop je dan maar. En nu lig ik gebroken op de bank.

Dauwtrappen

Het Johannescentrum in Overvecht biedt een 'workshop labyrint lopen' aan op Hemelvaartsdag om 07 uur 's morgens. Dauwtrappend labyrint lopen. Dat wil ik wel eens proberen. Het labyrint ligt daar nu een half jaar en ik wil graag meer labyrinten kennen. Die ik nu gelopen heb zijn die in Hoofddorp, de Sloterplas, het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis in Amsterdam, Casella in Hilversum, aan de Waalkade in Nijmegen, en bij Samaya in Werkhoven. 

En er is er nu ook een redelijk dichtbij mijn huis: in het hart van Overvecht. Ik ga er steeds niet naar toe omdat ik zeker weet dat ik er enorm ga verdwalen. En ik háát dat, verdwalen, en in het bijzonder in de onmetelijke en lelijke jaren zestig flattenwijk Overvecht. Toch heb ik al diverse malen gehoord dat dat Johannescentrum een goeie plek is. 

Het is wel een mooie uitdaging zo vroeg in de ochtend van Hemelvaartsdag. Het is - als je in een keer goed rijdt - slechts tien minuten fietsen. Nou, ik rijd dus niet in een keer goed. Hoe goed ik ook gestudeerd heb op de kaart. De Moezeldreef waar dat centrum aan zou zijn is heel lang en groen en ik zie niets iets als een kerk laat staan een labyrint. Om kwart over zeven vind ik het en blijk ik er al vijf keer langs gereden te zijn. 

En daar loop ik dan in het ochtendlicht rondjes te cirkelen met vijf middelbare dames en een heer. De weg er naar toe was al een labyrint, en nu ik loop midden in de architectuur van mijn jeugd (de wijk Angelslo Emmen moet door dezelfde wijkontwikkelaar ontwikkeld en gebouwd zijn als degene die Overvecht bedacht). Al cirkelend verzoen ik mij steeds meer met alles. 

Na afloop gaan we samen ontbijten. We mogen in de kring vertellen wat we ervaren hebben. Ik had natuurlijk mijn dubbellabyrintische beleving deze ochtend, de getergdheid daarover eerst en dan het doorzetten en de verzoening. En of we nog tips hebben, vraagt de dame in het paars, die de pastoraal werker blijkt te zijn en die dit georganiseerd heeft. 'Elke week?', zeg ik, 's Avonds om 21 uur? En dat je je niet hoeft op te geven. En géén gesprek na? Dat vind ik het allerengst aan jullie, dat napraten.' Dat vinden ze wel bijzonder, daar hebben ze nog nooit over gedacht, niet napraten. 

De pastoraal werkster blijkt bij mij om de hoek te wonen. Ik mag met haar mee terug fietsen.

Klooster!

Ik heb een mooie glossy besteld: Klooster! De uitgeefster die het boekje met mijn tekeningen van Japanse schonen uitgaf tipte me, omdat ik zo van kloosterretraites houd. Het is uitgegeven bij een nieuwe katholieke uitgeverij Adveniat. Je kan het online bestellen en met iDeal betalen. Ganz einfach.

Het is een leuk mooi blad met veel foto's - vooral van religieuzen. En  van mensen die graag naar kloosters gaan. de religieuzen die we zien zijn vooral van het actieve naar buiten gerichte soort.

Maar ook zijn er paginagrote foto's van religieuzen in hun habijten en óver hun habijten (ze houden erg van hun hobbezakken) en een modedeskundige erover. En mensen gefotografeerd in hun 'kapelletjes'. Bij de een is het een hele kamer, bij de ander een meubelstukje. Jammer dat er geen cd bij zit. Maar aan de andere kant: die hebben we genoeg. 

Tape

'Uw pols is de mooiste en de beste en beweeglijkste pols mogelijk na een breuk', zegt de hand/pols-therapeut Tim Besjes. Het hand/pols-centrum zit hier nota bene om de hoek, in een straat met van die jaren vijftig flats. Ik noem nooit namen, maar deze is te mooi. 'Het zal nog wel even duren voor de beweeglijkheid weer optimaals is,' zegt hij, 'maar het gaat héél goed.'

De gevoeligheid wordt gelokaliseerd in een spierbundeltje tussen de pols en de middelvinger, die is nog een beetje gevoelig, maar daar het allemaal beweegt zoals het moet, zal het helemaal genezen ook wel goed komen. 'Dat knakken/tikken zal misschien wel blijven, het lijken mij twee botjes in de pols die na de klap een beetje tegen elkaar aan schuren. Niet erg.' Pijn heb ik vooral bij het doorbuigen van de hand, zoals bij het remmen op de sportfiets, bij het typen en bij het een stapel borden omhoog tillen. Daarvoor raadt hij mij stevig sporttape aan: om de beweging in de pols wat te beperken. En: 'U hoeft niet terug te komen.'

'Hadden ze me dat in het ziekenhuis niet even kunnen vertellen?' vraag ik. 'Wat een gedoe, deze gang van de huisarts naar het Diac en toen weer naar u. En al die intakes.' 'Ja, zo is de gezondheidszorg in Nederland nu eenmaal geregeld,' zegt Tim. 'Niet erg efficiënt, nee. We werken eraan.' Ik hoef niet terug te komen, maar ik mag altijd bellen.

Zingen

In het AD lees ik dat er in Overvecht een zangmiddag is voor de buurt en voor vluchtelingen. Zingen zou een mooie manier zijn om en de taal te leren en over en weer kennis te maken. In Paradiso in Amsterdam hebben ze dat ook gedaan of doen ze dat nog steeds en dat zou bijzonder zijn. Dat wil ik wel eens meemaken, en ik sleep Bobby mee. 

Maar het is in werkelijkheid heel anders dan je denkt. Er zijn zo te zien geen vluchtelingen. Wel zijn er veel laagbegaafden uit de wijk. Er zijn ook enkele kunstzinnige expressieve Koefnoen-types. 

De middag wordt met het lokale koor en een welzijnsachtige aanpak aangepakt. Het is alsof we in een totaal ander universum zijn beland. We zingen liedjes als 'Droomland', 'Opzij opzij opzij' en 'Spring maar achterop'. De mensen vinden het in elk geval geweldig om samen te zingen. Die komen niet voor de vluchtelingen.

Er is ook een jongen van de School voorJournalistiek die een radioreportage over de middag gaat maken. Vooraf aan de zangmiddag gaat hij mij vragen stellen als: Is een middag als deze noodzakelijk? Er zijn ook diverse mensen filmpjes aan het opnemen, ik ben ervan overtuigd dat we binnenkort op YouTube opduiken.

Ik loop mijn oudste nicht Els tegen het lijf. Haar dochter is vrijwilliger bij dit project en heeft de pr gedaan. 'Dit is mijn nicht,' zegt haar moeder tegen haar, 'zij is    de dochter van een zus van oma. Het meisje kijkt een beetje glazig. Het dringt niet hemaal door. 

Al met al een wonderschone middag.

Zen drawing

Ik ben lid van een Facebookgroep die tot gisteren 'Zen Drawing Community' heette en die gisteren haar naam veranderd heeft in 'Zen Drawing Workshop'. De oprichters/beheerders van de groep willen dat mensen bij het publiceren van een tekening vertellen wat hun meditatieve ervaring was bij het maken van de tekening. Wat je zag voor je ging tekenen, toen je je onderwerp zag, en wat het tekenen aan nieuw inzich opleverde. Ofzo. Ze zeiden dat het geen plek is om zomaar al je tekeningen te laten zien. En zeker niet voor politieke tekeningen.

Aanleiding was denk ik een filmpje van the making of van een tekening door een Syrische vluchteling in Zweden. Al werd dat die bij name genoemd. Hij kan heel goed tekenen. Toen hij laatst een mooi blond paardenhoofd postte vond men dat mooi. Maar nu hij een gevangenen en martelingen verbeeldt wordt dat als politiek bestempeld en niet 'zen'. Ik zag vrijdagavond ook die tekening die heel indringend en weinig 'prettig' was, en die geen enkele 'like' kreeg. Want ja, wat 'like' je dan? Ik vond het nogal pijnlijk. 

De discussie is geëigend maar ook een beetje onaangenaam. Vind ik. Ik snap wat er gebeurt maar tegelijk voelt het alsof iedereen langs een zen-meetlat wordt gelegd. Alsof ieman die uit een land in oorlog gevlucht is, een land waar duizenden mensen gevangen en gemarteld en vermoord worden, en die daar dag en nacht mee bezig is, dat niet mag verbeelden. 

Voor mijn eigen bijdrage vind het ook niet aangenaam. Misschien voldoen mijn tekeningen ook niet aan de zen-norm. Ik heb helemaal niet zo'n aandrang te formuleren wat ik zag toen ik de narcis zag en wat ik nog meer zag toen ik de narcis had getekend. Of waarom ik Vivienne Westwood tekende. Die gedachten zijn er wel degelijk, maar daar uit ik me juist in beeld en niet in tekst. Ik ben ondertussen erg gehecht aan die groep en hun tekeningen. Ook aan de Syrische tekenaar in Zweden die geen bloemen en landschappen schildert maar mensen in nood.

Schema's

Het moestuinieren begint mij geheel te overwoekeren. Heb ik al verteld dat het Parkplan voor het Plantsoen voor ons huis (er is nog niets gebeurd, nog niets te zien) een hoge vlucht heeft genomen en het er nu naar uitziet dat we plots 14 moestuinbakken voor de deur lijken te krijgen? O ja, in de aflevering van 6 mei: Park.

Als alles doorgaat gaat alles al begin juni los. Nadat ik beloofd had dat ik de bakken zal gaan beheren. Buurman Jeroen doet ook mee. We hebben gezegd: in principe gaan de bakken verdelen onder de buren, voor de gemeenschapszin, maar als niemand wil (dat zou heel goed kunnen) dan onderhouden wij ze. Hand op ons hart. De gemeente moet de buren nog informeren. Wij hopen dat die dit net zo leuk vinden als wij!

Om het gevoel van overwoekerd te worden te beheersen ben ik al de hele dag doende de materie onder de knie te krijgen. Ordnung. Overzicht. Bij de Read Shop koop ik tabbladen  om in mijn bloemetjesordner een systeem te krijgen aangande het groen in mijn leven. Daarin zitten nu de tabbladen 'Eigen tuin', 'Moestuincursus', 'Niftarlakepark', en 'Zaaikalender (vanaf juni)'.

En een schema waarin de de planten in de 14 bakken kunnen invullen. Uit alle zaaikalenders op internet heb ik lijstjes samengesteld welke groenten en kruiden en fruit men in de maanden juni - september kunt zaaien danwel planten en in een nieuw overzicht gezet. Nu moet ik kiezen welke zaadjes ik ga kopen en welke planten ik bij de gemeente wil bestellen. Als dat mag. Ik ben al bijna ze ver. Wat is dat leuk, jezelf bijscholen via de leerwerkmethode..

Aal miend

Wat zien we hier? Radijs, rucola, spinazie, winterwortel, rode biet, meiraap, andijvie, sla. 't Is aal miend! 

Grappig  dat die zin uit dat gedicht van Jan Boer af en toe weer de kop op steekt. Eerder citeerde ik het in 2008. Met daarin de prachtige zin: 'Papa, dus je kende Lucie eerder dan mama?' Zie hier.

Oermoeders

Ik was om redenen die er niet zo toe doen een half uur te vroeg voor het Diac en ging bij Museum Catharijneconvent naar binnen, alwaar momenteel een tentoonstelling is over Maria. Toen ik eenmaal binnen was en een kaartje-met-toeslag had, had ik nog maar een kwartier. En zo duwde ik mij een weg tussen groepen - zo niet bussen - kwetsbare bejaarden door.

Mooi maar weinig verrassend waren de diverse zalen met devote historische schilderijen en panelen over Maria Moeder Gods. Nou ja, daar heb je meer rust, tijd en aandacht voor nodig. Verrassender vind ik dat de tentoonstelling opende met een zaal met beeldjes van oermoedergodinnen uit de hele wereld, die ik erg mooi vond, piepkleine witte beeldjes. Ik weet niet of ze op dat formaat waren uitgekozen, waarschijnlijk waren het allemaal op maat gemaakte replica's. De zaal met oneindig veel graffiti over Maria vond ik ook bijzonder. Hoe iedereen zich Maria toe-eigent. En dit beeld van Maria Roosen vond ik ook heel mooi: een hele grote rozenkrans. Het raakte me omdat ik zelf in mijn 'kapelletje' een schaal heb met kralenkettingen van Mutti, voor haar foto. Ik moet nog even nadenken over de vraag hoe dit beeld van Maria Roos samenhangt met Mutti's kettingen.

Natuurlijk was dat kwartier veel te kort. Ik wilde de catalogus kopen, om de namen van de diverse kunstenaars op te zoeken, maar de museumwinkel stond propvol kwetsbare hoogbejaarden, die alles en iedereen in de weg stonden en geen centimeter weken. Toen heb ik mijn weg maar vervolgd zonder catalogus.

De dokter

'Typisch klassiek gedrag van chirurgen', vindt Bobby. 'Die zien geen persoon, die zien een breuk'. De dokter in het Diac is binnen twee minuten met mij klaar. Hij draait snel wat met mijn hand en pols, zegt dat die beter draaien en bewegen dan hij verwacht had, dat dat knakken/tikken bindweefsel is, dat het niet drie weken maar eerder drie maanden duurt voor het allemaal weer normaal functioneert, en dat het nu misschien tijd is voor een hand-en-pols therapeut. Weg is hij, op zoek naar het doorverwijs-formulier. 

Twee minuten. Daar fiets je dan een half uur naar toe en een half uur terug. En dan hebben we het nog niet over die twee maal tevergeefs drie kwartier telefonisch bij de huisarts in de wacht. 

Ik krijg een foldertje mee van een hand-en-pols-therapeut tegenover het Diac. 'Zijn er misschien nog meer hand-en-pols-therapeuten in Utrecht? Bijvoorbeeld in Zuilen?' vraag ik. 'Huh?' zegt de arts. Zuilen? Zover reikt zijn topo niet.

Borstjes

Wiske heeft borstjes. Dat is van de week groot nieuws. De Vlaamse stripheldjes Suske en Wiske zijn door de jaren heen wel vaker veranderd, en aan de tijd aangepast, maar nu heeft Suske skinny yeans en Wiske borstjes. Vooral dat laatste nieuws spreekt alle columnisten aan. Mij ook, moet ik zeggen. En waarom? De creator Willy van der Steen heeft vastgelegd dat de twee nooit geseksualiseerd mogen worden, maar die kleine borstjes, welvingen, streepjes, vallen nog net binnen de norm, blijkbaar.  

Ruimen

Eigenlijk ben je altijd maar bezig rommel op te ruimen. En als het even weer netjes is ben je weer even tevreden. En altijd wordt het weer rommel en vuil, en altijd moet je voorraden bijvullen. Die dan weer nieuwe rommel worden.

Vandaag vrij. Na de boodschappen, de was en de rommel ga ik om even om iets anders te doen naar de buurttuin. Vanwege de pols was ik een poosje weggebleven, maar het is niet fijn om niet betrokken te zijn. Dus vraag ik in de app: 'Wie gaat er ook? Wat kan er gebeuren? Spitten?' Nee, de tijd van spitten is voorbij. Nu is het tijd voor schoffelen. Rommel opruimen dus. 

Er is inderdaad alweer heel veel onkruid. Ik neem het veldje spinazie en sla onder mijn hoede, Janpeter doet de aardappelen, en Christa een vierkante meter overwoekerd grindpad. Onkruid weg, onkruid weg, onkruid weg. Dat is het mantra. En dan samen een thee. 

We werken dan wel allemaal als vrijwilliger in de tuin, we kennen elkaar eigenlijk nauwelijks. 'Waar woon jij' en  'wat doe jij' zijn de onderwerpen. En bij de vrouwen: 'hoeveel kinderen heb je' en 'hoeveel dagen werk jij?' Ik vind het leuk. Het opent de wereld. Een is verpleegkundige op de intensive care van het ziekenhuis in Hilversum, een houdt de kosten van de Gemeente Amsterdam in de smiezen, een is onderwijzeres voor de minst begaafde kinderen te Capelle aan de IJssel. Zij moest vorige week al bevallen. Maar daar is het wachten op.

En als de veldjes die wij op ons genomen hebben onkruidvrij zijn is iedereen gelukkig.

Buiten

Ter redactie komt de nieuwe Adriaan van Dis: In het buitengebied. Een roman-in-verhalen over alleen wonen. Ik zit het alleen-thuis te lezen, afwisselend op de bank of in de tuin. De tuin àchter is een soort kloostertuin, omsloten, een binnenwereld; de 'balkontuin-vóór geeft zicht op de wereld buiten met buren die in en uit de auto stappen, hun boodschappen laten bezorgen, hun heg knippen of de vuilnis wegbrengen. Dat is anders alleen dan alleen als zeventigjarige alleen in het 'buitengebied'.

Fascinerende verhalen, vind ik. Hoe men zich door die alleenheid - een keuze, of het-is-zoals-het-is - heen vecht. Van Dis' hoofdpersonen doen dat bijvoorbeeld met een Japanse   vrouwelijke robot, een wonderlijke buurjongen uit een beetje een asociaal milieu, een 90-jarige oude vriendin die plots komt logeren. Fictie - factie. 

Op zoek naar een interview met Van Dis over het verhaal-achter-het-verhaal is er nog niet zo veel, want het boek is net uit. Wel stuit ik op DWDD van vandaag, waar presentator Matthijs van Nieuwkerk en side-kick van de dag Paul de Leeuw met Van Dis een gesprek proberen. Wat helemaal niet lukt. Dat zijn ook twee van die personages die óverlopen van de drukte. Die kunnen alleen maar vragen: hoe is het om zo eenzaam te zijn. Ben je depressif? Gebruik je pillen? Ben je in therapie? Van Dis probeert uit te leggen dat alleen leven voor hem een keuze is, voor hem als persoon en als schrijver, maar dat dat niet altijd makkelijk is, zeker niet in sombere tijden. Dat hij liever over sombetrheid spreekt dan over depressie. En dat hij dat voor een literair werk gethematiseerd heeft. Dat hij en de ik -in-het-boek niet een-op-een samenvallen. Maar het lukt hem niet om het gesprek over het boek te krijgen. 

(Drie dagen later:) Toen ik dit schreef had ik het boek driekwart gelezen. Inmiddels heb ik het uit en heb ik ook diverse interviews gelezen. Ja het is autobiografisch en het gaat over de doodswens - en de levenslust - die een mens kan bevangen. Ik vind het desondanks niet een somber boek. Mooi eerlijk vind ik het. 

Einde oefening

Heb ik al verteld over het einde van het zwanennest? Sinds vorige week stopte Mama Zwaan ineens met broeden. Ze hing nog wel om het nest heen, maar ging er niet meer óp. Papa Zwaan die haar al die weken onophoudelijk gezelschap had gehouden, hield zich ineens aan onze kant van de vijver op. 

Wat is er aan de hand? Wat gaat er in die beesten om? Zeven bijna uitgebroede eieren verlaten en er een meter vandaan gaan zitten. Why? 

Afgelopen maandag heeft een buurtbewoonster een poging gedaan de eieren te redden en heeft ze ze in een kistje met deken de eieren naar een kinderboerderij gebracht, alwaar de eieren onder een warmtelamp werden gelegd. Veel te laat natuurlijk, maar het verontruste hart moet toch wat. Ze deelde het allemaal op mijn Facebookpagina van het plantsoen. 

Nu is het nest leeg. Moeder Zwaan zit er nog steeds naast, in haar uppie, en Vader Zwaan dobbert een vijver verderop in zijn eentje onder de treurwilg. Ach! Wee! We maken met zijn allen wat mee. Je gaat het allemaal psychologisch zitten invullen. 

Fretons

Zo'n twee jaar geleden kocht ik op de Van Baerlestraat in Amsterdam sneakers. Ik had geen speciale band met Fred de la Bretonniere. Ik weet niet meer waarom ik daar was, ik was te vroeg voor iets, het Stedelijk ofzo, en ik raakte er verzeild, en intens verrukt van die slangenleren sneakers, die ik móest hebben en meteen kocht. Voor de helft van de prijs. Nog steeds best prijzig. Sindsdien zijn die sneakers eigenlijk de enige schoenen die ik nog aan wil. Ik heb dus niet deze bruine maar slangenleren. Als ik de schoenen Google dan blijken ze Fretons te heten. Ze zijn geweldig,

Mijn Fretons zijn echter  'op'. Ik heb de vraag al eerder opgeworpen: hoe kan het dat schoenen 'op' zijn? Wat is er dan mee aan de hand? Opeens krijg je pijn aan je voeten, heb je geen houvast meer, begin je te struikelen. Ik ben ervan overtuigd dat mijn val zes weken geleden, die leidde tot de gebroken pols, te wijten was aan die 'oppe' Fretons. Ze waren een soort pipo-schoenen geworden waar de voorvoet los in neus van de schoen rondzweefde. Daardoor struikelde ik over mijn eigen voeten. 'Hoe kwam dat dat je viel?' dan zei ik niet: 'Mijn schoenen waren op.'

Vandaag ga ik naar mijn lievelingsschoenenwinkel te Utrecht De Broissois om te kijken wat ze hebben. Ze zijn anders dan de vele andere schoenenwinkels, ze verkopen solide en toch hippe schoenen, Spaanse merken, ook Sendra's. 'Ja', beaamt de verkoopster, 'dat kun je zo hebben, dat schoenen ineens "op" zijn. De ombouw, de zolen, opeens lopen ze niet meer'. Ik pas een paar van haar sneakers, merk Mustang. Best aardig. 'Maar ze hálen het niet bij mijn Fretons', twijfel ik. ' Die zijn inderdaad gewéldig', geeft de verkoopster  toe, 'wat een mooi leer!' En ze reikt me een paar binnenzooltjes aan. 'Misschien dat dit voorlopig helpt'. En het helpt. 

'O', zegt Bobby, 'ik wist niet dat je zulke dure schoenen had. Ik dacht dat ze van plastic waren.'

Knakknak

Wéér hang ik drie kwartier in de wacht bij de huisartsenpraktijk. Je wéét dat er dan een assistente alleen zit die geen tijd heeft de telefoon aan te nemen, Maar toch. Ik ga maar naar huis, zeg ik op het werk, bij d easssitente een afspraak maken. Want die pols. En beginnende rsi-klachten. Naar je lichaam luisteren, zeggen ze.

Bij de huisarts is de wachtkamer leeg. De assistente zegt: 'Weet u wel hoe druk ik heb heb. Ik zit hier helemaal alleen. Ik moet 7 telefoonnlijnen aannemen.' Ik geloof u echt', zeg ik, 'al zie je er nu weinig van. Maar mag ik svp wel even kwijt dat ik nu twee middagen drie kwartier lang in de wacht heb gehangen? Dat ik nu twee uur te vroeg van mijn werk weg ben gegaan om een afspraak met u te maken? Kunt u er niet een ander bandje op zetten in plaats van "U bent de vierde wachtende en dank u voor uw geduld?"' Dat mag niet van de zorgverzekeraar, vertelt ze, want ze moeten bereikbaar zijn.

Enfin, het was alles ook nog eens tevergeefs. Voor de pols moet ik bij het ziekenhuis zijn, waar ze het gips gezet hebben.

Het ziekenhuis gebeld. Ik vertel dat de arm steeds knakknak zegt als ik hem draai. Al tweeenhalve week. Dat het zeerder doet en niet minder wordt. Dat ik zo rsi krijg en dat ik graag advies wil. Dat knakken, dat kunnen spieren zijn, zeggen ze. 'Dan moet u een gecombineerde afspraak met èn de dokter èn de gipskamer.'

Breukje

Het Diaconessenhuis te Emmen. Foto komt voorbij. 'Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, maar het is waar ik geboren ben', zingt Wim Sonneveld. Het is er al lang niet meer. Toen kwam er het Scheperziekenhuis dat tig keer verbouwd en uitgebreid is. Ik lag hier in dit oude ziekenhuis ook toen ik een jaar of zeven was, met een liesbreukje, die ontdekt werd door de schoolarts. Je moest op de achterkant van je hand blazen en dan keek hij in je onderbroekje. 

Later lag Vati er enige malen na een hersenbloeding. In een vleugel/barak die erbij gebouwd werd. 

Mijn ergste herinneringen zijn de prik die de zuster vóór de operatie in mijn bovenbeentje jenste, en het bleke gemalen vlees dat ik pertinent niet wilde eten en waar ik de hele zaal om bij elkaar schreeuwde. Zus2 lag toen ook met een liesbreukje in dat ziekenhuis, herinner ik mij, maar we hebben het er nooit meer over gehad. Misschien schaamde ze zich wel heel erg voor mij, bedenk ik nu. Of lag ze niet met mij op dezelfde zaal? Of wilde ze niet met mij geassocieerd worden. Ik zal eens vragen.

Toren C

Vandaag zijn we echt een beetje Toren C op de zaak. Uren gaan er op aan gejeuzel en zinloos gedoe. Een met veel moeite gemaakte afspraak met een personage te Houten wordt voor de vijfde keer afgezegd/uitgesteld. Weer zijn er collegae  jarig wat gevierd wordt met gebak. Omdat de zon schijnt doen ze de lunch buiten op de parkeerplaats, wat omhoudt dar iedereen in onze al te veel te volle kantoortuin zijn bammetjes gaat smeren. 

Zo'n dag dat je je  nergens op kunt concentreren.  Dat je de neiging hebt te gaan snauwen. Dat je telefoontjes van buiten het werk krijgt die wel nú beantwoord moeten worden. Dat dan maar op straat. Dat je probeert een afspraak te maken bij de dokter omdat de pijn aan de pols niet overgaat en er rsi-achtingen kwalen bij lijken komen, en daar een half uur tevergeefs in de wacht hangen. 'U bent de laatstwachtende, dank u voor uw geduld'  en dat dan dertig keer. Zo'n dag dat als je eindelijk naar huis kunt dat er dan er treinen uitvallen en je een half uur op de volgende moet wachten... Zo'n dag. 

Morgen weer een dag, denkje dan maar. 

Voordorp

Op deze belangrijke middag voor Feijenoord luistert Bobby via Radio1 naar het voetbal. Ik ga met Peeq een zondagmiddagwandelingetje door haar wijk Voordorp kuieren, waar langs de randen diverse paradijselijke volkstuincomplexen tussen het struweel verborgen liggen, ontdek ik nu: 'De pioniers' en 'Ons Buiten'. 

De wijk Voordorp is gebouwd begin jaren negentig in Noordoost Utrecht, ingeklemd tussen spoorlijnen en de A27. Fort Blauwkapel is een markeringspunr daar. Er zijn geen winkels, cafés en restaurants. De huizen zijn allemaal van wit baksteen. Beetje raar. Provinciaal, vinden we.

De volkstuinencomplexen stammen uit de jaren dertig, uit de crisistijd toen mensen een landje kregen om hun eigen eten te kunnen verbouwen. 'De Pioniers' ziet er iets anarchistischer uit dan 'Ons Buiten', maar veel maakt het eigenlijk niet meer uit. Mensen gebruiken het nu divers: òf als groentetuin, òf als paradijsje, of voor het recreëren met de kindertjes, of als broedplaats/atelier voor kunstenaars. Het was vroeger een strijdpunt, moestuinierders wilden die recreanten niet, maar volgens mij is dat voorbij. De buurtmoestuin van Voordorp, de Voortuin, is vijf jaar geleden gestart om iets van saamhorigheid in de wijk te bevorderen.

Bij het huizen zoeken jaren geleden hebben wij nooit Voordorp overwogen. Peeq is er echter heel tevreden, zo kalm en groen als het er is. Ze heeft een heerlijke benedenwoning met wonderlijk genoeg twee zijtuinen, een soort bungalow.

Devotie

Ik lees in een boek van Mink de Vries: Pleidooi voor een postmoderne devotie. Hij hield van de week een lezing in de kerk hier in de buurt die van plan is een 'stadsklooster' te worden. Wat deze mensen van de 'postmoderne devotie' willen is in steden/wijken/kringen kringen opzetten van mensen die doen wat goed is voor de mensen in de buurt. In Zwolle waar deze man woont draaien die kringen al. 

Als je de flaptekst mag geloven is de postmoderne devotie enorm booming en blooming, maar ik had er nooit van gehoord en de mensen van de Nikola-Kommuniteit met wie ik was en die alles weten wisten het ook niet.

Anyhow, ik vind het inspirerend. Het sluit eigenlijk nauw aan bij de wensen van de bijna overspannen zzp-er eerder deze week, die alle welwillende initiatieven in de wijk bij elkaar wil brengen. Zij wilde ook iets als een 'kring'. Wat me in deze benadering aanspreekt is de combinatie van activiteit en stilte. Het goeddoen als iets wederkerigs, en niet top-down, waarbij de ontvanger de minkukel is, want degene die hulp geeft ontleent er zelf ook iets aan. 

En ook spreekt me aan de gelijkwaardigheid tussen politieke en (a)religieuze opvattingen. Er hoeft niet steeds over God gesproken te worden. Toen ik dat laatst opperde tegen mijn vriendin de dominee vond ze dat idee ondenkbaar. Ik zei: Als jullie nou niets steeds over God praten dan spreek je misschien veel meer mensen aan. Als je die dingen doet als christenen dan kun je dat gewoon doen en het niet steeds van de toren te blazen. Ze pleiten er ook voor dat die christenen andersdenkenden als gelijkwaardig moeten respecteren. Dat zit ook niet vanzelfsprekend in de aard van het beestje.

Ik denk alleen niet dat die zzp-er uit mijn wijk met al haar mooie idealen over de buurt en de wijk open staat voor een boekje over moderne devotie. Dan zou deze Mink het vanuit de wijk moeten aanvliegen en niet vanuit de kerkgeschiedenis.

Klasje

Natuurlijk heeft de moestuinjuf commentaar op de doos met spullen die ik van het tuincentrum heb meegenomen. Ook moet ze erg lachen dat ik al sla geplukt en opgegeten heb: 'Dat is veel te vroeg! Het is nog helemaal geen krop!' 

In mijn doos zit een bakje met jonggekweekte 'gemengde mosterdsla' en een met 'rode ijsbergsla', maar volgens haar is dat spul zoals dat in kassen opgekweekt wordt helemaal niet sterk. 'Albert Heijn sla', schampert ze. 'Dat zetten mensen in de vensterbank!' 

Ook schampert ze op de bloeiende bieslook die ik op mijn verjaardag had gehad. 'Dat is overjarige bieslook, die kun je niet meer eten.' 'Mag ik wel in de tuin zetten,' vraag ik. En dat mag natuurlijk. Zelf weten. Evenals mijn venkelplantje. 'Ja', zegt ze, 'wat wíl je ermee?' 'Venkel eten?' antwoord ik aarzelend, want dat zou ook wel weer eens een antwoord zijn waarop ze gaat schamperen. En inderdaad. Dan moet ik die venkelscheuten een voor een lospeuteren en apart in de grond zetten. Misschien wordt het wat.'

Een veldje veldbloemen raadt ze ook af. Of ik moet een rechte regel doen. 'Maar ik wil juist geen rechte regels', zeg ik. 'Waarom al die rechte regels?'

Ze schampert trouwens wel goedmoedig. Later zegt ze ook nog dat ze erg van eigenwijze leerlingen houdt. We zijn og maar met zijn tweeen. Hasan en ik zijn erg ijverig. Onze medecursist M. is na de derde les niet meer gekomen. Zijn grondje is al bijna overwoekerd. Hij is psychisch, zegt de juf. Mag ik zijn landje? vraag ik. Maar zijn landje mag ik niet.

Het eigen kropje

Na het werk even langs bij de cursus-moestuin. Ik geloof dat ik nu moet leren oogsten. En eten. Vooral de kropjes sla trekken de aandacht. Zo mooi! De schoonheid van sla ervaar je toch eerder in de eigen tuin dan in de supermarkt. Deze sla is dan wel geen krop geworden, maar zij lijkt me nu wel consumptie-waardig. Eigenlijk weet ik niet hoe je sla oogst. En of die dan weer doorgroeit. Ik pluk de blaadjes er maar af. We zien wel.

Zulke sla eet ik nooit, we eten  doorgaans ijsbergsla en rucola. Of veldsla, of eikenblad sla. Nooit deze zachte sla. Slappe sla. Die maakte Mutti vroeger klaar metkant-en-klare slasaus uit een fles. Voor Vati maakte ze een apart bakje met daar een fijngenipperd uitje door. 

Ik pluk ook een radijsje, dat erg mooi en lekker is. Maar ik heb helemaal niet zo'n zin in een bosje radijs. Op oogsten en eten moet ik me duidelijk nog even instellen.

Zaaien vind ik gedoe. Zwager3, onze boer uit Mecklenburg Vorpomern, die op hun enorme land ook een stukje moestuiniert, zegt dat ik niet alles hoef te zaaien. Hij koopt gewoon plantjes. Daar moet ik nog mijn stijl in ontwikkelen. Bij het kantoor van deze cursustuin zijn kleine plantjes te koop: vijf voor 1 euro. Ze verkopen er sla, peterselie en nog wat. Maar als ik al sla koop, dan wil ik ándere sla dan deze slappe. En ik wil geen krulpeterselie maar plátte peterselie. En dille. En venkel. Koriander. Dus rijd ik naar het tuincentrum in Maarsseveen - mijn lievelingstuincentrum. Daar koop ik kleine plantjes mosterdsla, dille en venkel. En zakjes bloemzaad. Erg leuk, maar wel een beetje duur al met al. Pas later bedenk ik dat ik nog een cadaeubon van de Intratuin heb, Maar dan moet ik wel naar Leidse Rijn. Ik moet het allemaal nog leren.

Bobby kookt vandaag. Of ik het goed vind dat hij zijn moeders' champignonragout maakt. En daarnaast dan onze eigen slappe sla. Met een eitje en tomaat.

Moderne devotie

Op ons Prins Bernhardplein is niet alleen de katholieke Jacobuskerk vrijwel dicht, ook de protestantse Bethelkerk gaat sluiten. Die gaat samen met de Oranjekapel aan de Amsterdamsestraatweg. Zij zijn bezig met de gedachte de Bethelkerk naar een 'stadsklooster' om te vormen. Met appartementen en een kapel. 

Vanavond hebben ze een avond over de beweging van de Moderne Devotie. Dat was in de late middeleeuwen een hervorming van de katholieke kerk, veel groter en breder dan wij nu nog weten, als wij spreker \mink de Vries mogen geloven. Die beweging zette leefgemeenschappen / kloosters op van mensen die hun idealen vanuit die plek in de praktijk brachten. Mink de Vries is een Zwollenaar en groot aanjager van deze beweging die hij probeert nieuw leven in te blazen. Hij heeft diverse boeken over de Moderne Devotie geschreven en ook Thomas a Kempis hertaald. Hij vertelt gedreven over de beweging toen en nu. 

Daarna vertellen diverse mensen van moderne hedendaagse (al dan niet religieus geïnspireerde) leefgemeenschappen wat ze doen. Van de Nikola-kommuniteit aan welke Bobby gelieerd is zijn er ook twee afgevaardigden. En er is een jonge vrouw uit Amsterdam Slotervaart waar ook zo'n gemeenschap is: 16 mensen die - wel elk in eigen appartementen - bij een kerk daar wonen en op vele wijzen van betekenis zijn voor mensen in de wijk. In Amsterdam Oost waar ik woonde had je in de Javastraat ook zoiets: de Eltheto-kerk en leefgemeenschap. Daar wonen allemaal jonge mensen in.

Het lijkt me mooi: zo'n 'stadsklooster' om de hoek. Met een kapel voor stilte en meditatie, een zaal voor maaltijden, ontmoetingen, lezingen, groepen. You name it. 

Zo ver is het nog lang niet. De bejaarde leden van de Bethelkerk hebben er niet zo'n fiducie in: voor hun gevoel komen de katholieken hun protestantse kerk overnemen.

Rolmodel

Al heel lang heb ik mij voorgenomen om Dame Vivienne Westwood te tekenen. en naarmate ik meer zestig werd werd de aandrang groter. Ooit zei mijn Jordanese kapper Martijn dat ik hem aan haar deed denken. Mijn haar kon hem niet oranje genoeg.

Maar als je Westwood nu googelt heeft ze millimeterd grijs haar. Als een boeddhiste, Is dat een keuze? Wat is er gebeurd? Iets spiritueels? Is ze ziek geweest? Heeft ze een nieuwe mening over dat uitzinnige haar? 

http://www.dailymail.co.uk/tvshowbiz/article-2574880/Dame-Vivienne-Westwood-reveals-new-short-grey-crop-shes-proud-age-housing-protest.html

Oppastante

Vandaag pas ik op Bébé. Nichtje moet nog aan een laatste onderzoeksverslag schrijven en hopelijk kan ze zich zo een paar uur achtereen een beetje concentreren. Ze zal naar een hip cafeetje in de buurt. Ik moet vooral bellen als er wat is. 'Nee', zeg ik, 'ik bel niet, we redden ons wel.' 

Wat het eerste kwartier ook het geval is, maar dan zet Bébé toch een keel op! Melk wil ze niet, de luier is nog droog, rondhopsen en babbelen: niets helpt. En dan komt ook nog Nichtje net terug die wat vergeten was. Verschrikkelijk vindt ze dit. 'Ga nou maar weg', zeg ik, 'dit komt wel goed.' En Bébé maar krijsen. 

Uit mijn ooghoek zie ik dat Nichtje in de tuin is gaan zitten werken. Dat cafétje is haar toch te ver bij Bébé vandaan. Ze kijkt steeds onrustig naar boven, naar waar dat enorme gehuil vandaan komt. Wat gaat ze doen? Daar blijven? Ik moet de kans krijgen dat het weer goed komt.

Uiteindelijk leg ik Bébé in bed, beest erop, en ze is stil. En ze blijft stil. Oppastante met talent. Zus4 die ik steeds foto's app vindt dat ik wel babyfotograaf kan worden. Dat zou een mooie switch in mijn leven en carrière betekenen. Maar ik geef toe: ik vind mijn foto's van Bébé  zelf ook wel leuk!

Lidmaatschapsnummer

Parkeren betalen doe ik met een app van Yellowbrick via de telefoon. Via de ANWB. Ik ben daar doorgaans tevreden over, behalve als er iets mis gaat, want dan kom je in een woud van miscommunicicatie terecht. Het moet op te lossen zijn, het is me al een keer eerder gebeurd, herinner ik me, en toen ben ik er uiteindelijk ook uitgekomen. Mijn iPhone heeft een systeemupdate gehad en daarmee is hij mijn inloggegegevens van Yellowbrichk kwijt. Maar hoe?

Ik moet mijn lidmaatschapsnummer intoetsen plus mijn wachtwoord. Dat lidmaatschapsnummer zou op de ANWB-factuur moeten staan. Alsof je ANWB-facturen bewaart. Wel heb ik een lidmaatschapskaartje van Yellowbrick, maar als ik het nummer dat daarop staat intik kent-ie dat niet met mijn e-mailadres. Het is 18.05 uur en ze zijn telefonisch gesloten. De ANWB telefoonlijn is nog wel bereiken, maar daar zeggen ze dat ik echt bij Yellowbrick moet zijn. Op hun site tik ik meerdere malen mijn e-mailadres in, zowel onder 'lidmaatschapsnummer kwijt?' als onder 'wachtwoord kwijt?' dan krijfg ik de melding dat er een e-mail naar mij verzonden is, maar er komt geen e-mail. Grr.

Nee dat is niet helemaal waar. 's Avonds om 23 uur komt dat  antwoord. Zomaar. Uren later dus. Nu werkt het weer.

Ik ga toch bellen over dat afwijkende nummer op het lidmaatschapskaartje. Want dat ergert mij. Na tien minuten in de wacht krijg ik een meisje aan de lijn die tegen mij praat alsof ik een achterlijke gladiool ben. 'Nee natúúrlijk is dat nummer op uw kaartje niet uw lidmaatschapsnummer. Dat is uw káártnummer.' 'Is dat logisch?  Moet ik dat snappen? Weten?' 'Ja natuurlijk', antwoordt ze beetje geirriteerd. 'Als lid kunt u meerdere parkeerkaartjes hebben.' 'Maar bij de ANWB zeiden ze ook dat het lidmaatschapsnummer op het kaartje stond', pruttel ik nog wat. 'Dan hebben ze dat bij de ANWB niet goed begrepen.'

Loslaten, Lucie Theodora. Loslaten.

Idealen

De Kring van (vooral culturele) zzp-ers in de wijk houdt vanavond een workshop. Om de beurt organiseren de leden een workshop. Op zich is de kring best groot, en staat de avond ook open voor buitenstaanders, maar we zijn maar met zes. Drie leden zeggen af omdat ze op dinsdag yoga hebben. Ik heb eigenlijk de Moestuin, ik moet ook kiezen. Dit keer kies ik dit. 

Een muzikant F. houdt een avond over idealisme. Idealisme en ondernemerschap. Zijn onderneming is dat hij projecten met muziek en kinderen organiseert. Met improvisatie. Met stilte ook. Heel interessant, maar wel moeilijk geld mee te verdienen. En zijn moeder de vrouw vindt dat er geld op de plank moet komen voor de toekomst van hun nu nog kleine kinderen. Deze mensen ervaren een tegenstelling tussen een baan en hun idealen. Ze hebben geen baan en willen geen baan. Maar ze hebben ook maar weinig geld.

Eerst doen we een rondje met nieuws uit de wijk danwel een vraag om hulp bij iets. Daar brandt meteen iemand los die haar niet erg goed betaalde idealen haar boven het hoofd groeien en dan zijn we drie kwartier verder. Zij wil liefst iedereen en alle initiatieven in de wijk aan elkaar knopen zodat ook wijkbewoners zonder internet van de mogelijkheden en initiatieven op de hoogte zijn. 

Een mooie vraag is: wat zijn de idealen van Jesse Klaver en van Geert Wilders? Ik zeg: volgens mij willen allebei een veiliger wereld en een veiliger toekomst voor de mensen. Maar ja, de opvatting van wat veilig is en de weg daar naar toe loopt nogal uiteen. Er zijn burgers met hoogdravende wereldverbeterende idealen en burgers met kleinschaliger idealen. Tot die laatste hoor ik.

In tweegesprekken praten we door over idealen in je persoonlijk leven en die in de onderneming. Of je ze in de onderneming ook kwijt kunt. Ik wissel uit met een ontzettend leuke beeldend kunstenares. Zij bekent: ik ben steeds  bang dat ik uit de Kring geschopt word omdat ik een uitkering heb. Ik beken op mijn beurt: ik ben steeds bang dat ik eruit geschopt word omdat ik een baan heb. Dat is wel grappig. Niemand schopt ons eruit.

http://www.blaisepascal.nl/teksten/bert/idealen.htm

Tijd van leven

Maandagavond alleen thuis. Zal ik... zal ik... zal ik...? Met iemand naar de film? Met iemand uit eten? Met iemand naar de muziek in De Parel? Met iemand bellen? Een beetje in de moestuin werken? Naar de Woonfabriek om meubels te kijken? Naar het tuincentrum om zaden te kijken?

Al twee dagen lees ik in het boek 'Stil de tijd' van filosofe Joke Hermsen. Ook cadeau gekregen. Over hoe wij moderne mensen de laatste decennia met onze tijd omgaan, de dagen vol plannen en steeds maar dingen doen, hoe dat een steeds grotere druk geeft en zeker niet perse een gelukkiger gevoel. De smartphone met al zijn functies heeft dat gevoel enorm verhevigd.

Hoe de dagen laten verglijden meer ruimte geeft voor tevredenheid en creativiteit. Hoe je je vaak door een staat van verveling heen moet leven voor er ruimte komt voor iets nieuws. Hoe ongemakkelijk verveling misschien is, maar uiteindelijk vaak het begin van iets wezenlijks. 

Ik ga het maar eens beoefenen. Níet al die dingen doen die ik bedacht. Gewoon beetje langzaam omhangen. Koken, uitbuiken, mailtje over Parijs beantwoorden, Jounaal kijken, wandelingetje om de vijver, genieten van het fluitenkruid, oud papier en lege flessen naar de afvalbak, een praatje met een zwangere buur, die zich optrekt aan het uitzicht op de broedende zwanen. Tijd laten verglijden. Mooi ja.

Voigt

We gaan door met de cadeaus. De cadeautafel moet leeg. Maar ik kan niet alles in de kast pleuren. Eerst aandachtig bekijken en van genieten. 

Van onze drie freelance nieuwsjournalisten kreeg een enorm fotoboek cadeau, met foto's van de fotograaf Christian Voigt. Ik kende hem niet. Heel grootformaat. Vandaag komt-ie op tafel en ga ik alles bekijken. Het is verpletterend prachtig. Het zijn veel landschappen, stadsgezichten, vergezichten. Havens, woestijnen, bospaden, Musea, markten en kapsalons, een slagerij, de oevers van de Nijl, de Himalaya, straattaferelen en tempels in Myanmar, zijn werk beslaat de hele wereld. Er is zo ontzettend veel te zien op de foto's, je moet ze helemaal met je ogen aftasten. Je weet niet waar te beginnen en wanneer je klaar bent. Naar elke foto kun je wel een kwartier kijken, zo niet langer. Elke keer als je een bladzijde omslaat denk je: eigenlijk mag ik nog niet omslaan want ik had nog niet alles geien. Op internet lees ik dat die foto's als ze geëxposeerd worden wel 8 meter breed zijn. 

Je kan alleen maar gissen wat het maken van zulke grote haarscherpe gedetailleerde foto's aan techniek en vernuft kosten. Hij schijnt met een grootbeeldcamera te werken, zowel analoog als digitaal. De belichting is ongelofelijk perfect.