Mijn allereerste eigen lp was Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band van The Beatles. Vandaag in Trouw een groot stuk over de remix van het album naar aanleiding van het vijftigjarig bestaan van de plaat. Drie mannen die alle nummers en elk geluidseffect in detail kunnen dromen. En dus elk ánder gemixt detail kunnen noemen. Ze behandelen nummer voor nummer. Ik kan ze allemaal dromen.
Probeer me te herinneren hoe, waarom en van welk geld ik deze plaat kocht. Er was weinig popmuziek in ons huis, want dat was zondig, maar toch wel wat. We waren met acht personen, ik kan me niet voorstellen dat dat ruimte gaf dat iedereen maar haar plaatjes kon draaien. Maar meer dan een platenspeler hadden we toch ook niet. Blijkbaar was je toch ook wel alleen on de kamer.
Popmuziek leerde ik kennen bij mijn buurmeisje Annet G., wier broer Adri banjo speelde en die heel veel van Crosby Stills Nash & Young hield. Daar werden altijd platen gedraaid. Die ouders vonden dat leuk. Maar bij ons kon ook meer dan ik herinner, want we keken altijd naar Toppop met Ad Visser.
Was er niet wat met de Beatles en Spotify? Dat ze heel lang niet op Spotify wilden? O ja, sinds kerst 2015 zijn ze er wel op. Dus nu kan ik in het zonnetje ineens Sgt Pepper luisteren. Nu ik de muziek terugluister herinner ik me hoe ontzettend ik mijn best deed de teksten te begrijpen. Keer op keer probeerde ik me te concentreren op de teksten waar ik niets van begreep. En dan zweefde mijn aandacht weer weg. Ik hoor het nu. Geestige hallucinerende teksten.
When I'm sixty four vond ik toen het mooiste nummer. Ik was 15. En nu ga ik al aardig richting de 64. Diggin' the weeds.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten