Rode paaltjes

We gaan lopen in De Leyen, een parkachtig bos ten noordwesten van Bilthoven. Voor mij weer een nieuw natuurgebiedje. De uitgezette wandeling is maar 4 km, bijna iets te kort voor de zondagmiddagwandeling. Maar bijzonder geschikt voor een wandeling later nog eens in m’n uppie. 

In mijn kaartenverzameling heb ik wandelkaarten van Gooi & Sticht en de Utrechtse Heuvelrug, maar op beide valt dit gebiedje net erbuiten. Wel staat het beschreven op de site van het Utrechts Landschap, als een rode-paaltjes-route. Ik ben tegenwoordig erg dol op die paaltjesroutes, maar ze lijken in onbruik te raken. Voor het recreatief wandelen zijn de laatste decennia allerlei nieuwe systemen ontwikkeld. Naast de paaltjesroutes,?de lange-afstand-wandelingen, de klompenpaden, de NS-wandelingen heb je nu ook de wandelknooppunten. Het is een bonte verzameling aan bordjes in Gods vrije natuur.

Misschien heeft het te maken met de eigenaren van de verschillende natuurgebieden en waren die paaltjeswandelingen exclusief van Staatsbosbekeer. Je hebt natuurlijk ook Natuurmomumenten met zijn eigen design. En de provinciale natuurgebieden. Dit gebiedje is dus van het Utrechts Landschap. Hier staan naast al die nieuwe wandelroute-systemen de rode paaltjes er ook nog. Maar het is niet erg duidelijk of ze er allemaal nog staan, of maar een restje. 

Al wandelend in het heerlijke frisgroene bos begin ik spontaan de loftrompet af te steken van de oude paaltjesroutes. Hoe duidelijk die waren. hoe ik ermee opgegroeid ben in de Emmerdennen mijner jeugd. Toen vond ik ze trouwens vooral stom. Ik wilde geen paaltjesroutes, zoals mijnvader, geen gebaande paden, ik wilde dwalen. Nu vijftig jaar later wil ik paaltjesroutes. Je had in de Emmerdennen geloof ik drie routes in drie kleuren met een aanduiding van hoe ver of hoe lang. Nooit raakte je in de war. 

Bij de wandelknooppuntenroutes moet je wel eerst de te volgen nummers bepaald hebben. En onthouden. Ik vind het maar niks, mopper ik een beetje. Je lijkt mij wel, lacht Bobby,  jij begint nu ook al met dat vroeger-was-alles-beter. 

Kunst

Peeq had een droom en die is nu uitgekomen. Zij is radiomaker bij Radio 5, maar ze wilde naast haar baan ook heel graag eigen podcasts gaan maken. Vrij werk. Buiten het Hilversumse om.

Van de week is haar eerste aflevering live gegaan. Ze heeft een compaan die ze steevast ‘mijn architect’ noemt met wie ze gesprekken voert. En zij gaat daarna dan monteren en muziek en geluiden zoeken.

Radiomakers zijn een heel eigen slag. Altijd bezig met de soundscape. De inhoud is maar een ding. Dat geldt natuurlijk voor alle media. Het moet goed overkomen en dat is een vak apart. De muziek, de gesprekken, de ruimte waarin het gesprek gevoerd wordt... Als luisteraar besef je vaak nauwelijks wat die radiomakers allemaal doen voordat ze hun programma’s de wereld in zenden.

Ik vind podcasts erg leuk, maar kom er niet zo gauw op om ze te gaan luisteren. Nu komt zij via Facebook binnen. Zoals het tegenwoordig hoort hebben ze een sponsor gevonden, zodat in elk geval de kosten gedekt zijn.

De Kunst van het Genieten deel 1

Moestuinieren

De nieuwe moestuin te Oud-Zuilen. Álles wordt opgevroten daar. Ook al heb je er mandjes overheen gezet, alles verdwijnt. Nou niet helemaal alles, maar wel veel. Dat had je niet zo op de vorige moestuin in Overvecht. Wat inmiddels de mandjes uitgroeit is de witte kool. Die heb ik nu maar uit zijn mandjes bevrijd, maar de kans is vrees ik groot dat die morgen ook opgevroten is.

Wat er nog wel staat is de prei, de rabarber, de aardbei en de paprika. Maar daat gebeurt niet zo veel mee. Wat er ook nog staat maar niet erg florissant: de rode biet en drie venkel. Wat opgevroten is: de rode ui, de radijs, de spruiten, vijf van de zes kropsla, de Chinese kool, drie van de zes venkelknollen, zes  Lollo Rosso sla.

Van wat ik zelf gezaaid / gepoot heb groeit tot nu toe alleen de spinazie goed. Van de wortelen zie ik nog niets. En de aardappelen kan ik de grond wel uit kíjken. Ik heb er nog maar een potje bieslook in gezet. Binnenkort maar weer naar het tuincentrum.

Het is nog maar april, zeg ik tegen mezelf. Gewoon doorzetten. Praten en opzoeken wat er aan de hand kan zijn. Twee keer per week ga ik kijken en schoffelen en eventueel bijkopen. Je moet niet bij de pakken neer gaan zitten en wel opgewekt blijven.

Feestbeest

Koningsdag: ik vind er écht niks aan. Ik weet niet of het komt van die tien jaar aan de Elandsgracht in Amsterdam, of dat de afkeer al langer is. Ik ben niet perse een Republikein, geloof ik, de staatsieportretten van de Koninklijke Familie door Erwin Olaf die vandaag in de kranten staan vind ik best leuk, maar de festiviteiten...

Misschien is de dingen anders ervaart als je (klein)kinderen hebt, dat je dan de wereld door hun ogen beleeft. Maar ik heb niets met pleinen en straten en parken tjokvol mensen met meuk.

Bobby en ik zijn naar Maassluis waar we Schoonmama asperges-op-Vlaamse-wijze beloofd hebben. Ze juichte van de week helemaal toen ik het aankondigde. Schoonmama woont in wat de ‘Oranjewijk’ heet met allemaal straatnamen van koningen, koninginnen, prinsen en prinsessen. Of dat een reden is om zo massaal te vlaggen? Er wordt hier huis aan huis gevlagd.

Bobby is wel Republikein en gaat Schoonmama’s belastingaangifte doen. Tegen beter weten in ga ik toch maar even Maassluis in. Het is koud en druilerig. Overal hangen vlaggen en ik zie maar weinig mensen. In het centrum bij de Markt hangen de gezinnen om bij de patatkramen, ijssalons en viskramen. Er zijn wat dekentjes met troosteloze troep. Er zingen twee meisjes van dertien die helemaal niet dúrven te zingen. Er zijn wat (oudere) mensen met oranje mutsen of veren op hun kop. Stel me voor dat ze een beetje opgewonden waren toen ze van huis gingen met doe malle dingen aan hun lijf. Ik zie het niet. Ik word er een beetje mies van. Wat is de vreugde van dit alles? Ben ik een ouwe zeikerd? Waarom zie ik het niet?

Schoonmama zegt dat ze op Koninginnedag vroeger altijd op zoek ging naar porcelein en vazen.

Straks eten we asperges. Dan worden we weer vrolijk.

Wix leren

Hani501 gaat mij Wix leren. Wix is een gratis web-editor. Ik wilde eigenlijk Wordpress leren, maar háár site is met Wix gemaakt. Dat kan ze een beetje.

Al heel lang wil ik een website voor mijn tekeningen, want ik heb alleen een blog. Maar ik heb tamelijk weinig talent voor web-editors. En als het niet lukt (en het lukt nóóit) wil ik steeds de computer uit het raam gooien. Maar onder de grenzeloos geduldige leiding van Hani501 gaat het lukken. Ik moet ervoor naar Fryslan, maar hoe erg is erg. Fryslan is wijds en prachtig.

Om te beginnen maken we eerst maar eens vier subcategorieën aan: ‘vogels’, ‘bloemen’, ‘zangeressen’ en ‘reli’. We hebben ook nog 'landschappen' en 'gebouwen'. Dan moet je leren foto’s inladen en op een aantrekkelijke wijze te groeperen. En dan goed van de ene kant naar de andere kant te linken. Terwijl ik al gauw begin te kermen: hij-doet-het-niet-ik-kan-dit-niet gaat zij gewoon door. Ze vindt het leuk, zegt ze, want ze leert er zelf ook van. Ze is te goed voor deze wereld.

‘When I’m laid in earth...’

De Bachvereniging voert vanavond ‘Dido & Aeneas’ van Purcell uit in TivoliVredenburg. Het is lang niet uitverkocht dus we kunnen er gewoon nog bij. Ach wat is het prachtig. 

Vóór de pauze doen ze trouwens een ander stuk, namelijk ‘Why, Why are all the muses mute?’ En daar komt mij geen toon bekend van voor. K. en ik kijken elkaar verbaasd aan, hoe kan dat nou dat we zo van ‘Dido & Aeneas’ houden en dat geen toon bekend voor komt. Nou daardoor dus. Het grote genieten komt ná de pauze.

De rol van Dido wordt prachtig ingevuld door de Noorse mezzosopraan Marianne Beate Kielland. Zij is een soort reuzin, qua gestalte. Natuurlijk luister ik met extra aandacht naar Dido’s Lament: ‘When I’m laid in earth / may my wrongs create / no trouble in my breast. Remember me, remember me,/ but ah, forget my fate.’ 

Een versie van dit lied door Alison Moyet werd gedraaid op Margs uitvaart. Op verzoek van Marg. Dat had ze op de dag van haar sterven nog bedacht, vertelde Hilda gisteren. Dat Marg herinnerd wilde worden, maar niet als zieke.

Netwerken

‘Vorige week heb ik toevallig in de krant gelezen dat "netwerken" dé manier is om aan werk te komen voor vijftigplussers zonder werk’, tipt Schoonmama (88) opgetogen. ‘Nou, dánk u wel voor de tip!’

Vandaag ga ik netwerken met iemand uit het damesnetwerk in Amsterdam. Op het Spui. Kopje koffie, de zaak bekijken, het hele verhaal vertellen in een kwartier en dan ferm aangeven wat ik zou willen. Alsof ik dat weet. Even aanzien. ‘Niet te lang “even aanzien”, tipt dit contact uit het damesnetwerk, ‘want over twee maanden zijn ze je vergeten. Tot gauw!’

Dat was een nuttig bezoekje. Na afloop kan ik eens om me heen kijken hoe Amsterdam veranderd is. Op het Spui, het Rokin en in de Kalverstraat lopen alleen nog toeristen. Er komen haast geen Amsterdammers meer. Natuurlijk heb ik de verhalen daarover vaak gehoord en gelezen, maar ik dacht dat ze overdreven. Zoals Amsterdammers overdrijven kunnen. Maar het is echt waar. Een binnenstad zonder eigen stedelingen.

Om toch nog wat Amsterdams te proeven ga ik naar het Waterlooplein dat zo heerlijk kleurig en oncommercieel is en en het Joods Historisch Museum, alwaar eeen tentoonstelling is over de fotografe Maria Austria. Heel heel veel zwartwitfoto’s van de wederopbouw na WO-II en van het theater. Ik herinner me haar foto’s goed. In het museumwinkeltje kijk ik boeken. Beetje duur ineens, boeken, op straks zoiets als een half salaris. En zo wordt zo een idee geboren. 

'Lucie, van Marg'

Ik zit op bezoek bij Hilda, de zus van Marg, om nog wat spulletjes te halen uit de boedel, belt net haar dochter. Margs lievelingsnichtje. Met het nichtje had ik voor de uitvaart de foto’s uitgezocht. Zaterdag heeft de familie Margs huis leeggehaald en de sleutel bij de woningbouw ingeleverd. Hilda en haar dochter hebben allebei hun huis nu vol staan met Margs spullen. Ik krijg Margs idioot grote varen die ik altijd zo prachtig vond, maar veel te groot, en een schilderijtje. ‘Ik heb Lucie op bezoek’, zegt Hilda tegen haar dochter. ‘Ja, Lucie Lucie. Lucie van Marg.’

Het nichtje had de afgelopen dag zitten lezen in dozen met papieren van Marg en was daarin dit vers tegengekomen, dat Marg en ik blijkbaar hebben geschreven in 1979. Ze leest het voor vanuit Amsterdam-Oost. Ik was het vers helemaal vergeten, heel vaag komt het me bekend voor. Beetje grof wel, ik moet wel lachen om de opstandige adolescenten die we waren. En heb ook de neiging om ‘sorry hoor’ te zeggen.

Spierkracht

Om te kijken ik nog wel over enige wilskracht en spierkracht beschik besluit ik een rondje te gaan fietsen in het Groene Hart, en wel op grond van het knooppunten-systeem. Thuis kies ik op de knoopuntenkaart een rondje Maarssen, Vleuten, Haarzuilens, Harmelen, Montfoort, bijna IJsselstein,  De Meern, Vleuten, Maarssen. En dan schrijf je de getallen van de knooppunten op een briefje. Hoeveel kilometer dat is: ik heb geen idee. 

Achteraf rapporteert mijn stappenteller dat het 45 km was. Ik stak twee keer de A2 over en twee keer de A12. Hoewel de omgeving IJsstelstein en de Oude Hollandse IJssel (beide ónder de A12) een grote verrassing zijn kan ik een volgende tocht denk ik toch beter bóven de A12 blijven en meer richting Woerden of Kockengen. Rond Haarzuilens en Harmelen (bóven de A12 dus)  is het echt een schitterend bloeiend weidelandschap. 

Ik heb een pronte iets te hoge Batavus-herenfiets en kan er na die 45 kilometer (in 3 uur vrijwel zonder pauze) haast niet meer af komen door de spierpijn. Er staat best veel koude westenwind. Veel wind tégen. Maar ik voel me enorm opknappen van al die wilskracht en spierkracht, die dus wel degelijk aanwezig zijn nog.

Tulipa 'Mabel'

Omdat overal de tulpen ineens  uitkomen en ik in november ook mooie siertulpenbollen gekocht had, waaronder de 'Tulipa Mabel' wijden we daar m aar een plaatje aan. Een tekening is telkens een mooie afsluiting van de dag, het bewijs dat ik niet dood ben en dat ik wat gedaan heb. Blijkbaar wil ik heel graag steeds iets doen, meer dan de boodschappen, de was en het koken. 

Hier was vooral de kleur van de achtergrond de vraag. Eerst was die lichtgrijsgroen, ook mooi, maar het knalde me te veel, toen heb ik er mosterdgeel en uiteindelijk wéér grijs doorheen gesmeerd.

Hanu501 heeft beloofd dat ze deze week het website-programma Wix gaat leren en als ze het kan dan kan ze het mij leren. Ik heb mijn blog met tekeningen, die is wel grappig, maar niet erg professioneel als ik er een échte site van wil maken. Sinds een week plaats ik dagelijks een tekening op Instagram.

Bloemetjes

Met Zus1 lopen: weer de Lambertskade (dat pad van Vreeland naar Oud-Loosdrecht). Dat pad verandert per week enorm. Het groen schiet uit de bomen en struiken, het bloesemt als een gek. 

Zo ziet bloemetjes fotograferen er uit. Prachtige uitgebloeide paardenbloemen. Nu al uitgebloeid?

Zus1 heeft heel veel meer kennis der natuur dan ik. Zie ik een mooi blozend eendensetje, weet zij dat dat ‘smienten’ zijn. Zij ziet ook zo het verschil tussen 'boerenzwaluwen/  en 'huiszwaluwen'. Dat ik laatst geschreven had dat ik daar een 'jan-van-gent' had gezien, dat kon ècht niet, dat moet een 'aalscholver' geweest zijn. Nu ik het google: zij heeft gelijk. Ze weet ook het verschil tussen 'waterhoentjes' (rode snavel) en 'meerkoeten' (witte snavel). En ze roept dingen als: kijk ik hoor de tjiftjaf. Ik kan nog heel veel leren.

Slopera

Bobby zou mee naar de voorstelling 'Slopera' in ons buurttheater Zimihc, maar er blijkt ook net Bekerfinale (Feyenoord-AZ) op tv, dus bij nader inzien kan hij écht niet. Jongste Nichtje wil wel mee en belt haar ouders zodat we ineens gevieren een klein avondje uit hebben. Jongste Nichtje had hen er niet bij verteld dat het je reinste amateurtoneel was van het genre vormingstheater van de jaren tachtig.  Maar als je dat snapt is het heel leuk.

Het is een stuk over de afbraak van een jaren vijftig-flattenbuurtje hier verderop, ten behoeve van weer het nieuwste inbreiwijkje 'Mussen & Merels'. Gentrificatie heet dat. Dat een Vogelaarwijk deels afgebroken wordt, dat sociale huurwoningen vervangen worden door koopwoningen. En die mensen die daar woonden moesten weg. Ze werden vaak jaren aan het lijntje gehouden, dat ze ooit terug konden (of in elk geval sommigen van hen) maar dat geldt natuurlijk voor de meesten niet. Die zitten nu in hoge flats in Overvecht. 

Het is een voorstelling met nogal veel spelers, van wie je vermoedt dat het voor een deel oude bewoners van dat wijkje zijn. De 8 meisjes in de leeftijdscategorie 7 tot 12 zijn het allerleukst. 

http://slopera.nl/

At home

Hoewel het achtertuintje ook prachtig is zit ik met de ochtendkoffie graag vóór. Vol in de ochtendzon. Jongste Nichtje komt spontaan op de koffie. Ja zij vindt vóór zitten ook leuker. Daar gebeurt tenminste wat. De voorbijgangers beginnen altijd te lachen als ze me daar zien zitten met mijn koffie en mijn krantje. Geen voortuintje in de straat is zo feestelijk gezellig als het mijne, al zeg ik het zelf. En nu zitten we daar onder de blauwe regen in onze bloemetjesbloezen en bloemetjesbroeken te kleppen. Het leven is voorwaar verschrikkelijk, maar nu geloof ik even niet.

Het zusje

Het is té zonnig. Ik ga maar met mooie klassieke muziek op de kloosterkamer. Gordijnen in het hele huis dicht. 

Ik wil weer eens wat anders dan bloemen en vogels. Maar best moeilijk, deze moeder en kind.

Op avontuur

D. heeft haar verjaarsvriendinnenetentje. Pas na het eten brengt iemand het thema ‘avontuur’ in. Daarvoor hadde we allemaal al verteld over wat je ouders in WO II hadden meegemaakt. Voor zover je dat eigenlijk wist. Dat was verrassend en soms best hevig. Wij zijn van de generatie wier ouders rond de 20 waren in de oorlog. Sommigen in de buurt van Vught. 

Ook al had ik ertegen geprotesteerd, ik ben toch wel benieuwd naar de themaronde 'op avontuur'. Mary begint over haar klautertocht met haar vriendin hoog in de bergen in Nepal. Bergen van 5000 m hoogte. Ze heeft een fotoboek mee vol prachtige foto’s.

D. klapt uit de school dat iemand uit het gezelschap bezwáár tegen het thema had gemaakt. ‘O ja?’ roepen de vriendinnen in koor, ‘wie dan?’ Schoorvoetend geef ik toe dat ik het was, dat avonturen niet meteen zijn waar ik me mee bezig houd. Met een vriendin overleden en werk kwijt. Ik schiet er zelf helemaal van vol, zó treurig vind ik mezelf. Dat levert veel compassie op. En inderdaad: als dit geen avontuur is...

Tenslotte doen we nog een rondje ‘polyamorie’, wat ook veel meningen en ervaringen verhalen losklopt. Vriendinnenetentjes: een ijzersterk concept.

Weg

Belevenis van de dag is het nieuwsbericht over mij situatie op de site van het vakblad. De nieuwe eigenaar en ik steggelen uren over de inhoud. Na veel heen en weer komt er iets uit wat dan maar moet.

Ik wil graag dat Mandy ook in het bericht staat zodat onze leuke foto op de laatste werkdag samen erbij geplakt kan. We vormden tenslotte jarenlang een leuk setje. En het staat niet zo alleen. 

En terwijl ik in de wachtkamer van het UWV zit gaat het bericht out in the open. Ik heb mijn privé-e-mail er onder laten zetten en krijg best weer veel reacties. Ook de familie en vrienden kan ik hiermee op de hoogte stellen. Het is wel wat plompverloren, realiseer ik me wel, maar ik kan echt niet iedereen gaan bellen. Al die telefoontjes: die trek ik echt niet.

De UWV-consulent - Harry - heeft een uur voor mij. Een kale vijftiger. We zitten tussen van die bordkartonnen schermpjes waarbij je ook het gesprek van de buren hoort. ‘O’, zeg ik, ‘als u een heel uur heeft, dan mag ik vast wel vertellen wat er gebeurd is. En dat ik wat van slag ben.’  Maar hij wil eigenlijk alleen de gegevens op zijn scherm controleren. Of alles klopt. Eerst moet ik mijn ID laten zien. Ik heb mijn rijbewijs mee. ‘Dat kan eigenlijk niet’, zegt hij. ‘Maar in de uitnodigingsbrief stond ...’, zeg ik. Ja dat stond in de éérste brief. Maar dat is fóut. In de twééde brief stond dat u uw paspoort mee moest nemen. Het probleem met  het rijbewijs is dat in zijn invoerscherm geen mogelijkheid voor 'rijbewijs' ingevoerd kan worden.

Het doel van dit gesprek, vertelt Harry, is dat hij mij vertelt wat het UWV voor mij kan betekenen. Eigenlijk niets. Ze zijn er meer voor MBO-ers. Wel hebben ze wat workshops netwerken. Als 60-jarige specialist (‘Dat is een voordeel, maar ook een nadeel’) moet ik het hebben van mijn ‘netwerk’. Goh.' Nee, scholingsbudget is er niet. ‘Vindt u uw werk leuk?’ vraag ik. Ja, zegt hij. ‘Hoe lang doet u het al?’ ‘Al 23 jaar.’ Omdat het zo goed gaat met de economie en de werkloosheid afneemt lopen zij als consulenten zelf ook gevaar om eruit geschopt te worden. 

‘Als werkloze heb ik maar vier weken vakantie, en mag ik wel een dagje op stap in Nederland maar niet naar het buitenland’, breng ik nog als kwestie in. 'Dat vind ik wel een beetje weinig. Mijn zus woont in Duitsland. Zij zegt: kom maar even een weekje bij ons. Bijkomen van alles. Mag ik naar haar toe zonder dat ik u daarvan op de hoogte stel? Zonder dat dat officieel "vakantie" heet?’ ‘Eh...’, zegt-ie, ‘eh... nou officieel mag het niet, maar als u uw laptop meeneemt en telefonisch bereikbaar bent... Wij vinden toch geen werk voor u.’ Zo is dat.

Koos

Zus4 probeert te bellen, maar het lukt niet zo. Ik heb aldoor wat en verder weet ik het ook niet. ‘Probeer maar’, zeg ik, ‘maar als ik ergens ben neem ik de telefoon niet op. Veel te ontregelend allemaal.’

‘Koos Werkeloos’, lacht ze. Dat zegt me dan weer niets. ‘Kén je dat niet’, zegt Bobby. Maar even googelen brengt me op het Klein Orkest. Harry Jekkers. 1983. Over een man die het wel OK vindt om in de WW te zitten en lekker gaat vissen.

Op de site Learning Dutch can be fun staat te lezen: I quit my job end of April and as a result I am officially ‘werkeloos’: unemployed. You may also encounter ‘werkloos’ which means the same thing. I think ‘werkeloos’ is more common in daily speech. In DWOTD Voetstuk I covered the song ‘Over de Muur’ by the 80s band ‘Klein Orkest’. They also had a song about being unemployed which we will cover below. In the song ‘Koos Werkeloos‘ the character ‘Koos Werkeloos’ sings about being unemployed and that he is actually quite happy with the situation. Dutch people who are old enough may refer to this song by calling somebody who is unemployed ‘Koos Werkeloos’.

Zo’n geregeld gedisciplineerd bestaan als je het ene moment hebt, zo’n gebrek daaraan nu. Van de zon genieten valt ook niet mee. Veel te warm.

‘n Zusje

Bébé heeft een zusje gekregen en ik ga op kraamvisite. Dat kan nu gewoon op een doordeweekse ochtend. Vorige week had ik Nichtje geappt: ‘Hoe is het met jou? Met mij niet zo goed, ik ben geloof ik mijn baan kwijt...’ en toen kreeg ik als antwoord: ‘Wat rot! Maar ze is nu even aan het bevallen.’ De week daarvoor had ze gevraagd of ik mee wilde helpen het geboortebord te schilderen, maar daar kon ik me toen al niet toe zetten. Ik wist niet eens wat een geboortebord wás. Nu vraagt ze meteen als ik binnenkom: ‘Hoe vónd je het geboortebord?’ Huh? Waar? Niet gezien. Te geoccupeerd met de eigen issues. Zij maakt zich zorgen of het bord er nog wel staat. Het is zo groot en opvallend... Onmogelijk om niet te zien.

Maar ik was bij het uitstappen en aanbellen nog even helemaal opgeslokt met onverkwikkelijke issues op de mail. In het kader van soms-zit-het-mee-en-soms-zit-het-tegen zit het vandaag weer tégen.

Maar waar gaat het over. Het is lente. Hier is een nieuw leven. Wat een klein mooi meisje. Wat een blije moeder. Bébé - die nu 16 maanden is en bijna baby-àf - slaapt. 

Man en paard

Ik ga naar de opening van een tentoonstelling. Doritha heeft een expositie, ditmaal met monoprints. Ik kende het procede niet, maar het kan heel precies en ambachtelijk maar ook heel simpel. Een zinken plaatje met drukinkt, daarop vormpjes of materiaal of  niets, daarop een vel papier dat aangedrukt wordt, al dan niet met een drukpers. Ik denk dat zij snel een schets maakt op de achterkant van het papier en met de handen aandrukt. En dan kijken hoe het geworden is.

Een groot deel zijn afbeeldingen van paarden. Of mens-en-paard. Het heeft een hele ijle sfeer. Mooi. Maar ik heb zelf niet zoveel met paarden. 

Ik was uitgenodigd door een gezamenlijke goede vriend G. die in de mail een prachtige verhandeling had gestuurd over Doritha en haar werk. Dat vind ik altijd knap, mensen die verhandelingen kunnen schrijven over beeldende kunst. Ik val gauw in woordeloosheid. ‘Mooi’. ‘Raakt me’. Hij heeft daar zo vier alinea's over. Ik ga hem ongevraagd citeren.

'Doritha maakt haar werk volledig vanuit haar innerlijke wereld, zonder beïnvloed te zijn door heersende kunstopvattingen, actualiteit, trends of theorie. Niet dat ze deze verwerpt, maar ze leeft in een andere wereld, daar waarin actualiteit, meningen en zo van weinig gewicht blijken. Zelf zegt ze ervan dat haar werk in diepe stilte ontstaat, een stilte zo stil dat daarin enkel liefde opwellen kan, en dat ze hoopt dat dit ook gebeurt in het innerlijk van degene die haar werk bekijkt.

Deze laatste serie van haar werk heeft me ook getroffen als bijzonder mooi. Nou is de ervaring van schoonheid natuurlijk steeds een kwestie van persoonlijke smaak en raakbaarheid. Maar smaak en raakbaarheid zijn, net als persoonlijkheid, geen onafhankelijke en onveranderlijke kwaliteiten. Smaak vormt zich, raakbaarheid ontwikkelt zich en ik kan me voorstellen dat het meer dan wie ook de kunstenaars en overige makers zijn die, in de mate waarin zij hun ziel en vaardigheid leggen in hun werk, verantwoordelijk zijn daarvoor. 

Hoe meer ik kijk naar het werk van goede kunstenaars, en hoe meer ik, bijvoorbeeld,  goed geschreven boeken lees, goed gemaakte muziek beluister, of hoe langer ik vaardig gesneden kleding draag en leef in een huis gebouwd door goede architecten, hoe meer mijn smaak en gevoeligheid zich verdiepen en verbreden, en hoe beter ik weet hoe op zoek te gaan naar het nog betere. In ieder geval het werk van Doritha heeft dat effect op mijn smaak en gevoeligheid. En, zoals gezegd, deze laatste serie van haar werk wel heel in het bijzonder. 

Misschien heeft dat ook te maken met het bijzondere procedé dat zij gebruikt heeft bij het maken van dit werk, een techniek die haar dwingt om de eigenlijke tekeningen steeds heel snel te maken (voor de inkt is opgedroogd) zonder dat ze zien kan wat ze maakt, en dus helemaal te werken op haar gevoel. Het heeft het werk een spanning gegeven waarin esthetiek en voorlopigheid, innerlijkheid en openbaring in mijn ogen tot heel eigenaardige en, zoals gezegd, mooie syntheses hebben geleid.'

Support

Na de vorige slapeloze nacht slaap ik nu weer als een blok. Gelukkig maar. Dan is het nieuwe leven een stuk beter te behappen. Mijn afscheidsmailtje van gisteravond aan deze en gene levert veel aardige reacties op. Wat-naar, kop-op, je-komt-er-wel, zo-is-het-leven... Wat je er ook aan hebt, for the time being is het heel fijn. Wat vooral fijn is is: niet de kop in het zand, niet in de schulp, wat de eerste reactie was/is, maar met open vizier. 

Jonge spinazie

‘En nu de vijanden trotseren!’ roept een medemoestuinierster. De vijanden? Dat zijn volgens haar de konijnen en hazen die alles opvreten. Ze zegt dat er wel gaas gezet is naast het hek van de ingang, maar dat de hazen zo over slotgracht springen. Ik vind het spannend. Veel van wat ik twee weken geleden plantte lijkt het niet te redden. Toch wacht ik nog even af.

Tot mijn verbazing komt wel de spinazie op. Terwijl ik gelezen had dat die het moeilijk heeft op klei. De medetuinierster vindt dat ook een mirakel, want veel mensen hebben moeite juist met de spinazie, weet zij. 

Ondertussen kies ik bij Vechtweelde wat rode uien, Chinese kool, een paprika-plant, en nieuw slaplantjes. We gaan het allemaal beleven.

Goudse violen

Hoog Sammy...

... kijk omhoog Sammy, want daar is de blauwe lucht...

Kitty neemt me mee uit wandelen bij Lage Vuursche. 11 km doen we. Prachtig is het daar. En best pittig. De ochtend heb ik doorgebracht aan de computer met weer een sollicitatie. De site van het UWV hapert op allerlei punten. De sollicitatiebrief laat zich niet uploaden. Mandy had dat ook al. Die kon niet doorgeven dat ze weer werk heeft.

Twee afwijzingen heb ik nu binnen. ‘Je past niet helemaal in het profiel. Er waren anderen die beter in het profiel pasten’. Ik ken de teksten. Ik schreef ze zelf ook. Het is bekend en part of the game. Men moet zich er niet teveel van aantrekken. 

De nieuwe eigenaar belt. Dat is nu de derde keer. Weer zegt hij hoe moeizaam het allemaal gaat en hoe náár hij het voor me vindt. Het is een heel aardige man. Hij wil wel, zegt hij, hij heeft wel de intentie, maar hij kan me niets beloven. Ontmoeten wil hij niet. Hij vindt het zo náár. Dit moet voorlopig dan maar het einde van deze telefoontjes zijn.

Vrijdag ga ik mijn UWV-‘werkcoach’ ontmoeten. Ik moest maar met ‘netwerkgesprekjes’ beginnen. Met goede moed. Daar ontbreekt het nu geloof ik even aan.

Notendop

Ik lees Notendop van Ian McEwan, het relaas van een foetus wiens moeder en vader op punt van scheiden staan en de hoogzwangere moeder een seksueel dampende relatie is aangegaan met de broer van haar man. Samen bereiden ze een gifmoord voor. De vertellende baby kan niet zien maar wel horen. Een uiterst wonderlijk verhaal. Het schijnt allemaal een grote variatie op Hamlet en Macbeth van William Shakespeare te zijn maar dat weet ik alleen maar van de recensies, die heb ik niet op mijn netvlies. McEwan is weer prachtig uitvergrotend en bloemrijk, ondanks het merkwaardige perspectief is het een groot genoegen om erin mee te gaan.

Loenderveense Plas

Zondag. Gedenkt den sabbatdag dat gij dien heiligt.Want in zes dagen heeft de HEERE den hemel en de aarde gemaakt, de zee en al wat daarin is, en Hij rustte ten zevenden dage.

Sorry hoor. Kwam even naar boven. Vanwege dat ik niet zes dagen gewerkt heb.

Eerst ga ik naar de dienst in het Johannescentrum (Overvecht) met als thema religie & beeldende kunst, de eerste dienst in een reeksje van vier. De voorganger Ruud Bartlema (theoloog enbeeldend kunstenaar) maakt zelf Joods geïnspireerde kunst die doet denken aan Chagall. Hij thematiseert de protestantse angst voor beelden (gebaseerd op het tweede gebod: Gij zult u geen gesneden beeld maken... ), een gedachte die je ook bij jodendom en islam te vinden is en die nogal in tegenstelling staat met de katholieke traditie met al zijn heiligenbeelden en de Oosters-Orthodoxe met al zijn iconen. Ja inderdaad, waar ik zo van houd. Daar wil ik geloof ik wat meer inzicht in. 

Maar het is een lang verhaal over al die opvattingen door de tradities. Zelf is hij erg vóór beelden / schilderijen in de kerk, blijkt aan het eind, omdat beelden voor verbinding zorgen in de hersenen, evenals muziek en verhalen. Als ik hem was had ik even deze kerk helemaal vol iconen en schilderijen gehangen. Niet dus. Nou ja, binnen het protestantse vertoog is het een mooie poging. En wat het hier altijd mooi maakt is dat de pianist / dirigent van het koor (Wick Gispen) zo onstuitbaar prachtig gedreven speelt. Dus het is de moeite van het tochtje toch wel waard.

Bobby kon het niet opbrengen om op te staan, maar hij gaat daarna wel mee naar mijn nieuwe lievelingswandeling tussen de Loenderveense Plas en de Wijde Blik door, van Vreeland naar Loosdrecht en weerom. Het is er zó mooi, zeg ik, dat zal je goed doen. En dat doet het. Het is er zo open en zo licht en zo helder water en zoveel vogels. Een soort paradijs. En zo vlak bij huis. 22 km.

Dit paradijs wordt trouwens bedreigd door een kanaal en een hoge damwand voor de pleziervaart bij Oud Loosdrecht. Overal langs de Horndijk hangen protestborden. Het rare is dat die plassen daar allemaal Stiltegebied zijn, van Natuurmonumenten en Waternet. De bewoners verwijten beide organisaties te marchanderen met een paar horeca-ondernemers. Ik heb er wat gemengde gevoelens bij omdat al deze ‘natuurliefhebbers’ enorme miljonairs moeten zijn om in de paradijs te kunnen wonen. Maar het intrigeert wel. What's the story? We gaan het uitzoeken.

Verder lezen:

- Bewoners in actie tegen kanaal Loenderveense Plas

- Bewoners aan de Loenderveense Plas boos om plannen vaarroute 

- Filmpje over de Loenderveense Plassen

Touren

Ik slaap, lees en teken veel. Bobby belooft boodschappen te doen en - asperges - te gaan koken. Er zit geen beweging in mij vandaag. Om toch nog een heel klein uitje te hebben ga ik om een uur of drie naar de Botanische Tuinen bij de Uithof. Dan rijd ik via de Zuilense Ring, de A27 en de A28. Bij de afrit Uithof word ik gehinderd door drie touringcars. Heb ik dat weer! Wat doen drie touringcars op de afrit naar de Uithof??? O nee! Die gaan vast naar de Botanische Tuinen. En ja hoor, en er stappen wel honderd hoogbejaarden met wandelstokken en rollators uit en die moeten allemaal vóór mij door de smalle ingang.

Oefening in geduld. Want als ik ze eenmaal voorbij zal zijn zullen ze me niet meer in de weg lopen.

En als ik langs de kassa ben zie ik Marijk, die ken ik van de jaarlijkse retraites in het klooster. Zij is vrijwilligster bij de Botanische Tuinen en gaat vandaag een deel van deze groep  rondleiden. Ze straalt als ze me ziet en heeft er zin in met die bus bejaarden. Mijn grom verdwijnt als sneeuw voor de zon. 

Het is veelbelovend, vroege lente in Botanische Tuinen. Het is daar zo raar, die prachtige weelderige tuinen tussen hoge kantoren, snelwegen en parkeerplaatsen.

Chinees

Geleend bij de bibliotheek en gelezen: Tijgerkop door Mingfang Wang. Het verhaal van een nu 43-jarige Chinese vrouw die 12 jaar lang het Chinese restaurant van haar vader runt. Het restaurant was van haar broertje en haar vader, maar haar broertje kreeg darmkanker en haar vader had geen horeca-vergunning.

Ik neem het mee vanwege mijn voorliefde voor Chinese restaurants. 

Het gaat echt over de ins en outs, het wel en wee van het Chinese restaurant: de keuken, de medewerkers, de klanten, de bezorgers, de overheid (werkvergunningen), de politie (snelheidsboetes van de bezorgers). Minder over de levensgeschiedenis en het persoonlijke verhaal. Echt onderhoudend. Gortdroog en met humor opgeschreven. Leuk om nader met die wereld kennis te maken.

In de reprise

Het is wel grappig dat sommige onderwerpen terugkomen. De nijlgansjes. Die schilderde ik twee jaar geleden ook. Was ik vergeten. En Amy Winehouse. En de zwanen. Die onderwerpen bezorgen me geloof ik een grote snik. Nijlganzen zijn zo mooi, en dan zo’n kluitje kleintjes achter hen aan. Ik stuur hem naar Nichtje, die zojuist een tweede dochter ter wereld heeft gebracht. 

Zaaigoed

Onder de bezielende leiding van de Juf vorig jaar ging het moestuinieren beduidend doelgerichter. Het gaat nog niet zo florissant met mijn zaaigoed, al komt de tuinkers gelukkig wel op. En vanaf het weekend gaat de zon weer goed schijnen, dus dan zal hopelijk wel iets meer de aarde uit schieten. De zomerpreitjes die ik van de week gekocht had in één pot, en dus maar uit elkaar gescheurd staan heel ielig toch nog steeds rechtop, die lijken het te gaan redden. 

In de seizoenstuin op Oud Zuilen heb ik nu aardappelen, spruiten, bieten, kolen, venkel, prei geplant. En andijvie en sla, maar de andijvieplantjes zien er reddeloos verloren uit en ook de sla staat er sneu bij... Ik vrees geloof dat ik met alles amateuristisch enthousiast twee weken te vroeg ben begonnen, dat ik het nog een weekend aanzie, dat ik daarna waarschijnlijk mijn verlies ga erkennen en dan weer welgemoed opnieuw beginnen. Ik heb er inmiddels ook spinazie gezaaid en worteltjes.

En al wachtend kan ik binnen een paar dagen al mooi eigen tuinkers op brood. Er komen ook kleine radijzeplantjes op in het bakje ‘snijbiet’. Mysterieus.

Euthanasie

Het is alweer het vierde seizoen van de tv-serie Dokter Deen van Omroep Max, en ik heb hem al die tijd trouw gevolgd, maar dit seizoen is het niet louter genoegen. Het is allemaal té erg. Er zit nauwelijks lucht meer in. De vorige seizoenen waren  ook wel eens heftig, maar daar voerden liefesperikelen de boventoon. 

Nu zijn het allemaal zaken van leven en dood en huwelijkskwesties. Oscar (de man van de Vlielandse huisarts Maria Deen) heeft ineens zware ALS. Mama Deen, Maria's pleegmoeder, heeft zware dementie en moet in een gesloten afdeling van verpleeghuis hoewel Maria haar anders heeft beloofd. Maria’s oom heeft longkanker en komt klem te zitten tussen de auto en de aanhanger. Zoon Robbert is getrouwd met de ontzettend leuke Pip (beiden ook huisarts) die ineens autistisch is en geen seks wil waardoor hij wel vreemd móet gaan - en wel met de plaatselijke politieagente. Dochter Isa is getrouwd met Freek de dominee, zij heeft haar carrière opgegeven, is nu een heel gefrustreerde huisvrouw en is vlogger geworden die nogal gênant haar gezinsleven filmt en de wereld in stuurt!

In de aflevering van gisteren pleegt Oscar euthanasie. Schoondochter Pip voert de medische handelingen uit. Oscars dochter Eva komt op het nippertje uit het buitenland en is heel erg tegen. Het is allemaal dicht op de huid gefilmd. Tot het infuus aan toe. Ik zit tot mijn eigen verbazing met tranen in de ogen. Maar ik vind het ook allemaal té erg. Het verbaast me wel dat zo’n toch controversieel onderwerp zo gefilmd mag worden. Bij zelfdoding wordt altijd alle terughoudendheid betracht.

Vale kleuren

Mijn poepdonkergrijsbruin is de kleur die het eerste op is uit mijn bakje met 24 verfnapjes. En dan het grijs. Dan sta ik weken in dubio of ik weer een nieuwe set zal kopen of doorgaan met de doos zonder mijn lievelings-vale-kleuren. Vale kleuren geweldig. Het doosje (Talens) kost € 22.50 en ik doe er ongeveer een jaar mee. Ik kocht ze vroeger altijd bij V&D en nu V&D dicht is op internet. Vanwege dat die vale kleuren sinds vorige week op zijn werden de futen eerder deze week paars. 

Eergisteren besteld, gisteren in huis. De oude verfdoosjes met nog 22 van de 24 kleuren leg ik in het buurtbiebje. Ze zijn zo weg. Iemand die droomt van schilderen en nu de kans ziet te beginnen.

Ik kan de twee vale kleuren meteen toepassen vandaag. Het was een rare betonnen trap naar de bovenverdieping in bet restaurant die je op moest om naar het toilet te gaan. Ik was eigenlijk van plan om de buitenkant te tekenen, want die was ook bijzonder, maar op zoek naar een foto waarop het licht iets bijzonders doet stuitte ik op deze van de trap. Wel leuk om zoiets te maken. Weer een nieuwe lijn: architectuur. 

Copper gold

Met Hani501 neem ik het leven door, zoals het thema 'avonturen'. 'Wat is avontuurlijk? Ik vind mijn blog avontuurlijk', zeg ik, 'durven schrijven over alle triviale zaken die je bezig houden.' Zij bevestigt de voortdurende aanwezigheid van trivialiteiten en ijdelheden, waar je anderen doorgaans niet van op de hoogte stelt, en dat dat leuk is om over te lezen, want zo herkenbaar. 

Neem de verhaallijn ‘natuurlijk rood haar’. Ik laat het plaatje zien dat ik vanochtend al in elkaar geknutseld heb. Over dit onderwerp heb ik al veel geschreven. Veel te veel, als je het mij vraagt. Het laatste jaar wat minder, omdat ik mijn haar hazelnoot-bruin ben gaan kleuren. Het mooie rossige kopergoudblond was bijna nergens meer te koop, er was alleen nog hysterisch knaloranje (‘copper burst’) en dat stond me niet meer, vond ik. 

Nu waren Bobby en ik onlangs met zijn zus en zwager te eten bij onze Griek ‘t Dikkertje. Ik kom daar regelmatig, want hij is mijn lievelingsGriek. Zegt de Griek tegen Bobby: ‘U komt hier wel vaker hè?’ ‘Jawel’, zegt Bobby. ‘Maar ik kom hier veel vaker dan hij’, sputter ik. De Griek geeft geen blijk van herkenning. Dat ben ik niet gewend. Ik ben gewend dat men juist mij herkent, ben met mensen uit eten geweest die het opviel, dat alle obers mij kenden. Dat kwam natuurlijk van dat oranje haar. En nu dit! Ben ik onzichtbaar geworden? Bobby vindt het ook onbegrijpelijk.

Het moet van dat hazelnootbruin komen, besluit ik. De kleur staat goed, daar niet van, maar het is nogal onopvallend. Ik moest maar weer eens langs het Kruidvat om te checken of ze het haarkleuraanbod alweer eens vernieuwd hebben. En ja, er is een nieuwe kleur ‘copper gold’.

Het kost uren voor je zeker weet wat het effect is, want na het verven (10 minuten) en intrekken (30 minuten) en uitspoelen (10 minuten) moet het ook nog uren drogen, maar hier ben ik wel tevreden over. Met dit ‘copper gold’ ben ik weer rossig-rood. Zoals God het bedoeld heeft.

Nu maar hopen dat de Griek me over een tijdje wel herkent?

Abschied

Op die rare donderdag te Bunnik, nu bijna twee weken geleden, dat ons kantoor werd leeggehaald door de nieuwe eigenaar, spraken we een afscheidsetentje af en wel in Amersfoort waar Mandy woont. Ze heeft Het ‘wereld’-restaurant Dara  uitgekozen, vlak bij de Oude Poort en het nieuwe Eemplein. Het is een leuke locatie. 

Het is een lief maar raar afscheid. Het verhaal is immers nog niet voorbij, al is het voor Mandy en Eva al wel al meer voorbij dan voor mij. Zij hebben per aanstaande maandag allebei een nieuwe baan. Dus in die zin klopt het afscheid wel. Ik heb geen speech, zeg ik, want ik deed altijd bij elk afscheid een speech, maar wel een cadeautje. Ik heb voor allebei een heel mooi boekje gekocht. O zeggen ze geschrokken, we hebben niets voor jou. Dat geeft niets, zeg ik.

We hebben het de hele maaltijd hoofdschuddend over hoe weird alles gegaan is - en nog steeds gaat. Na afloop heb ik een instortmomentje. Ik sleep mezelf zo’n beetje naar het station en naar huis. 

Muzeum

Wat doen dames op leeftijd met tamelijk veel vrije tijd? Die gaan naar het Muzeum. Vandaag ga ik naar Muzeum Catharijneconvent alwaar een tentoonstelling is over miniaturen. Middeleeuwse handgeschilderde boeken. Erg erg erg prachtig. Je weet niet waar je kijken moet, zo veel en zo pietepeuterig. Ik heb het idee dat je als je goed naar één schilderij in één boek kijkt dat je haast al wel genoeg gezien hebt. Tientallen jaren werd vaak aan die boeken gewerkt. Het perkament, de calligrafie, de initialen, de afbeeldingen, en uiteindelijk ook het inbinden. Zo snel en efficiënt alles nu moet, zo traag en aandachtig en kunstig ging het toen.

Ooit bezocht een tentoonstelling met pagina’s uit de getijdenboek van Maria van Kleef. In Muzeum Het Valkhof in Nijmegen. Daar hadden ze dacht ik zo’n boek los gesneden. Hier liggen de boeken in vitrines opengeklapt. Andere ervaring wel. 

Het is verder een hele moderne multimediale interactieve zintuiglijke tentoonstelling. Niet alleen de felle kleuren, ook geuren en geluiden spelen een rol. Het geluid van perkament. Je mag overal gaan zitten kleuren en plakken en zo je eigen miniaturen maken. Dat laten de dames bezoeksters zich geen twee keer zeggen!

Avonturen

D. wordt volgende week 62 jaar. Twee jaar geleden werd ze 60 jaar en vierde ze dat chique in een opkamer in het Pullitzer Hotel aan de Keizersgracht. We mochten allemaal speechen. De avond was zo vol met eten en speeches dat we nauwelijks konden kletsen met degene naast wie we zaten. Kun je het misschien een keertje overdoen in informelere sfeer? hadden  sommigen na afloop gevraagd, onder wie ik. Gewoon aan de keukentafel? Volgende week gaat dat plaatsgrijpen. In haar volkstuin of bij haar thuis. Ze heeft weer een thema bedacht om over te speechen: avontuur. 

Thema’s. Avontuur. Speeches. Het geeft weer een boel om over na te denken. 'Kunnen we niet zónder thema?' probeer ik, 'en gewoon onmoeten? Laten gebeuren wat er gebeurt?' Avontuur is helemaal niet mijn thema. Of je kunt het ook zo zien: leegte, ruimte, openheid, als het ultieme avontuur.

‘Avontuur’ associeer ik met dure reizen in verre al-dan-niet derde-wereld-landen. Ik ken mensen die werken in oorlogsgebieden. Overal over de wereld. Is dat avontuurlijker dan het avontuur van huisje-boompje-beestje? Ik ken mensen die langdurig op een meditatiekussen zitten. Is dat avontuurlijk? Ik ken mensen die heel veel films zien. Of die om de week een weekend naar hun huis in Frankrijk gaan. Is dat avontuurlijk? Wat kan ik nou helemaal vertellen over avontuur? Mijn avontuur van de laatste jaren was verkassen. verhuizen naar Zuilen, samenwonen met Bobby, moestuinieren, bij het einde van Marg aanwezig zijn, het tekenen, mijn kapelletje... En nu is mijn laatste avontuur: overleven in een onduidelijke werksituatie.

Paars

Terwijl ik in AH in de rij bij de kassa sta belt Maarten. Hij is door de nieuwe eigenaar gebeld of hij nieuws wil maken voor de site. Er moet weer nieuws op de site. You tell me. Vanaf donderdag gaat hij dat doen. 

'Op dit telefoontje wachtte ik al', zeg ik. 'Je hebt neem ik aan ja gezegd?' 'Ja', zegt Maarten. 'we hebben allemaal onze belangen. En in principe wil hij echt wel met jou door, zegt hij, de nieuwe man hoort van alle kanten hoezeer het vakblad gewaardeerd werd/wordt, en ziet ook wel dat jij de centrale aanjager was, maar hij weet nog niet hoe. Dus heeft hij mij gebeld.' 'Ja', zeg ik. 'Ja.' 

Vrijstad

Heb een eetafspraak in Vianen. Dat ligt een beetje in between tussen Utrecht-Noordwest en Den Bosch. Op de een of andere manier is Vianen tamelijk onbekend, hoewel de naam in het collectieve geheugen gegrift staat vanwege de filemeldingen rond de Lekbrug aldaar. Vianen is dus een bééldschoon vestingstadje aan de rivier, klem tussen de A2 en de A27 die onder Vianen bij elkaar komen. 

Ik ga uit eten met A., die ik tien jaar niet gesproken had en die ik op de uitvaart van Marg tegen het lijf liep. We waren elkaar uit het oog verlopren, dacht zij. Ik was haar vanaf zeker moment uit de weg gegaan. Ze was zo’n kettingroker wat ik steeds naarder was gaan vinden. En het erge was dat ik op een gegeven moment om er tegen te kunnen was gaan mééroken. En niet zo zuinig ook. We gingen wel weekendjes weg en die stonden blauw van de rook. Ik vond dat ik niet kon eisen dat ze stopte met roken. Roken was haar keuze en vrijheid, vond ik. Maar ik kreeg een hekel aan mijzelf. En zo ging ik haar uit de weg. 

Bij het huggen bij de uitvaart rook ik geen rook. Zou ze gestopt zijn? Nee, als ze aan komt rijden te Vianen is het eerste wat ik zie de peuk. 

We eten in restaurant De Vrijstad. Vianen is een poosje 'vrijplaats' geweest voor burgers met financiële problemen. 15e eeuw ofzo. De plaatselijke Rotary zit er ook. We praten over Marg en over vroeger en nu. Het is weer vertrouwd als vanouds. En uiteindelijk zeg ik het: hoe vies ik het roken vond en vind. Echt heel vies. Ze schrikt ervan. Dat vind ik wel naar. Maar mij lucht het heel erg op.