Bébé heeft een zusje gekregen en ik ga op kraamvisite. Dat kan nu gewoon op een doordeweekse ochtend. Vorige week had ik Nichtje geappt: ‘Hoe is het met jou? Met mij niet zo goed, ik ben geloof ik mijn baan kwijt...’ en toen kreeg ik als antwoord: ‘Wat rot! Maar ze is nu even aan het bevallen.’ De week daarvoor had ze gevraagd of ik mee wilde helpen het geboortebord te schilderen, maar daar kon ik me toen al niet toe zetten. Ik wist niet eens wat een geboortebord wás. Nu vraagt ze meteen als ik binnenkom: ‘Hoe vónd je het geboortebord?’ Huh? Waar? Niet gezien. Te geoccupeerd met de eigen issues. Zij maakt zich zorgen of het bord er nog wel staat. Het is zo groot en opvallend... Onmogelijk om niet te zien.
Maar ik was bij het uitstappen en aanbellen nog even helemaal opgeslokt met onverkwikkelijke issues op de mail. In het kader van soms-zit-het-mee-en-soms-zit-het-tegen zit het vandaag weer tégen.
Maar waar gaat het over. Het is lente. Hier is een nieuw leven. Wat een klein mooi meisje. Wat een blije moeder. Bébé - die nu 16 maanden is en bijna baby-àf - slaapt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten