Man en paard

Ik ga naar de opening van een tentoonstelling. Doritha heeft een expositie, ditmaal met monoprints. Ik kende het procede niet, maar het kan heel precies en ambachtelijk maar ook heel simpel. Een zinken plaatje met drukinkt, daarop vormpjes of materiaal of  niets, daarop een vel papier dat aangedrukt wordt, al dan niet met een drukpers. Ik denk dat zij snel een schets maakt op de achterkant van het papier en met de handen aandrukt. En dan kijken hoe het geworden is.

Een groot deel zijn afbeeldingen van paarden. Of mens-en-paard. Het heeft een hele ijle sfeer. Mooi. Maar ik heb zelf niet zoveel met paarden. 

Ik was uitgenodigd door een gezamenlijke goede vriend G. die in de mail een prachtige verhandeling had gestuurd over Doritha en haar werk. Dat vind ik altijd knap, mensen die verhandelingen kunnen schrijven over beeldende kunst. Ik val gauw in woordeloosheid. ‘Mooi’. ‘Raakt me’. Hij heeft daar zo vier alinea's over. Ik ga hem ongevraagd citeren.

'Doritha maakt haar werk volledig vanuit haar innerlijke wereld, zonder beïnvloed te zijn door heersende kunstopvattingen, actualiteit, trends of theorie. Niet dat ze deze verwerpt, maar ze leeft in een andere wereld, daar waarin actualiteit, meningen en zo van weinig gewicht blijken. Zelf zegt ze ervan dat haar werk in diepe stilte ontstaat, een stilte zo stil dat daarin enkel liefde opwellen kan, en dat ze hoopt dat dit ook gebeurt in het innerlijk van degene die haar werk bekijkt.

Deze laatste serie van haar werk heeft me ook getroffen als bijzonder mooi. Nou is de ervaring van schoonheid natuurlijk steeds een kwestie van persoonlijke smaak en raakbaarheid. Maar smaak en raakbaarheid zijn, net als persoonlijkheid, geen onafhankelijke en onveranderlijke kwaliteiten. Smaak vormt zich, raakbaarheid ontwikkelt zich en ik kan me voorstellen dat het meer dan wie ook de kunstenaars en overige makers zijn die, in de mate waarin zij hun ziel en vaardigheid leggen in hun werk, verantwoordelijk zijn daarvoor. 

Hoe meer ik kijk naar het werk van goede kunstenaars, en hoe meer ik, bijvoorbeeld,  goed geschreven boeken lees, goed gemaakte muziek beluister, of hoe langer ik vaardig gesneden kleding draag en leef in een huis gebouwd door goede architecten, hoe meer mijn smaak en gevoeligheid zich verdiepen en verbreden, en hoe beter ik weet hoe op zoek te gaan naar het nog betere. In ieder geval het werk van Doritha heeft dat effect op mijn smaak en gevoeligheid. En, zoals gezegd, deze laatste serie van haar werk wel heel in het bijzonder. 

Misschien heeft dat ook te maken met het bijzondere procedé dat zij gebruikt heeft bij het maken van dit werk, een techniek die haar dwingt om de eigenlijke tekeningen steeds heel snel te maken (voor de inkt is opgedroogd) zonder dat ze zien kan wat ze maakt, en dus helemaal te werken op haar gevoel. Het heeft het werk een spanning gegeven waarin esthetiek en voorlopigheid, innerlijkheid en openbaring in mijn ogen tot heel eigenaardige en, zoals gezegd, mooie syntheses hebben geleid.'