De dirigente

Ik heb al een maand niet getekend. Geen inspiratie. En ik mis het zeer. En vandaag na het koor heb ik een idee: ik wil de dirigente tekenen. Zij is zo leuk! Dat denk ik al langer, maar ik durf niet haar uit de les te trekken om te vragen of ik een serie foto's mag schieten. Dus vraag ik het aan haar moeder, naast wie ik sta te zingen. En die stuurt mij wat. Dit is wel een mooi cadeau voor mijzelf op de vooravond van mijn 67ste verjaardag.

Te Bilthoven

Het koor is weer mooi. De stem van de dirigente (kinkhoest)  is bijna weer terug, en haar energie heeft ze zeker weer terug. Ze jut ons voortdurend op om niet zo stijf stil te staan, mee te deinen, wenkbrauwen omhoog, mond verticaal wijd open. Nu is het helaas meivakantie en zingen we wel een maand niet.

Alleen nog aanstaande vrijdag. De al maanden (jaren?) zieke sopraan is vorige vrijdag overleden en nu gaan we met twaalf dames vrijdag zingen bij de uitvaartdienst in Eemnes. Sommige dames willen afspreken dat we in het zwart gaan, maar dat vinden anderen weer té somber. De sopraan was tenslotte bij leven een levensblije kleurrijke persoon. Nu wordt het donkerblauw.

Het eiland

Gelezen: Het eiland door Libby Page. Gevonden in de E-bibliotheek. Het omslag deed me denken aan een prachtige roman die ik jaren geleden las las over een Londense vrouw die terugkeerde naar de Orkneys: De uitweer van Amy Liptrot. Waarna we naar de Schotse Orkneys op vakantie gingen. 

Dit boek, zelfde uitgeverij, vergelijkbaar omslag, gaat over een vrouw die terugkeert naar The Isle of Kip, een klein eiland in de Hebriden. Westelijk Schotland. De uitweer was een rauw boek, over verslaving en eenzaamheid. Die vrouw ging werken bij de vogelwacht. Dit is meer een B-film. Een streekroman. Uiteindelijk een feel good movie. Grote zware thema's, en eind goed al goed. Ik kan dat zo wel kritisch opschrijven, maar ik  heb het wel in een ruk uitgelezen en ik heb zelfs af en toe een traantje weggepinkt.

Hoofdpersoon Lorna is een onderwijzeres in Londen, alleenstaande moeder van één dochter Ella. Ze komt van het eiland Kip dat ze op haar achttiende heeft verlaten en waar ze nooit weer terug is geweest. Nu zijn beide haar ouders overleden en gaan Lorna en Ella met de trein naar Schotland. Logeren bij haar broer(tje) die ze nooit meer heeft gezien of gesproken. Er is een pijnlijke geschiedenis en het duurt heel lang voor we die kennen. 

Er zijn twee vertellers: Lorna en Alice, de vrouw van Jack. We leren het eiland met zijn hechte sociale structuur kennen via Alice, boerin en yogalerares met heel veel vriendinnen op het eiland. De oude onderwijzeres heeft kanker en straks dreigt het eiland geen school meer te hebben, want niemand solliciteert op de functie. En dan is er ook nog een knappe man, kunstenaar, op wie Lorna valt.

Ach en de nichtjes houden zo van elkaar. En langzaam maar toch ontdooit de broer. En geven meer mensen toe dat ze geweten hebben dat Lorna als kind mishandeld en vernederd werd als kind.

De tuin

Zondagochtend. Ik hang wat rond in mijn tuin. Het is er heerlijk. Na de erwtjes zijn nu ook de paprika, de komkommer en tomaatjes dood. Snik. Maar de seringstruiken beginnen uit te botten en dat maakt veel goed. 

Volgens de Surinaamse buurman komt het afsterven van de paprika etcetera van de nachtvorst en hadden ze nog niet in de grond gemogen, volgende week pas, na IJsheiligen. 

Het draadje van de grastrimmer is op. Hoe werkt dat ook alweer? Na een kwartiertje lukt het. Ik doe wat gras maaien, ook bij de ijverige buurvrouw die wel een maand weg is. Haar tuin is helemaal overwoekerd door brandnetel. Daar maai ik wat paadjes uit. Dan is het minder erg. Dan poot ik de zes Bildstar-aardappelen die ik nog over had in een klein Bildstar-bedje. Ik vind mezelf erg grappig bezig. 

Er fietst een nieuwe persoon langs, twee drie keer. Ze zit hier sinds februari, vertelt ze. Ze heeft een halve tuin, zonder huisje. Mijn tuin vindt ze héél mooi zegt ze. Ik glunder ervan. We filosoferen wat over tuinen. Domweg gelukkig in de volkstuin.

Koningsdag

Koningsdag 2024 begint met selfies van enkele zussen voor hun tv: ons geboortedorp Emmen, dat inmiddels een stad heet, is het centrum van de koninklijke feestelijkheden. De zus uit MeckPom zit in een Duitse serre met andere in oranje gestoken Nederlanders te Duitsland, een zus zit met een oranje bloemhoed op in de camper in Italië naar de tv te kijken. Ik ga een uurtje naar de tuin en passeer het Oranjefeest in de laan achter ons. Ik ril altijd van het schoolplein vol troep, wat vrijmarkt is. Op Koningsdag voel ik me een zuurpruim.

Bobby en ik gaan wandelen op Landgoed Oostbroek, tussen De Bilt en Zeist, waar het hoofdkwartier van de organisatie Utrechts Landschap gevestigd is. Daar zijn wij al jaren lid van. Dit landgoed ligt direct aan de A28, reden waarom ik er nog nooit geweest ben. Maar ondanks het geruis van het verkeer blijkt het geweldig leuk en mooi en sprookjesachtig. De bomen zijn er mega-hoog, tot wel 40 meter. Er zijn heel veel vogels. Er is een moerasgebied. Er is een prachtige oude kloostertuin die door vrijwilligers wordt onderhouden. Er is ook een kleine horeca en winkeltje. Het grote huis is het hoofdkantoor van Utrechts Landschap. Het zou toch je werkplek zijn. De landgoederen ten oosten van Utrecht zouden de reden zijn dat Utrecht, Zeist en De Bilt nooit aan elkaar gegroeid zijn. 

Je hebt er uitzicht op De Utrechtse universiteitswijk voorheen de Uithof, dat tegenwoordig Utrecht Science Park heet, met ook zijn ziekenhuizen UMC en Máxima Kinderziekenhuis. Die wijk is zo in dat landschap gepleurd zonder enig respect voor dat landschap. Van de week las ik dat ze daar nu ook groen en parken gaan aanleggen.

- https://www.utrechtslandschap.nl/gebied/natuur/landgoed-oostbroek

- https://charliestravels.nl/landgoed-oostbroek-natuurgebied-utrecht/

Heerderstrand

Voor de Familiedag die ik samen met Zus4 organiseer ga ik even tussentijdse inspectie doen in Heerde. We doen het feestje dit jaar in de tuin van het droomhuis van Schoonzusje in Heerde. Bij een Partyservice hebben we eten besteld en feestmeubels zoals buffettafels, statafels, biertafeltjes, en servies. Wij zeggen dat we alles buiten doen, maar mocht het gaan regenen dan vindt ze het helemaal niet erg als we binnenkomen. Ze wonen aan een smal laantje waar niet geparkeerd mag worden, maar ze hebben een fikse oprit en de buren vinden het goed als we hier en daar op de oprijlanen gaan staan. 

Het Lunettenpark

Ik ben het koude weer helemaal beu en wil naar buiten. Elly wil gelukkig wel mee. We wagen het erop, en doen een 'stadswandeling'  aan de zuid-oostkant van de stad. Te beginnen bij de oude romantische begraafplaats Soestbergen aan de Gansstraat, vervolgens de begraafplaats Kovelswade, dan onder de Waterlinieweg door naar het toekomstig Park Lunetten met het restaurant 'Stadsjochies' in een grote kas. Het is nu nog een wonderlijk rafelrandje. Vervolgens langs de Waterlinieweg over het spoor heen een stuk door het Utrechtse Beatrixpark bij Lunetten, dan de wijk Hoograven, weer een onderdoorgang onder het spoor door zoeken en dan zijn we weer bij de begraafplaats waar we begonnen. Heel afwisselend met veel verkeersbarrières.

Wasmachine

He he, eindelijk komt de wasmachinereparateur. Het is alweer anderhalve week geleden dat er water in de lekbak stond, niet heel veel, maar toch zo een halve centimeter. Vanwege de garantie moesten we een reparateur via AEG boeken en dat kon alleen online. En hij kwam pascna anderhalve week. Sindsdien heb ik drie wassen gedraaid bij de buren. De buurvrouw vond het trouwens helemaal niet erg. 'Zo spreken we elkaar nog eens!' 

De reparateur Ramon via een bedrijf uit Oss zou komen tussen 09.41u en 13.41u. Dus kan ik niet naar de Dansconditie. Mijn klacht is lekker vaag: er is wat water gelekt. Er is geen storing geweest, constateert hij. En geen lekkage.  Er lijkt helemaal niets aan de hand. Tot hij het zeepbakje opent en er een grote klont zeeppoeder in het bakje blijkt te zitten, waar het water blijkbaar niets langs kon. En toen een andere uitweg zocht. Hoe zo'n klont ontstaat, of het aan de zeep ligt of wat dan ook, daar kan hij niets zinnigs over zeggen. bakje in de gaten houden, schoon houden, droog houden. Wie kijkt nou in het zeepbakje als zij lekkage heeft.

Hij noteert in zijn administratie dat een rubberen afsluitring bij de afvoer niet goed zat, want anders hadden we zijn bezoek - ondanks de garantie - toch moeten betalen. Nu heb ik even geen was meer, dus ik kan niet checken of de machine het echt weer doet.

De toekomst

In de mail een update over de plannen van Overvecht met de wijk Overvecht-Noord, een rommelig lelijk bedrijventerrein omgeven door sportvelden en pittoresk groen. Ook een begraafplaats en crematorium. Dat stadsdeel moet mooier en groener en socialer. 

Daar midden op die kaart liggen dus de volkstuinen. Op de kaart is het een rechthoekig groen vlakje. Het groen daaronder is dus het 'Natuurgebied Zuilen' dat heel mooi is maar waar ze een 'park' van willen maken en onherstelbaar opleuken. 

In het begeleidend schrijven staat dat onze volkstuinen pas de dérde optie zijn om vervangen te worden door sportvelden.

Wat mij nu weer zorgen baart is dat ze het volkstuinenpark open willen maken en er diagonaal een fietspad doorheen willen trekken, terwijl er gewoon fietspaden omheen lopen. Wie verzint dat nou?

Jackfruit

Zoals ik al eerder gemeld heb: ik houd erg van suddervlees, draadjesvlees. Hachée, rendang. Voor die recepten heb ik zelf niet het geduld, maar je kan me er heel gelukkig mee maken. Zondag in restaurant IJver nam ik nog een broodje rendang. Met rundvlees dus. 

Sinds Bobby vorige week vroeg of ik wat vegetarischer zou willen koken - en ik ben het helemaal met hem eens - ben ik weer op zoek naar hartige pittige vleesvervangers. Zo heb ik al vaker gelezen over jackfruit dat geprezen wordt voor vegetarische stoofpotjes. Het is een vrucht met de structuur van draadjesvlees. 

Tegen zo'n nieuw product uitproberen kan ik echter nogal aanhikken. Ik weet niet of de supermarkt het heeft en waar dan. Is boemboe voor rendang wel glutenvrij of moet ik die dan zelf maken? En of het wel lekker is. Dus deze week heb ik het gevonden en gekocht. Bij de Jumbo stond het in een Fairtrade-blikje bij de conserven met fruit. Jumbo heeft ook een eigen merk boemboe rendang.

Er zijn heel veel recepten met jackfruit te vinden, tot Jamie Oliver aan toe. Het is een vegan feestje. Ik kies een recept van Fair Trade, maar ze lijken allemaal erg op elkaar. Uitje en knoflook fruiten, rendang aanbakken, flink wat kokosmelk erdoor, ketjap manis, citroengras... en dan dat jackfruit erbij. Ook al met al nog een uurtje sudderen.

Ik serveer er zilvervliesrijst en sperziebonen bij, maar het recept adviseert een rode kool-atjar. Maar gesneden rode kool hebben ze vandaag niet bij de supermarkt. 

Door het kruidenmengsel van de rendang is het geheel best lekker pittig, maar de jackfruit heeft niet veel smaak. De structuur van draadjesvlees maakt het aardig, maar al met al zijn we niet heel enthousiast.

https://www.fairtradeoriginal.nl/recept/rendang-van-jackfruit/

Moederland

Gelezen: Moederland door Inge de Bever. Geleend bij de e-biblliotheek. Uitgegeven door Van Oorschot dus ik verwachtte iets literairders dan het is. Een autobiografisch werk over een huwelijk van een Nederlandse vrouw met een Turkse man. Ze leerde hem kennen in een studentenhuis. Hij werd een goeie vriend en toen haar verkering uit ging vroeg hij haar ten huwelijk. En zei ze ja. In Nederland als vaderland maar met Turkije als moederland. De Schoonmoeder, de schoonfamilie, de gebruiken, de vakanties, de logeerpartijen k tot over en weer, en uiteindelijk de opkomst van Erdohan.

Kinkhoest

De dirigente uit Bilthoven was een paar weken uitgeschakeld omdat ze geen stem had en nu blijkt dat kinkhoest geweest te zijn. 

Wat ze erover vertelt: het was heel veel hoesten maar geen koorts of verkoudheid. Het heerst. Het duurt tot wel drie maanden, daarom heet het ook wel de honderd-dagen-hoest. Tegen de tijd dat je ontdekt dat je het hebt ben je niet besmettelijk meer. Je bent besmettelijk voor je weet dat je het hebt.

Gelukkig is ze vandaag weer terug en energiek, maar haar normaal zo welluidende stem is nog wel wat dunnetjes. Ik ben heel blij dat we weer zingen, ik heb het echt gemist.

Theater

In het Park waar ik interviews voor schrijf staat ook een theater. (Het is heel divers werk. M'n vorige interview ging over wilgen knotten) Dit theater zit in een heel markant gebouw in de vorm van een Romeins castellum, samen met een archeologisch museum, een restaurant en een 'stadstuin' annex kinderboerderij.  

Vandaag doe ik het interview met de theaterprogrammeur. Leuke vrouw, zo enthousiast! Op deze doordeweekse dag hebben ze twee voorstellingen voor schoolkinderen. Een theaterzaal met 200  zevenjarigen. Wat een lawaai. Wat een energie. Heel erg grappig. 'Jij doet wel het allerleukste vrijwilligerswerk dat je kunt bedenken', zegt Syts bij wie we 's avonds asperges eten. Mijn andere vrijwillgerswerk is de buurttaxi. Dat is óók heel erg leuk.

NDSM

Het kan niet op. Diana die nog altijd in de straat in Amsterdam-Noord woont waar ik woonde van 1994 tot 2000 viert dit jaar haar 68e verjaardag met een lunch met een paar oude vriendinnen in een hip industrieel restaurant (IJver) op het NDSM-terrein. Ik ben er al heel lang niet geweest. De stad is daar heel erg in ontwikkeling. Jarenlang was het een kunstenaars-rafelrand en steeds meer komt en hoge woningbouw tussendoor. Een soort Metropolis is het. 

Na de lunch gaan we over de kades zwalken. Langs het IJ. Bijna allemaal zijn we inmiddels een eind in de zestig, een is zelfs al in de tachtig. Uit Friesland komen we, Haarlem, Utrecht en drie uit Amsterdam. Sinds Diana's zestigste verjaardag zie ik deze dames haast elk jaar, ze beginnen aardig vertrouwd te worden.

Diner met Musique

Erni en Nol hebben Bobby en mij uitgenodigd voor een Diner met Musique in het Zimihc-Theater, op spuugafstand van ons huis. Live muziek, Frans, Zuid-Amerikaans, smooth jazz... Dat kun je niet laten lopen natuurlijk. Heerlijk eten van de Colour Kitchen. Ze hadden niet gevraagd naar allergieën en dieetwensen, en zo worden wij een speciaal tafeltje met glutenvrije en vegetarische hapjes. Heel heerlijk en aandachtig gaat het. Zoiets hebben we al lang niet gedaan.

Roze

Het blijft maar regenen dus de volkstuin loopt steeds weer onder water. Vreselijk. Gisteren bij de kwekerij in Harmelen heb ik wat cosmea-perkplantjes gekocht. Ook al weer roze. Wat houd ik toch van roze. Vandaag gaan ze in de grond. Het stelt niks voor, maar het fleurt er enorm van op. Alle bloesems liggen verregend op de grond zodat het een pointillistisch beeld is. Natuurlijk peins ik wat over de betekenis van het tuinieren, wat ook zo onbehaaglijk (koud en nat en blubber) kan zijn. De aandacht, de hoop, het doorzettingsvermogen, stapje voor stapje, steeds weer nieuwe kansen. 

Aardappelen

Een van de buren geeft haar moestuinbak in de straat weer teruggegeven, nadat ik aangeboden had er eventueel aardappelen in te poten. Dat was mijn oude fantasie toen we met die moestuinbakken in de straat begonnen, dat ik in elke bak een ander gewas zou doen. Een 'akkertje' prei, een 'akkertje' sla, etcetera. Heel onromantisch productiegericht en educatief. 

Maar mijn tuinmaat van toen (hij is verhuisd) was meer voor sociaal tuinieren. Daar was/is ook wat voor te zeggen, behalve dan dat het in werkelijkheid niet altijd even sociaal is. Hoewel iedereen heel erg aardig is is het toch vooral ieder voor zich en niemand voor z'n allen. En dientengevolge meer een zooitje dan ik zou willen.

Sinds vorig jaar een dievegge allemaal groenten uit de bakken stal is het animo voor het moestuinieren bij de mensen met een bak beduidend gedaald. Dus toen heb ik mijn oude plan van stal gehaald en in de groepsapp voorgesteld dat ik wel aardappels wil/kan planten in de bakken die niet meer beheerd worden. Eentje heeft van de week  gereageerd en mij haar bak 'teruggegeven'. 

Dus ik op de fiets tussen de hoosbuien door naar Van der Neut in Groenekan. Zij verkopen losse pootaardappelen. Ik koop wat Opperdoesers en Bildtstars, omdat ik dat zulke mooie namen van vroeger vind. Vorige week heb ik in de volkstuin ook al Doré's gepoot. Die namen heb je niet meer in de supermarkt. Ik geef toe: het is een wonderlijke hobby.

Treasures

We gaan naar het concert 'Gregorian Treasures' van de Nederlandse acapella-groep Wishful Singing die nu een tourtje doen met vijf Britse heren  Voces8 Scholars, en wel in de Jacobikerk. Prachtig. Ik vind de dames al zo geweldig mooi, en nu dide mannenstemmen er tegenaan of eronder: fantastisch. Ze doen maar vijf of zes concerten, en er is nog geen opname van voor zover ik weet, alleen filmpjes van het oefenen vooraf. Het programma bestaat uit bekend en onbekend gregoriaans repertoire, dat ze  uitvoeren volgens de originele middeleeuwse manuscripten. Daarnaast zingen ze modernere werken die op het gregoriaans zijn geïnspireerd, zoals 'Ubi Caritas' en ' Tota pulchra es, Maria' van Maurice Duruflé en 'Ave Generos' van Ola Gjeilo.

Ze zingen niet alleen prachtig, ze zijn bijzonder mooi gekleed en doen mooie choreografieën zodat het ook om naar te kijken nooit saai is.

Dansen

Met de dansjuf praat ik nog wat na over de lessen. We vinden haar allemaal heel erg goed en leuk, maar ik heb toch wat gedachten die ik wil delen. Het is namelijk best moeilijk, al die pasjes, dus de lessen leiden niet tot een eenduidige vreugde. Zou het ermee te maken kunnen hebben dat wij van onze generatie in onze jonge jaren altijd geswingd hebben, los, vrij, blij?  Dat is dan ook mijn associatie of wens bij dansen, en niet dat ik in het gelid moet. Mijn vraag: of ze misschien een 'opdracht' kan verzinnen met vrij swingen.

Ze had een choreografie gemaakt op 'Proud Mary' van Ike & Tina Turner, maar die is zo uptempo dat ik niet goed mee kan komen. Dus vorige week had ik gevraagd of ze misschien iets op een langzamer nummer kon bedenken. Nu heeft ze iets gemaakt op 'Isn't She Lovely'  van Stevie Wonder. Ik vind het niet meteen gemakkelijker. 

Ze vertelt dat ze halverwege de dansopleiding overgestapt is naar de docentenopleiding omdat ze lesgeven het leukst vindt. Ze vindt de oudere doelgroep heel erg leuk, zegt ze, en er zit echt ontwikkeling in ons. We zijn heel serieus en leergierig, en dat is heel anders bij kindergroepen die vaak ongefocust zijn.

Ze vindt mijn verzoek interessant en gaat erover nadenken.

Sticky champignons

Het kwam zo: Bobby vindt mijn kookkunsten geweldig, máár hij zou willen dat ik wat vaker zonder vlees kook. En hij houdt niet zo van gehakt. En ik houd niet zo van tofu, zeg ik een beetje gepikeerd. Nou ja. We gaan allebei ons best doen. Terwijl ik nieuwe vegetarische recepten zoek kookt hij deze week met vlees. Zoals die dingen gaan.

Maar ik ben helemaal blij met de Familie Over de Kook, want die doet dingen die vleesvervangers lekker of onnodig maken. Zo wil ik u attent maken op deze andijviestamppot-met-sticky-champignons. Er komt onverwacht een oude vriendin van Bobby langs rond etenstijd, of ze mee kan eten. Natuurlijk, maar eh, ik heb niets speciaals, alleen andijviestamppot met 'sticky champignons' wat dat ook wezen moge. 

Nou het is weer heerlijk. Natuurlijk meng ik de aardappelen weer met knolselderij en wortel, om het geheel wat koolhydraatarmer te maken. Je mist de verse worst die ik doorgaans bij andijvie klaarmaak helemaal niet. Hete chilisaus is het geheim van deze keuken. Ook de oude vriendin smult en wil meteen het recept.

https://familieoverdekook.nl/andijviestamppot-met-sticky-champignons/

De fietsverzekering

Wat ook wel weer boeiend is: de afhandeling van de diefstal van de accu van de e-bike twee weken geleden. Ik had aangifte gedaan bij de politie, na een paar dagen volgde er in de mail de 'definitieve' aangifte, wat betekent dat een agente ernaar gekeken had. Die stuurde ik door naar de fietsenmaker die de verzekering verkocht en fungeert als tussenpersoon. Ik bleef bij elk contact benadrukken dat het een nieuwe accu was bij een inmiddels vier jaar oude fiets.

Toen belde de fietsenmaker (terwijl ik bij her voetbal was in Breda) dat ik helaas maar €150 euro van de verzekering kreeg. Afschrijving ofzo was het argument. De accu had €599 gekost. Ik herhaalde nog maar eens: Maar het was een níeuwe accu! O ja, zei de fietsenmaker, dat is waar ook. Hij wordt ook een dagje ouder. De dag erop stond er 125 euro op mijn rekening. Een paar dagen later kreeg ik een mail van de verzekering dat ik €358 zou krijgen. Ook dat bedrag stond meteen op mijn rekening. 

En gisteren kreeg ik per post een brief van de verzekeraar dat ik €125 zou krijgen. Wat een zootje is het daar.

Dekbedovertrek

Ik heb weer wat raars meegemaakt. Het zit zo. We hebben vier dekbedovertrekken op lit-jumaux-formaat en twee daarvan zijn onze lievelings-dekbedovertrekken en bij beide is de achterkant uitgescheurd zodat het dekbed er steeds uitfloept. In Duitsland hebben dekbedden vaak knoopjes, maar hier niet. Enfin, ik had bedacht dat ik mijn lievelingsdekbed (donkerrood) naar deTurkse kleermaker zou brengen om hem weer een stukje dicht te naaien en er (druk)knoopjes op te laten zetten. Daartoe had ik het overtrek in een plastic tasje in mijn fietstas gedaan. Maandag al, maar toen bleek de Turkse kleermaker gesloten. 

Vanochtend op de fiets naar tuincentrum Steck, waar wij tegenwoordig met de buurrtaxi kantoor houden. Wij chauffeurs zetten onze fietsen in het personeelsfietsenhok achter het pand. Dat stelt allemaal niet zoveel voor, het hek is gewoon open. Ik liet het plastictasje met daarin het al minstens tien jaar oude dekbedovertrek in de fietstas, fietstas dichtgeklikt. 

Blijkt als ik thuis kom dat plastictasje leeg. Iemand heeft in de ochtend in dat fietsenhok mijn minstens tien jaar oude lievelingsdekbedovertrek gestolen. Wie steelt er nou uit een plastictasje in een fietstas een minstens tien jaar oud rood dekbedovertrek???

Houten paaltjes

Het is alweer twee maanden geleden dat ik met Nieuwe Wilma in Amelisweerd zou wandelen en dat ze toen bij de StayOkay over een ketting struikelde, plat op haar gezicht viel, als een rund bloedde en wéér haar pols brak. Wat een toestand was dat. BHV-ers erbij, de ambulance erbij, naar de Eerste Hulp, ingegipst... Ze is daarna nog geopereerd, maar afgelopen zaterdag reed ze weer auto. 

Belachelijk ketting-hekje. Dat vonden ze bij de StayOkay ook. Er was al vaker iemand over gestruikeld, zeiden ze. Maar het is van de gemeente, zeiden ze, ze konden/mochten er niets aan doen.

Nu loop ik er voor het eerst weer langs. En kijk: ze hebben er een houten 'schuttinkje' omheen gezet. 

Overlevers

In de avond nog even tussen de koude regenbuien door kijken hoe het met de volkstuin is. Wat er wél opkomt. En niet verzopen is. Wel verzopen zijn in elk geval de hibiscus, de herfstanemoon, de brem en de acer. Maar wat daar nu onverwacht opkomt uit de blubber is valeriaan, heemst, boterbloem. Dat moet ik onthouden en lering uit trekken. 

Bij het verlaten van het park - poort goed op slot - komt er een man naast me fietsen die vraagt hoe het met onze volkstuinen gesteld is. Hij heeft bij RTV Utrecht gelezen dat wij op de nominatie staan om vervangen te worden door sportvelden. Het komt allemaal door de asielzoekers, zegt hij, alles krijgen die mensen, zomaar, voor niks, en ons nemen ze alles af. Hoe karikaturaal. Hij blijft trouwhartig naast me fietsen, hij heeft ook een volkstuin, op een ander park ook in Overvecht. Zeg ik wat terug, denk ik, of laat ik maar gaan? 

Familie over de kook

Ik heb een nieuwe receptensite ontdekt: Familie Over de Kook. Vandaag een heerlijke roerbak met vegetarische kip en paprika. De meeste kruiden heb ik wel in huis, ook ketjap en sesamolie, maar het is zo rijk van smaak dat als er een paar ingrediënten ontbreken zal het nog heel lekker zijn. alleen de gembersiroop en hete chilisaus  is op. Bosuitje erover en wat cashewnoten er over. 

https://familieoverdekook.nl/?s=Snelle+roerbak

De wasmachine

De nieuwe wasmachine lekt. Er lag (wat) water in de lekbak onder de machine. Nu doet hij het helemaal niet meer. We hadden de machine gekocht bij een wasmachinewinkel aan de Straatweg omdat ik zo tevreden was over de monteur van die zaak. 'n Heel prettige voorkomende Marokkaanse man. De verkoper van de winkel was een type. Ik heb er vast over geschreven. Dus ik bel hem voor een afspraak.

De garantie blijkt niet via hen te gaan, maar via de website van AEG. Dat herinner ik me nog van ooit mijn Miele. Toen duurde het twee weken voor er een monteur kwam. En toen die kwam kon hij niets voor me doen maar moest ik wel voorrijkosten betalen. Het bleek ook nog om een bekende fabrieksfout te gaan.  Nooit meer een Miele, heb ik toen gezworen. 

Ik ben de aankoop bon kwijt en fiets naar de winkel voor een kopie van de bon. Want die heb ik nodig voor de garantie. 

Naar AEG.nl. Zucht. Ik vul alles in maar krijg geen bevestiging in de mail. Maar ik kan niet met een persoon bellen. Als je het AEG-service-nummer belt dan krijg je een robot en die begrijpt de vraag niet, en als je chat krijg je óók een robot. Het kost allemaal heel veel moeite. Na een half uur heb ik een afspraak: volgende week donderdag. Nu denk ik eigenlijk: laat die garantie maar zitten en laat die bekwame aardige monteur maar komen. Moet ik weer naar de buren voor mijn wasjes? Of naar de wasserette? Cyberwash heet de dichtstbijzijnde. Héél gezellig is het daar, zeggen ze zelf. 

'Vraag het gewoon even aan Diana de buurvrouw', zegt Bobby. Ik vind zulke dingen enorm bezwaarlijk, maar waarom eigenlijk? Als iemand het mij zou vragen zou ik het geen enkel probleem vinden. Dus ik verman mijzelf en vraag het. Ze vindt het goed.

De Paltz

Twee keer ben ik hier eerder geweest, een keer met Will en een keer met Zus3, maar ik herinner het landschap niet meer zo goed. Het is er een beetje ongemakkelijk arriveren omdat er ook het Nationaal Militair Museum is, en voor je het weet ben je verdwaald op dat bombastische (parkeer)terrein, en daar houd ik helemaal niet van. We bleken de instructies niet aandachtig genoeg gelezen te hebben, want net voor/naast de toegangspoort naar het militaire terrein is een klein vriendelijk parkeerterreintje voor de wandeling over landgoed Paltz (van Utrechts Landschap) is prachtig. Beetje Engels.

https://www.utrechtslandschap.nl/routes/wandelroute/de-paltz

Passievrucht

Zondagochtend boekenochtend. Gelezen: De passievrucht van Karel Glastra van Loon. Beroemd boek, uit 1999, nooit gelezen. Zoals ik zoveel beroemde boeken nooit gelezen heb. Er is geen beginnen aan. Ik lees wat op mijn weg komt. Bobby had het jaren geleden op een verjaardag gehad. Hij heeft in een van zijn boekenkasten een plank met boeken die hij ooit gekregen heeft en begint er soms pas jaren later aan. Dus deze lag ineens op de bank. Glanzend omslag. Karel Glastra van Loon is al bijna 20 jaar dood, overleden aan een hersentumor. De kranten stonden er toen vol van.

Een man Armin komt er jaren na de dood van zijn vrouw Monique achter dat hun zoon Bo zijn zoon niet is. Zijn nieuwe vrouw Ellen kan maar niet zwanger worden en onderzoek wijst uiteindelijk uit dat hij onvruchtbaar is. Dan komt er een verbeten zoektocht naar wie de vader dan wel is. Met wie zijn overleden vrouw het dan nog meer gedaan heeft. 

Veel seks in het boek. Pff. Triootje met Moniques beste vriendin Ellen. Niet dat ze per se van de vrije liefde waren en de open relatie, maar dingen gebéurden. En dan had je het er niet over. Maar ze lustten er wel pap van. Uiteindelijk is hij nu met Ellen. Hij gaat bij de eerste vriend van Monique langs, een studievriend, de huisarts, een reisleider. Omslachtig doorvragen. De uitkomst is verpletterend. Iedereen kent het boek natuurlijk al, maar zo niet, dan ga ik het natuurlijk niet verklappen.

Oostvaardersplassen

Met Nieuwe Wilma doe ik een rondje Oostvaardersplassen, vanwege een uitstapje dat we gepland hebben op Hemelvaartsdag met het Team Fluisterstille Stem afdeling Groningen en Utrecht. De Oostvaardersplassen liggen zo'n beetje halverwege en ik was er nog nooit. Er is daar een bezoekerscentrum van Staatsbosbeheer waar we kunnen starten en eindigen. We nemen de Boswachterswandeling 't Lange Pad, ca 7 km. 

Ik had geen idee wat te verwachten van die Oostvaardersplassen. Er loopt daar de snelweg A6 en een spoorlijn naar het Noorden, en een groot deel van het natuurgebied ligt daar tussenin, dus wat men zich dan precies bij 'wildernis' moet voorstellen?

Bij de parkeerplaats staan veel auto's. Dat is even schrikken.  Echt in de eenzaamheid lopen we niet. Et zijn veel vogelaars, mannen en ook wel vrouwen met verrekijkers en telelenzen.

Er zijn rietlanden, waterpartijen, bosjes  en konikpaarden, die jaren geleden zo in het nieuws waren omdat het er teveel werden. Er is geen landschap aangelegd, er groeit wat er groeit, veel hoge wilgen  soms ook dood. Ongewone speciale sfeer. 

https://www.staatsbosbeheer.nl/uit-in-de-natuur/boswachterspad-lange-pad

Vrijdag Tuindag

Zoals voorgenomen is her vandaag Vrijdag Tuindag. Eerst naar de kwekerij in Harmelen, waar ik twee paprikaplanten meeneem, een komkommerplant, een plantje cherry-tomaatjes, een lavendel en drie ranonkeltjes. 

Op het volkstuincomplex is een tuindersbedrijf aan het werk voor grove werkzaamheden. Grote bomen en struiken. Zo is er flink wat hout gehakseld, dus ik eerst gauw een paar kruiwagens houtsnippers scoren. 

Vandaag doe ik de 10 Doré-aardappels en uitjes uit Groenekan in de grond, hopen dat dat wat wordt, en natuurlijk de paprika's, komkommer en tomaat uit Harmelen. Tussen de groentebedjes leg ik het y paadjes van houtsnippers, zodat het er uitziet dat het allemaal zo bedoeld is. Dat ik een Plan heb. Elk groeiend  plantje maakt een verschil. De erwtjes zijn helaas opgevroten. Slakken? Ik zie geen slakken. De rabarber gaat niet erg lekker, een blad is afgestorven. Ik vraag me af of die het wel redt.

Tenslotte klets ik wat met een tuinbuurvrouw die een in haar ogen perfecte tuin heeft, en een perfect huisje, ieder haar smaak. Ze gaat stoppen en haar tuin en huisje verkopen. Achttien jaar heeft ze er gezeten. Volgens haar loopt het  gevaren voor de tuin voorlopig niet zo'n vaart omdat het bestuur net voor tien jaar heeft bijgetekend. 

In de gevarenzone?

We hebben met de tuinen nu al de Volkskrant gehaald. Het gevaar dat het stopt is geloof ik heel serieus, dat we plaats moeten maken voor sportvelden. Eind dit jaar gaat de gemeenteraad dit besluiten. Ik geloof nooit dat de plannenmakers onder de indruk zijn van argumenten als biodiversiteit en jonge eekhoorntjes.

Misschien wordt er een nieuw terrein toegewezen, een paar kilometer verderop, in het Noorderpark/Ruigenhoek, maar dat is het antwoord niet voor de huidige tuiniers. Een tuin vanaf het niets uit de klei optuigen, dat wil bijna niemand. 'Vroeger waren volkstuinierders harde werkers', zegt het bestuurslid Groen tegen de krant. 'Nu zijn het mensen die komen voor hun rust.' 

Ze moeten ons mooie natuurlijke Umfeld wel hebben. Het volkstuinencomplex ligt in tussen her foeilelijke bedrijventerrein Nieuw Overvecht en het pittoreske Oud Zuilen met Slot Zuylen, en in/naast het mooie oude stille Natuurgebied Zuilen wat ze willen 'opleuken' tot park met alle gevolgen van dien. En nu dus het ontzettend paradijselijke volkstuinencomplex platgooien voor doodse sportvelden. En er liggen al de kunstijsbaan, de atletiekbaan, tennisvelden en voetbalvelden.

https://www.volkskrant.nl/binnenland/tuincomplex-vreest-plaats-te-moeten-maken-voor-sportvelden-het-barst-hier-van-de-jonge-eekhoorntjes~ba646972/

Capricorne

In Breda bezochten Dia en ik afgelopen dinsdag het Stedelijk Museum Breda. Dat is het extra leuke van onze voetbal-uitjes, dat we vooraf kunst gaan kijken. Gewoon naar het museum ter plaatse en dan zien we wel. Hier was een expositie van een Caribische kunstenaar: José Maria Capricorne. Heel verrassend. Een mengeling van Picasso, Chagall en Cobra en dan Caribisch. Heel vrolijk en mysterieus. Uitgedoste mensen met verledens. Reizigers, muzikanten, vrouwen. Niet realistisch maar sferisch. Karikaturaal. Hoe zal ik het zeggen. Vandaag heb ik me maar eens in de man verdiept, hij is 91 jaar nu en tegenwoordig woonachtig in Nijmegen. Kojken of ik er een stuk over kan maken.

https://www.stedelijkmuseumbreda.nl/nl/zien-doen/jose-maria-capricorne-moederboom

Groen

Op de volkstuin komt het bestuurslid Groen even buurten. Dat doet zij niet voor de gezelligheid, maar om mij bij te sturen. Mijn heg wordt te breed, maant zij, zij doen de bovenkant en de buitenkant, maar ik moet 'm zelf aan de binnenkant in toom houden. 50 cm breed is de regel. Ik zit op een hoek en heb nogal veel heg. En van de vijg moet ook wat af. Hij is mooi van vorm, maar de mensen fietsen er tegen aan. Dat kan je het best in november doen, zegt ze. Ik zeg op alles gedwee ja, maar eigenlijk vind ik haar/het gesprekje ook een beetje karikaturaal. Ik heb als het goed gaat gewoon een beetje een wilde tuin. 

De appelboomgaard die vorige week drie beginnende bloempjes had barst nu van de bloempjes. Een wonder. De kersenboom knalt ook van de bloesem.

Bij de ijverige tuinbuurvrouw maai ik met de grastrimmer door haar woekerende brandnetels een paadje. Dat heeft zij gevraagd omdat zij de hele maand april naar Frankrijk is. De accu van mijn grastrimmer houdt het ongeveer 20 minuten vol. Dus nu doe ik elke dag een stukje grasveld trimmen, dat je haast geen grasveld meer kunt noemen na de overstromingen van de afgelopen winter. Hobbelig. Bobbelig. Veel mos. 

Bij de AH heb ik in de Bonus twee lelies gekocht. Je moet toch wat. Als die knoppen een dezer dagen openbarsten is het een feest. En binnenkort ga ik mijn poot-aardappelen poten.

En dan binnen op de bankjes die ik vorig jaar op mijn verjaardag heb gehad naar muziek liggen luisteren. Want dat heb ik inmiddels geleerd: een uur werken afwisselen met een uur liggen genieten. Als ik hier alleen maar werk word ik ongelukkig en ontevreden. Wat het bestuurslid Groen ook zegt.

Oranje

Dia en ik gaan naar Nederland-Noorwegen in het Rat Verleg Stadion in Breda, een kwalificatiewedstrijd voor het EK. De Oranjeleeuwinnen. Het is altijd een heel gezoek van tevoren waar te parkeren, en of dat in de buurt van het Stadion gratis kan. En dan gaan we vooraf naar het Museum en exotisch uit eten. Een dagprogramma. De weersverwachting is heel onduidelijk, zowel de temperatuur als de regen, dus we hebben jassen mee voor alle weersomstandigheden. 's Avonds gaan de warmste kleren aan, en dat is echt nodig. Brr.

De sfeer in het stadion is weer geweldig, de enthousiaste mensen om ons heen in alle soorten en maten. We zingen mee, klappen mee, juichen. Heel opwekkend allemaal. Het spel is echter wat minder. Vind ik. 't Is dat Lineth Beerensteyn in de zesde minuut een geweldige goal maakt. Verder is het veel de bal weer kwijtraken, van beide partijen. Naar-de-verkeerde-kleur-spelen, heet dat tegenwoordig eufemistisch.

De terugweg evalueren we of we nu nog een keer willen. Hoe leuk is het eigenlijk? Want als we eerlijk zijn: het was alle keren stervenskoud, en door de bank genomen is het maar matig spel waar we naar kijken. Op tv zie je meestal samenvattingen van hoogtepunten en herhalingen, en worden de saaie stukken er uit geknipt. Maar, zeggen we ook, de sfeer is heel erg leuk en onze omgeving vindt het ook heel erg leuk dat we het doen. We zijn je reinste rolmodellen voor onze leeftijdgenoten, vinden we zelf. Grijnzend. Al pratende besluiten we toch weer naar de volgende wedstrijd te gaan, die is op 31 mei in Het Kasteel (het stadion van Sparta) in Rotterdam. 

Maar vlak voor ik Dia rond middernacht afzet bij Utrecht CS bedenk ik dat ik 1 juni Familiedag heb die ik mede-organiseer. Die dag niet naar Rotterdam dus. 

Met Pensioen

Zus3 is met pensioen, eindelijk. Ze is de pensioengerechtigde leeftijd al ruimschoots voorbij, maar kon maar niet stoppen met werken. Nu is het momentum eindelijk daar. En ze viert het met een feestje met familie en vriendinnen in Haarzuilens. En omdat het ineens mooi weer is kunnen we zonder jas op de fiets er naar toe. Op zich al een feestje.

Jongste Nichtje heeft een boek voor haar gemaakt met bijdragen van ons allen. 

Ter pensioen-inspiratie neem ik een potje zelfgemaakte sinaasappeljam mee. Want met pensioen gaan is leren genieten van jezelf en van de eenvoudige dingen. Zoals jammetjes maken.

Blubber en bloempjes

Met alle regen van de afgelopen dagen is de volkstuin weer helemaal zompig en ondergelopen. Ik had een rhododendronnetje geplant op de welkomstplek waar ik eerst tulpen had neergezet. Maar ik kan denk ik beter even wachten. Alles verzuipt. Vandaag wordt het 22-25 graden, zomaar ineens, en het duurt ook maar één dag, zo is de voorspelling. En het wordt niet erg zonnig, vanwege wolken Saharazand.

Ik zet maar wat preitjes in de grond, waar ik er in Harmelen een traytje en dus veel te veel van gekocht heb, en ontdoe het huisje binnen van spinrag en dergelijke. De appelbloesem schiet uit de takken waar je bij staat, en verder komen de onverwoestbare inheemse bloemetjes op als bosviooltjes, madeliefjes, vergeetmijnietjes, dovenetel en smeerwortel. En de phloxen die ik vorig jaar geplant heb. De kunst van het moestuinieren vandaag is om mij niet te verliezen in de blubber, en te genieten van wat er wel opkomt. Wie 't kleine niet eert...

Op mijn oren het prachtige nummer 'Earth Teach Me' van Rupert Lang van mijn Spotify-playlist 'De Fluisterstille Stem'. 

Nat nat nat. In de krant (NRC) verhalen over de ondergelopen Kennemerduinen. Wandelaars en fietsers die dachten te komen genieten, maar vastlopen in heel erg diepe plassen. 

Zussen

Bij Omroep Max is een nieuwe serie genaamd 'Zussen'. Van de week was de eerste uitzending, maar bij NPO Start (en NLZiet ) kun je alle acht de afleveringen nu al zien. Wat ik in twee avonden gedaan heb. 

Drie jonge vrouwen komen bij de notaris en blijken halfzussen te zijn. Blijkbaar had hun vader (een boer, gespeeld door Huub Stapel) ooit meerdere liefdesrelaties met gevolgen. Zijn moeder wordt gespeeld door een nurkse Olga Zuiderhoek. Veel geheimen en zwijgen. Ik vind de plots en de emoties af en toe wel behoorlijk over the top, maar het verhaal wikkelt allemaal goed gedoseerd af. Je blijft nieuwsgierig en wilt weten wat er gebeurd id en haar gebeuren.

https://www.gids.tv/serie/zussen

Wilgen knotten

Voor het Park doe ik een interview met een meneer die al 45 jaar actief is met wilgen knotten. En niet zo'n beetje actief, maar levensvullend. Het is vrijwilligerswerk. Hij is bestuurslid van een vereniging van wilgenknotters in West Utrecht en die vereniging bestaat binnenkort 50 jaar. Het zijn nu allemaal pensionado's die dat doen, maar vroeger deden ook jongemannen dat. Naast een volledige baan gingen ze zaterdagen wilgen knotten. Als een wilg niet geknot wordt worden de takken te zwaar en splijt de stam. Ze werken voor landschapsorganisaties als Natuurmonumenten, Staatsbosbekeer en Utrechts Landschap, voor gemeenten en voor boeren. Zoals in Woerden heb je de Hollandse Kades waar ze wilgen knotten. En boerenbedrijven hebben op het weiland soms geriefbosjes en pestbosjes en die onderhouden ze ook. Landschapsbeheer noemen ze dat. In de winter knotten ze wilgen in de hele regio, in de zomer onderhouden de mannen het noordelijke deel van het park, onder leiding van twee ecologen. Wat een heel andere aanpak is dan het centrale park dat door de gemeente wordt onderhouden. 

Voor mij een totaal nieuwe wereld. Ik had geen idee.

Accu gestolen

Het regent nogal deze ochtend en ik denk nog: zal ik met de bus naar de danscursus gaan? Maar nee, ik ben toch niet van suikergoed!

Als ik niet zo stoer was geweest was nu mijn accu niet gestolen. De accu van mijn fiets is dus gestolen terwijl ik danste. Zo te zien was het stelen niet echt moeilijk en is de accu (die er alleen met je fietssleutel af te halen zou zijn, dacht ik) er met een schroevendraaier uitgewipt. Zo'n kreng kost €599. 

Wat ontregelend allemaal. Eerst met die zware fiets in de regen tegen de wind in terug naar huis. Daar online aangifte doen bij de politie (via DiGiD) en alle papierwerk erbij zoeken. Aankoopbon fiets, aankoopbon nieuwe accu, verzekeringspapieren... Wel weer een ervaring rijker. 

De fietsenmaker is heel behulpzaam, maar kan verzekeringstechnisch pas wat doen als ik een definitieve aangifte heb. Wat ik nu heb is een voorlopige.  

Jemenitisch eten

In Bremen begon ik ermee: 'exotisch' uit eten (Afrikaans en Vietnamees). Nu vind ik het leuk om dat af en toe ook in de eigen stad te doen. Bij ons om de hoek is een Afghaans restaurantje gekomen, maar dat is qua inrichting te veel een veredelde snackbar. Er zit nooit iemand, ik denk dat ze de meeste zaken doen via Thuisbezorgd.

Bij Social Deal kijk ik wat er voor deals zijn. Voor een avondvullend programma. Zo kom ik bij een Jemenitisch restaurant Bab-Al-Yemen aan de Amsterdamsestraatweg. Ik zou er vorige week met K. al naar toe, maar zij viel die dag. Niets gebroken, maar wel lelijk de enkel verstuikt.

. 

Bij Social Deal eet je drie gangen voor ongeveer 20 euro, het is ongeveer de helft van de normale prijs, je betaalt vooraf en maakt een reservering. Dat etentje ging dus niet door, maar ik mocht het verzetten. Naar vanavond dus. Ik was er al langs gefietst, het is niet het mooiste stukje van de Straatweg, en er zat een gat in het raam. Pff. Wat een avontuur weer.

Jemen. Wat voor mensen uit Jemen zijn hier? Het is daar al jaren (burger)oorlog. 

Elly gaat mee. We hebben om 18.30u gereserveerd en dat blijkt wat vroeg, want we zijn vooralsnog de enige gasten. Alleen bezorgers van Thuisbezorgd.nl komen af en aan. En vanaf half acht komen er klanten. Allemaal jonge mannen. Zij gaan in een andere ruimte dan wij en zitten op de grond tegen grote kussens aan. Later komen er nog twee jongens en ook twee gehoofddoekte meisjes wel in ons deel van het restaurant eten.

Het eten: als eerste gang krijgen we een soort plat brood met bruine bonen-papje. Hoofdgerecht is gebakken rijst met lamsvlees uit de steenoven, en toe kiezen we een pannenkoekje met honing en banaan ('hebt u ook ijs?'), maar het blijkt een soort stevige havermoutpap. Allemaal lekker gekruid, maar behoorlijk machtig. Er is geen wijn of bier, we drinken sterkte muntthee. 

Eerder had ik al bedacht dat je qua prijs net zo goed gewoon daar kunt gaan eten, en dan alleen een hoofdgerecht met een salade, geen voorgerecht en toetje. Deze Social-Deal-formule met drie gangen lijkt wat feestelijker, avondvullend, maar als je daarna geen pap meer kunt zeggen...

Het is al met al een heel avontuur, en dat in eigen stad. Het is goed om te zien dat mensen uit landen in oorlog die het gelukt is hier te mogen blijven een leven opbouwen. 

Het restaurant:

https://bab-alyemen.nl/

Iets over vluchtelingen uit Jemen:

https://nos.nl/l/2513303

Klokjes

De tuinen. De Bayerische Freundin heeft ook een kleine stadstuin, waar ze heel blij mee is, maar er komt maar heel weinig zon in. En nu heeft ze ook nog heel veel ook met slakken. Er wil dus maar weinig groeien en bloeien. 

Mijn achtertuin heeft ook weinig zon. Zeker in de winter, maar in de zomer ook maar in de helft. Dat komt natuurlijk vooral door alle schuttingen. En doordat het almaar regent. 

Dus graag kijken we bij elkaar af wat er wél lukt. Bij mij doen ineens de lenteklokjes (?) het heel erg goed. Ze zijn enorm dit jaar. Veel groter en hoger dan sneeuwklokjes. En nooit zon. Ze staan er al een paar jaar, maar zo prominent waren ze nog nooit. Maar welke klokjes zijn het? Sneeuwklokjes zijn het niet, die zijn kleiner en eerder. Je hebt 'lenteklokjes' en 'zomerklokjes'. Auf Deutsch heten ze Märzenbecher en Maiglöckchen. Mijn (ongevraagd) advies: ik zou gewoon naar de Intratuin gaan en kijken wat ze aan klokjes hebben.

Oranje

Volgende week ga ik weer met Dia naar de Oranje-vrouwen, dan in Breda, ze spelen tegen de Noren. Het gaat geloof ik om de EK-kwalificatie. Veel vaste beroemde speelsters zijn geblesseerd en doen niet mee. Er komen nieuwe speelsters. Als dat maar goed gaat. 

De vorige keer in Heerenveen had ik geen oranje op of aan, maar wel heb ik daar zitten studeren op de mogelijkheden. Een grote oranje dameshoed met oranje bloemen sprak me toen daar het meeste aan. 

Vandaag rijd ik in Overvecht met de buurt taxi door de Oranjerivierdreef langs de feestartikelenwinkel. Ik hoop dat ze een wandje oranje hebben. Tenslotte is het binnenkort ook weer Koningsdag. Dat valt tegen, maar een oranje hoedje is alvast gescoord.

Zwitserse soep

Ik doe toch mee met een nieuwe ronde van Trage Post, waarbij mensen wekelijks een kaartje sturen en ontvangen. Het thema van de groep waar ik nu ingedeeld ben is: recepten. 

Laatst ontving ik een recept voor een Zwitsers soepje. De afzendster had het gekregen van haar zus die in Zwitserland woont. 'Heel goedkoop en heel lekker', schreef ze erbij. Je bakt een uitje, een stuk selderijknol in stukjes en stukjes appel aan, dan beetje bouillon ervoj. Garen, pureren, schepje suiker, wat kerrie eb nootmuskaat, room. Serveren met stukes appel en walnoot erop en voor de kleur doe iik wat peterselie. Heel erg subtiel en lekker. 'Restaurantkwaliteit', oordeelt Bobby.

Groentetjes

Na het router-gebeuren ga ik met mijn afgelopen vrijdag nieuw verworven groentetjes naar de volkstuin. Het is nog steeds koud en nat in de tuin, maar de rabarber en de erwtjes leven nog wel. Daar voeg ik nu wat bietjes, kropsla en andijvie aan toe. Brr. Uit de koude natte klei vis ik allemaal naamlabels die doen herinneren aan vorig jaar. Zo gaat het dit jaar ook weer worden: stap voor stap. 

Er fietst een onbekende buurman langs die stopt en vraagt of ik al weet wat ik dit jaar ga doen. Als ik antwoord dat ik maar wat doe maar dat het vast weer heel mooi wordt is de interesse meestal verdwenen. Maar zo is het.

Tweede Paasdag

We kregen een bericht van xs4all dat we een nieuwe Fritzi!-router moesten bestellen omdat ze oude router nier meer ondersteund werd. Daarvoor moest ik een account bij KPN aanmaken, want mijn oude provider xs4all.nl is alweer jaren van KPN. Daar zie ik altijd tegenop, omdat ze bij mijn verhuizing van Amsterdam naar Utrecht negen jaar geleden een nieuw account voor mij hebben aangemaakt en sindsdien is het een ratjetoe aan inlognamen en wachtwoorden en is xs4all ook nog eens overgenomen door KPN. Maar als ik de helpdesk bel van xs4all (die natuurlijk gewoon van KPN is) dan staan ze me vriendelijk en behulpzaam te woord. Ik moet die nieuwe router aanvragen via mijn.kpn, dat zou heel gemakkelijk gaan. O god! denk ik dan, kan dat niet telefonisch? Het kan telefonisch. En als die router dan arriveert dan maakt Bobby  er gewoon een project van. Tweede Paasdag.

Behalve een Fritz!-router hebben we ook nog een Fritz!-wifi-versterker. Want ons huis is te groot. Het wifisignaal haalt boven niet. Bobby denkt dat we nu met die nieuwe router misschien ook een nieuwe wifiversterker nodig hebben en al snap ik er weinig van: ik denk van niet. Ik krijg gelijk. We krijgen de oude gelukkig weer aan de praat.

Donderdag besteld, vrijdag bezorgd. Ik heb eigenlijk geen idee wat die dingen doen en hoe ze werken. Maar ze moeten het wel doen, want anders doet niets het.

Het duurt een uur. Niets doet het meer. De vaste telefoon niet, de televisie niet, de wifi niet. En Bobby maar in de weer met handleidingen. En nu doet alles het weer. Diepe bewondering.