Pointe de Pen-Hir

En wat dóe je dan zo’n vakantie?? Bobby heeft de Michelingids van Bretagne doorgespit en oppert monter dat er hier op het Presqu’ Île de Crozon diverse kapen zijn waar je van spectaculaire uitzichten kunt genieten. Ik ben meteen gereserveerd, omdat ik denk dat alle toeristen hier de Michelingids volgen en dus allemaal naar die landtongen gaan. Welnee, zegt hij dan opbeurend, het is helemaal niet zo druk. Niet hier. 

Enfin, dan stan er dus minstens tachtig auto’s op zo’n parkeerplaats en al die gezinnen gaan tegelijk met ons die Pointe op. 

(Ik op mijn beurt voel wel voor een tochtje met een veerpontje naar Brest. Daar heeft hij dan weer niet zo’n zin in. Ik citeer veel wijlen mijn oude Mutti, van die de gevleugelde uitspraak was: Voor-mij-hoeft-het-niet, maar-als-jij-graag-wilt. Dus we beoefenen de kunst van het geven-en-nemen. Dat leidt tot wederzijds verrassende belevenissen. 

Bij de landtong Pen-Hir is het dus een drukte van jewelste, maar ik slaag er toch in om wat beeldschone eenzame foto’s te maken, zodat de mensen zullen denken dat wij hier een top-ervaring hadden. Bobby vond het geweldig. En ik ben trots op mijn mooie foto’s.

Daarna bezoeken we even een veldje met 84 menhirs, waarmee die nog onuitgesproken wens van mij ook alweer in vervulling is gegaan. We rijden er stomtoevallig langs. Ik denk dat dat beeld in mijn hoofd van die menhirs van Asterix & Obelix komt: Obelix die met menhirs de Romeinen schrik aanjaagt. Uit die strip heb ik in mijn jonge jaren veel algemene ontwikkeling opgedaan.

Om bij te komen van alle indrukken genieten we een verrukkelijke lunch (mosselen met frites en salade) in het schilderachtige kustplaatsje Camaret sur Mer, volgens de boekjes bekend van de ecrivains en de artistes die hier verbleven. Je zou er zo een week willen blijven, buiten het zomerseizoen dan. 

En als we de lunch achter de kiezen hebben beginnen er kerkklokken in de oude kerk in de haven te klingelen en komen we onverwacht terecht in een H. Mis. Hier blijkt elke maand een bedevaart naar toe te gaan. Wat een geweldige ervaring. Als de Mis klaar is applaudisseren alle gelovigen. 

Nou, zó brengen mensen dus hun vakantie door: ze vallen van de ene verrassing in de andere.