Léchiagat

Wat zijn ‘kleine campings’ toch aangenaam, zelfs als je beloofd hebt er niet te douchen. Volgens mij is het eigenlijk onzin en maakt ‘s middags en begin van de avond niemand gebruik van de wasgelegenheid, maar we hebben het nu eenmaal beloofd en behelpen ons met een teiltje. Dat heeft ook wel weer wat. 

Op de ‘kleine campings’ waar wij geweest zijn, zijn de medekampeerders bijzonder voorkomend en netjes, en groeten ze elkaar, terwijl op een grote camping mensen meer afstandelijk zijn en wegkijken.

Onze tent staat de hele ochtend in de schaduw, echt lekker koel, tot een eind in de middag. Vandaag doe ik in de ochtend terwijl Bobby uitslaapt een lange wandeling naar het haventje van Léchiagat, over de GR34. 8 km in de al brandende zon (4 km heen en 4 km terug). Op zoek naar plaatjes.

‘s Middags gaan we zwemmen, in de Atlantische Oceaan. Hu ijskoud! is de Atlantische Oceaan. Hoe heet het op het land ook is. Zo onverdraaglijk heet als het nu is hebben we het trouwens nog niet gehad. Ook hier zijn de stranden ongekend relaxt en genoeglijk. Alleen een parkeerplaats, geen horeca. Ruimte genoeg voor iedereen.

‘s Avonds na negenen koelt het sterk af en hebben we het zelfs een beetje koud in de tent.