Ineens was het gisteren raak. Voeballuh. Zo wandel je nog door Gods vrije natuur met de prachtigste vergezichten met eilanden en bootjes, alle kleuren voorjaarsbloemetjes, gitzwarte onweersluchten. En het volgende moment blijkt de strijd om de Europacup losgebarsten.We gingen vanuit de natuurervaring nog even Trogir in, vanwege enige souvenirs en cadeautjes. Alle terrassen, en dat zijn er daar nogal wat in het stadje dat Unesco Wereld Erfgoed is, hadden het bekende groene scherm. Grootbeeld. En alle mannen en jongetjes droegen deze shirts.
We trotseerden al die groene schermen en gingen zwemmen en snorkelen. En daarna mooi uit eten, het was tenslotte Slotavond. We gingen naar het mooiste terras aan zee, met de aardigste mensen, perfecte lamskoteletjes en perfecte biefstuk. En Bobby ging met zijn rug naar het scherm. 'Het-waren-niet-zulke-belangrijke-wedstrijden'.
Maar toch, de andere gasten die wel keken mompelden en riepen van alles auf Deutsch en in het Kroatisch. En ik was vanwege het nakende afscheid zo weemoedig, dat er weinig tekst meer uit kwam. Toen hebben we op dat mooie terras met die aardige mensen maar naar de tweede helft Portugal-Turkije gekeken. Het was wel mooi dat het zonder geluid was, zonder commentaar, en dat op dat terras in Arbarije (Ciovo) weer de schitterendste polyfone zang dwars door dat voetbal heen klonk.
En ik heb weer wat bijgeleerd: Nederland heet in het Kroatisch Nizozemska. En nu ben ik terug in Nizozemska. Wat heeft u een grote taxi, zei ik tegen de taxichauffeur. En ik heb nog maar 34 euro, brengt u me daarvoor naar de Elandsgracht? Halverwege de Kinkerstraat zette hij toen de meter maar uit. Ook in Nizozemska heb je aardige mensen.
Nizozemska mag morgen spelen. Ik zal uit de kranten van de afgelopen 3 weken (vergeten op te zeggen) het spelschema zoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten