In de groepssessies gaat het over ontvankelijkheid. Dat is logisch, zult u zeggen, want dat is het thema. Maar voor iemand die al haar hele leven al groepssessies vermijd, is dat best griezelig. Ik denk dat ik wel weet hoe dat komt, maar daar gaat het nu niet over.
In een van de groepssessies doen we een 'geleide meditatie' en worden we uitgenodigd een bééld, een wóórd en een gevoel te bedenken dat voor jou voor ontvankelijkheid staat. Vind ik alweer een behoorlijk enge opdracht en ik hoop dat ik geen overhoring krijg.
Dan mogen we naar een dertigtal Novib-kalenderplaten kijken en een uitkiezen die voor jou ontvankelijkheid verbeeldt. Na enig twijfelen kis ik de foto van een Indiase man die zijn vrachtwagen heel vrolijk opschildert met kleurige bloemmotieven en landschappen. Omdat ik gisteren nog dacht dat al dat tekenen en kleuren van mij misschien wel anti-ontvankelijk is. Door deze plaat zie ik ineens dat het juist het toppunt van ontvankelijkheid is. Je moet immers wel de geest krijgen om te kunnen tekenen of schilderen. En die geest kan wel aan je raampje tikken, je moet je er wel open voor kunnen stellen.
Waarom ik een engel teken weet ik ook niet. Waar je mee omgaat daar word je door besmet, denk ik. Katholieken houden - gezien het aanbod in de abdij(boek)winkel - nogal van engelen. Als ik het morgen bij de slotsessie maar niet allemaal hoef uit te leggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten