'Dus raakt de dood ons niet, hij heeft geen vat op ns omdat de ziel die wij bezitten sterfelijk is.' Aldus de Romeinse dichter-filosoof Lucretius in zijn De Rerum Natura ofwel De natuur der dingen.
Vandaag ben ik bij de herdenkingsdienst van EB. Zij is vorige week vrijdag overleden. Bij leven en welzijn was zij filosofiedocent en gemeenteraadslid in een deelraad voor Groenlinks. Ik kende haar niet heel goed, maar ik wel ken ik meerdere mensen die haar wel goed hebben gekend. Ze was ook mee naar mijn eerste cursus Zing & Beleef (Bach) in het Concertgebouw.
De aula van de Nieuwe Ooster is bomvol. Hani501 is de ceremoniemeesteres. Er is muziek van Vivaldi (Aafje Heynis zingt het Stabat Mater) spreken een broer, een zus, een vriendin, een vriend, een werkgever, een student. Vriend Dennis leest de tekst voor 'De dood raakt ons niet' van Lucretius. Haar zus zegt: 'Ik ben blij dat ze tijdens haar ziekte zo rationeel bleef en geen spirituele aspiraties kreeg. Lucretius was Elisabeth blijkbaar tot troost. Het einde is het einde en daarmee basta, Ik weet het niet. Hoezo raakt de dood ons niet? Is dat troost? De dood raakt ons wél. Een ook hier wordt wel degelijk gehuild.
Er is een grote menigte vrouwen aanwezig uit de lesbisch feministische beweging van ooit. Bijna allemaal grijs nu. Ik loop er een oud-collega van de vrouwenboekhandel tegen het lijf - we hebben het over begin jaren tachtig - die nu directeur blijkt te zijn van het Johannes Hospitium te Vleuten. Die ook een dependance heeft in Wilnis. Wij blijken elkaar gesproken te hebben de ochtend dat ik rondbelde voor een plaats in een hospitium voor Mutti. Zij was heel aardig geweest aan de telefoon, maar had toen geen plaats. Zij had inderdaad gedacht: Lucie Theodora, zou dat Lucie Theodora van vroeger zijn? Ik moet last van hersenvernauwing gehad hebben dat ik haar naam niet opgepikt heb.
EB wordt nu een boom. Een herinneringsboom. Remember in Green.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten