Het einde van de herfst is daar in alle hevigheid. Alle kleur verdwijnt uit het park, het gaat nu snel. De kleur ligt nog net op de grond. Er zijn haast geen mensen in dit park. Als er al ergens iemand loopt of zit, dan kijkt-ie naar zijn voeten. Typisch Oost is dat. Weinig blije mensen. Ik wil wel groeten (Dág!), maar er komt geen geluid uit.
Er is weinig aan. 'k Zóu Buurman kunnen uitnodigen voor een ommetje, maar dat heeft ook weinig zin, voor je het weet forceer ik mijn stem weer. Ik moet werkelijk maar kiezen voor de stilteretraitre.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten