De hele dag in de weer met twee Zwolse bullebakken. Woedend zijn ze, intimiderend. Ze hebben ooit samengewerkt maar kunnen elkaar nu niet meer luchten of zien. Bien heeft ze allebei geprobeerd te interviewen, want we wilden graag een reconstructie.
Een van de twee had meegewerkt, maar de ander weigerde aan de lijn komen. Hij had toch het artikel gevraagd, om eventuele 'feitelijke onjuistheden' eruit te halen, was in toorn ontstoken, dreigde met advocaten en eiste als compensatie van het leed hem aangedaan een lange ingezonden brief. Mighty Men. Diep diep diep gegriefd. En dat uiten in woedes. Mailtjes met samenvattingen van de gang van zaken. En veel wellus en nietus. En aanvallen hoe slecht werk wij doen. En hoe Amsterdamcentristisch wij zijn en nooit aandacht hebben voor Zwolle. Zucht.
Zulke dingen hebben we wel vaker. Op enig moment moet ik dan als Koningin Salomo optreden. Dan moet ik onderweg ernaartoe niet mee gaan onderhandelen, anders word ik meegezogen in het enerzijds anderzijds. En dan ook nog zorgen dat Bien zich er in kan inden. Die op een gegegven moment ook met een hoog stemmetje belt dat je denkt die gaat zo huilen.
Het kost veel meedenken, invoelen, oplossingen verzinnen en die overtuigend als voldongen feit presenteren. Ik kan dat best goed, al zeg ik het zelf. Mijn (alweer) nieuwe baas zegt ook: jij geniet daar wel van. ja, als het klaar is ja. Maar je komt aan andere dingen niet toe. Ik heb het gevoel dat ik nu met beide bullebakken zulke goede vrinden ben dat ik binnenkort in Zwolle uit eten moet. Twee keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten