De laatste dag in Ohrid is een waar feest van herkenning. Biljana's stokoude oma omhelst ons van puur plezier. Echt leuk om ergens te zijn waar je de weg weet en al veel leuke plekjes kent. Ik herinner me nog precies hoe we tweeënhalve week geleden hier door die kronkelige straatjes scharrelden met aldoor een lichte ongerustheid: als we onze Villa MoMir maar terugvinden! Het is haast een pleidooi om je vakantie in exotische oorden twee keer te doen, de tweede keer voelt alles veel relaxter.
We evalueren op het vertrouwde pleintje bij Via Sacra. Wat was alles toch geweldig. Alle adressen, alle ontmoetingen. Overal hadden we wel langer willen blijven. En vooral Biljana was geweldig. Zij maakte diverse dingen echt gemakkelijker. En die Villa van haar, zo karaktervol en sfeervol. Je moet in dit land verdragen dat het sanitair niet altijd doet wat je hoopt dat het doet. Maar dat blijkt overkomelijk ongemak. We gaan iedereen hier naar toe sturen.
Vandaag is de dag van de souvenirs. In de plaatselijke boekhandel koop ik een heel duur fotoboek over Macedonië, vanwege dat ik dit jaar alleen maar met de iPhone kiekjes heb geschoten, en drie films op dvd van de Macedonische regisseur die ook de film 'Before the rain' heeft gemaakt. Naam even kwijt. Hebben ze in deze boekhandel ook eens een goeie dag. En vier paar oorbellen koop ik ook. Kan het niet laten.
Tot slot stel ik enigszins beschroomd voor om nog een klein toeristisch boottochtje over het meer te maken. Bobby vindt dat heel stom, die toeristsche bootjes met nepkapiteins. Ik herinner me ineens weer dat zijn oerangst was dat ik te Venetië romantisch in een gondel zou willen.
De bootjes hier vindt hij inderdaad ook stom, met nepkapitein en zonnewering, maar OK. En zo herkauwen we vanaf het water alles nog één keer: kijk het kerkje, kijk dat strandje, weet je nog die wandeling, kijk daar is Villa MoMir... De volgende keer huren we zelf een bootje, beloof ik, dat lukt vast wel via Biljana, en varen we zelf het hele meer rond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten