Feestje

Peeq houdt housewarming party en nodigt mij met klem uit. Dit is al de tweede keer deze maand dat ik instap in een Utrechtse huiskamer kamer waar ik behalve de gastvrouw niemand ken. Wat zijn feestjes met elk jaar dezelfde mensen toch behaaglijk en hoe zeer je dat mist als dat anders is. Dat vergeet je wel eens. De mensen of de feestjes vragen niet: wie ben jij? Je moet wel een paar keer bij elkaar rapen om te blijven en gesprekjes aan te gaan.

De meeste mensen op feestjes hebben helemaal geen zin in gesprekjes met vreemden op zondagmiddag. 'Ik begrijp dat wel', zei Bobby laatst toen ik het ter sprake bracht. 'Ik praat ook liever met bekenden dan met onbekenden.' Ik vind het heel Utrechts. En onhartelijk. Maar ja nu woon ik hier en moet ik me hier in vechten. Het is ook vanwege Peeq, houd ik mezelf voor, dat ik hier ben, niet vanwege haar vrienden.

- Een gesprek heb ik met een vrouw met een dikke zwarte bril die theater heeft gestudeerd en nu al lang Hoofd Kassa is bij de Stadsschouwburg. Zij is heel leuk.

- Een gesprek heb ik met een man die shiatsu-massages geeft bij hem op zolder. Dat doet hij erbij. Vier dagen per week is hij ambtenaar te Almere in de weer met windmolens en vooral met gemeentelijke procedures.

- En een gesprek heb ik met een vrouw die veel van e-learning weet, bij een ROC werkt maar er voor haar gevoel uitgewerkt wordt. Ze wil iets met vluchtelingen doen, dat is echt haar ding.

Drie gesprekken. Het klinkt een beetje karikaturaal als ik het zo samenvat. Wie weet wat zij van mij als nieuwe kennis van Peeq denken.  

(NB. De foto is een willekeurige foto.)

Agnes

Midden in de nacht word ik enorm wakker, maar ik ben door mijn boeken heen. Op de boekenplank van de Ferienwohnung staat tot mijn verrassing tussen een rijtje krimi's en romantische liefdesromans een Duitse vertaling van Agnes van Peter van Straaten. Dat is lang geleden! Was het in de studietijd? Of was dat de tijd van Vader & Zoon? En kwam Agnes daarna? Ik kan de afleveringen nog dromen! Agnes en haar ex Daan, haar puberzoon Daniel, haar lover Arthur, haar vriendin Bea. Agnes en de drank, de kroeg, de katers, de armoe, het gat in haar hand, de treurige one night stands, de goede voornemens. Het was een wekelijks feuilleton, er zat geen echte verhaallijn in, laat staan een plot. Heel vermakelijk en een beetje herkenbaar, al was het bij jou natuurlijk nooit zo erg als bij Agnes. 

Op de flap wordt Agnes aangeprezen als een Holländisches Kultfigur. Raar dat ze een vreemde vrouwspersoon op de cover zetten, en niet Agnes van Peter van Straaten zelf. En zo lees ik in de Duitse nacht een Duitse Agnes. Het was niet erg om wakker te zijn.

Doolin'

Vaste prik van de vakanties zijn de avondjes live-muziek. We speuren altijd alle winkeldeuren, lege muren en lokale sufferdjes af naar aankondigingen van optredens. Ik wil dat graag omdat je dan wat anders ziet dan winkels, restaurants en musea. Gewone mensen, ik bedoel dan cultuurliefhebbers, je hebt ze overal. En dan de liefde voor muziek van muzikanten die de weg naar de grote podia nog niet gevonden hebben. En misschien wel nooit zullen vinden.

In Ahrweiler treedt vanavond in de Ehemalige Synagoge een Frans muziekgroepje op dat Ierse muziek speelt. Doolin' heten ze. Zes jongemannen uit Toulouse. Eigenlijk wil Bobby wil na de wijnproeverij liever thuis op de bank een boek lezen, want het is de laatste avond en we zijn ook al naar de wijnproeverij geweest, en uit eten, maar gelukkig gaat hij toch mee. 

Of het briljant is? Ach. Het is leuk en energiek, ze zijn ambitieus en willen furore maken, dus ze doen hun best. Gitaar, fluit, percussie, accordeon, viool, bas, zang, en veel plezier. De zaal zit vol  grijze koppies, stuk of veertig, en ze hippen allemaal vrolijk mee met de muziek. 

Weinverein

Laatste dag. In Ahrweiler is de Weihnachtsmarkt van start gegaan. Dat is echt een momentum hier. Wat een rommel verkopen ze daar. Maar de mensen zijn opgewonden en blij.

In de middag doen we een rondleiding met wijnproeverij in de Ahrweiler Winzer Verein, sinds 1874. Een welbespraakte grappige dame van in de zeventig verzorgt de rondleiding. Zij was in 1962 Weinkönigin, vertelt ze. Zij is in 1944 in een bunker geboren. Een van de deelnemers heeft ook herinneringen aan de bunkers waar hij als jongetje naar toe moest als er luchtalarm was. Ja dat heb je hier. In de boekhandel te Bad Neuenahr zag ik een boek, ik geloof dat het in der Stille heette, over de eerste weken, maanden, nadat de oorlog voorbij was. Een foto van twee meisjes zittend temidden van de puinhopen van de gebombardeerde stad. Geen luchtalarm en bombardementen meer. 

Meer over het leven van de mevrouw dan over de wijn zou ik willen weten. We krijgen vijf (halve) glaasjes en zoute stokjes om de alcohol te dempen. Een echtpaar van wie de man minstens obees is koopt na afloop vijf dozen wijn.

Im Himmelchen

Het valt niet altijd mee om een onderwerp voor een tekening te vinden. Ik maak op vakantie altijd veel foto's in de hoop dat daar wat bij zit. Voor een tekening steekt het nauw. Het moet eenvoudig van vorm zijn en verrassend. Er moet een speling met licht in zitten. Al die landschappen met rode wijnbladeren, of uitgebloeide zonnebloemen. Die zijn op een telefoonschermpje niet goed zichtbaar.

Maar ineens is hij er toch. We hebben een goed en best prijzig appartement, het is de benedenverdieping van een woonhuis. Van buiten zijn het huis en de straat echter niet om over naar huis te schrijven. Ik laat Bobby mijn foto's van de dag zien (nadat minstens driekwart is weggegooid) en hij reageert op deze? Hoe saai. Maar de bolide maakt het leuk.

De tekeningen zijn een graadmeter.

Bibliotheek

Ook in de boekhandel van Bad Neuenahr kocht ik een schattig boekje over boekhandels: Der schönste Ort der Welt. Von Menschen in Buchhandlungen. Het is een miniboekje met plaatjes en verhaaltjes uit boekhandels. Het lag op de toonbank en ik nam het spontaan mee.

Ik ben nogal bezig met beelden, plaatjes, om op een of andere manier het leven in het nieuwe huis kloppend te maken. een bevestiging te geven. Geen kopie van het vorige huis, maar weer wat anders. 

Deze prent bevestigt onze bibliotheek, nog te maken, die minder mijn bibliotheek wordt dan die van Bobby. Ik vind zijn boekenverzameling, vaak van decennia her, te erg. Bij de verhuizing zeiden ook zijn vrienden die alle dozen naar boven tilden: Bobby! Een oude encyclopedie, dat is toch niet van deze tijd! Maar Bobby houdt zich totaal stoïcijns bij die opmerkingen. Het lijkt hem niets te doen. Of het sterkt hem alleen maar.

Ik gun het hem wel, maar het is niet mijn ding. Zwager4 in Mecklenburg Vorpommern heeft ook zo'n kamer. Het is misschien niet je ding, maar het is wel fijn om er te zijn. Als gast. Dit soort plaatjes helpt daarbij. Volgens de lijst met bronnen achterin het boekje staat dat het 'Man Reading In A Library' heet, van CSA Images, gevonden bij All Posters,

Die poster ga ik zoeken en kopen. Als het mag komt-ie er middenin te hangen, als Droste-effect.  

Wijn

Er is dan zo einde herfst niet veel zon meer in het dal, zeker niet als je pas om half drie op stap gaat, maar sfeervol is het wel. Laaghangende bewolking hier en daar, waar soms de zon zich een weg doorheen baant. Vandaag lopen we 13 km, best pittig, met enig klimmen en dalen, ik ben het niet meer gewend.

Er is grote diversiteit tussen de diverse wijngaardjes. Sommige wijnranken dragen nog blad, soms geel, soms oranje, soms rood. Bij sommige is alles weggesnoeid op 1 tak na, sommige wijnplanten groeien omhoog, andere laten de takken hangen. Heel fascinerend als je er niets van weet.

Dagje Mainz

Bobby heeft een Ierse vriendin Jessy die in Mainz oudgermaanse talen doceert, en die net afgelopen weekend een weekend in Utrecht was. Hij belooft haar dat wij vanuit het Ahrtal een dagje naar Mainz komen. Een uurtje met de auto zegt hij. En: met de trein een uurtje vanaf Bonn. Nou, laat ik zeggen: anderhalf uur.

Ik heb niet zo'n zin in de auto en wil wel met de trein. Dus wij met het boemeltje naar Bonn, in de veronderstelling dat er vandaar een sneltrein naar Mainz gaat. Als je in de automaat op ons stationnetje een kaartje naar Mainz via Bonn bestelt kost dat 142 euro voor twee personen. Dat lijkt ons wat veel. Drie kwartier is het met het boemeltje naar Bonn, waarbij wij station Remagen passeren, waar aan de overkant van het perron de trein naar Koblenz vertrekt. Mijn Duitse topo is niet erg goed. Mij zeggen die namen niet zoveel. Vanaf Bonn kunnen we - met de regionale treinen - samen voor 30 euro naar Mainz, maar dan mag je niet met de ICE. Dus wij met de boemel naar Koblenz, weer terug over Remagen, en in Koblenz stap je dan over op de boemel naar Mainz. Deze heenweg duurt al met al 3,5 uur.

Vandaag vind ik het helemaal niet erg, want je maakt ontzettend veel mee. Allereerst hoe onvriendelijk ons openbaar vervoer systeem is. Bijna nergens zijn meer loketten met mensen met informatie. De automaten zijn onbegrijpelijk en duur. En zijn alleen maar lelijke goedkope winkeltjes en koffiecorners en patatzaken in en om stations. De informatiebronnen zijn niet adequaat. 

Er zijn veel Syriërs (denk ik) op de stations en in de treinen. Zij hebben al helemaal geen idee. Ze hebben ook geen goeie treinkaartjes en de conducteur denkt ook: Laat maar.

Maar de reis langs de Rijn is práchtig. Schitterend. Ik kijk mijn ogen uit. Naar al die mensen en dingen. Ik kan niet anders dan vaststellen dat ik uitgerust ben, want ik erger mij nergens. Als ik ooit met pensioen ben ga ik altijd met de trein, zeg ik. Want je hebt er wel de tijd voor nodig. 

Jesse kookt een heerlijk hapje voor ons en dan moeten om 19.51 uur weer met de trein terug, om de laatste trein terug het Ahrtal in te halen. Mainz moeten we een andere keer nog maar eens bekijken.

Oude dame

In de boekhandel van Bad Neuenahr koop ik een in het Duits vertaald boek van de Finse Leena Parkkinen: Die Alte Dame die ihren Hut nahm und untertauchte. Hoofdpersoon is de 86-jarige Karen, die het huis van haar zoon en schoondochter ontvlucht, bij een benzinestation een overval meemaakt, die een van de daders tegen de grond slaat en de andere - de 17-jarig hoogzwangere Iraans-Finse Azar - in de auto meeneemt. Dat vind ik een mooi gegeven. Van beiden komt het hele leven langs. Karen is in de jaren dertig en veertig opgegroeid op een Fins eiland, Azar is nog maar net begonnen. 

Beiden hadden ze prachtige kleurrijke moeder, die de saaiheid van het dagelijks bestaan naast een saaie echtgenoot niet verdroeg en dat af reageerde op de kinderen. Er is speelt heel veel, zoals een moord op een vriendinnetje van Karen in 1947, waar haar lievelingsbroer van verdacht werd en zich zichzelf in de gevangenis van het leven benam. Samen gaan Karen en Azar, meer dan 60 jaar later, uitvinden wat daar werkelijk gebeurd is. Heerlijk boek, ik kan niet stoppen.

Am Rhein

Laten we naar de Rijn fietsen, stel ik voor, naar waar de Ahr in de Rijn stroomt. Op de kaart heb ik gezien dat dat bij het dorp Sinzig is en dat dat vanaf Bad Neuenahr 11 kilometer fietsen is. Dat blijkt niet te kloppen, het is 18 km (x 2 dus). En dat het rond het vriespunt is en dat er tegenwind, hagel en natte sneeuw zijn, dat had ook niemand erbij verteld. 

Het Ahrtal is bij de Rijn heel breed geworden, met veel snelwegen. De monding van de Ahr in de Rijn is zó weinig spectaculair dat je er werkelijk geen foto bij kunt bedenken. Sinzig is ook doorkliefd door èn een snelweg èn een spoorlijn. Jij weet echt goeie uitjes te verzinnen, complimenteert Bobby mij. De fietsen van Wolfgang zijn ook niet wat we thuis gewend zijn.

Toch was het - als je na afloop weer warm in bed ligt - een heerlijk uitstapje.

Terror

In de Edeka waar ik frische Brötchen haal bekijk ik de kranten. Allemaal gaan ze over Brussel en Parijs. Hoogste alarm. Scholen dicht, metro's dicht, concerten afgelast. Wat afschuwelijk allemaal. De Franse president Hollande wil geloof ik nu echt een grondoorlog tegen IS en probeert medestanders te vinden. Een blik op Nu.nl leert me dat Turkije een Russisch vliegtuig neergehaald heeft. Het wordt allemaal steeds erger en complexer.

En wij liggen hebben ons ingegraven in een Ferienwohnung in de Eifel waar wij liggen bij te komen van onze dagelijkse werkstress. Fietstochtje zus, wandelingetje zo. Tekeningetje, muziekje, boekje, drankje, hapje... Het voelt haast decadent en onfatsoenlijk.

Nomade

Tweede roman die ik lees is Gibraltar van Renske Jonkman. Ik geloof dat ik eerder wat van haar gelezen heb, maar dat kan ik nu niet terugvinden. Vinnie en ik hadden een rondetafelgesprek met onder meer Wanda Reisel en Renate Dorrestein en ik meen deze Renske Jonkman, over hoe het was/is om anno 2010 (ofzo) literair auteur te zijn. Ik was tamelijk onder de indruk van de actieve energie van Renske en las meteen daarna haar debuut. 

Opmerkelijk: dit is al mijn tweede boek van een dertigster. Vaak leest men van de eigen generatie. Deze dertigsters bevallen goed. Ze gaan diep. Jonkman  schrift - meer dan de verhalen van Maartje Wortel - een recht-toe-recht-aan roman met structuren, thema's en verhaallijnen, met een kop en een staart.

Hoofdpersonen in Gibraltar zijn Ezra (v) en Tobias (m), een stel dat in een appartement in De Baarsjes in Amsterdam woont. Zij is creatief directeur bij een reclamebureau aan de Zuidas, hij is een (nog?) niet zo succesvolle filmmaker. Ezra is de dochter van zwervende hippies, opgegroeid bij haar reizende vader, Tobias is opgegroeid in Uitdam.

Ezra is zwanger en wil hem dat niet vertellen, omdat ze eigenlijk niet zeker weet of Tobias wel de vader is. Ezra heeft af en toe seks met andere mannen, maar Tobias weet dat niet. Ezra besluit van de een op de andere dag dat ze naar Marikko wil, waar haar vader woont.

Het is een mooie road novel over een reis in een stokoude Landrover door Frankrijk, Spanje en Marokko. Ezra en Tobias groeien niet naar elkaar toe. In tegendeel. Mooi om te zien hoe zij neerzet hoe ouders een blauwdruk voor het leven van hun kinderen maken. Hier zijn het hippies, wier dochter aanvankelijk een tegengestelde keuze maakt met een poenige baan aan de Zuidas, maar uiteindelijk hetzelfde pad kiest als haar ouders.

In het laatste hoofdstuk is Tobias terug in Amsterdam en zit Ezra met baby Tobias in Tanzania. Wat maakt alleen zijn in Tanzania te verkiezen boven alleen zijn in Nederland? Al dan niet met je relatie. Die vraag beantwoordt ze niet echt, of het antwoord moet zijn dat het sommige mensen in de genen zit. 

Lieber lesen

Daarna fiets ik de andere kant op naar Bad Neuenahr. Dat is een stadje met allemaal chique kuuroorden. Ik hen kleine dingen nodig zoals handschoenen (het vriest hier), een wit aquarelpotlood (vergeten en onmisbaar) en een naald en draad. Ik heb namelijk twee jassen gekocht waar de knopen spontaan van afvallen. Bobby vindt dat ik ze terug moet brengen en de verkoopsters pressen de knopen alsnog goed aan te naaien. Dat lijkt mij meer gedoe opleveren dan zelf een knoop aannaaien, maar dan heb je wel naald en draad nodig. In Bad Neuenahr vind ik een fournitourenzaak. En een kantoorartikelenwinkel met tekenmaterialen, en winkels met wanten.

Ook is er een mooie kleine Bucherstube: P. Schmitz. In zijn etalage hangt een poster waar ik recht op af stuif. Die wil ik en daar ga ik mijn nieuwe kamer op inspireren. Een vrouwspersoon met een dekentje over en een boek op de bank. En al die figuren die door het lezen haar wereld bevolken. Verrijken - dat hoop je tenminste. 

Gisteren heb ik een heel betoog gehouden over mijn kamer, twee hoog aan het park, dat ik niet weet wat ik ermee moet. Hij is te groot voor een kapelletje. Deze poster geeft het antwoord. Hij is nog te koop ook. Die ga ik inlijsten, boven het logeerbed hangen en dan de kamer eromheen bouwen.

Van puur enthousiasme koop ik drie boeken.  

Santa Luzia

Vandaag ga ik fietsen, eerst het Ahrtal in richting Reh, waar ik in het kerkje St. Luzia en Santa Agnes terecht kom. Ik weet niet wie wie is. Hun beelden hangen achter het altaar, en daar mag je niet komen. 'Verboten' en 'Alarm' staat er dreigend. Een van de beelden heeft een dolk dwars door haar hals. Dat is toch een fenomeen, die gruwelverhalen die aan heiligen hangen. Verder is het een heerlijk kerkje om rond te hangen. Het middaglicht valt prachtig door de blauwe ramen. Bij het Maria-piëta-beeld hangt een gebedje: dat ik mijn onvolkomenheden accepteer. Dat is mooi, want dat is best moeilijk.

Im Ahrtal

Eens per uur rijden er treintjes uit Bonn danwel Köln het Ahrtal in en uit. Wij nemen het treintje naar Altenahr. Daar begint de Rotweinwanderweg die zo halverwege de wijnhellingen langs de Ahr slingert. Ook in Altenahr is alles even pittoresk. Af en toe passeer je een ruïne van een middeleeuws kasteel. 

Het is zo'n speciale najaarssfeer: snijdend koud maar beeldschoon, vooral als de zon schijnt. Sommige veldjes wijnranken dragen nog net vlammend rood blad.

We lopen en lopen en lopen - een halve kilometer achter elkaar aan - elk in ons eigen proces - en net als het bijna niet meer gaat stuiten we op een bloemrijk Weingut met warme Mittagstisch. Ik kies een overheerlijke zuurkool met aardappelpuree, verse worst en prachtige sla. Wat knapt een mens daarvan op.

Nocturnes

Na anderhalf boek ben ik het lezen ineens helemaal zat. Maar verder weet ik het allemaal ook nog niet. Ga dan muziek  luisteren, zegt Bobby die boodschappen gedaan en gekookt heeft, en nog maar net met het Grote Lezen is aangevangen. Helaas ben ik vergeten voor vertrek mijn Spotify bij te werken, en nu is slechts de helft van mijn afspeellijsten offline beschikbaar. Wolfgang heeft nog wel uitgelegd waarom hier nog geen internet en WiFi in de straat ligt, want zo is dat in dorpen, maar volgens mij kletst hij een beetje uit zijn nek, want mijn telefoon detecteert een sterk WiFi-signaal. Bij de buren? Wolfgang zegt dat dat niet kan. Ik laat het onderwerp maar rusten.

Nu moet ik het doen met de albums die ik nog wel offline voorhanden heb. Het is vooral religieuze muziek, en vandaag heb ik daar helemaal geen zin in. De keuze die overblijft is: 'The very best of' van Diane Krall, 'Screws' van Nils Frahm en 'Nocturnes' van Chopin - de download vermeldt niet wie de pianist is. Wel heel heel mooi. Licht maar intens als een zomers kabbelend beekje of een watervalletje.

De afspeellijsten van Spotify weerspiegelen mijn hunkeringen in drukke tijden naar kalmte. Dat ik dat zó even met een koptelefoon op naar andere sferen kan schakelen. 

Chopin heb ik niet van huis uit meegekregen. Alle muziek niet, trouwens. Alleen Aafje Heynis. Wanneer ik Chopin heb leren kennen kan ik me niet meer herinneren. Ik associeer het met rijpe hoogverheven intellectuelen, mensen met een bibliotheek en een open haard. zoiemand die ik straks ook ben - als ooit onze bibliotheek klaar zal zijn.

Wortel

Ik lees de verhalenbundel Er moet iets gebeuren van Maartje Wortel. Wat een geweldig boek. Ik had haar nog niet eerder gelezen, maar ze is helemaal mijn auteur. Zij is bijzonder goed in staat de fascinerende chaos en de waanzin van de wereld en het hoofd op papier krijgen. Alle logica en onlogica, de buitenwereld en de binnenwereld, de irrationaliteit en de gang der dingen. (Zoals gisteren het aankomen in Ahrweiler ging, het gedoe, de mislukkende telefoontjes, de non-conversatie met de bovenbuurvrouw, de misverstanden, de humeuren, de verzoening met de verhuurder, de verklaringen, de twijfel, de naweeën, het was krankzinnig en gekmakend en als zodanig fantastisch, en wie kan dat nu in woorden vangen, want waar gaat het helemaal over.

Als ik bedenk wie zo konden en kunnen schrijven dan komen de namen Fritzi Harmsen ten Beek en Charlotte Mutsaers boven. Zij zijn kinderlijker, met beestjes en plantjes, maar de gekkigheid kan Maartje Wortel ook.

Een recensie-exemplaar viel eergisteren ter redactie in de bus. Ik las de eerste zin en zei tegen Mandy: 'Dit is mijn boek'. Die luidt: 'Eigenlijk ging het al lang niet echt goed met me. Helemaal niet goed zelfs.' Het betreffende verhaal gaat over therapieën waaraan mensen met wie het niet goed gaat zich overleveren. Het is een beetje een vage zin, en toch is-ie raak. Ik denk door dat woord 'eigenlijk'. Dat-ie is blijven staan als eerste zin zegt genoeg. Ze weeft de redacteur die het oneens zal zijn met bepaalde zinnen ook in het verhaal in, dat vind ik geestig. Mandy zei het niets, die zin.

Waar gaan de verhalen over? 

- Een gezin met wonderlijke verhoudingen waar een alleenstaande moeder met twee kinderen tegenover komt wonen. De hoofdpersoon is een meisje dat nogal dik is met haar broertje, en het broertje verdraagt niet dat zij met de nieuwe overbuurjongen bevriend raakt. Om er maar een te noemen.

- Een echtpaar begraaft hun dode hond in het plantsoen, wat niet mag en waar ze een bekeuring voor krijgen. De vrouw mist de hond zo dat ze haar echtgenoot vraagt te blaffen als de overleden hond, waarop de buren aanbellen om de nieuwe hond te komen zien.

- Een lang verhaal 'De schrijver II' over vriendinnen, exen en een Turkse geliefde in Istanbul, die zich ook weer tot jongen laat ombouwen, zo'n heerlijk lesbisch chaosverhaal. Ook hier komt de redacteur heerlijk tussenbeide. Dat het verhaal zo verwarrend is met al die vriendinnen, of ze ze niet een naam kan geven. Het ís ook verwarrend, reageert de schrijver. 

Nou ja, ik weet niet of ik het hier en nu op de iPhone weet over te brengen, maar Maartje Wortel is een aanrader!

Himmelchen

Het Himmelchen is een heerlijk huisje. Het is even wennen en aankomen, maar alle voorwaarden voor een superweek zijn aanwezig. Het Ahrtal is een prachtige omgeving. Behalve het snelstromende riviertje heb je de hellingen met wijnranken en de wijngoederen. En daarbij een rustig middeleeuws stadje met Efteling-uitstraling en veel winkeltjes en restaurants. Een krankzinnig groot klooster met internaat. Mooie kerk. 

In het huisje is de woonkamer gewoon gezellig en hebben we een fantastisch uitzicht in/op het Ahrtal. Het heeft goede bedden, er is een super-Edeka op loopafstand die elke dag van 07 tot 21 uur open is. En er is een spoorlijntje het dal in, zodat je de Rotweinwanderweg op vele plaatsen kunt beginnen en afbreken.

Onze grootste uitdaging is zoals altijd wijzelf. Momenteel willen we allebei alleen maar verzorgd en vertroeteld wórden, en liever niet verzorgen en vertroetelen. Dat onderkennende verdelen we die taken dan maar eerlijk.

Eerste dag

We gaan naar Ahrweiler, naar een huisje dat Im Himmelchen heet. Het ligt in de Eifel, net onder Bonn. Het is een oud wijngebied rond de Ahr, een zijriviertje van de Rijn.

Het moet een droomvakantie worden. We zijn allebei een beetje afgeknoedeld en kunnen niet veel hebben. Als we om half vijf bij het Himmelchen arriveren is er niemand. Het huis is donker. De telefoon wordt ook niet opgenomen, noch het huisnummer noch de handy. Bobby wordt behoorlijk sacherijnig. Alsof ik er wat aan kan doen. We hadden ons verheugd op installeren en nu sjokken we zonder goede zin door een beeldschoon stadje.

Natuurlijk komt het goed. Wolfgang de verhuurder had net in een Funkloch gezeten toen ik belde. We vinden de sleutel onder de mat en Bobby gaat vast naar binnen. Mein Mann Ist schon drinnen, zeg ik. Ist er sauer? vraagt Wolfgang. Ja, zeg ik. Wir sind schon zwei Stunden hier!

Wolfgang put zich uit in excuses. Dit is nog nooit gebeurd. Natuurlijk verzoenen we ons, we doen boodschappen en morgen is er weer een dag. Er is alleen geen WiFi. Nu ben ik sauer.

't Is waar ik geboren ben...

Thuis heb ik nog een ansichtkaart / waarop een kerk een kar met paard / een slagerij J. van der Ven.  / Een kroeg, een juffrouw op de fiets / het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, / maar 't is waar ik geboren ben. / Dit dorp, ik weet nog hoe het was,  / de boerenkind'ren in de klas,  / een kar die ratelt op de keien, / het raadhuis met een pomp ervoor,  / een zandweg tussen koren door, / het vee, de boerderijen. Zong Wim Sonneveld.

Vandaag kwam deze foto binnen op Oud Emmen. Het plaatje zegt u hoogstwaarschijnlijk niets. Maar mij wel. Dit is de Wilhelminastraat te Emmen. Hier groeide ik op. Zo zag het denk ik er uit toen ik klein was. Wij hadden een Opel in de stijl van de auto's op deze foto. De onze had nummerbord VK-97-15. De fotowinkel heette Foto Lunow, rechts op de foto. Mutti woonde de laatste jaren van hara leven aan deze straat. Maar toen waren de meeste van deze huizen al vervangen door appartementencomplexen.

Messiah

Bobby's boezemvriend Hans zingt in de Utrechtse Oratorium Vereniging de Messiah. Het concert begint al om half acht en pas tegen tienen uur is het pauze. Ik ken de Messiah eigenlijk niet, heb weinig aha-Erlebnis. Het is echt doorzetten. De vrouw naast mij valt na een uur in slaap. Ze wordt van haar eigen snurk weer wakker. 

Dit optreden in muziekcentrum Vredenburg is het 75-jarig bestaan van het UOV - ze zijn opgericht in najaar 1940. Ik trek het even niet en ga naar de pauze naar huis. Beetje nieuws kijken. Niet dat je daarvan opfleurt, want er zijn in Parijs cellen terroristen opgerold. Wat een tegenstellingen, het dagelijks leven met het werk en al het gedoe daar, de tuin, de telefoontjes en appjes, het culturele leven, en dan de oorlogen daarbuiten.

Door mijn vroege vertrek mis ik wel het beroemde Hallelujah. Dat is dan weer jammer.

Blub blub

De hoveniers komen met nog wat nazorg. Het waterelement. En waterplanten. Ze vullen de vijverteil met water en doen er plantjes in. En dan het waterelement. Op de een of andere manier had ik gedacht ik dat we een klaterend fonteintje zouden krijgen. Maar dat is het niet. Het is een pijp waarin het water omhoog gepompt wordt. Het watervlak beweegt nu wel. Moet er even aan wennen...

Dordt

Het Dordts Museum heeft voor hun aanstaande kerst-event een foto van mijn blog geplukt. 'Mag ik de foto gebruiken, ik vind 'm zo leuk', mailt een medewerkster. 'Om welke foto gaat het', vraag ik en ze stuurt een link naar hun eigen site, in plaats van wat ik verwacht: naar de mijne. De foto staat er dus al op.

'Als je mijn naam noemt en een kleine vergoeding geeft, zeg ik, is het goed'. Dan hoor ik niets meer. En dat van een museum.

Zo'n foto met zo'n lelijk filter? vraagt Mandy hartelijk. Ja, zo'n foto.

Parkeren

We hebben avondvergadering bij woningbouwvereniging van wie we het huis gekocht hebben. Er zijn onenigheden tussen de woningbouw en ons bewoners over de parkeerplaatsen achter het huis. Die zijn er nog niet. Het achterterrein is nog steeds een bouwput, maar er is ons bij de koop beloofd dat het mooi en gezellig wordt. Binnenkort. Als we het eens zijn.

Er heeft zich namelijk een calamiteit voorgedaan. Ons parkeerterrein grenst aan een achterompaadje van de achterburen van de Beatrixlaan. Kadastraal ligt het pad op ons terrein, maar omdat het pad al 30 jaar hun pad is en daar nooit discussie over is geweest hoeven zij dat niet af te staan. En nu heeft de woningbouwvereniging 20 cm van onze parkeerplaatsen afgesnoept en aan de achterburen uitgedeeld. En ze hebben iets gegoocheld met de schuurtjes en de breedte van de parkeerplaatsen en het groen, zodat het allemaal toch past. We krijgen er allemaal juridische post over die eerlijk gezegd niet goed tot me doordringt. Ja ze bieden ons allemaal samen 4000 euro ter compensatie. Dat vinden wij niet genoeg.

Dat schiet niet op. Dus heeft de woningbouw ons vanavond allemaal uitgenodigd voor overleg en om er uit te komen, zodat de aannemer aan de gang kan met de parkeerplaats. Verderop wonen allemaal van die slimme buurtjes, ik ken ze nog niet zo goed, die alles gedetailleerd uitgevogeld hebben. Zij hebben een nieuwe opstelling voor de schuurtjes bedacht. 

De rit naar Kanaleneiland waar de woningbouw woont gaat door storm en regen, maar het is de moeite waard en een boeiende avond. De argumenten, de power play, het geritsel, en ineens kan het allemaal wel. Wij gaan akkoord met die 5000 euro genoegdoening en zij bouwen andere schuurtjes en bredere parkeerplaatsen en zorgen voor meer groen. Nu kan de aannemer aan de gang en hebben we nog voor de kerst een nette achterplaats.

Verhalen

Tante Miep is op bezoek, ze komt met een taxi uit Den Haag. Bobby wil graag jeugdverhalen noteren. Hij heeft een tijdje terug een opname-apparaat gekocht om de levensverhalen van zijn moeder op te nemen. Mag ik uw jeugdherinneringen opnemen? vraagt hij aan tante Miep. Eerst zegt ze dat ze weinig meer weet, en dan: Ga je er een boek over schrijven? Maar dat is niet het geval. Ze zitten aan de eettafel en ze weet nog wel heel veel. Ik zit achter haar op de bank en luister stilletjes mee.

Heumensoord

Op bezoek bij Nichtje. Zij woont om de hoek bij het natuurgebied Heumensoord, een bos waar een enorm asielzoekerscentrum neergezet is. Dat wordt sinds deze week op volle sterkte bewoond, door ik geloof 2850 mensen.  

Op de radio van Utrecht naar Nijmegen val ik in VPRO-programma Argos, waar een Nijmeegse radiomaker een paar vluchtelingen in Heumensoord volgt. Het is voor hen een rare plek, zo in een bos. Ze slapen per acht op een zaaltje met vier stapelbedden. Het sober-beleid houdt onder meer in dat ze maar 1 kop koffie per dag krijgen. Alles wat ze doen en laten wordt bijgehouden op een groen pasje. Er is alleen WiFi in het 'restaurant'. Om 22 uur gaan de tl-lichten uit en om 06 uur weer aan, want om 07 uur moeten ze ontbijten. Het is vochtig en koud, nee, een pretje is het niet, dat 'sober'. Ze willen niet ondankbaar zijn, maar het feit dat dit wel eens vijf, zes maanden kan gaan duren voordat ze überhaupt de asielprocedure in kunnen is killing.

Het pad richting het bos, dat vorig jaar toen ik er wandelde nog vrijwel leeg was met hier en daar een eenzame wandelaar, is nu vol asielzoekers. Ik wil graag een foto maken maar durf niet zo goed. Misschien wordt wel iemand boos. Om het COA-terrein staan hoge hekken. Bewaking. Dat is neem ik aan om pottenkijkers buiten te houden, want de vluchtelingen mogen wel uit het kamp.

Het zijn mannen, vrouwen, kinderen, allerlei nationaliteiten. Iedereen groet je. Enkelen hebben een fiets. Een kind zie ik met stelten. Een echtpaar vraagt me naar de bushalte, maar dat weet ik niet. 'I'm not from here'. Zij ook niet.

Nichtje en ik lopen het kamp voorbij. Het is er echt niet fijn, kleurloos en blubberig. Buiten de hekken in het bos zien en horen we een groepje mensen samen zingend bidden. Geen idee wat voor mensen, welke godsdienst. Afrikanen? Of gepaste afstand kijken we toe. Ach die mensen, waar zijn zij terecht gekomen? 

Gluren bij de buren

We gaan met een vijftal buren afkijken in Lombok. Daar is een zelfbeheerproject waarbij ze een ecologische kade gemaakt hebben. Er zijn allemaal buurmannen en buurvrouwen de oevers aan het opschonen en aanharken.

Aanjaagster van het geheel hier is Lies König. Zij is stadsecologe. Zij weet er heel veel van. Wij stamelen maar was over onze wensen en hebben er geen woorden voor. 

We hebben een nieuwe buurtbewoonster van de overkant van het park mee. Zij is op mijn Facebookpagina afgekomen. Zij laat zich vooral als moeder kennen. Zij vertelt hoe de basisschool bij ons aan de overkant aan het veranderen is van een zogenoemde 'zwarte school' met een straffe, weinig creatieve lessen, nu ineens steeds meer assertieve witte ouders over de vloer krijgt, die leuke creatieve en ecologische lessen voor hun kinderen willen. 

De straat- en buurgenoten hebben de meeste meningen over overlast van poepende honden, hangjongeren en vissende mannen. 

Wij hebben ook een aanjaagster als deze Lies nodig, met kennis van groene zaken.

De nacht

Wat een nacht. Aanslagen in Parijs. In een voetbalstadion, een restaurant, een theater. Ze proberen ons vrije en blije westerse leven te ontregelen. Wat kan ik er over zeggen? Waar is de wereld naar toe aan het evolueren? Zijn wij beland in WO III zonder dat dat zo benoemd wordt? Al dat geweld wereldwijd. En ik met mijn kleinschalige gedoetjes. Het werk. Het parkje leuker maken.

Vanaf een uur of half een hang ik urenlang ik aan twitter. Dat is bij dergelijke drama's het snelste en meest informatieve medium. Op twitter lees ik dat Radio 1 ook heel goed is in verslaglegging. En CNN, en RTL. Ik keek een poosje naar het NOS-journaal, maar die konden het niet goed aan. Nu vanochtend plak ik weer aan Twitter. Veel verslagen van de nacht. 

Proefzien

Vandaag is het precies een half jaar geleden dat ik uit Amsterdam verhuisde. Ik besluit in de namiddag bij mijn oude Buurman op de thee te gaan. Hij is net terug uit Frankrijk. 

Er wonen nog steeds geen nieuwe mensen op mijn oude adres. Er staat ook geen 'te huur' op het raam. Raar hoor, er is toch krapte op de woningmarkt, en het zogenoemde 'scheefwonen' dat bestreden moet worden. De huur was 1100 euro per maand... Dat geld gooi je als woningbouwvereniging toch niet over de balk?

Het voelt heel vertrouwd om weer op de oude Zeeburgerdijk te zijn, alles is precies zoals het was. Het was een heel goed woonadres. Buurman en ik drinken een kopje thee, en een glaasje wijn, roken een gauloise en nemen de stand van zaken op het gebied van leven en liefde door. 

Ik stoor hem natuurlijk in zijn bezigheden. Hij heeft een nieuwe bril nodig en gaat zoeken op de site van de brillenfirma waar ik mijn laatste bril gekocht heb. Die site werkt niet zo goed, zo is er alleen een vrouwenfoto te zien om de monturen op uit te proberen, maar je kan ook zelf een foto uploaden. Dus maak ik een foto van hem waar hij de brillen mee kan proefzien. Het is een wonderlijk bezoek, beetje raar, maar mooi vertrouwd. Zullen we naar Mevrouw de Chinees, stel ik voor, maar daar voelt hij niet voor. Daar is hij deze week al twee keer geweest. 

Sint Maarten

Sint Maarten is een grote verrassing hier te Zuilen. Utrecht heeft de heilige als patroonheilige, wat dat ook moge zijn, en de festiviteiten rond Sint Maarten zijn de laatste jaren flink opgepoetst.

Vandaag 11 november bellen er vroeg in de avond meisjes met lampionnen aan, in groepjes van drie, zónder ouders. Dat  geeft nog meer vertrouwen in de buurt dan ik al had, in Amsterdam Oost kreeg je meer ouders dan kinderen aan de deur.  

Het was me even ontgaan dat het Sint Maarten was, ik heb geen snoep in huis, dus het voelt wat ongemakkelijk. In Emmen deden we ook Sint Maartem en als iemand niet open deed dan zong je: 'Hier woont Juffrouw Kikkerbil, die ons niets meer geven wil...' Dan vind ik gelukkig de dropjesdoos van Bobby. 

Als het bellen voorbij is hoor ik ineens een fanfare, een roodgeünifomeerde fanfare. Daarachter een vrolijke optocht met hónderden kinderen met lampions achter de muziek aan. Vanuit de deuropening kijk ik tevreden toe. Het is hier goed te Zuilen. En dan klink ergens uit de duisternis klinkt het stemmetje van Buurjongetje Liam: 'Lúcie!' 

Lage Vuursche

Ga je mee wandelen, vraagt Will, en ik antwoord spontaan: Ja graag! Dat komt geloof ik als een grote verrassing. Misschien ben ik de laatste maanden richting mijn Amsterdamse vrienden wat passiever dan ze van mij gewend zijn. Of vraagt het Utrechtse leven meer van me dan ik gedacht had. We gaan naar Lage Vuursche en doen in een tamelijk sloom tempo een rode en een witte wandeling. Het ziet er indrukwekkend uiT op het kaartje, maar het is 8 km. Heerlijk. De bladeren zijn van de bomen nu, maar het blijft prachtig bos. 

Ergens in het bos stuiten we op een filmset met een grote bestelbus die naar heerlijk eten ruikt. Een paar jongemannen eten een bord pasta. Wat bent u voor een bus, vraag ik aam de mevrouw in de bus. Bent u een openbaar etensbedrijf? Kunnen we misschien een hapje eten bij u kopen? De mevrouw vertelt dat ze catert voor de filmset. We geeft ons een plastc bordje en bestek en we moegen wel een bordje pasta pakken. Heerlijk is het. En zo aardig. Dat is toch zo leuk van de dingen op je weg open tegemoet treden. Wie goed doet goed ontmoet.

Eeuwig maagd

Mooie film in filmtheater 't Hoogt gezien: 'Sworn Virgin' van de Italiaanse regisseuse Laura Bispuri over een Albanees meisje Hana uit de Noord Albanese bergen die opgroeit als een jongen, man, omdat ze niet als vrouw wil leven. Vrouwen mogen daar niets. In dit gebied van Albanië leeft men nog steeds naar de Kanun, eeuwenoude stamwetten die het dagelijkse leven reguleren. In dit oerpatriarchale systeem hebben vrouwen hoegenaamd geen rechten. Het staat een vrouw echter vrij zich uit te roepen tot man, zich er als één te kleden en te gedragen, en daarmee alle bijbehorende rechten te verkrijgen. 

Haar pleegzusje Lila vlucht als ze uitgehuwelijkt dreigt te worden naar Milaan, en bouwt daar in een kleine flat een tamelijk vrij leven op, met man en dochter. Hana leeft als Mark een eenzaam leven in de bergen. Als  vele jaren later beide pleegouders dood zijn besluit ze naar haar zus te gaan. Het bezoek van deze 'jongen' is heel verwarrend in de voor drie personen al te kleine flat. 

Het verblijf in Milaan begint hem/haar te bevallen en langzaam maar zeker maakt zij zich haar lichaam weer eigen. Een montage in het zwembad waar haar nichtje traint, waarin de camera over lichamen in alle vormen en maten beweegt, opent een nieuwe wereld voor haar. Als er op een avond op het station een groepje feestende meiden op hoge hakken en korte rokjes langs komt lopen, duikt Hana weg. Het is duidelijk dat ze nooit zo’n type vrouw zal zijn. Mark is net zo goed onderdeel van haar en ze zal een manier moeten vinden om beide kanten van haar persoonlijkheid te verenigen. 

Ondanks de wat afstandelijke benadering, is het een ontroerende poëtische film. Niet feitelijk maar sferisch omcirkelend gefilmd.
 

Volgens Jacqueline

De tv-serie 'Volgens Robert' van Maria Goos heeft een vervolg waarbij we zijn (ex-)vrouw Jacqueline volgen. 'Volgens Jacqueline'. In 'Volgens Robert' was ze een beetje een tuttige burgerlijke dominante vrouw, die het gezinsleven en het huwelijk in nette paden probeerde te leiden in bij de vreemdgaande echtgenoot in een gekwetst monster veranderde, terwijl hij met zijn idiote verliefde gedrag bijna vertederend was. 

De eerste aflevering is meteen al veelbelovend. Jacqueline wordt meteen al leuk. Ze raakt aangeschoten zo niet dronken op een terras ten overstaande van haar hele systeem en een soort scharrelende man brengt haar op een bakfiets thuis en is geruststellend en complimenteus. Ze is is leuk en mooi en allesbehalve tuttig. Mooie zin: 'Een man houdt van zijn vrouw, ook als ze dronken is.'

Cantemus

Cantemus. Laat ons zingen. Ik heb me afgemeld bij mijn woensdagavondkoortje. Te vaak is er op woensdagavond iets anders dat wat ik heel graag wil, en steeds moet het koortje dan maar een week overgaan. Frankfurt. Logeren Zus4, concert Hans, weekje herfstvakantie...

Blijkbaar is het koor geen prioriteiten voor jou, schrijft de dirigente. Ik had haar de contributie voor de rest van het jaar teruggevraagd in het kade van Nee-heb-je. Ik heb meteen de neiging om terug te schrijven: Vraag je je niet af waaróm ik geen prioriteit geef aan jouw 'koortje', maar dat is misselijk, dat doe je niet.

Grace stuur ik nog even een apart mailtje. Sorry Grace, jou vond ik leuk, maar de dirigente niet zo bekwaam. Grace zingt ook in twee andere koren, waaronder in Cantemus Domine van de Augustinuskerk. Al zo lang ik in Utrecht kom - en dat is nu al meer dan 8 jaar - en ik ga met enige regelmaat naar de Augustinuskerk - en altijd denk ik: zou ik bij dat koor kunnen? Dat is zó mooi. En dat ik nou Grace tegen het lijf loop, die daar zingt en tegen mij zegt: Kóm! Dat moet een teken zijn.

Vandaag heeft het koor een openbare koorrepetitie, mailt ze mij. Zelf is ze er niet, maar kom! Direct na afloop van de H. Mis. Ze zingen op de koorzolder boven bij het orgel. 

In de Mis zingen ze de Missa Brevis van Mozart en het Ave Verum. Allemaal even prachtig. En bij de proefrepetitie - slechts twee geïnteresseerden - doen we ook het Ave Verum. Ik zing bij de tenoren. O! De dirigent is heel directief en bekwaam. En de koorleden (vooral de vrouwen) zijn allemaal even warmhartelijk. O!

Als ik mee zou willen doen, dan ben ik méér dan welkom. Ze repeteren elke dinsdagavond.  En drie keer per maand op zondag in de Mis. Dat zou me wat zijn. 

Keltische dag

De middag begint met het boek Anam Cara van de Ierse dichter, priester en filosoof John O'Donohue en hij wordt steeds Keltischer. Anam Cara betekent 'zielsvriend'. In een combinatie van filosofie, onderricht en spiritueel inzicht introduceert hij de spirituele nalatenschap van de oude Kelten. Hij voert zijn lezers naar plaatsen waar de schikgodinnen niet worden gevreesd, waar Gods gepassioneerde kant wordt verheerlijkt en waar de mysteries van het dagelijks leven worden gevierd. De cycli van leven en natuur naspeurend, put dit inspirerende boek uit de heilige wateren van Ierlands spirituele nalatenschap - van de Kelten en druïden, van de sagen van de rondzwervende barden en van de gewijde bronnen van de christelijke kloosters, geheimen die ons in verbinding brengen met de schatten in onze eigen ziel.

Geheel geinspireerd ga ik Keltische muziek draaien en Keltische beelden zoeken, Keltische wandkleden en beddenspreien ook. Keltische symbolen tekenen. De simpelste dan. Heerlijke dag zo. Tegen etenstijd smeekt Bobby of de muziek uit mag.

De zooi

Als je lampen en kastjes en beeldjes - en wat al niet niet wat je ooit vol overtuiging gekocht hebt - niet meer wilt gebruiken is het ineens zooi. Zo hebben we nog steeds veel zooi. En geen zolder. En de zooi van de ander mag geen zooi heten. De vraag is: gaan we een mailtje naar de mensen doen: wie heeft nog belang bij onze mooie overbodige spullen, of brengen we het naar de Kringloop?  Ik ben voorstander van de Kringloop en besluit wat van mijn zooi naar hen te brengen.

Pal ons om de hoek is zo'n Kringloopwinkel: aan de overkant van de Muynck de Keizerlaan staan nog veel van die armoedige jaren vijftig flats en de mensen die daar wonen hebben het ongetwijfeld niet breed. Die gaan dus naar die Kringloopwinkel. Het is daar op zaterdag altijd druk. Ik vermijd zo' plek, maar haal ik diep adem en breng ik twee rode cd-kastjes, een strijkplank, mijn gitaar en drie lampen die we niet meer gaan gebruiken. Ik wil het niet meer bewaren. Ik wil met frisse zin.

De mensen daar zijn hartstikke blij. Ik geneer me haast zoals ik in de bolide kom voorrijden. Twee straten verder.

Thirza's Tantes

En wie bent u? vraagt een van de zangdocentes. Dat vraagt ze alle alle niet-studenten. Dat zijn er niet zoveel. Zus1 en ik zitten pontificaal op de eerste rang in het theatertje van het Conservatorium van Utrecht. Jongste Nichtje studeert daar voor jazzzangeres. Wij zijn de Tantes van Thirza, zeggen wij trots, ons realiserende dat wij een wonderlijk fenomeen zijn in dat zaaltje vol jonge zangeressen en zangers-to-be, wat docenten en enige trotse ouderparen. Hihi, de Tantes van Thirza, lacht de docente.

Het is geweldig erbij te zijn. Een stuk of 17 meisjes en jongens die ervan dromen jazz te zingen. Deze week hadden ze geleerd verhalend te zingen en de luisteraar mee te slepen in het gevoel dat zij in dat lied leggen. 

Jongste Nichtje zingt 'One For My Baby, And One More, For The Road' van Frank Sinatra. Ze is goed. Ze drinkt nooit alcohol, maar ze kan goed dronken drel spelen. En de Tantes van Thirza zijn apetrots.

De dokter

Nog een klusje voor de vrije dag. Een klusje van niets, dat natuurlijk weer uren duurt. Ik heb een vraag voor een dokter, maar ik heb nog geen huisarts te Zuilen. 

Mijn ervaringen met huisartsen in Amsterdam zijn heel negatief in het verleden heb ik daar af en toe over geblogd. Het komt erop neer dat het heel moeilijk is om contact te krijgen, een afspraak te maken, en meer dan één kwaal te bespreken. In die 30 jaren in Amsterdam heb ik in vier buurten gewoond en mij aan vier huisartsenpraktijken verbonden, maar nooit heb het gevoel gehad dat een huisarts mij (her)kende. Er waren bijna altijd vervangers.

Bobby heeft trouwens die ervaring helemaal niet. Hij snapt niet waar ik het over heb. Maar ik kan niet bij zijn huisarts in Utrecht Oost. Zij raadt ons vanwege de postcode een praktijk aan de Amsterdamsestraatweg aan. Ik bel op naar die praktijk, word gewoon te woord gestaan, breng even een ingevuld formulier naar ze toe, ze hebben tijd en aandacht, je weet niet wat je overkomt!

De laatste stap is me uit laten uitschrijven in Amsterdam, want pas als ze hier het dossier van mijn vorige huisarts in hun bezit hebben geldt de nieuwe inschrijving. Ik bel naar de Amsterdamse praktijk, krijg een antwoordapparaat dat je alleen met levensbedreigende klachten mag bellen en anders na drieën. Een e-mail adres hebben ze niet om je verzoek te doen. Dat zal zijn redenen wel hebben. Ik herinner me scherp de wachtruimte met een altijd overspannen assistente, die de bezoekers en de telefoontjes niet aan kon.

Om 15.05 u krijg ik haar aan de lijn. Heeft u een momentje, vraagt ze, en dan zet ze me meer dan een kwartier in de wacht. Mijn laatste huisarts was een antroposofische huisarts, ik heb haar twee keer gezien. Ze is een prettige aardige dokter, daar niet van, maar die assistente. Dat kan alleen maar beter worden.

Garage

De vrije dag. Naar de garage, want én nieuwe winterbanden én een nieuwe sleutel. We gaan binnenkort een paar dagen naar Duitsland en daar zijn winterbanden verplicht. Mijn oude winterbanden passen niet om de nieuwe velgen. De nieuwe velgen zijn nogal fors en breed, en winterbanden voor die velgen kosten 220 euro per stuk. Huh? De garage raadt me een setje banden mèt velgen aan, voor samen 750 euro. Vier seizoenen gaan die banden volgens hem mee.

Ik neem de zomerbanden mee naar huis. Die pasten immers altijd wonderwel in het schuurtje. Maar dat waren mooi wel banden zónder lucht en zonder velgen - relatief slap en beweeglijk. Deze nieuwe met velgen zijn vol lucht en loodzwaar. Ze passen helemaal niet in het schuurtje. Dus ik weer terug naar de garage.

Het ander vraagstuk is de sleutel met afstandsbediening. Daar zit het 'pootje' van los, wat voortdurende beelden in het hoofd oplevert van dat die sleutel op enige moment afbreekt en dat je dan niets meer kan. Een nieuwe sleutel met afstandsbediening kost 175 euro. Móet dat dan, vraag je je af. Je hebt het altijd zonder gedaan. Why? Het is zo'n lekker machtig gevoel. Dus ik laat een nieuwe sleutel maken.

Omdat het toch wel veel geld is, trek ik de stoute schoenen aan en bel ik maar eens naar de garage te Oss, die me de bolide en de sleutel verkocht. Nee heb je, tenslotte. Toon weet meteen waar ik het over heb. Hij dacht dat-ie gelijmd was, zegt ie. En: 125 euro kost zo'n nieuwe sleutel. Niet 175. Hij belooft 75 euro, nou goed dan 85 euro, aan mij over te maken.

En ondertussen te Rome

Dit doet mijn professionele hart nou goed! De Paus geïnterviewd door een Nederlandse Straatnieuws-verkoper, de hoofdredacteur van Straatnieuws en een redacteur van Trouw. Zo'n droom die aan een cafétafeltje wordt geboren, je denkt: nee heb je, laten we het proberen, en dan in eens gebeurt het. Het interview heb ik nog niet gelezen, daarvoor moet je eerst een Straatnieuws op de kop tikken, maar in Trouw staat een lang verslag van de redacteur die het allemaal bewerkstelligde. Onze vriend in Rome, kopt het blad. Wat een mooie kop.

Als je geen Straatnieuws-verkoper kunt vinden: hier is het nummer te koop.

Klaar!

U kunt er waarschijnlijk niets aan af zien, maar ik des te meer. Wat zit hier een werk en aandacht in. De dame van het interview te Leuven van twee weken geleden staat op de cover. En mijn uitje naar Den Haag, een week daarvoor. Mocht u ooit mijn andere blog day by day - de dagelijkse wandeling bekijken en denken wat doet ze nu weer in Den Haag? In Leuven? In Rotterdam? In Ede? Werk dus. En hier zie je dat voor een deel terug.

We hebben hele discussies over het feit dat er zoveel vrolijke vrouwen in dit nummer staan. Op de een of andere manier vind ik het nummer daardoor aan gewicht inboeten. Ik vind dat ik dat niet zou moeten vinden, maar ik vind het wel. Vinny en Mandy vinden dat helemaal niet, de gedachte komt niet in hen op, zij vinden dat ik 40 jaar emancipatie omver trap door zoiets te zeggen, maar Bien is het wel een beetje eens. Man/vrouw moet in evenwicht zijn.