Feestje

Peeq houdt housewarming party en nodigt mij met klem uit. Dit is al de tweede keer deze maand dat ik instap in een Utrechtse huiskamer kamer waar ik behalve de gastvrouw niemand ken. Wat zijn feestjes met elk jaar dezelfde mensen toch behaaglijk en hoe zeer je dat mist als dat anders is. Dat vergeet je wel eens. De mensen of de feestjes vragen niet: wie ben jij? Je moet wel een paar keer bij elkaar rapen om te blijven en gesprekjes aan te gaan.

De meeste mensen op feestjes hebben helemaal geen zin in gesprekjes met vreemden op zondagmiddag. 'Ik begrijp dat wel', zei Bobby laatst toen ik het ter sprake bracht. 'Ik praat ook liever met bekenden dan met onbekenden.' Ik vind het heel Utrechts. En onhartelijk. Maar ja nu woon ik hier en moet ik me hier in vechten. Het is ook vanwege Peeq, houd ik mezelf voor, dat ik hier ben, niet vanwege haar vrienden.

- Een gesprek heb ik met een vrouw met een dikke zwarte bril die theater heeft gestudeerd en nu al lang Hoofd Kassa is bij de Stadsschouwburg. Zij is heel leuk.

- Een gesprek heb ik met een man die shiatsu-massages geeft bij hem op zolder. Dat doet hij erbij. Vier dagen per week is hij ambtenaar te Almere in de weer met windmolens en vooral met gemeentelijke procedures.

- En een gesprek heb ik met een vrouw die veel van e-learning weet, bij een ROC werkt maar er voor haar gevoel uitgewerkt wordt. Ze wil iets met vluchtelingen doen, dat is echt haar ding.

Drie gesprekken. Het klinkt een beetje karikaturaal als ik het zo samenvat. Wie weet wat zij van mij als nieuwe kennis van Peeq denken.  

(NB. De foto is een willekeurige foto.)