Lage Vuursche

Ga je mee wandelen, vraagt Will, en ik antwoord spontaan: Ja graag! Dat komt geloof ik als een grote verrassing. Misschien ben ik de laatste maanden richting mijn Amsterdamse vrienden wat passiever dan ze van mij gewend zijn. Of vraagt het Utrechtse leven meer van me dan ik gedacht had. We gaan naar Lage Vuursche en doen in een tamelijk sloom tempo een rode en een witte wandeling. Het ziet er indrukwekkend uiT op het kaartje, maar het is 8 km. Heerlijk. De bladeren zijn van de bomen nu, maar het blijft prachtig bos. 

Ergens in het bos stuiten we op een filmset met een grote bestelbus die naar heerlijk eten ruikt. Een paar jongemannen eten een bord pasta. Wat bent u voor een bus, vraag ik aam de mevrouw in de bus. Bent u een openbaar etensbedrijf? Kunnen we misschien een hapje eten bij u kopen? De mevrouw vertelt dat ze catert voor de filmset. We geeft ons een plastc bordje en bestek en we moegen wel een bordje pasta pakken. Heerlijk is het. En zo aardig. Dat is toch zo leuk van de dingen op je weg open tegemoet treden. Wie goed doet goed ontmoet.