Huisje boompje

Wat een lucht geeft dat: de zomertijd. Tijdens het avondwandelingetje ruim na negenen is het nog licht licht. Kun je ons straatje buurtje weer in volle glorie beschouwen en op de foto zetten. Heel veel buren liken de foto op Facebook. En familieleden van bewoners. Iedereen trots op zijn/haar huisje.

Aangifte

Het is echt niet alleen cultuur en contemplatie wat de klok slaat in Huis Te Zuylen. Ik doe ook bijzonder saaie dingen zoals uitslapen, ontbijten, planten water geven, afwassen, boodschappen halen, wasjes draaien, wasjes ophangen, wasjes vouwen, de elektronische klok van de elektronische oven wegens zomertijd een uur vooruit proberen te krijgen, en de belastingaangifte. 

We zijn nu officieel 'partners', al bijna twee jaar, en dan moet je dat ineens samen doen. Dus al die data weer ophalen. Wanneer getrouwd. Wanneer de notaris. Wanneer de hypotheekakte. Wanneer de oplevering. De verhuisdatum. Wat een jaar hebben we achter de rug. Het is nu een jaar geleden dat we de sleutel kregen. Het eerste jaar samenwonen is volbracht. Het gaat allemaal steeds beter. Wat je er ook van vindt, dat de belastingdienst het meeste al van ons weet maakt de jaarlijkse belastingaangifte in elk geval een eitje.

2e Paasdag

Onze jazzvriend uit Maassluis die álles weet over muziek weet ik over te halen om naar Zuilen te komen voor een avondje Parelsessies. Vanavond is er een geweldige bluegrass-band uit Chicago: The Henhouse Prowlers. Nooit van gehoord, zegt hij, en ik weet veel! Ik ken ze ook niet, zeg ik, maar alles wat daar optreedt is goed. Echt goed. Dus hij komt. 

We hebben een tópavond, Bobby is voor het eerst ook mee. Wat een goeie muzikanten, wat een goeie plek, wat een goed eten, wat een sfeer! We kunnen er niet over uit. Ze spelen steengoed en strak. Eindeloos. En je wilt niet dat ze stoppen. Verder heb ik geen tekst over de muziek. Het is gewoon uren glunderen en klappen en joelen. 

Mijn nieuwe vriend van de moestuin is er ook. Als je morgenavond komt, belooft hij, dan mag je zelf sperziebonen planten! 

Schöne Aussicht

Na zoveel bezigheden buitenshuis is het echt tijd voor een uurtje contemplatie. Maar voor het zover is moet er weer even een klein puntje op een 'i'. Zo krijgt het onderste raam van mijn kamer een glas-in-loodje, en de komt de poster uit Neuenahr op de plek van de Chinese dame die nu bij Peeq hangt. 

De afgelopen week hebben we liefst twee keer een logé gehad, en allebei zeiden ze: 'Wat een geweldige logeerkamer! Ik voel me vaak ongemakkelijk op logeerkamers, maar hier is het goed slapen!' Dat heb ik zelf ook.

Ooit had ik bedacht dat ik een fauteuil (of een zitzak) voor het raam wilde, voor het schöne Aussicht, maar die is er nog niet, omdat het uitzicht naar buiten verstoord wordt door de aanblik van poepende honden. Er zijn ook altijd weer adembenemende zwanen ja, en simultaan badderende nijlganzen, en een gisteren neergestreken kirrend eendenstelletje, die geven vreugde, maar zij kunnen de poepende honden niet doen vergeten.

Maar het glas in loodje doet geloof ik haar werk. Dat werkt als een filter die het leven net ietsje mooier maakt.

Virtual love

Ik kan niet slapen en kijk diep in de nacht in bed op de iPad naar de film 'Her' van regisseur Spike Jonze, onlangs uitgezonden door de VPRO. Het is een wonderlijke ontregelende ervaring om in de nacht in the cloud te kijken naar een film over een man die eigenlijk alleen nog maar via schermen leeft, werkt en liefheeft. 

De hoofdpersoon Theodore schrijft voor zijn beroep op verzoek mooie handgeschreven brieven voor mensen, en daarbuiten leeft hij in zijn eentje op een luxe appartement in los Angeles. Hij is gescheiden en heeft het daar moeilijk mee. 

De enige met wie hij af en toe buiten zijn werk omgaat is zijn buurvrouw. Maar het overgrote deel speelt hij videogames en gaat zijn tijd en aandacht uit naar een virtuele vriendin Samantha, een kunstmatige intelligentie. Hij is helemaal happy met haar. Zij is zo gemaakt dat zij aan al zijn behoeften voldoet. 

Rare film. Ongemakkelijk ook. Het is een idioot gegeven, science fiction, maar toch ook voorstelbaar en zelfs confronterend in die zin dat zoveel van het leven en de communicatie tegenwoordig tussen mensen via schermen verloopt. 

Vogelen

Bij Schoonmama staan al mijn vogeltekeningen op de piano. Ik bloos ervan. We kijken de hele tijd naar de tuin. Het is daar dicht begroeid en het is een komen en gaan van vogeltjes. Vroeger lachten wij om haar gepraat over de vogeltjes. Maar nu doen we het zelf ook. 

Ik zou wel al die mussen uit elkaar willen kunnen houden, zegt ze. Ik begin over de Tuinvogel-app van de Vogelbescherming, maar die is alleen beschikbaar voor de iPhone, niet voor de iPad. Dat heb ik ook niet nodig, ik heb een heel leuk boekje, zegt ze: Zien is kennen. Dat is een linnen handboekje uit 1975 (9e druk) met prachtige gekleurde tekeningen. Acht soorten mussen staan erin. Daar kan mijn app niet aan tippen. Die wil ik ook! 

Ik bestel hem direct via Marktplaats bij ene Herma. Binnen drie mailtjes zijn we het eens. Ik google haar en zij blijkt onderwijzeres te Zwolle te zijn. Wat leuk, schrijf ik, ik zag het boekje bij mijn schoonmoeder, en dacht: dat wil ik ook. Dat vindt zij nou weer leuk, want zij hád het van haar schoonmoeder. 

De tekeningen zijn van de Zaandammer Rein Stuurman over wie tien jaar geleden een boek is verschenen, dat ik dan ook maar bestel.

http://www.hollandmeetserb.nl/erb/ArtistStuurmanOverigart_nl.html

Eksters

Ik houd de lijn aan van tekenen van vogels die ik om het huis gezien heb. Er komen nu ook eksters op het schuurtje. De eksters en kauwtjes zitten allemaal in het sedum te pikken. Het zal wel voor hun nesten zijn. Het is geweldig ze in een plaatje te vangen, al lukt het me niet zwarte ogen te maken in hun zwarte hoofdjes.

Grasvrij

Vandaag werken we met vier in en om de moestuin. Bart, de coördinerende vrijwilliger, heeft afgelopen dinsdag uien geplant en is vandaag enthousiast met de rabarber in de weer. Zo hartstochtelijk hij over jonge rabarber kan praten. Samen met ene Suzan ga ik het boerenkoolveldje schoonmaken. 

Ik vertel dat mijn zwager om mij gelachen heeft vanwege het onkruidvrij maken van de veldjes, en dat we volgens hen alleen maar hoeven te spitten. Bart is het er niet mee eens, we moeten volgens hem béide doen. Er zit zoveel gras en onkruid in de veldjes, die hadden eigenlijk in november omgespit moeten zijn, dan hadden we nu niet zoveel gras. Twee uur spitten, en grasvrij maken, dat doe ik, ik vind het heerlijk, het is niet niets. 

Ze hebben veel plannen, maar te weinig mensen. Ik heb nog geen idee en zit er vooralsnog wat luisterend bij.

Moestuinieren

Zus4 vertelt dat Zwager4 en zij erg gelachen hebben over mijn blog over de moestuin, dat ik met een medevrijwilligster een bed onkruidvrij had gemaakt. En daar trots op was. 

Een bed maak je niet onkruidvrij, schatert ze, dat spit je om! Er moet lucht in de aarde komen! Ik probeer niet al te beteuterd en gekwetst te kijken, want wat weet ik nou van tuinieren - laat staan moestuinieren - dan dat ik mijn leven lang planten heb gekocht en in potten gezet. Tot grote bloei. Dat wel. Voor de  buurt ben ik misschien wel de buurvrouw met de ultieme groene vingers. Maar zelf heb ik het idee dat ik niets weet. Moestuinieren is geen universele kennis is die elke mens in huis heeft. 

Voel mij natuurlijk meteen geprikkeld om mijn kennis over moestuinieren te versnellen. Als mensen mij uitlachen, dat kan ik niet zo goed hebben. Herinner mij ineens alle bakken en potjes vorig jaar bij J. in haar woning. Ik was onder de indruk van haar kweekkunsten. Al die tomaten. Hoe wéét ze dat allemaal, dacht ik toen. 

Vandaag ontdek ik het educatieve materiaal bij de moestuintjes van AH. Ik ben meteen begonnen. Het is erg leuk! Elke dag twee keer kijken of de aarde nog nat genoeg is. En over een week kijk ik wel weer verder.

Flora en fauna

Er zijn twee nijlganzen neergestreken in ons plantsoen. Gisteren althans. Ik ben benieuwd of ze er straks nog zijn. Prachtig zijn ze. Ze houden zich op bij de zwanen. Ganzen zie je vaak in roedels leven, de zwanen opereren meer stelsgewijs. Zouden de zwanen dat goed vinden? Zou dat samengaan? Ik hoop het! Wel een mooi beeld voor deze multicultiwijk.

Goede Vrijdag

Op Goede Vrijdag heb ik altijd de behoefte om liederen als 'O Hoofd Vol Bloed en Wonden' en 'Mijn Verlosser Hangt aan 't Kruis' te zingen en omdat ze dat bij de katholieken niet doen besluit ik naar de Oranjekapel aan de Amsterdamsestraatweg te gaan. 

Ik wil graag uitweiden over al die vele kerken hier te Zuilen, met name in ons hoekje van de wijk, maar ik ben ook bang dat het mijn lieve lezertjes afstoot. Maar de Oranjekapel is de PKN-kerk van Ned. Hervormde origine, op ons Prins Bernhardplein staat de PKN-kerk van gereformeerde origine. Als u dat wat zegt.

Het lukt allemaal maar nèt, qua koken, eten, afruimen en ernaartoe fietsen. Ik ben te laat, de deur is op slot, ze zijn al begonnen. Maar ze laten me binnen. Zit ik er wat uit te puffen en de acclimatiseren, word ik uit de verte toegewoven door een meisje dat mij toestraalt. Huh? Blijkt Jongste Nichtje daar te zitten. Zij woont naast die kerk. Net als ik is zij is daar voor het eerst.

Na afloop nodigt Jongste Nichtje me uit in haar studentenhuis. Daar was ik nog nooit. We drinken kopjes thee en spreken over het leven. Wat een wonderschone bijzondere avond.

Tienhoven

Zus4 is op bezoek en we willen onze wandelconditie verbeteren. Ik had beweerd dat ik veel langzamer loop dan vroeger. Dat ik vrees dat ik geen 20 km meer aankan. We doen de wandeling Westbroek-Tienhoven-Westbroek. Dat is 15 km. We doen het in 3 uur inclusief koffiepauze. Dus dat valt weer reuze mee.

Achtergrond

Bij het wakker worden klinkt er een enorme herrie achter het huis. Er is weer werk aan de winkel. Misschien werk ik wel eens de indruk dat er niets gebeurt, maar dat is niet waar. Inmiddels is er een soort van poort verschenen, de bestrating is bijna af en nu storten ze aarde in de ritterplaten. Langs de schuurtjes komen heggetjes en gras.

Wij zouden naast óns parkeerplekje een strookje aarde met een mooi Japans kersenboompje krijgen, maar dat strookje aarde is weer verdwenen. Nur Steine. Dit bouwproject is een onbegrijpelijke chaos. Duurt al meer dan drie maanden. Wie gaat hierover?

Les Innocentes.

Laat ik weer eens naar de film gaan. Ik kom terecht in filmtheater  't Hoogt bij een bijzonder indrukwekkende twee uur durende film: 'Les Innocentes', een Pool-Frans drama van de Luxemburgse regisseuse Anne Fontaine (die ook Coco Avant Chanel maakte) over een jonge Franse Rode Kruis-arts Mathilde die in december 1945 in Polen werkte. Het artsenteam behandelt er gehavende Fransen die in concentratiekampen hebben gezeten.

Mathilde wordt echter een andere wereld in getrokken wanneer een lokale non om haar hulp vraagt: dat van een klooster vol zwangere nonnen. De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal: in een klooster in de bossen bij Warschau zag aan het eind van WOII een groep nonnen hun leven verstoord worden met de inval van een groep Russische soldaten. Volgens een verslag van Rode Kruis-dokter Madeleine Pauliac werden vijfentwintig vrouwen verkracht, sommigen zelfs veertig keer achter elkaar. Uiteindelijk werden twintig nonnen vermoord en bleven er vijf zwanger achter.

Vanwege de schande die het zou brengen mocht het ooit uitkomen, mag er geen Poolse dokter komen helpen. Mathilde moet haar mond houden over wat ze heeft gezien. Mathilde helpt in het geheim zo goed als ze kan bij bevallingen en geslachtsziektes. Geen gemakkelijke opgave, want de nonnen spreken Pools en willen zich ondanks wat ze hebben meegemaakt vast blijven houden aan het celibaat. Zelfs aangeraakt worden is verschrikkelijk voor ze. En na de geboortes is de hel nog niet voorbij, want wat moet er met de baby’s gebeuren? Het is heel heel indrukwekkend. En ook nog een soort happy end. Ga maar kijken.

Zink

Een herinnering komt bovendrijven door het lezen van het boekenweekessay 'Zink' van David van Reybrouck. Toen ik een jaar of zestien zeventien was ging ik op zomerkamp met de Christelijke Jeugdbond van Natuurvrienden, de CJN.  CJN. Voor mij was dat voor het eerst en het laatst. Zus1en Zus3 waren lid van de CJN. Zij wandelden op zaterdag en groupe door de Emmerdennen en wezen elkaar plantjes aan. Ik vond er niets aan. Maar blijkbaar was zo'n zomerkamp een geoorloofde vakantiebestemming voor ons. 

Het doel van dit kamp in het Geuldal was zinkviooltjes te tellen, een beeldschoon geel bloemetje dat alleen daar groeit. Die zinkviooltjes hebben te maken met het zink in de bodem daar onder Zuid-Limburg. En de zinkmijn was de reden van het ontstaan ooit van het ministaatje Moresnet vlak onder Vaals, dat dus een tijdje een víerlandenpunt was. Nu hoort dat gebiedje al bijna een eeuw tot Duitstalig België. We rijden er bijna elk najaar doorheen, op weg naar de Eiffel of de Vogezen. Ik heb er nooit bij stilgestaan. 

Van Reybrouck kwam erop omdat hij gevraagd het Boekenweekessay te schrijven en het landje in kwestie aan Nederland, België en Duitland grensde. Zink behandelt de geschiedenis van het gebied met zijn zinkmijn en in het bijzonder de geschiedenis van één bewoner die in 1903 geboren werd als kind van een dienstmeisje, dat jong zwanger werd van haar werkgever, een industrieel. Als ongehuwde moeder zocht ze haar heil in dat kleine Moresnet.

De hele wereldgeschiedenis valt daar over deze Emil heen. Eerste Wereldoorlog, tweede wereldoorlog. Soms hoort het bij België, soms bij Duitsland, en de jonge mannen moeten in diverse legers meevechten, al naar gelang. Emil wordt bakker en verwekt elf kinderen. Een aantal van die kinderen, inmiddels ook alweer hoogbejaard, vertelden het levensverhaal van hun vader aan Van Reybrouck. Wonderlijk boek. Soms heel prachtig beeldend, soms oerend geschiedenissaai. Het eindigt met een mijmering over dat zinkviooltje. Vandaar die herinnering.

Palmpasen

Als buitenstaander kom ik er niet goed achter wat er allemaal gaande is in de RK Kerk op het Prins Bernardplein alhier. Hoewel die kerk per 1-1 dicht zou zijn er nog steeds diensten, maar nu steeds vaker (of altijd?) zonder priesters. Lekendiensten. Eerder kreeg ik de indruk dat sommige gepensioneerde priesters hier voorgingen, buiten de officiële verdeling van priesters om. In mijn fantasie is het zo dat het Bisdom die priesters nu verboden heeft hier nog voor te gaan, omdat deze kerk dicht moet, maar dat de leden de kerk open houden en nu zelf diensten bedenken. 

Het wordt er allemaal steeds knulliger en aandoenlijker van. Maar tegelijk is het heel puur en oer. Vandaag is het Palmpasen, we krijgen allemaal een buxus-takje en kindertjes dragen palmpasen-versierselen door de kerk. Wij volwassenen mogen achter de kinderen aan. Er is een nieuw geïmproviseerd koor van zeven personen. De organist is ook nieuw. Wat moet ik hier mee? 

Ik ging voor de schoonheid van de H.Mis. Die is weg nu. Nu is er de schoonheid van de opstandige oudere gelovigen die hun eigen pad gaan tegen de besluiten van het bisdom in. Dat is óók schoonheid. 

Moestuinieren

Zaterdag 15 uur. Er is niemand bij de moestuin. Ik ben de enige. De afspraak was toch: élke zaterdag? Toch? Wat nu? Wat zijn hier de mores? Ik heb geen toegang tot de werklast en ook geen tuingereedschap bij me. Geen schepje. Geen harkje. Geen tuinhandschoenen.

Na een kwartier komt er gelukkig nog iemand. Maaike. Zij woont in de wijk Ondiep en is jongerenwerkster. Ze komt hier al twee jaar, vertelt ze, elke zaterdag een beetje in de tuin knoeien. Dat is goed voor lijf en leden. Je moet net zulke rare bewegingen doen als met yoga.  Zij weet ook niet goed wat we kunnen doen, maar zij zegt dat alle veldjes leeg moeten voor we erin gaan zaaien. Onkruid eruit. Dus dat doen we. Na anderhalf uur is het veldje leeg. Heel bevredigend. 

Kivietsbloem

Bij de vrije zaterdag hoort een tekening. Zeker nu de zon niet schijnt. Van de week vond ik bij het tuincentrum de kivietsbloem, een vrijwel uitgestorven inheemse soort. Práchtig. Hij is er in het gebroken wit en roze/rood. Rood-met-witte-stippen. 

Ik kan echt wild worden van mooie bloemen. 'Tuinporno' noemde ooit een mij toen bekende tuinierster/illustratrice foto's van bloemen. Zij tekende elke week bloemen voor de Margriet. Maar op een dag wilden ze daar nieuwe jonge illustratrices. Dat is ook al weer lang, lang geleden. Waar zou zij gebleven zijn?

Wachten

De 44 boomstammetjes (eiken en essen) zijn afgelopen woensdag allemaal in zeven stukken gezaagd en een deel is al in vieren gekliefd. Kijk.   

Ondertussen loopt men wel mooi tot haar enkels in het zaagsel. Zeven vuilniszakken zaagsel komen eruit. En nu? Wachten de op lente. Eerst de lichtgrijze aarde maar eens wat water geven. 

Vadouvan

Het komt er bijna niet meer van om lekkere recepten te delen. Vandaag heb ik er weer een te pakken waarvan ik denk: dat is eenvoudig en makkelijk maar bijzonder! Kun je de mensen altijd voorzetten. Rodekool met pruimen en vadouvan en gerookte kip, en daaroverheen een laagje aardappelpuree met bieslook. 20 minuten in de oven. 

U vraagt zich wellicht af: vadouvan: wat is dat? Dat is vast heel moeilijk. Maar nee, het is zo'n potje kruiden van Jonnie Boer. Ik heb me er al vaker over opgewonden, die kruiden zijn heel lekker en heel duur. Dit mengsel ruikt Indiaas. Een kerrie-achtige. Een Franse variant. Je weet niet wat erin zit, dus je móet ze wel kopen als je het recept wilt volgen, en dan zit je met die te dure specerijen die je nooit meer gebruikt. Maar goed, het recept is een aanrader dus.

Lees verder: over het recept en over vadouvan.

Mindfullness

Vier boeken kocht ik bij Barbóék. Ik wilde er wel tien. Wat een leuke winkel. Een is voor Bobby, The man who made things out of wood door Robert Penn, om het gezeur van mij over de 44 stammetjes in de achtertuin wat te neutraliseren, en hem aan te moedigen bij deze nieuwe levensvervulling, en drie voor mijzelf.

Voorlopig is het hoogtepunt van de stapel is dit Mindfullness en andere ongemakken, dat hilarisch geestig is. De auteur/tekenaar heet  Sylvia van Ommen. Nieuw voor mij. Ze schetst hilarische en herkenbare levenssituaties van het droogkomische duo Os en Jo. Huiselijk gejeuzel door een kat en een haas. De een nog leuker dan de ander. Over teveel eten. Teveel aan de telefoon zitten. Te volle agenda. Proberen te relaxen. Proberen te beheersen. Allemaal even raak. Erg, erg leuk.

Herk

Leuven is een studentenstad en hotel De Professor staat aan de Markt. Gezellig als die napratende studenten onder je raam, tot 05 uur aan toe, maar slapen komt er niet zo van.

Na het werk (te Leuven) zouden we nog naar het Museum M aldaar, dat verrassend en beroemd is. Maar ik ben moe en getergd en wil naar huis. En wel nu. Want 's avonds moet ik ook nog mee.

De heenweg reden we overdag buiten elke file om en was het (slechts) 2 uur van Utrecht over Antwerpen naar Leuven, maar Hani501 heeft nu einde middag te Den Bosch afgesproken. We weten de kortste route niet en nemen de zuidelijke route Leuven richting Aken. En dan door de Vlaamse en Brabantse binnenlanden de grens oversteken naar Eindhoven. Het is het lelijkste België dat je kunt voorstellen. Exotisch, dat wel, maar wel foeilelijk.

Hani501 rijdt, dan kan ik slapen. Maar terwijl ik wegsuf ziet zij een verkeersbord dat wijst naar Herk-de-Stad. Natuurlijk moet ze daar heen om onder het bord gefotografeerd te worden. Maar ik snap het. Natuurlijk snap ik het. Dus we doen het. Nu weet ik weer waarom ik het stuur niet graag uit handen geef.

Als we gewoon even op de kaart hadden gekeken hadden we de route Antwerpen-Breda-Tilburg-Den Bosch kunnen nemen. Maar we doen alles digitaal en weten dan niet meer waar wat ligt. 

Louvain

Met Hani501 ben ik een dag- en nachtje naar Leuven. We hebben besloten dat leven en werk wat veraangenaamd kunnen worden door er wat  onverwachts aan te te voegen. In plaats van op en neer te jakkeren komen we te logeren in Hotel De Professor aan de Naamsestraat. En dan is het een kwestie van slenteren. Hani501 kan ook heel goed zonder zin of doel lopen. Zigzag. Rondjes. Links rechts. We kopen troepjes voor thuis bij Flying Tiger, zoeken ons een ongeluk naar een leuk telefoonhoesje voor Zus3,  en vinden we misschien nog ergens een mooie leuke hippe werktas?  Nee. We kijken onze ogen uit naar de dolle studenten. Wij zijn ook jong geweest, grimlachen we. 

Hout

Dat houtboek is echt een bijbel geworden. Ze identificeren zich er helemaal mee. Om de buurt zagen ze de 44 stammen in stukken. Als ik morgen terugkom zijn de stammen als zodanig weg, beloven ze.

Ik op mijn beurt stort me op de voortuin. Het gaat me veel te langzaam met de lente. Tien viooltjes, twee kievietsklokjes en twee petunia's maken er een vrolijke bende van. We zijn helemaal klaar voor de Pasen, zegt Bobby.

Levenslessen

Laatst gaf ik iemand met wat jaren van turbulentie achter de rug had en nog niet helemaal weer op orde is dit boek 'Neem een geit' van Claudia de Breij. De Breij is op zoek naar levenslessen, en gaat bij oudere BN-ers op bezoek om hen te bevragen op hun levenslessen. Nu lees ik het als e-boek in Mofibo. Leuk boek, maar wil ik het hébben? 'Neem een geit' is het advies van een oude rabbi aan een ongelukkige man met te groot gezin en geen geld in een te klein huis. Daarmee verergerde je de situatie zo, dat het weer wégdoen van die geit dan voor een grote opluchting en verlichting zorgt. Als je een afspraak hebt gemaakt waar je eigenlijk geen puf voor hebt: de opluchting om die weer af te zeggen.

De Breij gaat naar Hanneke Groenteman, Hedy d'Ancona, Paul van Vliet, Nico ter Linden, Willeke Alberti en noem maar op. Het gaat over liefde en leven en kinderen en ouders en scheiden en is geestig en luchtig en goed geschreven. Ik kan er weinig van onthouden, daarvoor zou ik slow reading moeten doen, maar daarvoor is het net te geestig. De vragende partijen zijn twee maatschappelijk succesvolle vrouwen van veertig met twee zoontjes, ze gaan te rade bij zeventigers die iedereen uit de media kent, dus dat kleurt de levensvragen een beetje. Maar het is wel onderhoudend. Zorg na een scheiding dat je er ongeveer hetzelfde verhaal over hebt, dat vind ik wel een wijze les. 

Beelden

Ik herinner me nog goed dat ik dit schilderijtje kocht bij een Chinese winkel aan de Geldersekade in Amsterdam. Lag boven op een kast in een stapel Chinese prenten. Ik was wel drie keer teruggekomen om te kijken of ik het zeker wist, of ik het echt leuk vond. Toen ik het gekocht ik ging ik door naar de net nieuw geopende OBA. Daar raakte ik in gevecht met het uitleen-apparaat dat het weer niet deed, en liet ik in de consternatie mijn tasje met mijn nieuwe aanwinst staan.

Ik liet het mooi verdiept inlijsten door Ex. De lijst was wel 10 keer zo duur als het kunstwerkje. Het kwam te hangen boven de nogal ingestorte gele hoekbank. Het symboliseerde de vrede die ik had bereikt met mijn bestaan als single, met kat, en hoekbank. Niet veel later kwam Bobby in mijn leven. Zoals die dingen gaan.

Nu vind ik dat het werkje niet meer in mijn huis past. In de woonkamer niet omdat Bobby er weinig mee heeft. In mijn eigen kamer ook niet, qua kleurp. Mijn nieuwe onlangs in Ahrweiler gekochte en bij Catch ingelijste prent staat te popelen om haar plaats in te nemen. Weer een vrouw op een bank. Dat opmerkelijk genoeg weer wel. Heb ik een legitimatie nodig om op de bank te liggen?

Peeq komt eten. We praten maanden bij en tegen de tijd dat ze weer naar huis gaat vraag ik of ze nog even naar mijn zielenkamer komt kijken. Peeq, bedenk ik dan, wil jij mijn dame-op-de-bank? En ze kijkt er naar en kijkt ernaar en ja, zij wil 'r héél graag. Ik moet 'm haar nog brengen, en kijk nu wat weemoedig naar weer een stukje verleden waar ik afscheid van neem.

Streetlife

Het is ongekend: de vreugd om de zelfgeplante bloembolletjes. De krokusjes komen uit. Vooral die in de 'voortuin'. Want daar knettert de zon. Ik lees er eindelijk weer de weekendkrant, drink er mijn zondagochtendkoffie en groet de voorbijgangers. Buurthuis Lucie. Een mevrouw uit de flat verderop in de straat komt kletsen. Ze is naar de evangelische Best Life Church geweest. 'Ik vind het zó leuk geworden in de straat', zegt ze. Er gaat nu zulke goeie energie van uit. Aardige mensen, sociaal.' Bij haar in de flat is dat niet, daar is iedereen op zichzelf. Ze vertelt onstuitbaar hoe erg het hier was, hoe vervuild, hoe crimineel, hoeveel politie.

Hoe is het mogelijk, zeg ik, het is hier nu welhaast een paradijsje! Ze heeft allemaal goede raad voor mijn plantjes. Een keer per week vloeibare mest. En of ik eens aankom waaien. Ze heeft ook een bankje buiten.

Buxtehude

Ik probeer een ander zingding: Zangzondagen in het UCK, het Utrechts Centrum voor de Kunsten, aan het Domplein. Een keer per maand, elke keer een andere dirigent. Vandaag doen ze 3,5 uur 'Membra Jesu Nostri' Buxtehude.

Peeq gaat niet mee, zij vreest dat ze het niveau niet aankan. Er staat dat het zowel voor ervaren als beginnende koorzangers is, zeg ik, maar dat helpt niet. Zelf moet ik ook alle moed bijeen schrapen. 

Het zingen is echt weer pittig. We gaan helemaal niet stem voor stem instuderen, maar moeten in een keer vierstemmig van blad. Oeps. Maar Sebastian Holz is een heel prettige dirigent. Volgende maand doen ze Stevie Wonder.

'Ad pedes'



'Ad genua'



'Amen'

Springertuin

Van de week zag ik dat Springertuin Zuilen nieuwe vrijwilligers zoekt en dat ze vandaag na winterstop  weer beginnen. Die Springertuin is een ommuurde tuin bij het landhuis de Parel van Zuilen. Vroeger heette dat huis Daelwijk. Tien minuten lopen van huis. 

Het is een oude moestuin met een hele geschiedenis, ontwerpen door tuinarchitect Leonard Springer in 1911, een tijdgenoot van Zocher geloof ik. Deze tuin is een aantal jaren geleden maar net van de ondergang gered. Nu is het officieel een monument, beheerd door een Stichting en gerund door vrijwilligers. Al meerdere keren ben ik er langs en naar binnen gelopen, maar ik zag nooit iemand en ook geen informatie. Ik zie een mooie toekomst voor mezelf en deze tuin. 

Er zijn twee vrijwilligers met echt verstand van tuinieren, een die ook mede de leiding neemt, en een paar zielen die meehelpen. Die hun hart ophalen aan wekelijks een beetje wieden, snoeien, knippen en planten. Ze doen dat op zaterdagmiddagen van 15 tot 17 uur en het idee is het ook op de dinsdagavonden te gaan doen. Want het is behelst veel werk. Het lijk me hartstikke leuk. 

OV-chip (2)

Even adem halen en de servicebalie bellen van de OV-chip. Eerst drie of vier keuzemenu's en dan een surinaamse stem. Femke. Femke leest script voor. Wat vervelend voor u dat uw OV-chipkaartje stuk is. Een nieuw kaartje kost 11 euro. Vindt u het goed dat wij 11 euro van uw rekening afschijven? Ik ga u zo die vraag nog een keervstellen, dat nemen we dan op en wilt u dat duidelijk ja zeggen? Natuurlijk word ik sjagrijnig. Dat anonieme kaartje van de week kostte ook al 7,50, en ik reis zonder korting. Daarvoor moet u bij de NS zijn, mevrouw. Maar de NS verwees mij naar u door. Voor de vervanging van de kaart, mevrouw. Wat er óp die kaart stond, daarvoor moet u bij de NS zijn.nwijnzijn een ander bedrijf. Wij zijn de OV Chip. 

Bal

Marjan Luif (zelf van 1947, al wel soort van op leeftijd) speelt de bejaarde dj An. An Dodeman, alias De Groentevrouw. Als je zo weinig tv kijkt mis je wel eens wat. Zij is voor mij wel een van de hoogtepunten van het Boekenbal dit jaar. Maar eigenlijk is alles leuk. Ik heb onze nieuw baas mee, die er beeldschoon uitziet in een heuse galajurp. En vrolijk. En toeschietelijk. Luigi complimenteert me: Wat heb jij toch altijd mooie uitgeefsters. Als je met goede zin en zonder hooggespannen verwachtingen naar het Boekenbal gaat dan heb je een toptijd. En de baas is met de auto, dus zij rijdt mij diep in de nacht flitsflats zo weer naar huis.

En ondertussen achter het huis

Het duurt nu al drie maanden en nog is het achterterrein niet klaar. Iedereen wordt steeds gefrustreerder vanwege de onophoudelijke zandbende. De fietsers moeten daar steeds doorheen naar hun schuurtje. De auto's staan al die tijd al dubbelgeparkeerd in de straat. 

Niet dat er helemáál niets gebeurt. Van de week is deze poort gebouwd. En af en toe komen er twee stratenmakers, steeds weer nieuwe. Nu alle huizen klaar zijn komt de aannemer (uit Apeldoorn) ook niet meer. De woningbouwvereniging, de opdrachtgever, lijkt zijn handen ervan af getrokken te hebben. Eigenlijk begrijp ik helemaal niet wat er aan de hand is. Eerst werd in de schaarse mailtjes steeds de overmatige regenval als reden genoemd. Maar dat is nu toch al even voorbij. 

Voor de aannemer schijnt het project financieel helemaal uit de hand gelopen te zijn. Zeer verlieslatend. Maar om het dan maar niet af te maken?

OV-chip

Ik heb een etentje met hotemetoten in Hotel L'Europe te Amsterdam en wil met bus, trein en tram. Inchecken in de bus gaat probleemloos, maar uitchecken doet het niet. Bij geen van de apparaten. Dat ligt aan uw kaartje, zegt de chauffeuse. Grr. Ik wil iemand slaan.

Als je een probleem hebt met je OV-chipkaart dan kijken de mensen aan NS-servicebalies altijd of jij dom bent..

- Nee, ik kan de kaart ook niet lezen, stelt de juffrouw vast. 

- Wat nu, vraag ik onthand.

- U kunt bij het servicenummer telefonisch een nieuwe kaart aanvragen.

- Kan dat niet bij u?

- Nee.

- Hoe  lang gaat dat duren?

- Ongeveer een week.

- Maar ik moet nú naar Amsterdam. 

- U kunt losse kaartjes kopen.

- Maar dat is hartstikke gedoe. En in de bus extra duur. Ik heb een kortingkaart. Is het een idee om een anonieme OV-chip/kaart te kopen? 

- Dat kan. Dat kost €7,50 voor de kaart en u moet er minimaal 20€ op zetten.

- Dat is nooit genoeg, want nu heb ik geen korting. Ik moet op en neer naar Amsterdam met bus en trein en tram. 

Gedwee betaal ik €37,50. Waarom eigenlijk, denk ik even later. Wat ben ik toch een brave angsthaas. Ik kan immers ook met een niet-werkende chipkaart  reizen. En elke keer verbaasd zeggen: O, doet-ie het niet? Ik oefen het op de terugweg, en inderdaad. De buschauffeur zegt: 'Ik weet het ook niet. Ga maar mee.'

O wee!

Wij hebben op het werk een beetje  een strenge officemanager met nogal wisselende humeuren. Zij stelt de meeste regels in 'huis'. Als je je aan haar regels houdt is ze je beste vriend, maar o wee als je haar regels overtreedt. Soms weet ik haar regels niet. Soms overtreed ik die dus.

Ik wist niet dat ik zo kon sidderen voor haar toorn. Vandaag blijk ik háár yoghurtje uit de koelkast gesnaaid te hebben. Ik wist niet dat het háár yoghurtje was. Ik dacht alleen maar: Há een yoghurtje! Het was een heerlijk yoghurtje. Tot zij boven kwam. WIE heeft mijn yoghurtje gepakt!?! Ik moet een nieuw yoghurtje kopen, want het is haar tussendoortje en dat wil ze nu.  Direct.

Aan Zee

Van Amsterdam af was de zee drie kwartier rijden, of je nou naar IJmuiden, Wijk aan Zee, Bloemendaal of Langevelderslag ging. Van Utrecht af voelt het véél verder, maar is het een uur. Dat is de vondst van de dag. Zo ging het. Zullen we afspreken in Amsterdam? Maar later moet ik in Heemstede zijn. Nou laten we dan Zandvoort doen. Wauw wat een licht.

We nemen koffie en spreken over het leven, hoe het van de ene op de andere dag overhoop kan liggen. Dat je je je realiseert dat je dingen niet opgemerkt hebt, of niet serieus genomen, en dan ineens is ze verliefd en weg. We zitten aan zee en praten. Het is een heel bijzondere dag. 

Young

In Alkmaar heb ik een interview met een tamelijke youngster. Deze is ook alweer dertig. Dat vind ik wel eens leuk, ook al hebben ze het soms over dingen die me niets zeggen. Kijken of ik haar los kan krijgen zodat ik het leuk vind wat ze allemaal vertelt. Het gaat over YA-boeken, boeken voor jongeren van 15 tot 25 jaar, met als hoofdpersonen pubers van 17, 18 jaar. Daar is zij uitgever van. Ze had me er een gestuurd vooraf, haar mooiste boek, waar ik om gevraagd had en waar ik niet doorheen kwam. Het was allemaal zo hysterisch druk.

Wat vind je er zo leuk aan? vraag ik. Nou, antwoordt ze, dat enthousiasme, die energie, die Grote Gevoelens, dat contact. Ze twittert en mailt de hele dag met de doelgroep, bestaande uit opgewonden meiden. Ze helpt ze met hun vragen. Je krijgt er zoveel voor terug, zegt ze en ze straalt erbij. Ik voel me ineens een beetje oud. Nu er een mooi stuk van maken, dan voel ik me vast weer een beetje jong.

Gypsy en Balkan

Nu ik met de beide zangklasjes waar ik afgelopen najaar mee gestart was weer gestopt ben ga ik wat zondagmiddag-zang-events uitproberen. Het maandagavond-klasje ging gepaard met stapjes, dansjes, solo's en elkaar toezingen, en daar voelde ik me er niet echt op mijn plaats. Er waren daar een paar hele blije expressieve deelneemsters, waar je van de weeromstuit somber en ongelukkig van werd.

Andrea, de leidster van dit klasje, is nogal van de spiritualiteit en de exotiek: van de indianen-, balkan-, roma-liederen en mantra's. Nu doet ze dit ook eens in de maand op zondag in Parnassos. Ik hoop dat dat wat grootschaliger is en dat we dan niet solo hoeven. Inderdaad zijn er nu wel zo'n 35 mensen, en niet alléén 55+-vrouwen. We zingen Balkan- en Romaliederen. 

Ik blijf het moeilijk vinden: die exotische teksten en melodieën en zonder bladmuziek. Misschien moet ik maar Andrea-àf.

http://youtu.be/eVdImZqABuY

Westbroekse Zodden

Hoewel het na zo'n feestje eigenlijk het beste voelt om de hele dag binnen te blijven met de gordijnen en deuren potdicht, is het ineens zulk mooi weer, dat ik er wel uit móet. Het grote niks kan ook buiten. Niks geen Vechtwandeling, maar naar de Westbroekse Zodden, zo'n naam die je nooit vergeet.

Het is zo'n mooi gebied, en er komt bijna niemand. Vooral zwijgende wandelaars, zowel tweetallen als wandelaars in hun uppie. Eén stel zwanen is er maar, en een weide met gakkende grauwe ganzen. Tegen dat je in de buurt van Tienhoven geraakt hoor en zie je de zweefvliegtuigjes van Hilversum. Een heel eigen universum, 8 km van mijn huis. 

Streaming lezen

Er is een nieuwe e-boekdienst, maandag wordt-ie officieel gelanceerd: Mofibo. Streaming lezen op je mobiele apparaat. Het moet de Spotify van de literatuur worden. Het persbericht erover zit al in de mailbox, dus ik ga eens op onderzoek uit. Voor €12,99 per maand kun je onbeperkt boeken lezen. Ze zeggen dat ze met bijna alle uitgevers een contract hebben. Dat belooft wat. Ik deed dit e-lezen al via de bibliotheek-app, maar die hebben weinig nieuwe titels. 

Deze app ziet er behoorlijk gelikt uit, ik ga het proberen en neem een abonnement. Ik vind het fijn om als je een recensie leest, om dan direct het boek te kunnen bekijken. Ik ben niet onder de indruk van de zoekfunctie en de aanraad-functie, maar wel ga ik onmiddellijk Lieveling van Kim van Kooten lezen. Dat is ongeveer de eerste titel die voorgesteld wordt.

Lieveling is een roman over een meisje dat in haar jeugd jarenlang seksueel misbruikt is door de steenrijke man van haar moeder, hij is een pedoseksueel. Die moeder is nogal dom en  alleen maar op het geld uit. Het is waargebeurd verhaal, de geschiedenis van een gode vriendin van Van Kooten, het boek heeft veel aandacht gehad en op de een of andere manier wil ik het niet kopen. Het leest als een trein, dat moet ik ze nageven. Het loodzware onderwerp is bijzonder luchtig opgeschreven. Toch raakt het me niet echt. Het is allemaal te krankzinnig voor woorden, karikaturaal, met de familie van de moeder die alleen maar op geld en gewin uit is.

Uit

We doen een heus avondje uit. Met alles erop en eraan. Joost is jarig en viert dat in een theatercafé op het Janskerkhof waar jonge hippe acrobaten optreden. Pretentieloze avondjes uit doen we veel te weinig. 

Het begint in Duits restaurant Kartoffel, dat behoorlijk tuttig Duits ingericht is, waar Flammkuchen en kaasfondue eten. Mmm. Er staat een jukebox - voor de sier - en met een app op de iPhone kunnen klanten zelf plaatjes aanvragen. Omdat er op,dat moment Bob Marley op staat tik ik gauw tien Duitse nummers in. Ich bin wie du, enzo. Wat een leuke plek! Als ik ooit werkloos word wil ik wel werken, zeg ik. Het is er erg druk, er werken veel jongelieden.

Daarna gaat het voort naar het Theater Café Festival in café Hofman. Erg bekend bij alle Utrechters, voor mij nieuw. De voorstelling van de jonge acrobaten (een Duitse jongen en een Spaans meisje) is om half negen en wordt om half elf herhaald. Het is erg leuk, ook om twee keer te zien. Eigenlijk is de tweede keer nog leuker. De muziek staat goed luid, dus van diepe gesprekken komt het niet echt. Maar dat geeft niet, we glimlachen veel naar elkaar. En dan is het dansen. Allemaal studenten. Joost en zijn vrienden zijn eind-veertigers, Bobby en ik vijftigers. De jeugd kijkt verbijsterd naar onze danskunsten. En dan met de laatste bus terug. 

Grauwe ganzen

Een nieuwe tekening. Het is echt fascinerend hoe je ook van grauwe ganzen kunt gaan houden. Omdat ze in zo grote getale in de velden huizen worden ze steeds vaker en masse afgeschoten.

Apps

Inmiddels heb ik hoofd- en nekpijn. Wat ik allemaal tegenkom. Het positieve is is dat mijn contacten mee gaan, alle adressen, telefoonnummers en e-mailadressen. Door mijn werk heb ik daar honderden van. Het adresboekje is het goud van de journalist. Maar dat is ongeveer alle positief.Zo lukt het niet om mijn xs4all-mail over te zetten naar de nieuwe telefoon. Wel de werkmail die veel ingewikkelder is, en de Gmail. Tien keer volg ik de aanwijzingen bij xs4all op, maar het mag niet baten. Van de vorige phone herinner ik me dit geklooi niet. Toen ging het wonderwel.Nu krijg ik uiteindelijk de ingeving om in te loggen met mijn oude inlognaam en wachtwoord, die van voor de verhuizing, die zoveel geklooi opleverde. Die inlognaam die ik al 19 jaar gebruikte en graag wilde blijven gebruiken maar dat kon niet. Waar ik toen zo ongelukkig over was. En ja hoor, nu doet-ie het.

Verder staat de app waarin ik mijn blogs schreef wel op de oude iPhone en de iPad, maar niet meer in de Apple Store. Kijk ik niet goed? Ik zoek er wel een uur naar. Ik vind uiteindelijk een ander programma waarin de blogs kan schrijven, maar daar zie ik alle tekst alleen in html-codes. Die instelling krijg ik niet veranderd. Dat werkt echt niet. En ik móet mijn blogs kunnen maken. Uiteindelijk koop ik voor 5 euro een app die belooft dat ik in Blogger kan bloggen. Grr. Ik vrees dat Google van de blogpost-dienst afstapt. Je merkt het aan allemaal kleine dingen. 

Om 23 uur heb ik de telefoon eindelijk weer ingericht zoals ik hem had en wil. Nu nog een nieuw hoesje en nieuwe snoertjes kopen. Want elk Apple-apparaat heeft eigen afmetingen eigen snoertjes. Grr. Wanneer zou dat gelukzalige moment dat Hani501 beschreef aanbreken?

Bron van eeuwige vreugde

Nieuwe aflevering  in de reeks apparatenstress. Collega W.'s iPhone is kapot en hij heeft de baas om een nieuwe gevraagd. Omdat de vorige nieuwe baas ons een sim-only abonnement had geboden dacht ik dat een nieuwe iPhone er niet meer inzat en dat ik die zelf zou moeten kopen. Dat is geloof ik meer dan 600 euro. Hoe dat precies zit met de toestellen en de abonnementen weet ik niet, omdat ik mijn phone altijd van de baas heb gehad. Ik herinner me nog wel dat een half jaar geleden Hani501 een nieuwe iPhone6 kocht - voor de volle mep, buiten haar abonnement om - en bijna barstte van pure vreugde.

Wat zou die vreugde zijn? De kwaliteit van de camera? Mijn iPhone4 voldoet nog uitstekend. Dus het is geen vraagstuk voor mij. Sterker nog: ik ben er nogal op tegen, tegen al dat vervangen van goedwerkende apparaten.

Maar omdat W. Ineens een nieuwe krijgt (de nieuwe nieuwe baas vindt het extra bedrag voor een abonnement mét toestel verwaarloosbaar) mag ik ook een nieuwe. Iedereen jaloers. Want ook de ICT-ers bij ons hebben geen iPhone 6s. Dan zeg je toch geen nee. Maar heb niet echt veel verstand van de dingen. Als het werkt dan werkt het, maar als het niet werkt...

Vandaag ligt er dus een iPhone6s op mijn bureau, wordt mijn oude telefoon van de provider afgekoppeld en dat is dat. En dan? Niks werkt meer. Help! Ik ben alles kwijt. Ik heb er niet eens om gevraagd. Hij weigert van alles. De enige troost is dat ik me van de vorige keren herinner dat dit gebeurde weet ik nog dat het een hele avond duurde en veel nekpijn, maar dan is het over en ben je dat vergeten. Ik ga nu eerst verder, tot het klaar is.

PS: Even naar de prijzen gekeken: een iPhone 6 kost nu ca 230 euro. Er is al weer een iPhone 7 die zo duur is.

Ondertussen in Reimershagen

Meine Schwester in Mecklenburg Vorpommern erzählt: Bei uns I'm Dorf... Zij woont op het platteland. Daar zijn veel dorpen met enkele tientallen families, of als het er veel zijn honderd. In hun buurdorp waar zij bij wonen zojn vorige week een een stuk of 15 vluchtelingen gebracht. Eerst vijf jongens, en daarna een paar gezinnen met jonge kinderen en zwangere. Het zijn dorpen zonder winkels, scholen, cafés. Uit de DDR-tijd stammen wat lelijke flats. Daar worden deze mensen in gehuisvest. Ze wilden niet, ze weigerden uit de bus te stappen die hen bracht, maar de politie kwam er aan te pas en dwong hen de bus uit.

De bewoners daar willen geen vluchtelingen.

Er is daar niet eens OV. Twee keer per week gaat er een bus naar een plaats met winkels. Een keer heen en vier uur later terug. Ze kunnen niets, hebben niets, zitten in een flatje zonder wat, kunnen nergens naar toe, krijgen nog geen taalles, en de bevolking is vijandig. Stel je voor. 

Meine Schwester, die nogal initiatiefrijk is, en het al gauw ergens tot locoburgemeester schopt, denkt nu: Dit ga ik niet ook nog eens trekken. Er was tijdens een dorpsberhadering gevraagd: heeft misschien iemand fietsen staan die hij niet gebruikt, wat ongetwijfeld zo is, maar geen dorpsbewoner stak een hand op. Wel geeft ze met twee andere vrouwen soort taalles.

De vijf jongens zijn hem inmiddels gepeerd. Behalve de drie Syrische gewonnen is er nog één Eritrese jongen, helemaal alleen op de wereld. 

Ik moet er de hele dag aan denken.

ANWB

Nichtje zet op Facebook een filmpje van Brigitte Kaandorp en adresseert dat aan mij. Over ANWB-echtparen. Why? Wat zou ze daar mee bedoelen? 

Het duurt 20 minuten en het is wel héél grappig. Ik vind Kaandorp erg leuk. Misschien is dit filmpje voor mij nog grappiger dan voor anderen? Wie zal het zeggen. Ik grap wel eens op feestjes, moet ik toegeven, dat Bobby wel een beetje veranderd is de laatste jaren. Zo heeft hij door mij - jaren geleden alweer - autorijles genomen en heeft hij voor zichzelf een ANWB-'partnerpasje' gescoord. De bolide en het Wegenwacht-lidmaatschap zijn mijn ding. Maar wel gaat hij regelmatig naar de ANWB-winkel, waar hij altijd zei: 'Ik heb helaas geen pasje bij mij, mijn vrouw heeft het bij zich',  dan vroegen ze mijn postcode en kreeg hij ledenkorting. Sinds dat eigen 'partnerpasje' is hij nog meer ANWB dan voorheen.  Hij gaat er voor zijn plezier naar toe en schaamt zich er niet voor.

'Jij hebt zelf een gouden pasje, je zweert bij ANWB-routekaarten en je hebt ook één paar ANWB-wandelschoenen,' zegt Bobby als ik over het filmpje van Nichtje vertel. 'Maar', werp ik tegen, 'dat is dan ook alles. Ik heb géén ANWB fleece, géén ANWB-regenpak, géén ANWB-winterjack, en geen ANWB-sokken.' Een ANWB-echtpaar zoals Brigitte Kaandorp beschrijft, nee!!!