Gelezen: Kleine helden zijn wij door Stijn van der Loo. Wie zoekt die vindt. Stijn van der Loo (liedjesschrijver, zie vorige blog) heeft vier romans geschreven, waarvan deze de meest recente is. Mooi boek. Over de teloorgang van een vijftiger. Ik vond het in de e-bibliotheek, dus kan ik het ook in het logeerbed zonder leeslampje lezen.
Zeer herkenbaar hedendaags, al is het van 2018, dus nog pre-Corona. Nu staat álle teloorgang (van creatieve beroepen, horeca verzin het maar) in het teken van Corona, en alles van daarvoor valt bijna in in het niet. De journalistiek en fotografie als vakgebied waren al vóór Corona ingestort.
Hoofdpersoon heet Smolder, maar verder komt het allemaal zeer autobiografisch over. Hij is een voormalige liedjesschrijver die journalist werd en hoe de journalistiek teloor ging. En toen ging zijn huwelijk met zijn vijftien jaar jongere vrouw stuk, werd zijn moeder in Brabant steeds dementer, en liepen journalistieke werkzaamheden af. Het leven zelf. Hij schrijft er mooi over, eerlijk en toch ook nog soort van luchtig.
Over dementerende moeders schrijven: het wordt veel gedaan. Een belangrijk thema in de hedendaagse literatuur. Het is ook zo’n ingrijpend proces. Enerzijds bijna eerloos, die teloorgang, anderzijds een groeiende liefde en zorgzaamheid. De dementie van de moeders in de diverse romans is trouwens steeds anders, de ziekte heeft niet één verloop.
Deze Smolder schrijft meer over de druk van de zorg op afstand dan over een grote verdiepende liefde voor zijn moeder. Zij met haar chaos in huis, ze kan geen apparaat meer bedienen, ze propt haar hondje vol eten, ze vervuilt, ze zwerft door het dorp en de buren spreken schande. Hij beschrijft het allemaal gelukkig luchtig, anders was het onverdraaglijk. Zijn zus en hij moeten het oplossen, en ze komen al ongeveer om de dag en de thuiszorg. Och hemel ja. Zo herkenbaar al die dingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten