Gisterochtend vroeg was ik nog op sollicitatiegesprek. Dat was na dat wachten op de uitslag van de corona-test, het nachtelijke huisje boeken en koffers pakken maar een kort nachtje. Een maand of wat geleden heb ik gesolliciteerd als huisartsenchauffeur (chauffeur bij de Huisartsenpost, vergelijkbaar met ambulancechauffeur), een open sollicitatie, en nu is er een klein baantje en willen ze kennismaken om te kijken of het wat kan zijn. Nee dat kan niet een week wachten. Het is een heel traject om er in te komen, opleiden en testen en toetsen. Maar eerst moeten ze me sowieso als type zien zitten. Ik heb geen idee wat de uitkomst wordt maar ik vind het heel avontuurlijk. En dan de rit naar de Hunsrück, dan naar de onwaarschijnlijk grote Rewe en tenslotte de bistro op het park. Kortom: ik stort om half tien in bed.
Bobby leest de stapel folders die hij uit de receptie heeft meegenomen en bereidt zo een programma van uitstapjes voor. Zoals het altijd gaat.
Op mijn eigen blog lees ik na hoe het was toen we hier acht jaar geleden waren. Wat een fenomeen, dat blog. Al die kleine persoonlijke belevenissen die eeuwig online staan. Niemand zal er ooit naar kijken. Wat op dit blog gebeurt is blijkbaar aardig voor de dagelijks circa 200 mensen die mij in mijn hier-en-nu volgen. Maar voor mijzelf is het ook enorm onderhoudend om te lezen over 2 tot 10 december 2012.
Er was beroerde verlichting (spaarlampen) toen en geen goeie WiFi. Er zijn denk ik veel Nederlanders die felle leeslampjes willen, en daar is nu in voorzien. Bij de bank, bij alle bedden. De bungalows waren vrij karig toen, echt wel erg, en inmiddels hebben ze een opknapbeurt gehad. Ik weet dat nog zo goed omdat ik ziek was en mij van de bank naar het bed sleepte en veel van de wanden en de plafonds zag. Een wandeling naar het stadje de steile berg af heb ik toen een keer gemaakt, maar terug naar boven redde ik niet meer. Toen ben ik halverwege op een bankje in de sneeuw onder de stoeltjeslift gaan zitten wachten tot Bobby boven was en me met de bolide kwam halen. De stoeltjesliften waren toen niet in gebruik vanwege absoluut laagseizoen. Nu werken ze wel, tot 18u. Dat is leuk. Ik vind stoeltjesliften geweldig. Lekker eng.
Ik las Het Bamischandaal van Thomése. De geweldige supermarkt - nu de Rewe - heette toen nog Toom. Ik kocht er mijn roze ruitjespyjama om mijn ziekzijn te cultiveren. (Op de kerstmarkt in het pittoreske centrum kocht ik ook nog een troostpopje.) Toom had een enorme verse visafdeling en Bobby maakte heerlijke Seelachs klaar. We wandelden door het bos en baanden ons een weg door een 20 cm hoge laag oranje blaadjes. Ik herinner het me allemaal weer. Soms denk ik: zal ik het verleden van dit blog deleten, maar dan weer denk ik ach: het is toch leuk voor mezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten