Gelezen: De poel door Pauline de Bok. Gekregen voor mijn verjaardag. Wat een bijzonder boek. Het vertelt over een Nederlandse vrouw van zestig plus met een boerderij en land in Mecklenburg Vorpommern, het land dat ik een beetje ken omdat Zus4 er woont. De poel in het land achter hun boerderij is leeg. Droog. Als gevolg van de klimaatverandering? Het is een boek vol waarneming van de delen van de schepping waar je doorgaans aan voorbij gaat: modder, blubber, kevers, torren, muizen, wormen, al die organismen die ongetwijfeld ergens goed voor zijn maar waar je als stadsmens graag bij weg blijft.
Pauline de Bok studeerde theologie, filosofie en Duits. Ze werkt(e) ook als vertaler en als journalist. In 2009 publiceerde ze een boek getiteld Blankow of het verlangen naar der Heimat waarmee ze zowel in Nederland als in Duitsland prijzen won.
Will had het voor mij uitgekozen omdat ze dacht dat het een herkenbaar boek zou zijn: vrouw alleen in huis buiten, hoe verhoudt zij zich tot haar omgeving en tot zichzelf? Maar daar gaat dit boek niet over. Het gaat echt over de boerderij, het land, de poel, de droogte, het water, de planten en het gewriemel der dieren. Wij mensen zijn maar één der wriemelende dieren. Ik kan me voorstellen als je daar woont zo in the middle of nowhere en er is een huis, wat land en een (verdroogde) poel, dat dat je universum kan worden. Niet het verschil tussen Amsterdam en het Oost-Duitse platteland, niet het alleen wonen en alle samenwonende buren, niet de geliefde op grote afstand. Nee de schepselen der natuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten