Gedichten

In de poëziekast van de bibliotheek aan de Neude vind ik een bundel ‘Gedichten die vrouwen aan het huilen maken’, samengesteld door Isa Hoes. Bekende ‘vooraanstaande’ vrouwen kiezen een gedicht dat hen raakt en vertellen daar elk kort iets over. Dat is natuurlijk een drempelverlagende benadering voor mensen die wel een gedicht zouden willen, maar niet weten waar te beginnen. Dat heeft - waarschijnlijk - de marketingafdeling goed bedacht. Ik kan me zo voorstellen hoe het boek is samengesteld. Namen noemen. Uitnodigingen schrijven. En al die ‘vooraanstaande vrouwen’ zoeken in hun boekenkast.

Maar voor mij is deze bundel nu ook een fijne ingang. De eigen poëziekast is te veel. 

Ik ben wel opgegroeid met gedichten. Vati hield ook van gedichten. Hij hield van Piet Paaltjes en Guido Gezelle. Dat heb ik ongetwijfeld al eerder gememoreerd. Hij had in zijn studeerkamer een paar stukgelezen bloemlezingen. Die staan nu in mijn poëziekast. 

In mijn studietijd Nederlands maakte ik kennis met meer Nederlandse dichters. Met mijn studievriendin Marg reciteerde ik in die tijd - en later ook - regelmatig het gedicht ‘O als ik dood zal dood zal zijn / kom dan en fluister fluister iets liefs’ van de dichter Leopold. Omdat we het moeilijk vonden om aardige dingen tegen elkaar te zeggen. Dat hadden we niet van huis uit meegekregen. Will en ik zeggen nu ook voor het eerst lieve dingen.

Drie gedichten zouden in aanmerking kunnen komen:

maar we zouden niet vergeten

door Bert Schierbeek

maar we zouden  niet vergeten dat
we hebben gelachen, gelachen hebben

we veel en dat zal ik niet vergeten

want we hebben gelachen en veel hè?

en dat zullen we nooit vergeten om-
dat we zoveel gelachen hebben en dat

niet vergeten gvd wat hebben we gelachen

en niet en nooit vergeten dat we zo

hebben gelachen omdat we samen waren 

en zoveel gelachen hebben dat we

het nooit zullen vergeten

Het is een magere troost

door Tom Lanoye

Het is een magere troost 

dat alles moet verdwijnen

en ik je hoe dan ook op een keer

toch zou moeten missen, bij voorbeeld

door de dood. Ik hou van  je, al

kunnen we waarschijnlijk niet meer

worden wat we vroeger waren of dachten

te zijn. Geen verhalen over afkeer,

over waanzin of grote trouw: ik
verlang naar toen terwijl 

ik ouder word. Ik denk

nog veel aan jou.

je hebt me alleen gelaten
Hans Lodeizen

je hebt me alleen gelaten

maar ik heb het je al vergeven

want ik weet dat je nog ergens bent

vannacht nog, toen ik door de stad

dwaalde, zag ik je silhouet in het glas

van een badkamer

en gisteren hoorde ik je in het bos lachen

zie je ik weet dat je er nog bent

laatst reed je me voorbij met vier
andere mensen in een oude auto

en ofschoon jij de enige was die 

niet omkeek, wist ik toch dat jij

de enige was die mij herkende de enige

die zonder mij niet kan leven

en ik heb geglimlacht

ik was zeker dat je me niet verlaten zou

morgen misschien zul je terugkomen

of anders overmorgen of wie weet wel nooit

maar je  kunt me  niet verlaten.