Voorbij voorbij o en voorgoed voorbij

Ik word wakker met de woorden ‘Voorbij voorbij o en voorgoed voorbij’ en kan niet bedenken van wie die zijn. Journaliste Clairy Polak heeft ze gebruikt voor het boek over haar man met Alzheimer. Dus als je googelt krijg je Clairy. Maar uiteindelijk vind ik het toch. Het is het slot van het gedicht ‘Herinnering’ van de onvergetelijke J.C.Bloem.

Herinnering

 

De gloeiende avond in de kleine stad:

Verlichte ramen stonden ruischend open

Naar zomertuinen en het langzaam loopen

Van de geliefden langs het grijze pad.

Als dit geheime ooit wéér te leven was:

Hoe dat het zachte licht van een lantaren

Scheen op de donkere, gedempte blaren,

Wist het hart, dat het van den dood genas.

Maar het vergankelijke kent geen keer

Dan in de opstanding der herinneringen;

Gistren is even ver als deze dingen:

In het verleden is de tijd niet meer.

Toch zullen bij het sluiten van den kring,

Waarin ons dreef des levens streng beschikken,

Die als de lucht onhoudbare oogenblikken

Onze eenige eer zijn en rechtvaardiging.

 

En zullen we, in de wervling van den tijd

En de vervoeringen, die niet beklijven,

Indachtig aan onze oude dagen blijven

Met onvergankelijke aanhanklijkheid.

Tot aan het zwichten en het laatst getij,

Wanneer de wereld één wordt met het duistren,

En wij de niet te hooren woorden fluistren:

Voorbij, voorbij, o en voorgoed voorbij.

Het was allemaal mooi en goed en fijn. De Ooster Begraafplaats, de Aula, de leiding van de uitvaartonderneemster, de uitvaartspreekster, de familie, het bloemstuk uit Zwartsluis, de vele vriendinnen, de mensen van de roei en tennis, oude schoolvrienden. Bobby was aan mijn zijde, en tot mijn grote vreugde waren Hani501, Leen en Broerlief er ook. 

Wat een beroep, uitvaartspreekster. Ze luisterde woensdag naar twee uur naar chaotische input, ik had ook nog allemaal e-mailtjes ingebracht van vrienden die ik om een korte laatste herinnering had gevraagd en een dag later heeft ze het verwerkt tot een prachtig verhaal, dat Will helemaal recht doet. De Nichtjes hadden de zee aan foto’s verwerkt tot PowerPoint in vier delen. Leen appt na afloop: ‘de foto’s lieten op de een of andere manier helemaal zien waar het om gaat.’

En dan de Nichtjes die mooie herinneringen doen, af en toe even in tranen. En dan ik. En die hartverscheurende playlist. Ik had het er maar druk mee. Maar het was prachtig. En nu is ook dat voorbij.