De laatste weken kijk ik met weemoed naar die mailtjes. Ik deed deze ‘Voordeeluitjes’ altijd met Will. Nou ja, altijd… Een keer per jaar. We zochten dan op aanbiedingen voor ‘single reizen’ want zij wilde per se niet samen op een kamer. Ontbijt en diner inbegrepen. Vorig jaar hadden we nog een geweldig tripje in de buurt van Bonn voor een ongelofelijk lage prijs. En we hadden een in Delfzijl aan de haven met een lange wandeltocht naar Appingedam en een uitje naar Borkum. Een paar dagen Lochem. We hadden steeds allebei een majestueuze eigen tweepersoonskamer.
We deden ook een keer een voordeeluitje in Hotel Zum Post ergens in de Karwendel, Noord Oostenrijk, onder München. Dat hotel was een soort Fawlty Towers. Práchtig was het daar, en het hotel en het wat fantasieloze eten namen we maar voor lief. Het was avontuur.
We deden trouwens veel meer dan Voordeeluitjes. We deden ook elke twee weken een lange wandeling, ergens. Al jaren. In de Coronatijd deden we dat elke week. Het gaf zoveel ruimte en licht en lucht in het leven. Zo’n plezier. Al werden de wandelingen de laatste jaren steeds wat korter. Ze kreeg pijn aan haar knie. Aan haar heup.
Nu maken de Voordeeluitjes-mailtjes me heel weemoedig. Ik mis haar. En men heeft niet zomaar een uitjes-makker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten