Naïef realisme

Ik ben naar Gorssel vanwege een perspreview in het museum MORE van hun nieuwe tentoonstelling ‘Naïef realisme. Van Henri Rousseau tot Grandma Moses’. Het is wel een eindje rijden, maar ik heb er gewoon weer zin in. De tentoonstelling laat werk zien van schilders zonder een kunstopleiding, mensen die in hun vrije tijd schilderden, zondagsschilders worden ze ook wel genoemd. Periode 1900-1950, vooral uit Frankrijk en de USA. Sommigen van hen trokken de aandacht van beroemde beeldend kunstenaars en kunsthandelaren en kwamen in de grote musea te hangen. Werden bij leven al heel beroemd. Henri Rousseau werd beroemd om zijn jungle taferelen. In het dagelijks leven was hij douanier. Grandma Moses was boerin. Zij begon pas op haar 78e met schilderen toen ze wegens artrose niet meer kon borduren.

Het is een grote vreugde naar deze werken te kijken. Ze zijn vol leven en levensvreugde. Als autodidactisch tekenaar voel ik grote herkenning in de werken. De kleuren. Het gebrek aan diepte en perspectief. Het hoeft niet allemaal te kloppen. Maar ze hebben grote zeggingskracht. 

Wij van de ‘pers’ worden rondgeleid door een curator van de tentoonstelling en de directeur (v) van het museum. De aanwezige ‘pers’ bestaat grotendeels uit dames bloggers. Ik ken ze niet, dus ik weet het niet zeker, maar aan wie ik het vraag krijg ik dit antwoord. De kunstblogs zijn belangrijk in het pr werk van de museum-pr. We worden enorm in de watten gelegd. We krijgen een lekkere lunch in het museumrestaurant (boerenbrood met kroketten), het kunstboek, en kunst-sokken.

Als t.z.t. mijn artikel af is zal ik een link plaatsen.

De link:

https://www.museumkijker.nl/henri-rousseau-blikvanger-grootse-verzameling-naief-realisten-in-museum-more/