Nada Brahma-meditatie

Vanavond deden we de Nada Brahma-meditatie, een oude Tibetaanse techniek die oorspronkelijk in de vroege ochtenduren beoefend werd. Nada Brahma betekent Stem van God. Deze duurt een uur. We neurieden en zoemden.

De meditatie gaat als volgt. Eerst zit je een half uur in een ontspannen houding met gesloten ogen, terwijl je zachtjes maar hoorbaar zoemen en een vibratie door het lichaam laten gaan. Dit alles gaat vergezeld van het geluid van klinkende gongen en klokken, waarmee het gezoem zich vermengt.

De tweede fase, van een kwartier, bestaat uit twee gedeelten. Eerst breng je je handen naar voren met de palmen naar boven en draai je ze in een cirkelvormige beweging naar buiten. Daarna keer je je handen om, de handpalmen omlaag, en beweeg je ze in tegengestelde richting. Eerst de energie naar buiten, dan terug naar binnen, is het idee.

De laatste kwartier lagen we stil op ons matje met een dekentje over ons heen. Sommigen snurkten zachtjes. Ik geloof dat ik dat niet was.

Dit was een mooie meditatie. De eerste van de cursus waar ik me OK bij voelde. We moesten het doen met de ogen dicht, maar af en toe keek ik stiekem uit een ooghoek hoe de anderen het deden. Juf zat erbij als een dikke Boeddha, en Mannie kreeg tijdens tweede helft van de tweede fase allemaal stuipen, waardoor ik me voor ging stellen dat dat steeds erger werd en dat hij zijn kleren van zijn lijf ging rukken en als een bezetene piemelnaakt door het lokaal zou gaan hollen. Maar niets van dat alles gebeurde. En ik moet nog leren niet op de anderen te letten, maar bij-mezelf-te-blijven.

Thema: huilende vrouwen

In het nieuwe nummer van Hollands Diep staat een interview van Joost Zwagerman met Marlene Dumas, de in Amsterdam woonachtige Zuidafrikaanse kunstenares. Voor wie haar niet kent: Dumas maakt nogal heftig werk. Intiem, rauw, open, raak, niet per se mooi, ontregelend, soms naar. Confronterend. Reenske heeft een werk van haar waarin een klein babymeisje met de beentjes wijd open ligt. Je kijkt recht in haar geslacht. Het is mooi en kwetsbaar, zo kwetsbaar dat het bijna niet om aan te zien is.

Van half december 2008 tot half februari 2009 heeft Dumas een tentoonstelling in het Museum of Modern Art (MoMA) in New York, getiteld 'Measuring our own grave'. Een van haar thema's is 'huilende vrouwen', ontstaan nadat haar moeder anderhalf jaar geleden overleed. Zij zegt daar boeiende dingen over. natuurlijk had Zwagerman heel veel kunnen doorvragen, maar het is niet een thema dat hij herkent als zodanig. Maar goed.

Dumas zegt: 'Het is moeilijk om dood en seksualiteit, maar ook smart op een geloofwaardige manier in de schilderkunst op te voeren. (...) Huilende mensen zijn doodgewoon in speelfilms. Jaren geleden vroeg iemand me:"Zou jij de huilende zigeunerin terug kunnen veroveren op de kitsch?" Die vraag speelde vervolgend jarenlang door mijn hoofd. En die vraag riep weer andere vragen op. Bijvoorbeeld: wanneer was het beeld van een huilende vrouw níét kitsch? De huilende Maria is eeuwenlang een sleutelfiguur geweest in de kunst. Waar en hoe vertrok zich het omslagpunt? Al die dingen, mijn moeder, mijn eigen verdriet, die vragen over kitsch, ze speelden allemaal mee toen ik begon te werken aan mijn nieuwe reeks huilende vrouwen.'

Dit raakt natuurlijk direct aan het mysterie van mijn eigen Rosa Mystica.

Teenager te Emmen

Waren we bij de Oude Moeder op bezoek en omdat de zon nogal scheen gingen we op een terras een koffie drinken. Elk een portie 'Drentse leut' namen we, met elk een kelkje 'huppelolie'. 'n Bakkie leut is een kopje koffie, maar die huppelolie? Is dat Drentse humor voor de toeristen van buiten? Neen! Huppelolie bestaat echt en is een likeur / kruidenbitter van de firma Van Wees.

We zaten op steenworp afstand van dit beeldje, dat voor mij op de een of andere manier echt het optimisme van de jaren vijftig en zestig verbeeldt. Vroeger heb ik het bij mijn weten eigenlijk nooit gezien of bekeken, maar het was er op de een of andere manier wel altijd. Het stond op de Markt, voor de Oudheidskamer. Die nu niet meer bestaat, maar een restaurant is geworden.

Het moet toen het geplaatst werd een betekenisvol beeld geweest zijn. Een beetje googelen levert op dat de maker van het beeld (het heet 'Teenager') Pieter Starreveld (1911) was en dat het in 1963 geplaatst werd. Toen was ik zes. Emmen was in de tijd van de Wederopbouw benoemd tot groei-oord, zoals later Lelystad, Almere, Purmerend, Enkhuizen als groei-oord bestempeld zijn. Dat begint met groot optimisme. Er kwam wijk na wijk na wijk, school na school, bedrijf na bedrijf. Het dreef jonge gezinnen daar naar toe, met toekomstdromen voor de kinderen.

Nu zijn de teenagers van toen al decennia lang weg. Emmen is vergrijsd. Al die mensen in die wijdse nieuwbouwwijken zijn oud geworden en willen nu liever compact wonen in een flat naast het Noorderdierenpark. Ik zat op het terras en keek naar de bonkige Drenten die en masse aan het winkelen waren. Het optimistische droombeeld van dit modelletje meisje liep er niet tussen.

Eén tenger meisje zag ik, ze was met twee vrienden aan het Zandmeertje. Oude Moeder en ik deden daar de wandeling om het Zandmeertje. Twee jongens en een meisje van een jaar of twintig, type rauw volk, hadden hun roestbak het bos in gereden en hingen daar halfnaakt met hangstoeltjes en een plaid omheen. Toen we hen passeeerden en groetten, zei het meisje - ik neem aan om ons te provoceren - tegen de jongens: 'Zullen we een triootje doen?'

Deed me denken aan toen ik als teenager met mijn buurmeisje Annet onszelf in het winkelcentrum liepen te vervelen. We vonden iedereen zo saai, dat we steeds iets te luid zeiden: 'Is jouw vader al uit de gevangenis?' in de hoop dat iemand reageerde. Maar niemand reageerde.

Het 'na-huwelijk' als sociaal ideaal

Zat ik ineens met Ex gezellig te ouwehoeren in haar zaak. Het was vrijdagmiddag en het was tijd voor wat aandacht, over en weer. En zo niet over, dan toch wel weer. Het 'na-huwelijk'. Zou het er ooit van komen?

Er staat een groot stuk over het 'na-huwelijk' in de Volkskrant. Interview met Djoeke Veeninga (foto) die er een boek over geschreven heeft. Zij hoorde het begrip voor het eerst uit de mond van de schrijver Boeli van Leeuwen, toen ze met haar dochter en haar ex op Curaçao was en de ex en zij al negen jaar geen paar meer waren. ‘Dus je hebt een goed nahuwelijk,’ zei de schrijver, toen ze hem tegenkwamen, ‘dat is verstandig. Verstandige ouders zorgen daarvoor.’

Veeninga pleit voor goede 'na-huwelijken'. Bijna de helft van de huwelijken eindigt in een scheiding. Een groot deel van die gescheiden mensen sleept de resten van eerdere huwelijken en relaties met zich mee. Of er nu kinderen zijn of niet: de vraag dringt zich op: nu het huwelijk niet meer voor het leven is, hoe ontwikkelt het 'na-huwelijk' als nieuwe relatievorm zich?

Zij is VPRO-journalist, programmamaker, buitenlandredacteur, presentator en interviewer en schreef een boek waarin ze op zoek gaat naar het nahuwelijk als sociaal ideaal. Zelf ben ik tot nu toe wisselend goed gebleken in het concept 'na-huwelijk'. Eén Ex vindt mij nu een zusje. Ik vind dat zelf wat minder, maar dat zal komen omdat die Ex zelf geen zusjes heeft en ik vier. Voor mij is vier zussen wel genoeg. Iemand anders om mij heen noemt haar drie exen haar drie levenspartners. Het lijkt me een boek om te gaan lezen.

'I will not be sad in this world'

Vanavond liet Vink mij heel mooie melancholieke muziek horen. Het was een klank waarvan ik niet kon vaststellen of het een stem was of een fluit. Die bleek afkomstig van de duduk, een Armeens houten dubbelriet blaasinstrument, familie van de hobo. Bespeeld door de wereldberoemde Djivan Gasparian (1928). Nooit van gehoord, maar in vele combinaties te vinden onder andere op YouTube.

Maar ik hoef niet te orkestrale composities, ik wil alleen dat blaasinstrument. 'I will not be sad in this world' was de titel van de cd die ik hoorde. Nergens in Nederland te vinden, wel bij Amazon.com, maar als ik die bestelde dan duurde dat zo'n 18-32 dagen.

Uiteindelijk bleek de cd bijzonder snel via iTunes te downloaden. Echt muziek om bij op dat meditatiekussen te gaan zitten, dat ik overigens nog niet heb.

De Fietsen des Levens

Dit plaatje zit al weken op mijn camera. Wat is dat nou? Gewoon twee fietsen. Een heren- en een damesuitvoering van de Sparta Bad Bullet. Niets aan te zien. En o zo betekenisvol.

Het is al vele jaren geleden, we waren al een jaar of twee exen, dat we op dezelfde dag, zonder het van elkaar te weten, hetzelfde model fiets kochten. Heel raar gevoel was dat. We hebben het er nooit over gehad.

Door de bank genomen staat overdag de ene fiets op die plek en 's avonds de andere. Soms staan ze er allebei. Ooit maakten we een ring aan de muur waar de sloten doorheen gehaald konden worden - alsof dat veiligheid biedt - maar je doet wat je kan in hartje Amsterdam. Maar altijd maar ééntje aan die ring. De andere stond los.

Op een dag een paar weken geleden stonden ze ineens ze lichtelijk in elkaar gehaakt. Gezellig butch-femme ziet dat er uit.

'Nu drinken'

Vespa is blij met truien, sweaters, vesten, jassen, tassen en koffers. Daar gaat ze graag op zitten. Ik denk er altijd bij dat ze de dingen bezet, waarvan ze vermoedt dat die ik nodig heb om het huis uit te gaan, in de hoop dat ze me zo thuis kan houden. Nu heeft ze zich op een doos neergevlijd. Ik had een doos wijn gekregen. Weet even niet waar ik die laten zal, dus die staat zo lang midden in de kamer.

In de doos bevindt zich een Chileense witte Sauvignon Blanc, genaamd Panul. Ik geloof dat 't een biologische wijn is. Heel lekker. Wijnkenner wil ik ook nog eens worden. Met mooie taal voor wijn. Nu nog even taal lenen.

Wijnkoperij Luuc van Boort: 'De producent van Panul is Francisco Errazuriz, telg uit een van de bekendste Chileense wijnfamilies. Sauvignon wordt inmiddels in veel wijnlanden aangeplant. Voor Chili is het één van de meest geslaagde wijnen. De hoog gelegen wijngaarden van de Lontue Valley zorgen voor een combinatie van veel zonne-uren en een relatief lage gemiddelde temperatuur. Dat zijn de omstandigheden waarin de Sauvignon druif excelleert. Een heerlijke frisse, droge witte wijn met een markant citrusaroma en een sappige, ronde smaak. Prima aperitief, maar ook uitstekend bij salades en visschotels. Nu drinken; goed houdbaar tot twee jaar na de oogst.'

Lekker wijntje schrijft: 'Deze Sauvignon Blanc (geteeld op 35° zuiderbreedte) is fris en fruitig met intense aroma's van tropisch fruit en kruisbessen, Koel serveren als aperitief, bij vis- of voorgerechten. Serveertemperatuur 16°C. tot 18°C.'

Kundalini-meditatie

Vanavond deden we bij les 2 van het meditatieklasje de Kundalini-meditatie, die uit vier fasen van vijftien minuten bestaat, waarbij je eerst je lichaam los schudt en de opgewekte energie (kundalini) door je hele lichaam laat stromen. Daarna ga je een kwartier dansen, en daarna een kwartier op je meditatiekussen actief de muziek laten binnenkomen, en tenslotte ga je een kwartier in stilte op je matje liggen. Ik heb het allemaal gedaan. Zonder morren, zonder grappen.

De mediatie werd begeleid door Osho-muziek. De muziek had ze al 30 jaar vertelde Juf, en voor haar was die nog steeds niet ouderwets. 'Het heeft iets oerigs', bevestigde een van de medecursistes. Als ik zo kijk naar Juf en haar Mannie die ook meedoet, dan heb ik een bruin vermoeden ik dat ze in de jaren zeventig bij de Bagwan waren en dat dat de mooiste jaren van hun leven waren.

In het meditatieklasje zit ook een zwangere vrouw, en die moest de ruimte uit tijdens het schudden en shaken van de rest. Daar de cursusruimte een 'eenkamerappartement' is moest de zwangere in het halletje zitten. Dat vond zij niet fijn. Ze begreep wel dat ze niet moest schudden, maar ze kon er toch wel bij blijven? Nee dat kon niet, want er kwam zoveel energie vrij tijdens dat schudden der mensen, dat dat hoe dan ook slecht voor de baby was. 'Maar ik vind het echt niet fijn in het halletje', probeerde ze nog. 'Het is geen halletje, het is de wachtkamer', zei Juf resoluut.

Nu moet ik weer een meditatiekussen scoren. Daar zijn waarschijnlijk veel soorten en maten van en opvattingen over. Er is ook altijd wat.

Gratis traject Duurzaam Geluk

Gisteravond een verjaardagsfeestje. Omdat wij genodigden elkaar al jaren kennen en veel gemeen hebben namen we sans gene alle thema's des levens door. De oude liefdes, de nieuwe liefdes, de ouders, de banen, de vakanties, de auto's, de cursussen, de kilo's, de pijntjes, de tandenborstels, de ontharingsmethodes en het geluk. 'Geluk' was een van de lastigste thema's.

De advertentie voor GRATIS e-coaching Duurzaam Geluk in de Volkskrant vanochtend viel dan ook in vruchtbare aarde. Dat is natturlijk altijd prijs: èn gratis èn geluk èn duurzaam! Goed bedacht! De cursus is te vinden op de website Hart en Ziel. Coach is ene Onno van trainingsbureau Van Harte & Lingsma. Tot 27 september begeleidt hij de deelnemers via de site, 'soms met een persoonlijk advies, soms met een bijdrage in zijn blog'. Je krijgt elke twee dagen een nieuwe opdracht, je schrijft je dagboek en maakt je bijdragen openbaar. Dat kan anoniem. Meelezers kunnen ook reageren. Je wordt geadviseerd ook de bijdragen van anderen te lezen. Over vier weken kun je dan het duurzame geluk gevonden hebben. En zo niet, dan kun je nog naar een workshop à 90 euri.

Volgens de bedenkers van dit 'traject' is er de afgelopen tien jaar veel onderzoek gedaan naar methodieken die mensen kunnen helpen om hun geluksgevoel te verhogen. 'In dit traject wordt uitgebreid gebruik gemaakt van deze kennis. Het leert je in vier weken hoe je met meer plezier, voldoening en zingeving kunt leven en werken.' Wie kan dat aanbod laten liggen?

Zoek de knoppen

Nog één plaatje van de car dan, tenslotte was dat het thema van het weekend, daarna zal ik proberen mij weer met hogere en diepere zaken bezig te houden. We gingen naar de parkeerplaats bij de Maarsseveense Plassen om daar een fotoshoot in de reeks 'Frau und Auto' te doen en de Celica uberhaupt beter te leren kennen.

De achterruitsproeier doet het niet en om daar nu helemaal voor naar Beesd terug te rijden... Bovendien blijkt de eigenaar van de garage nu ineens een weekje op Ibiza te zitten - natuurlijk van mijn zuurverdiende centen.

Wie weet kon Bobby het fixen. Tenslotte heeft hij du moment dat de parkeervergunning op de mat lag boeken over sleutelen aan auto's gekocht. Maar liefst vier. Tweedehands bij Bol.com. Het bleken boeken uit 1980, toen de Nederlandse man nog veel onder de auto lag. Dus daar bij de Maarsseveense Plassen de remmen los en alle kleppen open.

Met het instructieboekje in de hand gingen we knoppen zoeken en vinden. Het stuur dat te laag zat hebben we hoger gezet. Het klokje staat nu op tijd. Men weet waar de krik zit. Maar de kwestie hoe de achterruitsproeier aan de praat te krijgen is nog niet opgelost. Zo maar eens zelf proberen of met een naald iets doorprikken helpt.

Briesend op mijn Celica (2)

Daar staat-ie dan, op de gracht. Om mijn bolide groepen allemaal Jordanezen, want het is Jordaanfestival. Niet dat ze zich met mijn auto bezighouden, het kan niemand wat schelen. Raar idee, dat-ie daar maar wat staat te staan. Maar ik moet even bijkomen, en met Vespa koedelen, want het is behoorlijk ontregelend, een auto kopen!

Vanmiddag de formaliteiten bij Dienst Stadstoezicht gedaan, helemaal schrap om wat er wel niet allemaal fout kon gaan, maar er ging helemaal niets fout. Het was in een vloek en een zucht gepiept. 192 euri betaald voor ruim zes maanden. Dat dan weer wel.

De enige wanklank zou kunnen worden dat op de factuur het kenteken staat van wijlen de Nissan 100NX, maar de klerk bezwoer me dat in 'het systeem' echt het nieuwe kenteken staat. Je krijgt sinds een jaar geen sticker meer op de ruit. Alles gaat digitaal. De parkeercontroleurs stropen de straten en grachten af slechts getooid met een scan-apparaat. Ik voorzie bekeuringen, klemmen en wegslepen, maar tot nu toe is niets van dat alles geschied.

Vanmorgen had ik nog de drang om bij alle bekenden langs te rijden ('Toet toet') en te roepen: Kijk! Maar opeens lijkt het zo opschepperig. Misschien vinden ze het helemaal niet leuk. Of worden ze zjaloers. Wat betekent het willen hebben van zo'n auto? Heb ik een afwijking? Waarom heeft niet iedereen zo'n mooie auto en kopen mensen koekblikken?

Bobby vindt 'm gelukkig óók geweldig. Minstens zo erg als ik. Hij heeft zijn moeder al trots verteld dat ik een James Bond-auto heb gekocht. Ze juichte ervan. Dat is nog eens support. Wilma kwam net langs en was compleet flabbergasted. Mijn Nissan 100NX had ze eigenlijk niks gevonden, erkende ze nu, maar déze! Echt mooi, echt stijl. 'Je hebt er oog voor'. En ze vroeg: 'Kijkt ook iedereen naar je?' Wel vond ze dat-ie erg lang is en voorziet ze toestanden bij het achteruit inparkeren.

Nu moet ik nog op zoek naar een passende sleutelhanger, bijvoorbeeld met een blauwe Toyota Celica.

Briesend op mijn Celica

Morgen einde middag mag ik haar halen. Mijn Celica. Ik ben bríesend op haar. Nieuwe uitdrukking. Geleerd van de autoverkoper van een Betuwse garage. 'Jongeren zijn bríesend op deze auto', zei hij. Eerst gaat hij hem nog lappen en poetsen en krijgt-ie nog nieuwe banden. Ze halen me morgenmiddag van de trein.

Gisteren gingen Bobby en ik proefrijden in de vroege ochtend. Invallende herfst ruikt al veel meer naar herfst, daar in de Betuwe, dan hier in Amsterdam. Wat was het mooi daar. Jammer dat je op de provinciale wegen maar 80 km per uur mag, met ook nog eens de autoverkoper dubbelgevouwen op de achterbank...

Het is het blauwe model geworden. Hij zag er alleszins beter uit dan de rooie, was jonger, had minder kilometers, ABS en airbags... Dat zijn dan de rationele argumenten. Maar eigenlijk kwam het er op neer dat ik geen rode auto wilde maar een blauwe. Een rode auto kleurt niet zo bij mijn natuurlijk-rode-haar. Maar er is meer. Daar moest ik de afgelopen dagen veel over denken.

In augustus heb ik twee keer keer bij een Machtige Vrouw in de auto gezeten. De ene had een forse zwarte VW Passat, de andere een forse zwarte Volvo. Sindsdien is denk ik langzaam maar diep in mijn onderbewuste het besef geslopen: Vrouwen Met Macht hebben grote zwarte auto's. Mannenauto's. Ik wil geloof ik niet zozeer Macht, maar wel die uitstraling. Zou het daarom een donkerblauwe auto geworden zijn?

Ik had ook voor een bestelauto kunnen kiezen. Sommige van mijn beste vriendinnen hebben een bestelbus. Een Renault Kangoo. Een Citroen Berlingo. Een Peugeot Partner... Dat is handig bij vakanties en verhuizingen. Maar niet echt geil. Ook had ik de Golf van Nichtje kunnen overnemen, voor slechts 400 euro. Maar dat alles deed ik niet. Neen, ik 'bries' op de Celica. Zij is schitterend van vorm, grappig, stoer, opschepperig, en relativerend. In een woord geweldig!

Toyota Celica Club Nederland (TCCN)

Yester me voor Vinnie

Schreef vandaag alvast mijn columnpje, over veranderende tijden en weemoed om alles wat overgaat, had ik als kop 'Wat happenened to / the world we knew' gekozen, zei Vinnie behulpzaam dat die song er beter uit kon. Want dat kenden jonge mensen toch niet en alle mensen in het vak waren jong. Vinnie, bedankt!

'The Battle of the Babes'

Vandaag was het weer hoedjesdag, en morgen komen de Algemene Beschouwingen, die nu al gekenschetst worden als the battle of the babes, zo las ik vannochtend in NRC Next. Want er zijn dit jaar opmerkelijk veel vrouwelijke woordvoerders. Agnes Kant (SP) moet het opnemen tegen Femke Halsema (GL), Marianne Thieme (PVVD), Mariette Hamer (PvdA) en Rita Verdonk (Verdonk).

Ik probeer het niet te doen, want het ligt zo voor de hand om je daarover op te winden. Niet doen, Lucie Theodora, het is gewoon een grapje. Vijf vrouwelijke fractievoorzitters. Het merendeel van deze beroepsgroep is nog steeds man. Voor als u er even niet op kan komen: we hebben het over Pieter van Geel (CDA), Mark Rutte (VVD), Alexander Pechtold (D66), Arie Slob (CU), Bas van der Vlies (SGP) en Geert Wilders (PVV). Toegegeven: ze zijn niet allemaal moeders mooiste, laat staan mediageniek.

Maar als die vrouwelijke woordvoerders allemaal gedwee die hoedjes op hun hoofd zetten, hoe leuk ook, dan lukt het mij niet meer om hen helemaal serieus nemen. Of hun hoedje nu een statement is of niet.

Drie rozijnen

Omdat het leven te vaak te snel voor woorden gaat en ik ook best van het tempo 'slow' ben (in elk geval zou willen zijn), heb ik me aangemeld voor een introductiecursus Meditatie. Het zijn zes avonden en een hele dag. Zondag. En we krijgen allerlei verschillende technieken. Ik fiets elke dag langs het raam waarin ze de cursus aanbieden. Dat leek me reden genoeg.

Vanavond was les 1. Ik ken de bijbehorende teksten, dus het is de kunst niet in-de-weerstand te schieten. Natuurlijk zegt ook deze dame dat we in het hier-en-nu moeten proberen te leven, met áándacht. En dat we de sensaties, gedachten en gevoelens die ons tijdens het stilzitten bespringen liefdevol moeten beschouwen, zonder oordeel. Ze zegt ook dat we de neiging zullen hebben om in-de-weerstand te schieten.

Oefening 1 was dat we een handje met (slechts) drie rozijnen kregen en de opdracht die zo langzaam mogelijk op te eten. Dat was boeiend, omdat je je al snel realiseert hoe snel dat gewoonlijk gaat en hoe weinig je dan proeft. De tweede rozijn ging alweer veel sneller dan de eerste, omdat ik voor ik het door had alweer vergeten was dat ik in slow motion zou eten. Maar de derde was des te lekkerder. Ik heb het het langste volgehouden van allemaal. En dan mag je weer liefdevol en zonder oordeel vaststellen: Lucie Theodora, wat ben je toch competitief.

En verder betrapte ik mij tijdens het mediteren steeds op de gedachte: 'Dit is leuk om over te bloggen', en: 'Lucie Theodora, jij gaat níet om je heen kijken en grapjes over dit alles bedenken om te bloggen'. Maar ik bleek van de juffrouw ook weer niet 'Ik mag Niet' te mogen denken, want dan ga je het júist denken. Kortom: mediteren is best ingewikkeld.

We - The Roches

Van het een komt dan weer het ander. Want dan ga je kijken wanneer dat was, met die Roches en dat liedje 'Runs in the family'. Maar dat staat niet op YouTube. Wel hun liedjes 'Hammond Song' en 'Mr Sellack (can I have my job back)'.

Dit liedje 'We' roept herinneringen op aan de studententijd waarin ik met een aantal medestudentes (onder wie Hani501, zó lang ken ik haar al!) de cabaretgroep Stukken Beter had. Onze titelsong 'Wij'(Wij zijn Stukken Beter' was geinspireerd op dit 'We' van The Roches. Jaren tachtig. We waren geen criminelen, we waren gewoon líef.

Runs in the family

Er gaat een mooi liedje door mijn hoofd van The Roches. Wie? The Roches. Groepje zussen van de familie Roche die geweldig kunnen componeren en zingen. Americana-muziek. Was ik erg fan van in de jaren tachtig. Het liedje in mijn hoofd heet 'Runs in the family'.

Jongste Nichtje heeft, sinds ze me zaterdag de foto mailde van mijn mogelijk aanstaande bolide, mijn blog ontdekt en daar dingen op medegedeeld. Zo'n 'reactie' zit natuurlijk veel te ver verstopt, dus ik haal het graag naar voren. Mét toestemming.

Dit is haar eindexamenwerkstuk voor het vak tekenen. Ze schreef het bij het blog van vorige week over het boekje Geluk is ook niet alles van Paul Watzlawick. Ze schreef: 'Dit boek deed me denken aan mijn praktisch examen tekenen dat ik dit jaar heb mogen maken. Geluk is ook niet alles, maar het ongeluk valt vaak niet af te te lezen van ons gezicht. Wij houden ons vaak een beeld - een masker voor zodat anderen onze gevoelens of ons ongeluk niet kunnen zien. Dit heb ik geprobeerd te verbeelden in mijn werk. Het is een vrij persoonlijk werk geworden door mezelf in het werk af te beelden. Zo is geluk ook erg persoonlijk die iedereen op zijn eigen manier probeert te vinden.' Mooi heeft ze dat gedaan, met die zwarte schaduwen over het mooie gezichtje.

It runs in the family. Ik weet niet of het waar is, maar ik verbeeld mij graag dat ik Jongste Nichtje tot tekenen heb aangezet. Jaren geleden - zij was toen een jaar of elf - kwam ze bij mij logeren en nam ik haar mee naar Artis alwaar ik een tekencursus volgde. Ik tekende de maki's. Zij had nog nooit getekend, zette zich midden in het vogelpaviljoen op de grond neer en tekende met alle mogelijke zelfverzekerdheid die een kind kan hebben een dodo. En een papegaai. En een schildpad. Te bewonderen op mijn retro-website van toen.

Hier ligt nog wel een schone Taak voor mij. Jongste Nichtje moet nog opgevoed worden tot zorgvuldig bewaren. Want wat vertelt zij nu? 'Het werk hangt gedeeltelijk thuis. Ik heb het laatst gerenoveerd omdat de onderdelen los zaten. Daarna hebben we het opgehangen, maar is het weer uit zn voegen gekomen;) dus voordat het kapot ging heb ik het er weer afgehaald. Nu hangt alleen nog het passe-partout helemaal vastgeniet. Ik heb nog een klusje te doen! ;)'

Tonen stapelen

Gisteren bij Nova een item gezien met Henny Vrienten, die liturgische muziek geschreven heeft. Vier jaar geleden zou hij in een interview in Trouw hebben laten vallen dat hij dat wel eens zou willen. Op grond daarvan benaderde de pastora van de Janskerk te Utrecht hem en van het een kwam het ander. Hedenochtend was de premiere. En ik was erbij.

Vrienten vertelde bij Nova dat hij katholiek was opgevoed, maar verder niets met het geloof had. Toch zat de kerkmuziek nog diep in zijn systeem, vandaar zijn wens met die muzikale bagage nog eens iets te doen. In Nova had hij het over het 'stapelen' van tonen. Ik was heel benieuwd hoe hij dat hij deed. Het was héél héél prachtig stapelen. De muziek is meditatief en heeft een cadans die doet denken aan de golfslag van de zee. De tranen sprongen me in de ogen.

Vorig jaar is in deze oecumenische Janskerk mijn gang naar de katholieken begonnen. Ik word daar eng, ervaar er teveel van het mannenbroederschap uit mijn jeugd. Bobby zegt dat het geen mannenbroeders zijn, maar juist progressieve christenen, maar die vind ik óók eng. En verder is het me allemaal te energiek en te ambitieus in deze kerk, al die blanke hoogopgeleide gezinnen met veel ambitie tot in de kerk aan toe. Doe mij maar die Sint Augustinuskerk. Die is zeer divers internationaal met veel zoekende zielen en een beetje passiever. Maar deze muziek was mooi, dat moet ik de Janskerk nageven...

Vrienten was zelf ook in de Janskerk. Hij hield zich afzijdig, een beetje in een hoekje. Toen aan het eind van de dienst de voorzitter en de pastora iedereen omstandig bedankte ('Mensen, gaat u alstublieft nog even zitten, het duurt niet lang...' Nou, amehoela!) en de cd 'Ruimte waar het licht kan komen' werd gepresenteerd wilde Vrienten liever ook niet in beeld. 'Het gaat niet om mij.' Maar er waren wel veel camera's bij, en die wilden allemaal Henny Vrienten.

Op zijn uitdrukkelijke wens dat ook andere koren deze muziek kunnen zingen zijn er ook partituren van gedrukt. A.s. zaterdag 20 september kan iedereen van 10-16.30 in de Janskerk meezingen à € 15. De cd (€ 10) is te bestellen via info@muziekindejanskerk.nl.

Toet toet!

Middagje proefrijden in diverse sportwagens van de Autoboulevard. We reden een knalrode Toyota Celica (waar ik helaas geen foto van heb) en deze blauwgroene Mazda MX 3 van Autobedrijf Robert. De laatste ronkte, schudde en schokte dat het een lieve lust was.

Jongste Nichtje (in doorzonwijk te Maarssen) lachte zich dood als we wéér langskwamen in weer een nieuwe bolide. Toet toet! Daar zíjn we weer. Zij maakte deze foto, waarvoor dank!

Bij het laatste autobedrijf waar we tegen vijven binnenstapten, en die vooral Peugeots verkocht en helemaal geen sneller Japanners, raakte de verkopers geheel op zijn praatstoel toen ik vertelde wat ik zocht. We kregen ongevraagd een hele litanie tégen de Ford Probe, die ik volgens deze verkoper nooit en nooit en nooit moet gaan kopen. `Dat is een Amerikaanse auto die gestript is voor de Europese markt en waar altiijd wat aan stuk is, vooral de electronica.´ De Toyota Celica daarentegen zou heel betrouwbaar zijn.

Het was een rijke middag. Een auto heb ik nog lang niet, maar nu weet ik wel weer alles over de Nationale Autopas, sjoemelende handelaren, en de vele nadelen van marktplaats.nl.

Engelen des doods

Het is al lang bedtijd, maar ik gevoel toch de aandrang om te vermelden waar ik nu weer in terecht kwam. Ik was op weg naar een etentje, maar raakte per ongeluk verzeild in de opening van een pand van twee vrouwelijke begrafenisondernemers, die ter opening allemaal rituelen deden, zoals een rondje rond de kerk.

Het is geloof ik een heel nieuw vrouwelijk beroep, dat van uitvaartondernemer, voor veel vrouwen een tweede of derde carriere vol zingeving. Ik hoor regelmatig dat vrouwen na hun midlifecrisis zich tot dit beroep laten omscholen. Zijn het niet net een soort engelen des doods?

Na het oertraditionele uitvaartcentrum gisteren te Meppel met zijn franchise-formule, franchise-stoelen en franchise-kunst, sta ik echt wagenwijd open voor hervormingen en hervorm(st)ers op dit gebied, maar vandaag toch een beetje minder.

Dus stond ik in een hoekje wat te muurbloemen, want na alle heftige indrukken eerder deze week (en het is nog maar woensdag!) was dit een beetje een overkill, maar de uitvaartonderneemsters knikten me nadrukkelijk toe. Kom binnen, wees welkom, wie bent u? Ik ben Lucie Theodora, antwoordde ik een beetje onwillig, en zij lachten enthousiast: Wat een bekende naam! Wij hebben vroeger veel van u gelezen. En ze lachten belletjes en hun lange rokken klokten. Help, moeder, mag ik naar bed?

'Love and marriage'

She did it. Frances is getrouwd. Eerder heb ik al verteld over de locatie: Drumtochty Castle bij Aberdeen, en over onze discussies omtrent het huwelijk. Toen was het onderwerp een tijdje uit mijn systeem, maar nu is het ineens bewaarheid. Ze was een week weg en nu ze terug is houdt ze voortdurend haar trouwring onder je neus. Het is dat ze zo leuk is...

Het is goed dat ik erover blog, vindt ze. Ook al mocht ik er niet bij zijn, ze wil toch graag de mensen inspireren. Ze heeft al meer dan een uur verslag gedaan van het huwelijk, van minuut tot minuut, verteld over de details en de rituelen. Hoe de Schotten trouwen, en dat gaat verder dan de alle mannen in Schotse kilt. En hoe hartverwarmend mooi iedereen zong en sprak. Alles ging in het Engels, maar haar lievelingspsalm was Wat De Toekomst Brengen Moge, Mij Geleidt Des Heeren Hand.... Hoe alle ongelovige jonge vrienden en vriendinnen gewoon meezongen met A Toi la Gloire... Kortom: het was allemaal van het Grote Gebaar.

Niet álles ging van een leien dakje. Groom was zijn koffers vergeten en moest op het vliegveld nog overhemden kopen. Hij had geen goede auto geregeld en zo had ze stamvoetend op de parkeerplaats van het verhuurbedrijf tekeer gegaan: 'Ik Trouw Niet In Een Stationcar!' Het bal werd begeleid door DJ Freek. Dat was het enige stukje dat níet goed voorbereid was. Een beetje buiten beeld gebleven, misschien omdat Groom niet zo'n danser is.

DJ Freek draaide als openingsnummer 'Love and marriage' van Frank Sinatra. De tekst is best romantisch (Love and marriage, love and marriage / Go together like a horse and carriage / This I tell you brother / You cant have one without the other), maar ik associeer de song toch meer met The Bundy Family.

'Prachtige jaren'

Het leven is soms niet te vatten. Want na zo'n feestelijke dag rijd je de volgende ochtend ineens naar het rouwcentrum te Meppel, waar je beste vriendin haar vader wegbrengt. Zes buurmannen hadden zijn kist naar de auto gedragen.

Moeder en drie kinderen en twee buurmannen hielden mooie toespraken. Iedereen schoot vol. Wat zal je zeggen over het gemis van zo'n geliefd iemand. Op de kaart staat: 'prachtige jaren / niet treuren dat ze voorbij gingen / glimlachen dat ze er geweest zijn.'

Deze vader hield van het water. Met zijn huis aan vrij water, zijn tjalk en zijn schipperspet. Zijn ondernemerszin, zijn optimisme, zijn vechtlust, zijn hulpvaardigheid. Behouden vaart, zeiden ze bijna allemaal. Het was eenvoudig, oprecht en mooi.

Na afloop van de dienst mocht ik met de organist het orgel en zijn repertoire (Bach) doornemen. Ik wilde zo zijn map met stukken wel uit zijn handen rukken en meenemen. Daarna zaten we met de familie zaten we in de tuin aan het water, stralende zon, en kregen we lekker rijst met curry. Iedereen weer in losse kleren, op blote voeten. Heel ontspannen met gezellige kletspraatjes. Zoals die dingen gaan.

Vanavond zullen ze wel weer huilen.

Moment of fame

'n Half jaar hebben we als een gek toegewerkt naar dit event. Want Oude Baas wil events. Nou dan dóen we toch een event!

Ons event was de slotmanifestatie van Manuscripta en wij mochten op het grote podium de Grote Prijs uitreiken. We deden het met verve. Met Oude Baas die welkom heette, ik die de genomineerden introduceerde en liet toejuichen - zo had iedereen zijn moment of fame - en de Juryvoorzitter die het verlossende woord sprak. En Hani501 die voor het geweldige begeleidende filmpje had gezorgd die precies onder mijn tekst doorliep, en voor de uitzwaaier 'You're simply the best!' Het leek wel alsof er een professionele event-organisator aan het werk was geweest!

Het was geweldig om te doen. Het bedenken, uitwerken, doen, vormgeven, uitvergroten, delibereren, discussieren, en alles wat fout gaat herstellen. Alles was tot in de puntjes geregeld, maar gaan er dan weer dingen mis die je niet verzint. Zo was de juryvoorzitter het juryrapport vergeten mee te nemen. Zo brak het pootje van mijn roze leesbril af, één minuut voor ik op mocht. Maar alles komt altijd goed.

We hadden 300 glazen met roze bubbels na. De winnares werd met het kwartier gelukkiger. De verliezers liepen niet eens gefrustreerd weg. Iedereen straalde. Events zijn idioot opgeklopte onzin, maar ook geweldig. Zo werd het ook óns moment of fame.

Hemelse sferen

Naar weer een concert in het kader van het Festival Oude Muziek geweest. Het jonge en al zeer bejubelde Britse koor Stile Antico zong liederen uit de Maria-devotie in het 16e-eeuwse Spanje. Het is een beetje de vraag of je bij zo'n concert de ogen dicht doet en je laat meevoeren naar de hemelse sferen, of dat je - met één oog open - meeleest in het programmaboekje en er dan ook nog wat zinnigs over kunt melden achteraf.

Het koor zong allerhande Hooglied-composities. Leuk om je Latijn te oefenen. 'Ego flos campi et lilium convalium, Sicut lilium inter spinas sic amica mea inter filias', ofwel: 'Ik ben de lelie van de Saron, een wilde lelie in het dal. Als een lelie tussen de distels, zo is mijn vriendin tussen de meisjes.'

Het koor heeft in 2005 een belangrijk concours te York gewonnen en heeft sindsdien al twee twee cd's gemaakt bij het label Harmoni Mundi. Allebei gekocht. Heel, heel mooi.

Ook dit concert was weer helemaal uitverkocht. Ik was binnengesmokkeld en mocht met andere binnengesmokkelde mensen op de achterste rij. Bijzonder dat er heel veel oude mensen waren, rollators, stokken, blinde mensen, een scootmobiel. Die zag ik dus allemaal van hun achterkantjes. Dus zag ik veel kromme ruggen, afgezakte broeken en billen, kromme benen... Al die hedendagse modes in de wereld, op straat en in de media, dat is niet de wereld van deze mensen. Hun wereld is er een van hemelse sferen.

Website Stile Antico

'Leuk gereedschap'

Trouw heeft een verhaal over vrouwelijk gereedschap. Na de roze telefoons zijn er nu ook roze en gebloemde gereedschapssetjes op de markt. Er leven tenslotte zo'n 1,5 miljoen alleenstaande vrouwen in Nederland en die willen niet meer allemaal meer onmachtig een man aanklampen om de klusjes in en om hun huis te klaren.

Grappig om even op de zoekterm 'vrouwelijk gereedschap' te googelen, wat je dan tegenkomt! Even doen! De roze gereedschapskist van de site vrouw.nl hiernaast is wel ongeveer het ergste van het ergste, maar waarom eigenlijk? Waarom is donkerblauw voor een gereedschapskist beter dan roze? Ik geef toe: het roept ook bij mij weerstand op, maar wat is er mis met een schroevendraaier met bloemtjeshandvat?

Bobby is helemaal geinspireerd voor een volgend verjaardagscadeau. De gereedschapskoffer voor vrouwen van het merk Barbara K voorzien van 6000 Swarovski-kristallen zit er echter niet in.

De bouwmarkten hebben, zo lees ik in Trouw, ook zonder roze tools de doelgroep van de klussende vrouw ontdekt. Zij geven en masse speciale cursussen en instructieboekjes voor vrouwen. 't Is maar dat u het weet.

Geluk is ook niet alles

De titel van dit boek lachte me toe vanuit de boekenkast: Geluk is ook niet alles. Een aantal mensen in mijn omgeving is namelijk ineens zó gelukkig dat het bijna niet meer te verdragen is. Geheel onverwacht zijn zij tegen de Liefde van hun Leven aan gelopen. Ondanks alle opgedane levenservaring geloven ze blind in dit grote geluk, ze trouwen binnen een maand en menen dat het leven nu happily ever after is.

Zelf ben ik dacht ik ook best gelukkig, maar mijn geluk verbleekt geheel naast hun monomane gestraal. Wat is het? Ben ik te realistisch? Rationeel? Jaloers? Het gesprek met hen is helemaal niet leuk meer. Mensen met drama's zijn doorgaans interessanter om naar te luisteren dan zij uit wie slechts geluksgestamel komt. Die mensen ben je kwijt - en je mag hopen dat het tijdelijk is.

Ik kocht dit boek in 1987. Why? Was ik zelf somber? Waren de mensen om mij heen somber? Ik geloof dat het laatste aan de hand was en dat ik die somberheid niet begreep. Ik zag er de noodzaak niet van in.

Watzlawick beweert dat veel mensen in wezen snakken naar ellende. Ze zóeken het. De wereldliteratuur gaat ook alleen maar over ellende. Daar vaart de mens wel bij. Het streven naar welzijn en geluk levert niets op! Kijk naar de dierentuin, zegt Watzlawick: die beschermt de dieren tegen alle gevaar, honger en ziekte. En het gevolg is dat dieren alle kenmerken gaan vertonen van de menselijk neuroticus. De les die wij daaruit mogen trekken: geef het ongeluk de ruimte en doe er wat mee!

Een voorbeeld: 'Een man wil een schilderij ophangen, maar hij heeft geen hamer. Zijn buurman heeft er wel een. Dus besluit de man die even te lenen. Op dat moment begint hij te twijfelen. Stel je voor dat de buurman mij zijn hamer niet wil lenen? Gisteren groette hij mij ook al zo vluchtig. Misschien had hij haast. Of missschien deed hij alleen maar alsof en heeft hij iets tegen mij. Wat dan? Ik heb hem nooit iets gedaan; wat denkt hij wel. Als iemand gereedschap van mij zou willen lenen, zou ik het hem meteen geven. Waarom hij dan niet? Waarom zou iemand zijn medemens niet zo'n eenvoudige dienst bewijzen? Mensen als die vent maken je het leven zuur. En dan verbeeldt hij zich nog wel dat ik van hem afhankelijk ben. Alleen omdat hij een hamer heeft. Nu is de maat toch echt vol. En dus stormt hij naar de buren en belt aan. De buurman doet open, maar nog voor hij 'Goeiemorgen' heeft kunnen zeggen, schreeuwt de man hem toe: 'Je mag je hamer houden, pummel!'

Hoe dood hij was

Nu kan ik erover meepraten, zegt ze, als mensen praten over hoe het was toen hun vader stierf. Ze vormen een eindeloos verhaal, onze vaders. En vooral, het verhaal van wíj en onze vaders. Hoe we over hem praten, hoe we hem gedenken, hoe het was, hoe hij een voorbeeld was en hoe ergens in ons lijf het gemis vast zit.

Het gedicht is van Rutger Kopland.

Frau und Auto

Gisteravond vond ik bij de post een schrijven van de Dienst Stadstoezicht! De parkeervergunning is daar!!! Let wel, na 4,5 jaar geduld. Nu mag ik weer dromen over de nieuwe bolide. Drie koningsblauwe Ford Probe's heb ik nu gevonden, een in Tilburg (NB), een in Brunssum (L) en een in Hierden (Gld). Heb de neiging om onmiddellijk vrij te nemen en af te reizen naar verre garages. Hani501, waar ben je? Je moet mee!

Wat nu? Moet ik me nog bedenken? Mij zorgen maken over de niet te stuiten stijging van de benzineprijzen en de toestand in de wereld? Met de files op de Nederlandse wegen is het helemaal niet hándig is om in een auto te gaan zitten. Maar wel leuk. Lekker muziek draaien. Lekker van hot naar haar. Naar het strand. Naar mevrouw TomTom luisteren.

Terwijl ik dit schrijf krijg ik een emailnieuwsbrief van de ANWB die de Seat Ibiza aanprijst. Seat Koekblik! Ooit had W. een Seat Ibiza, met als argument dat-ie handig klein was voor parkeren in de Amsterdamse binnenstad, én zuinig. Maar ja, ze moest toegeven, hij mist elk snobgehalte, en als ze eerlijk was vond ze het zelf ook een secretaressewagentje. Ze is ervan teruggekomen en rijdt nu Rover. Mét snobgehalte.

Ik heb weer andere wensen. Ik wil een beetje een ordinaire scheurbak. Vrolijk kleurtje, zodat de mensen gaan lachen als ze mij zien langrijden. Dat natuurlijk-rode-haar komt er ook goed in uit. Voor wie het niet weet: de Ford Probe is een oer-Amerikaanse auto met een eigen Nederlandse club.

Boekenleggerman

Boekenleggers. Je hebt mensen die ze verzamelen. Máár: er blijken ook mensen te zijn die ze obsessievelijk sparen. Die ze graaien, die ze stelen. Je verzint het niet, maar in Friesland waart een man rond die De Boekenleggerman wordt genoemd. Hij drijft de boekverkopers aldaar tot waanzin.

Frances en ik waren vanavond op lezerspanel en wel te Friesland met leden uit de doelgroep uit Leeuwarden, Drachten en Dokkum. Onze lieve lezertjes zijn vaak een beetje verlegen, zoveel aandacht zijn ze niet gewend, en doet het er toe wat zíj vinden... Maar ons blaadje geeft hen veel herkenning en erkenning, en als we een klein groepje doen (max zes) komen ze na verloop van tijd meestal wel los.

Nu kwamen ze helemaal los over de Boekenleggerman. Hij teistert hun winkels en ze wisten niet van elkaar dat hij in alle Friese steden rondwaart, tot op Ameland aan toe. Allemaal waren ze even fel. De man komt de winkel in, minstens een maal per week, en vraagt, eist en snaait boekenleggers. Hele stapels schuift hij van de toonbank in zijn tas. Nooit kooopt hij een boek. Ze háten hem, maar ze zijn zó beleefd dat niemand hem de toegang durft te ontzeggen. We kregen onmiddellijk zin om een themanummer over Boekenleggers maken.

Zouden we de Friese Boekenleggerman kunnen vinden? Zouden we hem kunnen portretteren?

Taart!

Het is nu elke dag een beetje feest. Ook al hebben we de datum van onze verjaardag (175 jaar) een beetje naar onze hand gezet, we vieren het met verve. Nieuwe Baas (l) en Oude Baas (r) komen met taart en bloemen. De illustratie op het omslag van het verjaardagsnummer (vorige week op het nippertje gemaakt door Beeld van Hees) is ook zo vrolijk dat je bijna niet anders kan dan de hele dag Hoera Hoera te roepen. En de abonnees weten nog van niets! Zodra die dat in de bus krijgen krijgen we vast de hele dag felicitatiemailtjes.

Gisteren werd tijdens het diner de doos BB-en afgeleverd door een koerier uit Rotterdam. Veel en veel te laat. Er was onderweg tussen Den Haag en Amsterdam een ongeluk gebeurd, heel het raderwerk stond stil, en de jongeman kwam pas tegen negenen. Vinnie en ik waren zum Tode betruebt omdat de doos maar niet kwam, maar dit moment maakte alles goed.

Toch 'n beetje zenuwachtig deelden we de nummers rond, want zoveel kritische lezers aan één tafel verzameld! Maar zelfs de grootste criticaster mailt heel aardig: 'Leuk nummer!'

Het Volle Leven

Vroeger, lang lang geleden, toen je nog geen blogger.com had, had ik ook al een website. Oma vertelt. Toen ik veertig werd dacht ik dat er geen toekomst meer voor mij was, tenzij ik een html-cursus ging doen. Dus deed ik een html-cursus. Eerst bij de Webgrrls en toen in het Vrouwenhuis. Twee keer één middag.

Wat ik die twee middagen geleerd heb ziet men weerspiegeld in die website. Nu zeggen mensen geamuseerd dat die site 'retro' is. En sinds ik blog werk ik hem ook nooit meer bij.

Een van de lievelingsafdelingen van die site was 'Het Volle Leven', met inmiddels al 134 foto's. Toen ik ermee begon, werkte ik te hard en had ik soms het idee dat er nergens meer vreugde was. Maar als ik af en toe uit eten ging kwam regelmatig de Rozenman langs, een Indischman met rozen en een polaroid-camera. Die foto's ging ik verzamelen. Zodat het leek dat ik bést een leuk leven had. De foto's zouden het bewijzen. En die foto's hebben het bewezen. Ik heb bést een leuk leven.

Gisteren hadden we een feestje in Libanees restaurant Artist in De Pijp, vanwege ons 175-jarig bestaan. En net nadat ik met mijn eigen Agfa-klak iedereen op commando klef op de foto had gezet kwam ineens de Rozenman weer langs. Hè, de polaroid is toch afgeschaft? Maar hoe dan ook, nu móet ik Het Volle Leven weer bijwerken. Html-en, hoe gaat dat ook al weer? En dat op de morning after?

Ik kocht een roos & foto voor Bien en Vinnie. Voor Bien, omdat ze geen huis meer heeft en nu met regen in een vakantiehuisje te Zandvoort verblijft, en voor Vinnie omdat hij het zonnetje in huis is en ons hele Jubileumnummer gemaakt heeft.

Het Volle Leven

De jaren tachtig wederom

Toen we vorige week ter redactie de jaren tachtig doornamen (lacherig, omdat en RoRo7 en ik ons als brave huurders moesten bekennen in plaats van de 'vrije krakers' zoals bijna iedereen in onze omgeving toen was), begonnen we onmiddellijk te speculeren over de toekomst van minister Jet Bussemaker, die volgens ons indertijd in het NRC-gebouw woonde en meedeed aan kraakacties.

Hebben we zelf gezien. Zelf kende ik Bussemaker niet persoonlijk, maar we lazen elkaar. Zij was redacteur van het feministische maandblad Katijf. We hadden toen heel veel blaadjes. Ongeveer iedereen die ik kende hoorde bij een blaadje. RoRo7 was van Lover. Ik was eerst van Homologie en later van Surplus. Maar dit terzijde. Nu hebben zowel Elsevier als NRC Bussemakers 'verleden' gevonden. Hoewel nog niemand dat NRC-gebouw meldt.

Ik vind de onthullingen en discussies over de jaren tachtig heel bizar, als ik ze afzet tegen de manier waarop ik mij die tijden herinner. Het was veel idealisme en stellingname, maar toch ook veel geschreeuw en weinig wol. Er heerste veel vijanddenken. We waren vóór de bevrijding van alle onderdrukte bevolkingsgroepen en dat waren er nogal wat. Maar al idealisten bestonden uit vele tientallen splintergroeperingen die elkaar te vuur en te zwaard bevochten. CPN, PSP, PPR, ze stonden voor iets totáál anders en toen gingen ze ineens als één partij verder: GroenLinks. De mannen waren trotskisten, om maar een splinter te noemen, de vrouwen feministen.

Feministen en homo's en andere (linkse) activisten had je trouwens ook weer in minstens twintig onderverdelingen. Wij tachtigers werkten in vrouwenboekwinkels, homoboekwinkels en linkse boekwinkels, al naar gelang. Gewoon kerige mensen, veel in overleg, niet hierarchisch, achter de keukentafel, met een kasje, en kaartenbakken. Zorgen dat alles vindbaar was voor de rest van het collectief. Zeer egalitair. Geen koppen boven het maaiveld.

Exit Astrotijd

Het programma Astrotijd is van de televisie gehaald. Ik dacht altijd dat ik de enige was die dat kent, want wie kijkt er nu 's nachts tv en dit is werkelijk heel dom. Eindeloos gebep van vage dames tarotleggers. Zelf vind ik het behoorlijk amusant, op momenten dan dat je je toch in een tijdszone bevindt waarin je eigenlijk zou moeten dromen.

Voor wie nóóit 's nachts tv kijkt: Astrotijd was op verschillende zenders te zien. Er zijn 's nachts op de zenders van de publieke omroep herhalingen te zien van programma's als De Wereld Draait Door; Pauw & Witteman, Nova en het Journaal. Op de commerciele zenders van RTL en SBS heb je bijzonder domme pornoprogramma's en dus Astrotijd.

RTL reageert wel heel naief. Een kind kan zien dat dat zakkenklopperij is! Dat het er om gaat dat mensen gaan bellen voor advies en nergens staat hoe veel dat kost. Het is heus geen menslievendheid of spirituele missie van RTL. Je zou willen weten hoeveel dat oplevert, hoeveel mensen 's nachts naar zo'n beppende mevrouw bellen. Maar RTL heeft dit alles pas begrepen na de uitzending van Tros Radar. Een redacteur van Radar had bij de producent van de astroprogramma’s gesolliciteerd. Ze gaf zich uit voor medium Ramona en voerde gesprekken met andere mediums van zowel RTL als SBS.

De politiek heeft zich er ook al tegenaan bemoeid. In het SP-rapport Sterrenbeeld Melkkoe staan ook zijn bevindingen over privéconsulten en paragnostenlijnen. Hun kritiek op dit soort programma’s en advieslijnen is dat ze consumenten onnodig lang aan de telefoon houden, tegen fikse tarieven. Natuurlijk hebben ze gelijk, maar toch: in slapeloze nachten ga ik ze missen!