Het voortdurend buiten zijn en je niet almaar beleefd met mensen te hoeven verhouden vind ik erg fijn van kamperen. Gewoon maar op het grasveldje existeren en lezen. En bloggen natuurlijk, dat is m'n tweede natuur. Gelukkig hebben ze tegenwoordig WiFi op de campings, je betaalt er wel bedragen voor, 2 à 3 £ per dag, maar moet dan maar. De prijs van een kopje kov of een glaasje wijn. En het scheelt een hoop onrust.
Maar ongemakkelijk is het campingleven nog wel. Vooral het opstaan van het luchtbed. Ik bin zo stief as 'ne plank. Gisteren bekenden we elkaar enige eerloze momenten die gelukkig niemand gezien had. Dat we bij het opstaan weer achterover gekukeld waren. Het komt van al dat buiten zijn, de temperatuurs- en de vochtigheidswisselingen, weet Bobby, dat we ons zo stijf voelen. Ik gluur in de tenten om ons heen om te zien wat mensen daar bedacht hebben tegen het ongemak.
Koken op de grond vanaf een stoel is ook een van de ongemakken. Daar zie ik bij een buurman een oplossing voor: een lichtgewicht opklapbaar keukenkastje, waar de etenswaren in en het gasstel op kan. In de winkel vond ik dat nog een overdreven tuttig meubelstuk, inmiddels lijkt het me wel heerlijk.
Vooralsnog koken we op de grond met het windschermpje uit Pevensey.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten