22 waren we

In de fotoboeken des levens zoek en vind ik een paar foto’s van Marg. Dit is voorjaar 1979. 22 waren we. Een soort Titaantjes van Nescio (‘Jongens waren we, maar aardige jongens’). Wij waren meiden, maar aardige meiden. Zoals de titaantjes niet van zins waren om burgermannetjes te worden, zo peinsden wij er niet over om huisvrouw en moeder te worden.

We droegen inderdaad een tijdje tuinbroeken, ja. Ze waren onze outfit bij ons cabaretgroepje Stukken Beter, of droegen we ze toen ook serieus naar college?

Wie heeft deze foto gemaakt? En waar is het? Ik denk in de Bloemstraat voor de voordeur van de bovenwoning die ik deelde met drie andere studenten. Het waren geen tijden zoals nu, dat iedereen voortdurend foto's van elkaar en zichzelf maakte. Met het weinige geld dat je tot je beschikking had was het best een dure hobby. Maar op een dag in 1979 hebben we dus foto's gemaakt. Onszelf vereeuwigd.

Bobby die nog nooit oude foto’s van mij gezien heeft zegt: ‘Jullie waren het al helemaal.’ Hij moet lachen de tuinbroeken. Zie je wel je een feminist was? Dat ontken ik altijd. Ik vond die tuinbroeken gewoon leuk. Ze waren het kostuum waarin we optraden met ons cabaret. Hij vond ze (indertijd) het bewijs dat vrouwen zich in die tijd expres onaantrekkelijk maakten voor mannen. Daar waren we helemaal niet mee bezig, zeg ik verontwaardigd, met aantrekkelijk zijn voor mannen. We vonden het léuk. Recalcitrant. Spielerei. Verder droeg ik graag oversized overhemden van de legerdump. Met een knoopje te diep los.

Op de studentenvereniging Hendrik de Cock waaar wij lid van waren waren wij wel de ‘feministen’, en soms hingen wij in de stad ook wel on in het vrouwencafé, maar die vond ik zo radicaal lesbisch feministisch gelovig, daar wilde ik ook niet echt bij horen. Ik wilde gewoon nérgens bij horen. en dat is altijd zo gebleven.