Op de Facebookgroep ‘Iedere dag een tekening’ heb ik een akkevietje. Er heerst binnen die groep een regel van geen negatieve feedback geven, alleen positieve. Dat is enerzijds een beetje zijig, verhullend, maar ook wel fijn. Veilig. Je tekeningen out in the open is toch ook kwetsbaar. Ook al is het virtueel. Vooral de moderatoren weten over elke tekening iets aardigs te zeggen. Een hele kwaliteit.
Ik had een foto gemaakt van Bébé aan de keukentafel en zie meteen: als ik ermee aan het werk wil is de achtergrond te rommelig. Dus zit ik ‘s avonds op het printje van de foto net zo lang te knoeien tot het dit is. Helemaal weg krijg ik de oude achtergrond niet. Meestal ga ik tot slot nog over de contouren met een bruine fineliner voor de klare lijn, maar zo vind ik het ook wel eens aardig. Ik dénk nog wel: je kan wel zien dat ik op een printje gewerkt heb, maar - houd ik mijzelf voor - dat is geen doodzonde. Ik scan en plaats de tekening nog voor ik naar het werk ga in de tekeningengroep.
Een paar uur later onder werktijd komt er een reactie van een dame die mij ‘ontmaskert’ als iemand die op printjes werkt. ‘Leuk effect, niets mis mee, maar dit doe ik ook met mijn kleuters. Je moet jezelf niet wijsmaken dat je kan tekenen.’
Flats, flats. Au au. Zie je wel, ik ben een oplichter. Het leidt enorm af van het toch al vele werk.
Na een uur schrijf ik de dame dat ik haar reactie niet zo prettig vind en dat ik die verwijder. Ze heeft met me te doen. Ik meld aan de moderator van de groep wat er gebeurd was. Dat is een aardige vrouw uit Harderwijk. Erni heet ze. Ze gaat er wat op bedenken. Ze vinden me zo’n leuke aanwinst in de groep, zegt ze, ik moet het me niet aantrekken, ze hadden al eerder een akkevietje gehad met de dame. En ik moet vooral blijven posten. Want zoveel mensen genieten van mijn tekeningen. Dank dank.
Het moet geloof ik even slijten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten