Gelezen: ‘Vertel me het einde. Een essay in veertig vragen’ door de Mexicaanse in de USA woonachtige Amerikaanse schrijfster Valeria Luiselli, uitgegeven door uitgeverij Das Mag. Verpletterend. ‘Een mokerslag’ staat op de cover. Ik vind dat niet meteen een aanbeveling voor een avondje lekker lezen, maar ik ben toch wel benieuwd. De situatie in de wereld met miljoenen mensen op drift die niet welkom zijn in de welvarende wereld is onverdragelijk. We hebben het Midden-Oosten, we hebben Afrika, we hebben Birma, en ook hebben we de USA waar via Mexico vele duizenden kinderen in hun eentje uit Midden- en Zuid-Amerikaanse landen naar toe komen die ze niet willen hebben. We horen hier wel over de keiharde immigratiewetten, die allemaal bedacht zijn om die kinderen het land weer uit te zetten.
Schrijfster van dit boek is Valeria Luiselli, zelf Mexicaanse te New York, en op jacht naar een green card, een werkvergunning. Als ze die eenmaal heeft komt ze te werken als tolk op een immigratie bureau waar ze de eerste intake moet met die kinderen. Die hebben allemaal bijzonder traumatische reizen met geweld en ontbering achter de rug. En als ze dan bij de grens zijn moeten we weken in een soort koelcel. Ze worden meer als bacteriehaard gezien dan als mens.
Elk verhaal van elk kond is weer anders en individueel, maar ze lijken wel op elkaar. Dus Luiselli probeert zowel het individuele leed als het grote verhaal te vertellen. Veertig krankzinnige vragen moet ze de kinderen stellen en proberen hun antwoorden zó op het formulier te proppen dat die kinderen misschien een kans hebben een advocaat te vinden. Het is té erg. Je wilt het niet eens weten, zo erg. In wat voor wereld leven wij, denk je de hele tijd. En wij met onze aandacht op ons eigen kleine leed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten