Rechtgebreid

Het gaat niet altijd allemaal langs een leien dakje. Ik had een meneer geïnterviewd die zich al vele jaren op volle kracht inzet voor het Park. Het Park waar ik voor/over schrijf. Het Park wordt bestuurd door een groep ambtenaren van de gemeente en een groep ‘vrijwilligers’. In duo’s. Het is bijzonder en iets om trots op te zijn, maar er gaat ook wel eens iets mis in de samenwerking. En dan zijn er spanningen en worden er over en weer nare dingen gezegd. En dat plopt er wel eens uit als ik een vrijwilliger interview. Vooral als die vrijwilliger ook nog bestuurslid en/of kartrekker is. Die zeggen wel eens dingen die de gemeente onwelgevallig is. Waar de gemeente gladstrijkend jargon voor bedacht heeft. 

Ik word voor deze tak aangestuurd door een communicatie-ambtenares van de gemeente. Dat gaat altijd bijzonder prettig. Maar nu had ze zinnen van mijn geïnterviewde geschrapt en gekuist en hij was not amused. Woedend. Op mij. 

De ambtenares heeft alle schuld op zich genomen en geprobeerd het weer goed te maken. Ik was ook wel een beetje pissed, dat ze hem zijn kritische dingen niet liet zeggen. Maar het zat ánders, zegt zij dan. Het klópt niet wat hij zegt. Wees toch niet zo bang, riep ik tijdens de vergadering. Laat die man het zeggen zoals hij het ziet. Hij is nergens grof of beledigend. Hij is gefrustreerd door de trage molens van gemeentepolitiek en ambtenarij. Mag hij? Maar ja, de tere zielen van de ambtenaars die zo hun best doen. Ja dat is ook weer zo.

Nu is alle weer rechtgebreid. Een beetje geven en nemen. 

https://maximapark.nl/over-het-park/peter-mocking/