Jarig

D. viert weer haar verjaardag, twee maanden uitgesteld wegens corona, maar wat maakt dat uit. Vier vriendinnen, dus met ons vijven aan tafel. Dat is een mooi aantal. Dan komt iedereen aan bod en leer je nieuwe mensen echt een beetje kennen. D. is net met pensioen, heeft na een soort van afscheidstournee door de organisatie waar zij werkte de afgelopen week haar finale afscheidsreceptie gehad. Schluss. En nu dan de leegte. Die al ruim is ingevuld met weekendjes weg, retraites, kampeerweekjes.

Een van de vriendinnen is bijna tachtig en nog steeds erudiet en ondernemend. Zij is enorm opgelucht dat wij 65-66-67-jarigen ook zo aan vergeetachtigheid lijden. ('We-waren-naar-de-film-maar-welke-ook-alweer. Ik-heb-net-een-boek-gelezen-hoe-heette-dat-ook-alweer'). Een van de vriendinnen heeft gedoe op haar werk met haar chef en een jaarcontract en gemanipuleerd worden. We krijgen er hele discussies over wat ze zou kunnen doen. D. vliegt de kwestie aan met haar managersjargon en ik reageer een beetje scherp hoe een hekel ik heb aan managers en dat managersjargon. Altijd strategisch denken en praten. Meelullen met het belang van de baas. Dat valt een beetje pijnlijk, want zij is natuurlijk decennialang met hart en ziel manager geweest. Oeps.

Vier jaar geleden was ik hier ook op haar verjaardag, toen was ik net mijn baan kwijt en was ik midden in de verjaardag in  huilen uitgebarsten, toen iemand geheel onschuldig aan mij vroeg 'En wat doe jij?' Het is wel fijn dat deze nieuwe herinnering daaroverheen is gekomen.